ตอนที่ 609 หวนกลับไปเมื่อแรกพบ! หมดสภาพ!
เมื่อเสี่ยวเป่าเห็น…
“โฮ!”
เขาก็ปล่อยเสียงร้องโฮออกมา “พ่อออ…”
ต้าซือมิ่งขมวดคิ้ว “หยุด”
“โฮฮฮ…”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหยุดไม่ได้จริงๆ เขายังยื่นมือไปทำท่าจะเช็ดเลือดที่สกปรกเหล่านั้น เช็ดไปพลางร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม น้ำตาก็ไหลลงมาไม่หยุดเหมือนกับสายฝน ทำเอาเขามองเห็นท่านพ่อของเขาไม่ชัดแล้ว “โฮ! ฮือออ…”
ต้าซือมิ่งจำเป็นต้องโอบเด็กน้อยคนนี้ไว้ “ไม่ร้องๆ ร้องจนพ่อปวดหัวแล้ว”
เยี่ยนอวี๋กลับไม่มีเวลาปลอบลูกที่ร้องไห้อย่างหนัก นางกำลังเช็ดเลือดให้สามีที่อาการสาหัสยิ่งกว่า น้ำตาก็ไหลลงมาด้วย “บอกข้ามาว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น”
เยี่ยนอวี๋รู้ว่าสามีคนนี้ของนางนอกจากจะไม่ใช่คนของสามภพแล้ว เขายังไม่ใช่คนของสองจักรวาลด้วย ดังนั้นอาการบาดเจ็บของเขา นางจึงไม่สามารถช่วยเหลือได้ มิเช่นนั้นด้วยความสามารถของนางที่หยั่งรู้กฎระเบียบของสามจักรวาลแล้ว นางคงต้องช่วยอะไรเขาได้บ้าง และก็เป็นเพราะเช่นนี้ เยี่ยนอวี๋จึงน้ำตาไหล นางกังวลมาก นางกลัวว่า…
ต้าซือมิ่งที่กอดเด็กน้อยยังต้องกอดภรรยาไว้ “ไม่เป็นอะไรหรอก”
“ข้าไม่เชื่อ บอกข้ามาว่าข้าต้องช่วยเจ้าอย่างไร” เยี่ยนอวี๋พยายามคุมตนเองให้สงบ เพราะว่านางรู้ดีว่าความกังวลและความหวาดกลัวล้วนไร้ประโยชน์ นางต้องช่วยเขา ต้องช่วยเขาให้ได้
หรงอี้เข้าใจนาง เขาจึงพูดว่า “กลับไป”
“กลับสวรรค์เก้าชั้นฟ้า? หรือว่ากลับสำนักชางอู๋” เยี่ยนอวี๋ถามทันที เห็นได้ชัดว่ารับรู้บางอย่าง
หรงอี้ยิ้มเล็กน้อย แม้ทวารทั้งเจ็ดของเขากำลังหลั่งเลือด แต่รอยยิ้มของเขายังคงสง่างดงาม “ใช่แล้ว กลับสำนักชางอู๋ หน้าต้นอู๋ถง”
“ได้!” เยี่ยนอวี๋รีบอุ้มสามีและเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด เพราะว่าความเร็วของหมาป่าเฟนเลย์ สำหรับนางแล้วยังคงช้าเกินไป นางต้องพาสามีของนางกลับไปเอง
ชู่!
เฟนเลย์ที่ถูกทอดทิ้ง หลังจากที่เขาเก็บต้นไม้แห่งชีวิตแล้วก็กลายเป็นลำแสงกลับไปอยู่บนหลังมือของเด็กน้อย
เด็กน้อยที่ถูกท่านพ่ออุ้ม เขาหยุดร้องไห้แล้ว ตั้งแต่ที่ท่านพ่อเขาบอกว่า ‘ปวดศีรษะ’ เขาก็ไม่ได้ร้องไห้เสียงดังอีก แต่ยังคงน้ำตาไหลอย่างเศร้าเสียใจ
“ไปๆๆ กลับไป!” จิ่วอิงรีบตามไป
ซีหวังหมู่เตรียมตัวจะตามไปด้วย กลับถูกเซ่าเฮ่าคว้าไว้ “ส่งข่าวให้ข้าด้วย”
“รู้แล้วๆ! เจ้าดูแลที่นี่ให้ดี! อย่าให้นายท่านต้องกังวล” ซีหวังหมู่พูดจบก็ตามไปแล้ว
ส่วนเซ่าเฮ่า เขาย่อมต้องเฝ้าอยู่ที่นี่ แม้เขาจะเป็นห่วงมากก็ตาม แต่ก็เพราะว่าเขาเป็นห่วง เขาจึงยิ่งต้องอยู่ที่นี่ จะให้ใต้เท้าของพวกเขาวอกแวกไม่ได้
…
ในขณะเดียวกัน หยวนสื่อเทียนจุนที่อยู่สวรรค์เก้าชั้นฟ้าไกลออกไปก็เริ่มนับนิ้วทำนาย เพียงแต่ว่าเขาเพิ่งจะเริ่มก็กระอักเลือดออกมา
เยี่ยนชิงตกใจ “เป็นอะไรไปหรือ”
“แค่ก!” หยวนสื่อเทียนจุนที่เช็ดเลือดมุมปากเสร็จก็ปรับลมปราณ “ลางร้ายคงเป็นจริงแล้ว”
เยี่ยนชิงหน้าซีด “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เกิดเรื่องแล้วหรือ!”
