ต้าซือมิ่งอยากรู้ว่าด้วยระดับพลังวิญญาณที่ถูกเขาระงับกลิ่นอายอย่างเต็มที่ในบัดนี้ เจ้าก้อนมอมแมมมหัศจรรย์นั่นจะสัมผัสเขาได้อีกหรือไม่ หากสัมผัสได้ แล้วขีดจำกัดของระยะการสัมผัสอยู่ที่เท่าไร อีกทั้ง เจ้าก้อนมอมแมมจะยังคงถูก ‘กลิ่นอาย’ ที่เขาแผ่ออกมารบกวนหรือไม่ เขาจึงเยื้องย่างอย่างเนิบช้าราวกับผ่อนคลายและสบายอกสบายใจ
แต่แล้วจวินอั้นหยวนที่ตามหลังเขามาก็สัมผัสได้อย่างชัดแจ้งว่ายิ่งพวกเขาเข้าใกล้ห้องซื้อขาย กลิ่นอายที่ต้าซือมิ่งท่านนี้แผ่ซ่านออกมาก็ยิ่งอันตราย!
เรื่องนี้ทำให้จวินอั้นหยวนอดสงสัยไม่ได้ว่าการซื้อขายครั้งนี้อาจจะทำให้ต้าซือมิ่งท่านนี้ไม่พอใจ ไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงเหมือนกับว่าเมื่อยิ่งเข้าใกล้ห้องซื้อขาย เขาก็ยิ่งขุ่นเคืองเล่า หากไม่ใช่เพราะต้าซือมิ่งได้ปลาไปหนึ่งตัวแล้ว จวินอั้นหยวนคงทนรับไม่ไหว ทว่าแม้ปลาตัวนั้นจะช่วยผ่อนคลาย ‘สถานการณ์’ ลงได้บ้าง แต่บัดนี้เขาก็แทบจะทนรับไม่ไหวแล้ว! โชคดีที่ในขณะที่จวินอั้นหยวนกำลังจะคุกเข่าลงไปนั้น…
“หึ”
ต้าซือมิ่งผู้มี ‘อารมณ์แปรปรวน’ พลันยิ้มหยันออกมา และความรู้สึกอันตรายและน่ากลัวที่จวินอั้นหยวนสัมผัสได้เมื่อครู่นั้นก็มลายหายไปในเวลาเดียวกัน
“แม้ข้าจะจงใจระงับกลิ่นอายเพียงใด เจ้าก้อนมอมแมมยังคงสัมผัสถึงการมาของข้าได้ แม้จะอยู่ภายใต้ค่ายกลมากมายของหอจวินเป่าและกลิ่นอายรบกวนจากปลาเยว่ซิ่นหรือ” ต้าซือมิ่งพึมพำพลางขมวดคิ้ว บัดนี้เขานั่งอยู่ในห้องพักแล้ว
“ต้าซือมิ่ง”
อินสวินอี้ที่รออยู่ในห้องพักขนาดใหญ่ตั้งแต่แรกแล้ว เขาก็ประสานมือคารวะ เมื่อครู่นี้เขาเองก็สัมผัสได้ถึง ‘อารมณ์แปรปรวน’ ของต้าซือมิ่ง เขาจึงหลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ที่อาจจะถูกพาลตามสัญญาติญาณ
“อืม” เห็นได้ชัดว่าต้าซือมิ่งดูอารมณ์ดีขึ้นมาก เขาพยักหน้าก่อนจะพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ห้องพักขนาดกลางห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นบน
…
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สัมผัสถึงกลิ่นอายของท่านพ่อที่รุนแรงขึ้นทุกทีนั้นก็ตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ!”
“เสี่ยวเป่าเป็นอะไรหรือ” เยี่ยนอวี๋ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเลย เพราะอาการของเจ้าตัวน้อยเป็นอาการที่เกิดขึ้นกะทันหัน นางจึงมิอาจคาดเดาได้เลย
ทว่าเยี่ยนเสี่ยวเป่าพยายามดิ้นออกจากอ้อมอกของเยี่ยนอวี๋ “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…” ท่านพ่อรูปงามของข้ามาแล้ว! อยู่ใกล้ๆ นี้เอง เสี่ยวเป่าจะไปหา…
“เสี่ยวเป่าไม่ไปกับแม่แล้วหรือ” เยี่ยนอวี๋เริ่มเข้าใจ “จะรอข้าวต้มปลาของเม่ยเอ๋อร์ที่นี่หรือจ๊ะ”
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าส่ายศีรษะพลางจับชายเสื้อท่านแม่ของเขาเพื่อบอกให้ท่านแม่ช่วยเขาหาท่านพ่อรูปงาม
เยี่ยนอวี๋สังเกตอากัปกิริยาของเขาอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เข้าใจว่าเจ้าตัวน้อยกำลังหาสิ่งของบางอย่างอยู่
“เสี่ยวเป่าหาอะไรหรือจ๊ะ” เยี่ยนอวี๋ถาม
เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบอย่างตรงไปตรงมา “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…”
น่าเสียดายที่ไม่มีผู้ใดเข้าใจ
ทว่าเนื่องจากเยี่ยนเสี่ยวเป่ามองไปรอบๆ ไม่หยุด ในระหว่างนั้นยังชี้ไปที่ข้าวต้มปลาที่เม่ยเอ๋อร์กำลังทำ อินหลิวเฟิงจึงอดคาดเดาและพูดขึ้นไม่ได้ว่า “พ่อคุณทูนหัวคิดว่าจะมีคนมาขโมยกินข้าวต้มปลาของเขา ก็เลยอยากให้กูไหน่ไนช่วยเขาจับคนผู้นั้นหรือ”
“???” เยี่ยนอวี๋ประหลาดใจ…
หลังจากที่เยี่ยนเสี่ยวเป่าครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้า “อ้ะเนะเนะ!” ถึงแม้คำพูดท่อนแรกของท่านลุงอินจะไม่ถูกต้อง แต่ข้างหลังพูดถูกแล้ว!
