บทที่ 905 ฉันให้สองเท่า
“กลุ่มทหารรับจ้างเสียงมังกร…ถังหลง!?”
ได้ยินการแนะนำตัวเองของถังหลง ชายไว้เครากับชายผมยาวมีสีหน้าตื่นตกใจ
กลุ่มทหารรับจ้างเสียงมังกรหาน่ากลัวไม่ แต่หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างที่ชื่อถังหลงนั้น…
ชายผมยาวกับชายไว้เคราไม่ได้โง่ ตั้งแต่วินาทีที่ถังหลงปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็รู้แล้วพวกเขาเจอเรื่องอะไร
“ฉันจะฆ่าแก!”
แทบจะชั่วพริบตานั้น ชายไว้เคราก็ยื่นมือไปคว้าถังหลง ขอแค่ควบคุมถังหลงไว้ได้ก็ไม่มีเรื่องต้องห่วงแล้ว!
แต่ทว่า ยังไม่ทันให้ชายไว้เคราเข้าใกล้ก็กลับพบว่าถังหลงเอียงตัวน้อยๆ ยกขาขวาขึ้นตั้งฉาก
‘สวบ!’
ในห้องโถงใหญ่เสียงหนึ่งพลันดังแหวกอากาศ
เห็นแค่ว่าถังหลงซุกสองมือในกระเป๋ากางเกง แต่กลับวาดขาขวาออกไปทำลาย เกิดเป็นภาพติดตากะพริบเร็วถึงขีดสุด
ความเร็วนั้นถึงขั้นว่าชายไว้เครายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งร่างก็ถูกแรงมหาศาลยากบรรยายกระแทกปลิวออกไปแล้ว
“แกกล้าทำพี่เฉียง!”
เห็นดังนั้น ชายผมยาวก็ตะโกนอย่างโมโห เงื้อฝ่ามือโจมตีใส่ถังหลง
“ขอโทษที ฉันไม่ชอบใช้ความรุนแรง เพราะงั้นรบกวนอย่าลงมือจะดีกว่านะ” ถังหลงยืนอยู่กับที่สองมือไขว้หลัง แต่ร่างกายเขาขยับวูบน้อยๆ สิบกว่าฝ่ามือที่ชายผมยาวโจมตีใส่ก็ถูกถังหลงหลบได้อย่าง่ายดายทุกฝ่ามือ กระทั่งว่าแตะไม่โดนเส้นผมของถังหลงสักเส้นเดียว
“วอนหาที่ตาย!” ชายผมยาวมีสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ถังหลงคนนี้กำลังทำให้เขาขายหน้าหรือ!
เห็นการโจมตีของชายผมยาวรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ถังหลงถอนหายใจเบาๆ กับตัวเอง จากนั้นไม่นานยังไม่ทันเห็นการเคลื่อนไหวใดๆ ข้อศอกขวาของเขาโทรกลับกระแทกใส่หน้าของชายผมยาวเข้าอย่างแรง
วินาทีถัดมา ชายผมยาวกับชายไว้เคราก็ปลิวออกไปชนที่ห่างไกลในสภาพเดียวกัน
“แก…แกตายแน่…ถังหลง ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาได้…แกล่วงเกินเจ้านายแล้ว…”
ชายไว้เครายังคงพูดจ้อ แต่ถังหลงกลับสะบัดมือให้ลูกน้องคุมตัวคนออกจากห้องไปด้วยความรำคาญ
“ขอโทษที่ทำห้องคุณสกปรกแล้ว”
ถังหลงเช็ดเลือดบนมือ จากนั้นก็โค้งตัวให้เยี่ยหวันหวั่นแสดงความขอโทษ
“ใครให้พวกคุณมา” เยี่ยหวันหวั่นมองถังหลงเอ่ยปากอย่างเย็นชา
“คุณหนูเยี่ย นี่เป็นภารกิจลับ ส่วนตัวตนของผู้จ้างวาน พวกเราต้องเก็บเป็นความลับตามจริยธรรมอาชีพจึงบอกคุณหนูเยี่ยชัดไม่ได้ หวังว่าคุณหนูเยี่ยจะไม่ถือสา” ถังหลงเอ่ยอย่างมีมารยาท
“นายจ้างคุณให้เงินเท่าไร คุณช่วยฉันจัดการเขาฉันให้สองเท่า” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
ฝีมือของคนผู้นี้เกือบจะถึงขั้นว่าแม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็มองไม่ออก เป็นยอดของยอดฝีมือไม่ผิดแน่ เยี่ยหวันหวั่นก็รู้จักประมาณตน รู้ว่าตัวเธอไม่ใช่คู่มือของถังหลง
แต่ทหารรับจ้างรับภารกิจก็แค่เพื่อเงิน ตัวเธอก็ให้มากกว่านั้นได้
“ฮะๆ คำพูดของคุณหนูเยี่ยช่างน่าหวั่นไหวจริงๆ แต่ออกจะขัดกฏการทำมาค้าขายของพวกเราไปนิดหน่อย” ถังหลงหัวเราะเสียงเบา
“ฉันให้สามเท่า” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“คุณหนูเยี่ย ขอโทษด้วย นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน” ถังหลงส่ายหน้า
“สี่เท่า” เยี่ยหวันหวั่นชูสี่นิ้ว
“น่าเสียดาย ผมเซ็นสัญญาแล้ว ไม่งั้นคงตอบรับคุณหนูเยี่ยแล้วจริงๆ” ถังหลงจนใจอยู่บ้าง
ถ้าเขาทรยศ รับรองว่าสหพันธ์พันธมิตรทหารรับจ้างต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่
“ห้าเท่า นี่ถึงขีดจำกัดแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“เอาแบบนี้ ถ้าคุณหนูเยี่ยรอดจากครั้งนี้ไปได้ หลังจากนี้ผมก็เต็มใจร่วมมือกับคุณหนู แต่ครั้งนี้ถังหลงจนปัญญาแล้ว” ถังหลงเอ่ย
