ตอนที่ 372 เสี่ยวเป่าจอมเจ้าเล่ห์! VS ท่านพ่อไร้โมธรรม!
พลังดั้งเดิมไร้รูปไร้เสียงแผ่ขยายไปบนตัวของเทพทรามท่านนั้นแล้ว “เขา” ยังไม่รู้ตัวเลย
แต่หลังจากเยี่ยนอวี๋ลงมือทำเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว นางก็หมดแรงจนเกือบจะล้มลงบนพื้น แต่มีหรงอี้อยู่ เขาย่อมไม่ปล่อยให้นางตกลงไป
เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบปีนขึ้นไปบนไหล่ของท่านพ่อ เขาเองก็มองท่านแม่ของเขาอย่างร้อนรน “แม…”
“ไม่เป็นอะไรจ๊ะ” เยี่ยนอวี๋ปลอบเด็กน้อยก่อนจะหลับตาลง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าน้ำตาคลอ “แม!”
“ชู่ อย่ารบกวน” หรงอี้ปรามเสียงเบา “ให้ท่านแม่ของเจ้าพักผ่อนนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงหยุดเรียก แต่เขาก็รีบหันไปถามท่านพ่อทันที “ตื่น… แล้ว… หาย?”
“อื้ม” ขณะที่หรงอี้ตอบ เขาก็ก้มลงจูบปากขาวซีดของว่าที่ภรรยาที่อยู่ในอ้อมแขน เขารู้ว่านางใช้พลังจิตวิญญาณจนหมดสิ้น แต่ร่างกายยังปกติดี
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็เลียนแบบท่านพ่อ เขาก้มตัวลงทำท่าจะจูบท่านแม่ แต่ดันร่วงหล่นจากบนไหล่ของท่านพ่ออย่างไม่ทันตั้งตัวเสียก่อน! ครานี้เอง…
“อ้ะเนะ!” ครั้นเยี่ยนเสี่ยวเป่ากำลังจะบินขึ้นมาเอง
วิ้ง กระบี่ไท่ชางก็แผ่วงแหวนวงหนึ่งออกมาโอบรัดเสี่ยวเป่าไว้
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหันไปมองกระบี่ไท่ชาง เขาตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันทีจึงกระโจนเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว!
กระบี่ไท่ชางตกใจจริงๆ! ทั้งตัวสั่นระริก ที่สำคัญคือ… กระบี่ไท่ชางอยากจะหลบแต่หลบไม่ทัน มันถูกเด็กน้อยกอดเอาไว้แล้ว
วิ้ง!
กระบี่ไท่ชางที่ใจสั่นแต่ภายนอกกลับนิ่งไม่ขยับ หากมันมีตาจริงๆ มันอยากจะร้องไห้อยู่แล้ว ถึงอย่างไรด้วยระดับชั้นของมัน อดีตเยี่ยนอวี๋ที่เพิ่งฟื้นตัวได้หนึ่งส่วนก็ไม่สามารถแตะต้องตัวมันโดยตรงได้ด้วยซ้ำ เด็กน้อยยังเล็กเช่นนี้ ร่างกายยังอ่อนนุ่มเช่นนี้!
กระบี่ไท่ชางรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี “…”
แต่แล้วเด็กน้อยที่กอดกระบี่ไท่ชางไว้กลับไม่เป็นอะไรเลย เขายังกัดกระบี่ไท่ชางคำหนึ่ง คงคิดว่ามันน่าจะอร่อยดี
วิ้ง! กระบี่ไท่ชางสะดุ้งตกใจมาก! มากจนสั่นเทาเล็กน้อย มันตกใจจนตัวแข็งทื่ออีกครั้ง มันกลัวว่าจะทำให้นายท่านน้อยตัวนุ่มนิ่มคนนี้บาดเจ็บจริงๆ
แต่เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ เขายังคงกอดกระบี่ไท่ชางพลางยิ้มเริงร่า “พ่อ! พ่อ! แม ข้า เป่า ว้าว…” ท่านพ่อดูสิ กระบี่ของท่านแม่ถูกเสี่ยวเป่าจับได้แล้ว! เก่งจังเลย!