“เป็นเช่นนี้จริงๆด้วย!” อินหลิวเฟิงรู้สึกทึ่งกับความเฉลียวฉลาดของตนเอง เขาฟังภาษาทารกรู้เรื่องด้วยหรือนี่!
แต่แล้วจวินฮวนที่ฟังอยู่ข้างๆ ก็ปกป้องชื่อเสียงของหอจวินเป่าด้วยสัญชาติญาณทันที “หากคุณชายน้อยเป็นห่วงเรื่องนี้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นเลยจริงๆ เพราะว่าไม่มีอำนาจหรือบุคคลใดสามารถขโมยของในหอจวินเป่าได้”
“ต้าซือมิ่งราชสำนักก็เช่นกันหรือ” เยี่ยนอวี๋ถามกลับ
จวินฮวนชะงักกับคำถาม เพราะว่าเขาไม่เคยเปรียบเทียบบุคคลเช่นนั้นกับหัวขโมยเลย
เยี่ยนอวี๋เองก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ เจ้าตัวน้อยในอ้อมอกของนางก็ส่งเสียง ‘เนะเนะเนะ’ ไม่หยุดปาก จากนั้นก็ยื่นมือน้อยๆ จ้ำม่ำของตนไปทางอินหลิวเฟิง
“หืม?” อินหลิวเฟิงตกใจมือแตะหน้าอกของตนเอง
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ส่งเสียงร้องไม่พอใจให้อินหลิวเฟิง ราวกับกำลังพูดว่า ท่านลุงไม่อยากอุ้มข้าหรือ!
อินหลิวเฟิงรีบส่ายศีรษะก่อนจะอธิบายว่า “มีเรื่องเช่นนั้นที่ไหนกัน! ข้าน้อยก็แค่ตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวน่ะ มาๆๆ…” เขาพูดพลางยื่นมือไปรับเจ้าตัวน้อยเข้ามาในอ้อมอกตนเอง
จากนั้นอินหลิวเฟิงก็ถูกเจ้าก้อนนิ่มในอ้อมอกพิชิตใจไปเรียบร้อยแล้ว อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย แม้พ่อคุณทูนหัวมักจะจงใจหาเรื่องเขา แต่อุ้มแล้วตัวนุ่มนิ่มมาก น่ารักจังเลย แถมตัวยังหอมอีกด้วย
“อ้ะเนะเนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกอินหลิวเฟิงอุ้ม เขาก็โบกมือน้อยๆให้ท่านแม่ของตนให้นางไปทำธุระ เพราะว่าจู่ๆ เขาก็คิดได้ว่า เหมือนกับว่าเขาจะจับท่านพ่อรูปงามของเขาได้ทุกครั้งเมื่อเขาอยู่เพียงลำพัง?!
เยี่ยนอวี๋กลับถามขึ้นว่า “ให้แม่ไปจริงๆ หรือ”
“เนะ!” เยี่ยนอสี่ยวเป่าพยักหน้าหงึกๆ
เยี่ยนอวี๋กลับมองดวงตากลมโตของเด็กน้อย ย้ำถามอีกครั้ง “เช่นนั้นแม่ไปจริงๆ นะ”
“เนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโบกมือน้อยๆ ของตนไม่หยุด
อินหลิวเฟิงรีบให้สัญญาทันทีว่า “กูไหน่ไนท่านวางใจเถิด มีข้าอยู่ที่นี่ ขนเพียงสักเส้นของพ่อคุณทูนหัวก็ไม่หายไปแน่นอน!” ในเมื่อที่นี่คือหอจวินเป่า ถิ่นของเขาเอง
เยี่ยนอวี๋เม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะจูบศีรษะเด็กน้อยเบาๆ จากนั้นนางก็จากไปพร้อมกับจวินฮวน
เมื่อนางออกจากห้องพัก เจ้าตัวน้อยก็ส่งเสียง “อ้ะเนะเนะ” ให้นางอีกครั้ง จากนั้นก็โบกมือ ราวกับบอกว่าท่านแม่ต้องรีบกลับมานะ
“รู้แล้วจ๊ะ” เยี่ยนอวี๋ยิ้มให้เล็กน้อย
และรอยยิ้มของนางก็ทำให้ผู้คนที่เห็นนางเดินออกจากห้องพักตกตะลึงในความงามจนเคลิบเคลิ้มหลงใหล “งดงามนัก…” นี่… นี่คือท่าน… ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนคนใหม่หรือ
ผู้คนที่พบเห็นต่างเข้าใจ “ข่าวอื้อฉาว” ที่โจษจันกันไปทั่วทั้งเมืองทันที งดงามเช่นนี้… หรือว่านายท่านจอมเจ้าชู้แห่งโยวตูผู้แสนสง่างดงามก็ถูกพิชิตใจจนกลับตัวเป็นคนดีไปแล้ว
สวรรค์…