“ไม่แน่ใจ ทำนายไม่ได้” หยวนสื่อเทียนจุนพูดได้เพียงว่า “เราไปดูกันเถอะ”
“ดี!” เยี่ยนชิงลุกขึ้นทันที
หยวนสื่อเทียนจุนพาเยี่ยนชิงไปยังภูเขาปู้โจวซานอย่างไม่รีรอ และได้พบกับเทียนตี้และสิบสองเทพขุนเขาและท้องทะเล “นายท่านกลับมาหรือยัง”
“ยังไม่กลับ ทำไมหรือ” เทียนตี้วิตกทันที “เจ้าทำนายอะไรได้หรือ”
“ไม่ค่อยดีนัก ข้าจะไปดูกับลุงเยี่ยนเอง” หยวนสื่อเทียนจุนตอบ เดิมทียังกังวลว่าเทียนตี้จะขอไปด้วย กำลังคิดว่าจะปฏิเสธเขาอย่างไร แต่แล้วเทียนตี้กลับตอบว่า “ได้! พวกเจ้ารีบไป สวรรค์เก้าชั้นฟ้ามีข้าอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
หยวนสื่อเทียนจุนชะงักเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายลง “ได้”
เมื่อพูดจบ หยวนสื่อเทียนจุนก็พาเยี่ยนชิงหายตัวไปแล้ว
ขณะที่หยวนสื่อเทียนจุนมาถึงแอตแลน เยี่ยนอวี๋ก็อุ้มสองพ่อลูกมาถึงรอยแตกแยกสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแล้ว พวกเขาจึงได้พบกันพอดี
“นายท่าน!” เมื่อหยวนสื่อเทียนจุนเห็นเยี่ยนอวี๋ที่ยังสบายดีก็โล่งอก แต่กลับต้องตกใจกับสภาพย่ำแย่ของต้าซือมิ่ง “นี่มัน…”
เยี่ยนชิงถามทันทีว่า “ลูกเขยเป็นอะไรไปหรือ”
“ท่านพ่อ เรากลับสำนักก่อนค่อยว่ากัน” เยี่ยนอวี๋ไม่อยากรอช้า นางพยักหน้าให้หยวนสื่อเทียนจุนทีหนึ่งก่อนจะหายตัวไป
หยวนสื่อเทียนจุนเข้าใจอย่างดี เขาพาเยี่ยนชิงตามไปด้วย จากนั้นจิ่วอิงและซีหวังหมู่ก็ตามกลับไปสำนักชางอู๋ในแดนมนุษย์
แม้แต่เทียนตี้ก็สัมผัสถึงกลิ่นอายได้เพียงชั่วครู่ แต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปขวาง และก็ไม่ได้ตามไปถามอะไร เขารู้ว่าต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ๆ
“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” สิบสองเทพขุนเขาเริ่มกังวล
เทียนตี้ขมวดคิ้ว “สามีของอาจารย์คงเป็นอะไรไป” เขาสัมผัสได้ว่าเยี่ยนอวี๋ไม่ได้เป็นอะไร แต่ต้าซือมิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของนางตกอยู่ในสถาณการณ์ย่ำแย่มาก เหมือนกับว่าชีวิตกำลังร่วงโรย
สิบสองเทพขุนเขามองหน้ากันไปมา ตอนนี้ได้แต่ภาวนาในใจเงียบๆ เพราะต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนอยู่ ไม่สามารถจากไปได้
ในขณะเดียวกัน… เยี่ยนอวี๋ก็พาสองพ่อลูกในอ้อมอกสถิตลงมาที่เมืองชางอู๋แล้ว เมืองที่นางและต้าซือมิ่งมีเยี่ยนเสี่ยวเป่า
การกลับมาอีกครั้ง เยี่ยนอวี๋ไม่มีเวลาให้หวนรำลึกถึงความทรงจำต่างๆ นางอุ้มสองพ่อลูกกลับไปที่ที่ปรมาจารย์วิญญาณสำนักชางอู๋อยู่แล้ว
และการมาของนางไม่มีผู้ใดสัมผัสถึง แม้แต่เยี่ยนหงชวนเองก็ไม่รู้สึก จนเมื่อเยี่ยนอวี๋ทั้งครอบครัวปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยนหงชวน เขาก็ตกตะลึงจนลุกยืนขึ้น “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เสี่ยวเป่า หลานเขย พวกเจ้า…”
“ท่านตาทวด เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะเจ้าคะ” ขณะที่เยี่ยนอวี๋พูด นางก็อุ้มสามีที่อยู่ในอ้อมอกไปใต้ต้นอู๋ถง ให้เขาพิงนางที่ใต้ต้นอู๋ถง
บัดนี้ต้นอู๋ถงต้นนี้เติบโตกลายเป็นต้นไม้ที่สูงสง่าเป็นร่มเงาได้แล้ว หงส์เพลิงในนั้นมีชีวิตชีวายิ่งกว่า มันออกมาต้อนรับ “นายหญิง”
เยี่ยนอวี๋กลับไม่มีเวลาสนใจ นางถามสามีในอ้อมอก “เป็นอย่างไรบ้าง”
เพียงแต่ว่านางเพิ่งถามเสร็จ ต้าซือมิ่งยังไม่ทันตอบ สีผมของเขาก็ให้คำตอบทั้งหมดแทนแล้ว เพราะว่าผมของเขาขาวโพลนไปหมดแล้ว
“ฮือ…” น้ำตาของเยี่ยนเสี่ยวเป่าที่กลั้นมานานไหลลงมาอีกแล้ว “พ่อ…”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เยี่ยนหงชวนดวงตาแดงก่ำ เหตุใดครอบครัวที่เพิ่งจากไปดีๆ กลับกลายเป็นเช่นนี้เมื่อกลับมา เรื่องแบบนี้… คนเฒ่าคนแก่ที่ไหนจะรับได้!
