ตอนที่ 602 จบอย่างสมบูรณ์!
แกรก!
มิคาเอลรู้สึกเจ็บหน้าผาก ร่างกายของนางก็ค่อยๆแตกร้าวโดยเริ่มจากหน้าผาก
“ไม่…”
มิคาเอลที่พยายามรักษาร่างกายของตนไว้ นางกลับทำไม่ได้เลย นางยังคงตะโกนว่า “หรง! เจ้ามาแล้วใช่หรือไม่! เจ้าฆ่าข้าสิ! แม้จะต้องตาย! ข้าก็ขอตายในมือเจ้า!”
น่าเสียดาย…
“เจ้าไม่คู่ควร”
“ไม่ คู่ควร!”
เยี่ยนอวี๋โต้กลับอย่างเย็นชาและเสียงเลียนแบบหน่อมแน้มของเด็กน้อยก็ดังขึ้นหลังจากนั้น
ค้อนจิ๋วของเด็กน้อยยังทุบมิคาเอลอีกครั้ง ทำให้การแตกร้าวของนางเร็วขึ้นกว่าเดิม
พลังจิตของเยี่ยนอวี๋ที่ตามไปก็กำจัดมิคาเอลจนแตกสลายไปอย่างสมบูรณ์ ทำให้นางแยกเป็นชิ้นนับไม่ถ้วน
มิคาเอลที่ร่างระเบิดดัง ตูม นางยังไม่ทันได้เห็นต้าซือมิ่งครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ ถึงอย่างไรตัวจริงของพวกเขาทั้งครอบครัวก็ยังมาไม่ถึง
“หรง!” เสียงกรีดร้องแหบแห้งของมิคาเอลดังทะลุทั่วจักรวาลทางเหนือ เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและไม่เต็มใจ
แต่แม้มิคาเอลจะไม่ยอมอย่างไร นางก็ไม่มีทางกลับมาได้แล้ว นางกลายเป็นแสงสีเลือดที่กำลังแผดเผา หายสาบสูญไปจากจักรวาลทางเหนือ ร่างกายและวิญญาณล้วนสิ้นสลาย
“ตายสนิทเสียที” ซีหวังหมู่จำเป็นต้องพูด “อุจจาระก้อนนี้กำจัดยากจริงๆ เกือบจะปล่อยให้นางหนีไปได้แล้ว”
จิ่วอิงทอดถอนใจ “ยากจริงๆ แล้วเจ้ายังจะสู้กับนางจนตายอีก”
“ไม่เช่นนั้นเล่า” ซีหวังหมู่กล่าว “ข้าต่อสู้ไม่เคยมีเหตุผลให้ถอยหลัง มีเพียงสู้จนถึงที่สุด!”
จิ่วอิงกำลังจะเหน็บ…
เพียะ! เยี่ยนอวี๋ที่สถิตลงมาจากท้องฟ้า นางตบเข้าที่ศีรษะของซีหวังหมู่ทีหนึ่ง “กี่ครั้งแล้วที่เจ้าโดนข้าตีเช่นนี้ ยังไม่เลิกนิสัยนี้อีก!”
