ตอนที่ 550 สามี ข้ามาแล้ว
เพราะว่าแม้จะกำลังหลับลึก ต้าซือมิ่งก็จับกลิ่นอายของภรรยาของเขาได้อย่างแจ่มชัด เมื่อภรรยาจะเข้าใกล้เขา เขาย่อมไม่ปฏิเสธ
ทว่าภาพเช่นนี้… มิได้ทำให้มิคาเอลดีใจ ดวงตานางแดงก่ำ “เจ้าเห็นนางเป็นรักแท้ของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะยังไม่ได้สติก็ตาม ตราบใดที่เป็นนาง เจ้าจะปล่อยให้นางเข้าหาเจ้าโดยไม่คิดสงสัย”
แม้ตอนที่รวบรวมกลิ่นอายของเยี่ยนอวี๋ มิคาเอลจะทำใจไว้แล้ว เพราะว่าในงานเลี้ยงต้าซือมิ่งปฏิบัติต่อเยี่ยนอวี๋ดีเป็นอย่างมาก เขาเอาใจใส่และแสดงความรักใคร่จากใจจริง ดังนั้น… มิคาเอลจึงรออยู่หน้าประตูบานนั้นตั้งแต่แรก นอกจากจะต้องการเฝ้าประตูแล้ว ก็ต้องการรวบรวมกลิ่นอายของเยี่ยนอวี๋ด้วย แต่นางหวังเหลือเกินว่าจะไม่ต้องใช้มัน เพราะหากเป็นเช่นนี้ก็บ่งบอกได้เพียงว่าปฐมราชินีเยี่ยนคือรักแท้ของหรง
สุดท้าย… เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่มีใครแตะต้องเขาได้เว้นแต่นาง หากเป็นนาง เขาจะทลายกำแพง การรับรู้เช่นนี้ช่างเจ็บปวด
มิคาเอลน้ำตานองหน้าอย่างเจ็บปวดใจยิ่งนัก “ข้าแค่เจอเจ้าช้าไป เจ้าก็มอบหัวใจของเจ้าให้ปฐมราชินีเยี่ยนคนนั้นแล้ว”
ในความเป็นจริง นางเจ็บใจมากจริงๆ เพราะว่านางรู้ดีว่าหากนางได้รับความจริงใจของหรง ทุกอย่างจะบรรลุผลสำเร็จเป็นไปตามครรลอง แต่ตอนนี้…
“ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของข้า ตอนนี้ข้าจะทำให้เจ้าลืมนาง เรามาเริ่มต้นใหม่ เจ้าจะได้รู้ว่าข้าคือคู่ชีวิตที่แสงสว่างนำพาให้เจ้า” เมื่อพูดจบ มิคาเอลก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งเปลื้องเสื้อผ้าของตนเอง
ทว่า… ขณะที่นางกำลังร้องไห้ เยี่ยนอวี๋ก็ปรากฏเหนือแท่นบูชาของกรมแสงสว่างแล้ว
นัยน์ตาเด็กน้อยมีแสงวาบผ่าน เขาชี้ลงไปข้างล่าง “พ่อ?” เขารู้สึกเหมือนกับว่าได้กลิ่นอายของท่านพ่อรูปงามของเขาแล้ว? อยู่ข้างล่างนี่เอง?