หรงอี้ที่กำลังดูเด็กน้อยอยู่ก็มิได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด ถึงแม้ตอนที่ภรรยาตั้งท้องเด็กน้อย ร่างกายของนางยังอ่อนแอ แต่ด้วยการพักฟื้นและดูแลร่างกายและพลังลมปราณอย่างดี เด็กน้อยจึงเกิดมาอย่างแข็งแรง
อีกทั้งส่วนที่สืบทอดจากเขาก็โดดเด่นมาก เด็กน้อยย่อมไม่อ่อนแอ เขาย่อมสามารถกอดกระบี่ไท่ชางที่ปรับระดับพลังตนเองไว้ต่ำสุดแล้ว
ทว่าหรงอี้สัมผัสได้ถึงความประหม่าของกระบี่ไท่ชาง เขาจึงมิอยากทำให้มันลำบากใจ “เสี่ยวเป่ามานี่สิ ให้กระบี่ของท่านแม่เจ้าพักด้วยเถอะ ประเดี๋ยวพ่อหาอาวุธที่สนุกกว่านี้ให้เล่น”
“…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำเป็นไม่ได้ยิน เขากอดกระบี่ไท่ชางต่อไป
หรงอี้ “…”
ท่าทีน่ารักน่าชังเช่นนี้ช่างเหมือนท่านแม่ของเขาจริงๆ
“เสี่ยวเป่า?” หรงอี้ขานเรียกอีกครั้ง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหันหลังให้และลูบกระบี่ไท่ชาง ฝ่ายหลังตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว! ถึงแม้มันเองก็ชอบเสี่ยวเป่ามากเช่นกัน เพราะร่างกายของนายท่านน้อยแข็งแกร่งมากอย่างเห็นได้ชัด! เขาจึงกอดมันไว้ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย
“เจ้าหันกลับมาสิ” หรงอี้เรียกเขาด้วยความอ่อนโยนพลางเสกค้อนจิ๋วสีดำเล่มหนึ่งออกมา เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องเรียกอาวุธประจำตัวออกมาในสถานการณ์เช่นนี้ อีกทั้งยังไม่ได้เรียกมาเพื่อต่อสู้ แต่เพื่อหลอกล่อเด็กน้อย
และเมื่อค้อนจิ๋วลึกลับสีดำนี้ปรากฏขึ้น กระบี่ไท่ชางก็สะดุ้งอย่างควบคุมไม่อยู่ เพราะว่ามันรับรู้ได้ว่าระดับชั้นพลังของฝ่ายตรงข้ามไม่ด้อยไปกว่ามันเลย!
เยี่ยนเสี่ยวเป่าแสนฉลาดก็รับรู้ได้เช่นกัน เขาหันกลับไปทันที “เนะ?”
“เจ้าดูนี่สิ” หรงอี้บอกให้เด็กน้อยดูเอง
เด็กน้อยก็กำลังมองมันแล้ว! เขาปล่อยกระบี่ไท่ชางในทันที จากนั้นก็พุ่งไปอยู่ข้างหน้าค้อนจิ๋วแล้ว เพราะว่าเขาสัมผัสถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคยเป็นพิเศษบนค้อนจิ๋วเล่มนี้
แต่แล้ว…
“…”
เด็กน้อยเพิ่งจะคว้าค้อนจิ๋วนั่นไว้ มันก็หายไปแล้ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่า “?”
เขางงงัน…
กระบี่ไท่ชางรีบซ่อนตัวเข้าไปในความว่างเปล่าทันที!
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็… ก็ร้องไห้ เขารู้สึกว่าถูกท่านพ่อหลอกแล้ว!