“ฮี่ๆๆ…” ซีหวังหมู่ที่ถูกตีหัวเราะฮี่ๆ
สีหน้าของเยี่ยนอวี๋จริงจัง
ซีหวังหมู่ยอมรับผิดทันที “นายท่านอย่าโมโหเลย ต่อไปซีซีจะไม่ทำเช่นนี้แล้ว”
“คำพูดนี้ของเจ้าข้าฟังมาเก้าสิบล้านปีแล้ว” เยี่ยนอวี๋ยิ้มเย็นชา
ซีหวังหมู่เกาศีรษะทันที “จริงหรือ แต่คราวนี้มันเป็นอุบัติเหตุนี่ อุจจาระก้อนนี้เป็นข้อยกเว้น ข้าจะปล่อยให้นางหนีไปไม่ได้ มิเช่นนั้นจะเป็นปัญหาในภายภาคหน้า”
“นี่ก็จริง” จิ่วอิงพยักหน้าทั้งเก้า “อุจจาระก้อนนี้กลายร่างเร็วมาก หากทิ้งไว้นานจะยิ่งมีปัญหา ข้าอาจจะสู้นางไม่ได้ ต้องให้เสี่ยวอี้เอ๋อร์ออกโรง เช่นนั้นก็จะสมดั่งใจนางมิใช่หรือ”
“นั่นน่ะสิๆ” ซีหวังหมู่รีบพยักหน้า “ปู่จิ่วพูดถูก นายท่าน ครั้งนี้ท่านให้อภัยข้าเถอะนะ”
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้สนใจมัน สายตาของนางมองไปที่จักรวาลทางเหนือแล้ว
ต้าซือมิ่งที่มาพร้อมกับนางก็มองไปทางนั้นเช่นกัน
“พ่อ! ช่วย ช่วยเป่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่กำลังคร่ำครวญ ใบหน้าน้อยๆ ของเขากลายเป็นสีชมพูเนื่องจาก ‘ใช้แรง’ มากเกินไป แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไร เขาก็เก็บค้อนของตนเองกลับมาไม่ได้ เขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากท่านพ่อ
จิ่วอิงพบบางอย่าง “เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“ค้อนกลับ กลับมาไม่ได้!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโมโหจะตายอยู่แล้ว
จิ่วอิงก็เห็นความจริงนี้แล้วเช่นกัน ปัญหาคือ “ทำไมกลับมาไม่ได้เล่า ปกติใช้เสร็จก็จะกลับไปในร่างกายน้อยๆ ของเจ้ามิใช่หรือ”
“ไม่ รู้!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ไม่เข้าใจ “พ่อ ช่วย เป่า อย่านิ่ง!”
หรงอี้ที่ลูบศีรษะเด็กน้อยทีหนึ่ง เขาก็พูดว่า “พ่อเจ้านิ่งเฉยอย่างไรหรือ”
“รีบช่วยเป่า! ร้อนใจตายแล้ว!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเร่งเร้าอย่างร้อนรน
ไม่รู้ว่าเหตุใด จิ่วอิงอยากจะหัวเราะ แม้มันจะรู้ว่าทำเช่นนี้จะไร้คุณธรรมเกินไป แต่มันก็กลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ มันจึงหัวเราะพรวดออกมา
“อิงอิง โมโหจะตายแล้ว ยังหัวเราะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโมโหจนใบหน้าไม่ใช่สีชมพูแล้ว แต่กลายเป็นสีแดงแทน
ซีหวังหมู่เกาใบหน้าตามอย่างร้อนรน “นายท่าน นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดค้อนของนายน้อยจึงเก็บกลับมาไม่ได้”
“ช่วย แม่ ช่วยเป่า” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยอมแพ้กับท่านพ่อหันไปขอความช่วยเหลือจากท่านแม่แทน
ทว่าเยี่ยนอวี๋ที่ไม่ค่อยรู้จักค้อนดีนัก นางได้แต่ถามต้าซือมิ่ง “เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“มีเบ็ดกำลังล่อพวกเรา” หรงอี้รู้ชัดเจนว่านี่คือ ‘เหยื่อ’ ที่บัลเดอร์ปล่อยออกมา
ซีหวังหมู่ไม่เข้าใจ “จวินโฮ่ว พูดอะไรนะ พูดภาษาคนได้หรือไม่ ซีซีไม่เข้าใจ”
“เจ้าโง่อย่างไร!” จิ่วอิงกลับฟังเข้าใจแล้ว “แต่ก็ต้องช่วยเสี่ยวเป่ามิใช่หรือ ค้อนจิ๋วของเขาถูกแบ่งไม่ได้มิใช่หรือ หรือว่าเดี๋ยวจะกลับมาเอง อย่าหาว่าข้าเช่นนั้นเช่นนี้เลยนะ เหตุใดค้อนของเสี่ยวเป่าจึงถูกยึดไว้ได้เล่า”
“เจ้าดูอักษรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นสิ รู้สึกคุ้นบ้างหรือไม่” หรงอี้ถามกลับ
จิ่วอิงกระจ่างในทันที “นี่ไม่ใช่พลังของเจ้าหรือ หรือว่าเจ้าเป็นคนยึดค้อนของเสี่ยวเป่าไป”
“อะไรนะ” คราวนี้เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่เข้าใจ “เป่า ไม่เข้าใจ อย่า พล่ามแล้ว ช่วยเป่าก่อน! ไม่ช่วยอีก เป่า จะโกรธแล้วนะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ร้อนรนมาก เขายังคงกวักมือเรียกค้อนจิ๋วของตนเอง “มา! มาสิ…”
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว กำลังอยากจะพูดว่านางจะลองดู ให้สามีนางช่วยสังเกตการณ์ ทว่า…
“!”