เยี่ยนอวี๋เองก็รับรู้ถึงแล้ว ข้างใต้เท้าของนางมีพลังลี้ลับที่เก่าแก่มาก นางหลับตาลงด้วยสัญชาติญาณ เพื่อสัมผัสว่าต้องเข้าไปอย่างไร ทว่าขณะที่นางหลับตาลงนั่นเอง…
“น้องสะใภ้” กู้จื่อเฟิงปรากฏตัวขึ้น
เขาเรียก ‘น้องสะใภ้’ เพียงคำเดียว ทำเอาเยี่ยนอวี๋ชะงักงัน ทว่านางไม่ได้ลืมตาขึ้น นางยังคงส่งกระแสจิตคอยสัมผัสความอัศจรรย์ของแท่นบูชาเพื่อค้นหาวิธีการฝ่าเข้าไปอย่างตั้งใจ
กู้จื่อเฟิงเองก็ดูเหมือนจะไม่รีบ เขาถอนหายใจพูดว่า “เฮ้อ น้องสะใภ้ เจ้าอย่าเสียแรงเปล่าที่นี่เลย ข้างใต้ที่แห่งนี้คือแหล่งศักดิ์สิทธิ์ของแอตแลน นอกจากเทพีมิคาเอลแล้วก็ไม่มีใครเข้าไปได้”
คำพูดนี้… เยี่ยนอวี๋ยังไม่ได้พูดอะไร เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ถลึงตามองเขา “เลว ไม่ใช่ ลุงงาม”
กู้จื่อเฟิงยิ้มบางๆ “เสี่ยวเป่า ข้าไม่ใช่ท่านลุงงามของเจ้าได้อย่างไร ข้ายังจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเจ้า เจ้ายังพูดไม่เป็นเลย ท่านแม่เจ้ายังป้อนอาหารเหลวให้เจ้าอยู่เลย”
เรื่องเหล่านี้คือความจริง เยี่ยนเสี่ยวเป่าผู้มีความจำเป็นเลิศจำได้ แต่ว่า…
“ยังไงก็ ไม่ใช่”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามือเท้าเอว ต้องการบอกว่าไม่ใช่คนหลงกลง่าย “คิดจะหลอกเป่า หลอกแม่ ออกไป”
กู้จื่อเฟิง “…”
ทารกน้อยฉลาดเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะเพิ่งได้รับ ‘ความทรงจำ’ มา เขาคงสงสัยจริงๆ แล้วว่าเด็กน้อยคนนี้มีอายุหลายหมื่นปีแล้ว เพียงแค่ตัวไม่โต ไม่สิ องค์ชายหูเฮ่ออายุหลายหมื่นปีนั่นยังฉลาดไม่เท่าเจ้าตัวน้อยคนนี้เลย
แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้… กู้จื่อเฟิงจำเป็นต้องพูดว่า “จื่ออวี๋ เจ้ายังเชื่อใจข้าหรือไม่ หากเจ้าเชื่อ ข้าจะพาเจ้าเข้าไป แม้จะถูกหูจวิ้นลงโทษ กระทั่งถูกปลดพลังไปชั่วชีวิตก็ตาม”
คำพูดนี้เหมือนกับคำพูดที่กู้หยวนหมิงพูดกับเยี่ยนจื่ออวี๋ในครานั้นมาก ต่างกันเพียงแค่เปลี่ยนจาก ‘ฝ่าบาท’ เป็น ‘หูจวิ้น’ ส่วนที่เหลือเหมือนเดิม
ในปีนั้นเยี่ยนอวี๋เชื่อเขา กู้หยวนหมิงก็ช่วยเหลือนางไว้จริงๆ ไม่ได้ทำร้ายนาง
แต่ตอนนี้…
เยี่ยนอวี๋ที่ลืมตาขึ้นสงบนิ่งมาก “แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าและชุนซิ่นจวินมีความสัมพันธ์อย่างไร แต่ข้าเชื่อชุนซิ่นจวิน ไม่เชื่อเจ้า”
กู้จื่อเฟิงยังคงยิ้ม ท่าทีสง่างามของเขาทำให้เวลาที่เขายิ้มยิ่งงดงาม ทำให้ผู้คนรู้สึกดีกับเขาได้ง่ายดาย นอกจากนี้น้ำเสียงของเขายังจริงใจมาก “แต่เจ้าก็รู้ดีว่าเจ้าไม่สามารถหาข้อบกพร่องได้เลย เหตุใดจึงไม่เชื่อข้าเล่า”
