ตอนที่ 638 แอนนาแฉ วิญญาณแม่เยี่ยนปรากฏ
“ท่านพ่อ”
“ท่านพ่อ”
“ข้าจำได้แล้ว จำได้แล้ว”
แอนนาน้อยที่มุดออกมาพร้อมกรงจากกระเป๋าเสื้อผ้าของเด็กน้อย นางกล่าวอย่างมั่นใจว่า “เมื่อครู่นี้คือกลิ่นอายของเทพแห่งสายฝน เจี่ยนชิว”
หรงอี้ที่ถูกเรียก ‘พ่อ’ อีกครั้ง เขาก็ขมวดคิ้วงามของตน เด็กน้อยของเขาจับแอนนาน้อยกลับมาด้วยมืออวบอ้วนของเขา “เรียก นายท่าน ไม่ใช่ พ่อ”
“ลืมไป…” แอนนาน้อยพูดอย่างตรงไปตรงมา ทว่าการเปิดโปงของนางทำให้เยี่ยนอวี๋ชะงักงัน “เจี่ยนชิว?”
“ใช่แล้ว ท่านอาจจะไม่รู้ หลังจากที่สายฝนของเจี่ยนชิวผสานกับพลังมารแล้ว มันจะสร้างพลังหยินชนิดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งสามารถอำพรางตัวเป็นเผ่ามารได้ ครานั้นตี้จวิ้นก็ถูกเจี่ยนชิวช่วยไว้ด้วยวิธีแบบนี้” แอนนาน้อยพูดอย่างชัดเจน
เยี่ยนอวี๋เลิกคิ้วมองนาง “เช่นนั้นเจ้าจำได้ว่าข้าคือใครแล้ว?”
“…ท่านแม่” คำตอบของแอนทำให้ทุกคนตะลึง
เยี่ยนอวี๋ชะงักเล็กน้อย นางคิดไม่ถึงว่าแอนนาจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ ยิ่งเมื่อจำอดีตได้แล้ว
ทว่าแอนนาน้อยก็เป็นมารที่ตรงไปตรงมาจริงๆ “ท่านช่วยท่านพ่อไว้ก็เท่ากับช่วยข้าไว้ เรียกท่านว่าท่านแม่ก็ออกจะปกติ”
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าโมโหจริงๆ แล้ว “เรียกนายหญิง แม่ ของเป่า พ่อรูปงาม ของเป่า ของเป่า”
“เจ้าคนขี้งก” แอนนาน้อยเบ้ปาก “นายหญิงก็นายหญิง นายท่านก็นายท่าน”
เยี่ยนเสี่ยวเป่า “…”
เขาที่โมโหกระฟัดกระเฟียดโถมเข้าไปในซอกคอของท่านพ่อเขาทันที ไม่สนใจแอนนาน้อยแล้วและยังถูศีรษะไปมาในซอกคอของท่านพ่อเขาราวกับเด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ถูกรังแกอย่างน่าสังเวช
เยี่ยนอวี๋ลูบหลังอ่อนนุ่มของเด็กน้อยเบาๆก่อนจะถามขึ้นว่า “เรื่องเหล่านี้ขอไม่พูดถึงก่อน หากเป็นกลิ่นของเจี่ยนชิวจริงๆ ไม่มีทางที่ข้าจะจำไม่ได้”
“ข้าแค่พูดในสิ่งที่ข้าจำได้ ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ท่าน ข้าไปนอนต่อแล้ว” เมื่อพูดจบ แอนนาน้อยก็มุดกลับไปหาเด็กน้อยพร้อมกรงของมัน
เยี่ยนเสี่ยวเป่าควักนางออกมาอย่างโมโห “เป่า ไม่เอาเจ้าแล้ว”
แอนนาน้อย “…”
เจ้าจ้ำม่ำน้อยคนนี้แม้ตัวจะเล็ก แต่อารมณ์ร้ายจริงๆ
ทว่านางจำเป็นต้องติดตามเด็กจ้ำม่ำคนนี้ต่อไป เพราะกลิ่นอายบนตัวเขาสามารถเลี้ยงวิญญาณของนางได้ ดังนั้น… แอนนาน้อยกัดฟันเรียก “พี่เป่า”
“เชอะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าส่งเสียงไม่พอใจอย่างเย่อหยิ่งก่อนจะหิ้วแอนนาน้อยกลับมา “ทำให้พี่เป่าโกรธอีก จะไม่เอาเจ้าแล้ว”
แอนนาน้อยจะพูดอะไรได้เล่า นางได้แต่ตอบตกลง
เยี่ยนอวี๋ทอดถอนใจ นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า อดีตคู่ปรับจะกลายเป็น ‘บุตรสาว’ ของนางในบัดนี้ และยังอ่อนโยนต่อลูกของนางมาก
แอนนาที่เป็นเช่นนี้ หากอยู่ต่อหน้าเหล่าทวยเทพที่เคยเข้าร่วมศึกมหาสงครามเทพและมาร พวกเขาย่อมค้านว่านางเป็น ‘ตัวปลอม’ ไม่มีทางเป็นตัวจริง ต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน
แต่เยี่ยนอวี๋รู้ว่า นางคือตัวจริง
นี่คือแอนนา เทพแห่งความมืด เพียงแค่ว่าพลังของนางสู้ครั้นรุ่งโรจน์ได้เพียงน้อยนิด เปรียบไปก็เหมือนกับขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว
สำหรับแอนนาแล้ว เยี่ยนอวี๋พูดได้เพียงว่าการเกิดใหม่ของนางถือว่าดีมากแล้ว ทว่า… เยี่ยนอวี๋ที่คิดถึงประเด็นหลักก็มองไปที่สามี “เจ้าคิดเห็นอย่างไร”
“ข้าไม่รู้จักเจี่ยนชิว ต้องดูผลลัพธ์ค่ายกลกักอนุสติก่อน แต่เจี่ยนชิวคนนี้ตอนนี้อยู่ยมโลกหรือไม่” หรงอี้ถามกลับ
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า “ใช่แล้ว เท่าที่ข้าทราบ นางจำเป็นต้องไปยมโลกเพื่อหลีกเลี่ยงซีเหอ นางและเทียนตี้เคยมีวาสนาที่มหัศจรรย์ช่วงหนึ่ง ดังนั้นซีเหอมิอาจรับนางไว้ได้”
“หนี้ดอกท้อ[1]ของเจ้าเทียนตี้นั่นอีกแล้วหรือ” หรงต้าซือมิ่งรู้สึกพูดไม่ออก หารู้ไม่ว่าครานี้เป้าหมายของกุ่ยหมู่เจี่ยนชิวคือเขา มิหนำซ้ำในขณะที่พวกเขากล่าวถึงเจี่ยนชิว
พรวด
เจี่ยนชิวอาเจียนเลือดออกมา แม้ลมปราณของนางยังคงปกติ ทว่าสีหน้ากลับดูทรุดโทรม เพราะว่าลำแสงจางๆ ก่อนหน้านี้ที่ต้าซือมิ่งบีบแตกมาจากนางจริงๆ แต่นางไม่ได้บาดเจ็บเพราะพลังที่หลงเหลือของคาถาถูกบดขยี้ ที่นางบาดเจ็บเป็นเพราะนางฝืนทำลายพลังวิชามารนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้ต้าซือมิ่งจับได้
“แม้เจ้าจะเจอ ข้าก็หวังว่าจะไม่ใช่ด้วยวิธีการนี้” เจี่ยนชิวที่เช็ดเลือดตรงมุมปากพึมพำ สีหน้าฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่นางไม่รู้คือแอนนาน้อยเปิดโปงนางแล้ว
ทว่าเจี่ยนชิวที่ฟื้นตัวกลับมาแล้วยังคงพึมพำ “ถึงเวลาปล่อยวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นแล้ว”