ต้าซือมิ่งที่หายไปจากข้างกายเยี่ยนอวี๋ เขาอุ้มเด็กน้อยปรากฏตัวข้างในแสงสว่างแห่งนั้นแล้ว
“อ้ะเนะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเก็บค้อนกลับไปได้ทันที ในที่สุดเขาก็สงบลง ใบหน้าน้อยๆ ของเขาก็ปรากฏรอยยิ้ม
ทว่า…
“บัดซบ!”
จิ่วอิงที่ตั้งสติได้ก็พ่นคำหยาบออกมา “อี้เอ๋อร์ เจ้ารู้แก่ใจว่านี่คือเหยื่อล่อ เจ้ายังไปฮุบแล้วยังพาเสี่ยวเป่าไปด้วย เจ้านี่ช่าง…” ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีแล้ว
เยี่ยนอวี๋เป็นกังวลขึ้นมาทันที “สามี”
ทว่าในขณะนั้นเอง… เสียงของกู้จื่อเฟิงก็ลอยมาจากแดนไกล “ต้าซือมิ่งกล้าหาญนัก แต่เจ้าเข้ามาครานี้คงออกไปไม่ได้อีกแล้ว จักรพรรดิบัลเดอร์ไม่ปล่อยให้เจ้ามีโอกาสได้ออกไป”
“มาแล้ว!” ดวงตาทั้งสิบแปดดวงของจิ่วอิงแสดงความเป็นห่วง “อี้เอ๋อร์! รีบออกมา! ทำอะไรอยู่! หรือว่าถูกขังไว้แล้วจริงๆ!”
“ใช่แน่ๆ!” ซีหวังหมู่ก็ร้อนรนเช่นกัน “นายท่าน ท่านรีบใช้ท่าเทวาอัสดงเถอะ จะปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ รีบช่วยจวินโฮ่วและนายน้อย…” ซีหวังหมู่ที่ยังพูดไม่จบ ก็ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วเพราะว่าต้าซือมิ่งอุ้มเด็กอวบอ้วนในอ้อมอกกลับมาข้างกายเยี่ยนอวี๋อีกครั้ง
และครานี้เอง…
วิ้ง วิ้ง
กู้จื่อเฟิงและบัลเดอร์เพิ่งปรากฏตัว
ต้าซือมิ่งก็กลับมาข้างกายเยี่ยนอวี๋ในเวลาเดียวกันกับที่พวกเขาปรากฏตัวพอดิบพอดี เห็นได้ชัดว่ากำลังหลอกล่อพวกเขา
กู้จื่อเฟิงก็รู้สึกว่าเรื่องราวกะทันหันมาก ใบหน้าของเขาปรากฏความประหลาดใจ แต่จักรพรรดิบัลเดอร์ท่านนั้นกลับมีสีหน้าปกติ
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบมาพากล
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง…