ทว่าท่านพ่อไร้คุณธรรมคนนั้นของเขายังเอ่ยขึ้นว่า “มานี่สิ พ่อจะค่อยๆ สอนเจ้า เจ้าเองก็มีค้อนจิ๋วของตนเอง เมื่อครู่นี้เป็นของพ่อ”
“อ้ะเนะ?” น้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าตาเยี่ยนเสี่ยวเป่าหายไป เขารีบปีนขึ้นไปบนไหล่ของท่านพ่อ “ข้า? เป่า? มี?”
หรงอี้พยักหน้า “อืม เจ้ามี อาจจะเหมือนหรือไม่เหมือนของพ่อ”
“ไม่! เหมือน!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าบอกว่าจะเอาแบบที่เหมือนกับของท่านพ่อ!
หรงอี้ทำได้เพียง ‘แบก’ เด็กน้อยพลางอุ้มภรรยากลับสำนักชางอู๋ พร้อมกับอธิบายว่า “หน้าตาเหมือนกัน แต่สีอาจจะไม่เหมือนกัน”
“ไม่! เหมือน!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าบอกว่า ต้องเหมือนกันทั้งหมด!
หรงอี้เม้มปากเล็กน้อย “ได้ เหมือนกัน” ไว้ค่อยหลอมอีกอันหนึ่งที่เหมือนกันให้แล้วกัน ถึงอย่างไรเมื่อลูกโตแล้ว ค้อนอันนี้ก็จะเปลี่ยนแปลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับเขา
“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่รู้แผนของท่านพ่อ เขายิ้มร่าอย่างมีความสุข ลืมกระบี่ไท่ชางไปหมดสิ้นแล้ว ซึ่งทำให้กระบี่ไท่ชางที่ซ่อนตัวอยู่รู้สึกโล่งอก
มันเองก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากเข้าใกล้นายท่านน้อย แต่มันกลัวจะทำให้นายท่านน้อยบาดเจ็บจริงๆ รอเขาแข็งแกร่งกว่านี้ก่อน มันจะเล่นเป็นเพื่อนเขาจนกว่าเขาจะพอใจ
…
ในขณะที่หรงอี้พาแม่ลูกสองคนกลับสำนักชางอู๋
ณ สวรรค์เก้าชั้นฟ้า…
“เกือบไปแล้ว!”
เสียงคล้ายมีคล้ายไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง แต่ไม่มีใครสามารถเห็น ‘ตัวตน’ ของเสียงนี้ได้ ราวกับว่ามันเป็นเพียงเสียงที่จู่ๆ ก็ดังแว่วขึ้นมาเท่านั้น
แต่เห็นได้ชัดว่า ‘ตัวตน’ นี้ก็คือเทพทรามคนนั้นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในต้าซย่า มันจึงพูดว่า ‘เกือบไปแล้ว’
ไม่เพียงเท่านี้…
“ดูท่าถึงแม้ปฐมราชินีหยวนซูจะดับสูญไปสามหมื่นปีแล้ว แต่มโนคติและปฏิกิริยาสะท้อนยังคงอยู่ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า อาจจะต้องใช้เวลาอีกหลายหมื่นปีกว่าจะสูญสิ้นไป”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเขาก็เจือความหวาดกลัว “ดูท่าข้าไม่ควรแผลงฤทธิ์มากเกินไป มิเช่นนั้นถึงแม้ปฐมราชินีจะมีเพียงปฏิกิริยาสะท้อนที่หลงเหลือ แต่ก็สามารถกำจัดข้าทิ้งได้ในชั่วทันที เพียงแต่ว่า…”
เมื่อคิดถึงแผนการที่ได้จัดวางไว้ในต้าซย่า น้ำเสียงของเขาก็ไม่ยินยอม “ต้าซย่าจะต้องสำเร็จ! มิเช่นนั้นทั้งหมดที่ทำมาจะเสียเปล่า! ร่างพลังทำลายล้างโหดเหี้ยมนั่นต้องชนะ!”
เพียงแต่ว่า ‘เขา’ เพิ่งคิดเช่นนี้…
วิ้ง!