“โกหก” จู่ๆ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็กอดท่านแม่ของเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าท่านแม่ของเขาจะถูกหลอก และพูดอย่างร้อนรนว่า “แม่ โกหก อย่าเชื่อ”
เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อยเบาๆ “เสี่ยวเป่าไม่ต้องกังวล แม่ไม่เชื่อ”
อีกทั้ง… นางรู้ว่าต้องลงไปอย่างไรแล้ว ดังนั้นขณะที่นางปลอบเด็กน้อย รอบกายนางก็แผ่ซ่านหมอกและแสงสีม่วงหม่นออกมา จากนั้น…
หึ่ง
เยี่ยนอวี๋ที่ราวกับกลายเป็นแสงไปแล้ว นางก็ดำดิ่งลงไปยังแท่นบูชาทันที
ทว่าแทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง
ซู่
ซู่…
ลวดลายบนแท่นบูชาสว่างไสวขึ้นมา แท่นบูชาถูกรัศมีสีขาวอันบริสุทธิ์ปกคลุมในทันที เยี่ยนอวี๋เองก็ถูกแสงเหล่านี้ปกคลุมไว้ในทันใด ทำให้นางไม่สามารถดำลงไปได้ เพราะว่าลวดลายที่สว่างขึ้นบนแท่นบูชาเหล่านี้คือลวดลายบนโลงศพที่ต้าซือมิ่งใช้ผนึกตนเอง แม้จะไม่เหมือนกันทั้งหมด แต่ก็แข็งแกร่งและลึกลับมาก
และแทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง ชั้นแสงสีม่วงอร่ามที่ต้าซือมิ่งกางไว้ปกป้องตนเองก็หายไปสิ้นเชิง
มิคาเอลเองที่ถอดเสื้อผ้าจนเหลือเพียงชุดชั้นในตัวน้อย แสงสีขาวทั่วเรือนร่างสว่างไสวและบริสุทธิ์ยิ่งกว่าเดิม แสงเหล่านี้กำลังจะปกคลุมต้าซือมิ่งไว้แล้ว
ส่วนเยี่ยนอวี๋… นางถูกขวางไว้ หัวใจนางหยุดเต้นชั่วขณะราวกับมีลางสังหรณ์ไม่ดี “สามี”
“พ่อ”
เหมือนกับว่าเด็กน้อยจะสัมผัสบางสิ่งได้เช่นกันจึงตะโกนเรียกอีกครั้ง
ทว่าไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ลวดลายบนแท่นบูชาสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าเดิม มันปิดผนึกแท่นบูชาไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย
เหตุการณ์นี้ทำให้เยี่ยนอวี๋… จู่ๆ ก็ตะโกนเรียกมิอาจกลั้นไว้ได้ “หรงอี้!”
นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีและลางสังหรณ์ของนางไม่เคยผิด
เยี่ยนอวี๋จึงรู้สึกหวาดวิตก จู่ๆ นางก็รู้สึกเสียใจ ไม่ควรปล่อยให้สามีจากไปเช่นนี้ บางที… บางทีอาจจะเป็นเหมือนที่มิคาเอลพูด นางจะไม่ได้เจอเขาอีก
ไม่… ต้องไม่เป็นเช่นนั้น…
“สามี”
เยี่ยนอวี๋ไม่เชื่อ
แต่นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่ามิคาเอลจะต่ำช้าขนาดขโมยกลิ่นอายของนาง ปลอมตัวเป็นนาง ทำให้สามีของนางปลดการป้องกันลง
ไม่มีใครคิดถึง แต่ว่า… ขณะที่แสงสีขาวของนางกำลังจะปกคลุมต้าซือมิ่งอย่างสมบูรณ์ และขณะที่นางกำลังจะกอดเขาไว้นั้น มิคาเอลเองก็คิดไม่ถึงเลยเช่นกัน…