เมื่อพูดจบ… เจี่ยนชิวก็เปิดช่องทางมืดมิดที่ราวกับไปสู่ความมืดนิรันดร์ แต่ครานี้นางไม่ได้เดินเข้าไปในห้องลับ แต่เดินเข้าไปในกรงที่เรืองแสงสีน้ำเงินหม่น
ในกรงมีผีตนหนึ่ง รอบกายของมันแผ่ซ่านหมอกสีดำออกมาอย่างต่อเนื่อง
หากเยี่ยนอวี๋สัมผัสอีกครั้งก็จะรู้ว่า กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากผีตนนี้ คือเก้าวิชามารต้องห้าม ซึ่งเป็นวิชาต้องห้ามของเผ่ามารที่นางเคยมมีบัญชาห้ามใช้อีก
เจี่ยนชิวกลับค่อยๆ เปิดกรงอย่างสง่า “จิ่วจิ้น”
กรู
ผีที่เปล่งเสียงประหลาดออกมาเมื่อมันได้ยินเสียงก็เคลื่อนไหว มันเปลี่ยนจากท่าหมอบเป็นลุกขึ้นยืนแล้ว
และเมื่อมันยืนขึ้น หากไม่เห็นหน้า มันก็เหมือนกับสิงโตขนาดยักษ์สูงร้อยฉื่อ แถมยังยาวหลายร้อยฉื่อด้วย ทั่วทั้งร่างหลั่งไหลแสงสีดำบริสุทธิ์ออกมา ดูยิ่งใหญ่มาก
ทว่า อย่าได้เห็นหน้ามัน เพราะเมื่อเห็นหน้า สรรพชีวิตใดๆ ล้วนต้องตกตะลึงกับใบหน้าขนาดใหญ่ซึ่งประกอบขึ้นจากใบหน้าที่น่าสะพรึงจำนวนมากเป็นแน่ แม้จะกล้าหาญเช่นใดก็ต้องขนลุกและตกใจกับใบหน้าอัปลักษณ์ที่เรียงรายกันแน่นขนัด และสัตว์ประหลาดเช่นนี้…
กรู
เมื่อมันออกจากกรงก็กระโจนใส่เจี่ยนชิวทันที
ฟ่อ
งูวิเศษสีดำและสีขาวพุ่งออกมาจากแขนเสื้อทั้งสองข้างของเจี่ยนชิว มันก่อตัวกลายเป็นอักษรรูนบิดเบี้ยวข้างหน้าเจี่ยนชิวทันที จากนั้นมันก็เปล่งแสงเจิดจ้าชั้นหนึ่งออกมา ทำให้สัตว์ประหลาดนั่นถอยกลับไปในกรงทันที
“ชู่ว์”
เจี่ยนชิวกลับยื่นมือไปเรียกงูวิเศษสองตัวกลับมา ในขณะเดียวกันก็มองสัตว์ประหลาดตัวนั้นอย่างอ่อนโยนและพูดขึ้นอีกครั้งว่า “จิ่วจิ้น เจ้าอย่ารีบร้อน ข้าให้โอกาสเจ้าหาอาหาร และอาหารของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว”
กรูๆ…
สัตว์ประหลาดที่ส่งเสียงทุ้มแปลกๆ ‘ใบหน้าทั้งใบ’ ของมันกำลังดิ้นไปมา ราวกับกำลังตอบเจี่ยนชิว อยากจะถามว่านางพูดจริงหรือไม่
เจี่ยนชิวกลับไม่ได้ตอบทันที นางมอง ‘ใบหน้าใบหนึ่ง’ บนหน้าของจิ่วจิ้น ซึ่งเป็นผลงานชิ้นเอกของนาง เพราะว่าเจ้าของใบหน้าใบนี้ก็คือ…
“จางอวิ๋นเมิ่ง” เจี่ยนชิวยิ้มตาหยี ผ้าคลุมหน้าสีดำโปร่งก็ไม่สามารถปกปิดความภาคภูมิบนใบหน้าของนางได้ “ไม่รู้ว่าปฐมราชินีจะชอบของขวัญชิ้นนี้ที่ข้าจะมอบให้นางหรือไม่นะ”
[1] หนี้ดอกท้อ หมายถึงความผิดในการให้ความหวัง หรือการหลอกให้คนอื่นมารัก