……………………………………
บทที่ 906 เด็กที่จู่ๆ ก็โผล่มา
ในใจเยี่ยหวันหวั่นรู้ชัดดี คนอย่างถังหลง ในฐานะทหารรับจ้าง เขาไม่ได้เล็งเป้าเธอจริงๆ เพียงแต่รับภารกิจจากคนอื่นมา อีกทั้งยังเซ็นสัญญาป้องกันจากพันธมิตรทหารรับจ้าง อย่าว่าแต่ตัวเธอเพิ่มค่าจ้างให้ถังหลงให้ห้าเท่าเลย แม้ว่าจะเพิ่มสิบเท่า ก็เกรงว่าถังหลงคงไม่ตอบรับไม่ได้
“ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมองถังหลงแล้วเอ่ยปากถาม
ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดเช่นนี้ ถังหลงกลับส่ายหน้าเอ่ยเสียงเบา “คุณหนูเยี่ย ขอโทษอย่างยิ่ง ผมเป็นทหารรับจ้าง ได้แต่ทำตามคำจ้างวานของผู้ว่าจ้าง แต่คุณหนูเยี่ยไม่ต้องกังวล ผู้ว่าจ้างให้ไว้ชีวิต เพราะงั้นผมไม่ทำอะไรคุณหนูเยี่ยหรอก”
“แล้วเพื่อนสามคนของฉันล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม ในใจอดเป็นนห่วงความปลอดภัยของเจียวเจียวกับเหล่าเจียงไม่ได้
คนอย่างถังหลง แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา
“คุณหนูเยี่ย ทหารรับจ้างสามคนก่อนหน้านั้นถูกคนของผมพาไปแล้ว คุณหนูเยี่ยไม่จำเป็นต้องหวังให้พวกเขาสามารถกลับมาช่วย ถึงพวกเขากลับมาได้ ผมก็แค่จับเพิ่มอีกสองสามคนก็เท่านั้น” ถังหลงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
ได้ยินถังหลงพูดเช่นนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็วางใจลงในที่สุด เธอก็ไม่หวังว่าพวกโลลิน้อยกับเหล่าเจียงตกโคลนลึกเพราะตัวเอง
“ช่วยปล่อยสองคนเมื่อกี้ได้หรือเปล่า” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจรจา
ได้ยินแบบนั้นถังหลงกลับส่ายหน้า “คุณหนูเยี่ย ต้องขอโทษด้วย เรื่องนี้ทำไม่ได้”
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นมองไปยังมือถือตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว มือถือดังขึ้นมา เสียงริงโทนนั้นค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ เยี่ยหวันหวั่นจำได้ว่าตัวเองตั้งริงโทนนี้ให้กับพวกเนี่ยอู๋หมิงและอี้จือฮวาโดยเฉพาะ ถ้าเธอรับสายนี้ไว้ได้ ก็จะทำให้พวกเนี่ยอู๋หมิงรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่…
บางทีพอถึงเวลาไม่ว่าจะเป็นนักเล่นไพ่นกกระจอกหรือหมอดูที่มา ก็คงสามารถขู่ขวัญกลุ่มคนของถังหลงให้จากไปได้อย่างง่ายดาย…
แต่น่าเสียดายที่เยี่ยหวันหวั่นในตอนนี้ไม่มีโอกาสรับโทรศัพท์สายนี้
“คุณหนูเยี่ย คุณดูว่าจะไปกับผม หรือให้ผมลงมือ… แน่นอน ผมหวังว่าคุณหนูเยี่ยจะให้ความร่วมมือ เพราะผมไม่ชอบลงมือ” ถังหลงมองเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
ได้ยินแบบนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็พยักหน้าตอบ “ตกลง วันนี้ฉันจะไปกับคุณ”
ถังหลงผู้นี้ แค่การโจมตีชั่วพริบตาใส่ซ่งเฉียงกับถังปินก็ดูออกไม่ยากว่าเป็นยอดฝีมือ พวกเขาใช้แรงของสองคนเผชิญหน้ากับถังหลงที่ทรงพลังก็ยังถึงขั้นไม่เจอแม้แต่ช่องโหว่ให้โต้ตอบ อีกทั้งจากที่สายตาเยี่ยหวันหวั่นมองเห็น ตอนที่ถังหลงโจมตีทั้งสองคน เกรงว่าไม่ได้เอาจริงแม้แต่น้อย พลังต่อสู้ที่แท้จริงของถังหลง อย่างน้อยก็มากกว่าทหารรับจ้างที่ลงมือก่อนหน้านี้สิบเท่า
“ดีมาก ขอบคุณคุณหนูเยี่ยที่ให้ความร่วมมือ” ถังหลงเอ่ยขอบคุณเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นไม่นานก็เอียงตัวน้อยๆ ค้อมตัวยื่นยื่นแขน ทำท่าทางเชิญอีกฝ่าย
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นเดินไปด้านนอกภายใต้การจับตามองของถังหลง
นอกห้องโถง ถังปินกับซ่งเฉียงถูกจับขึ้นรถไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นขึ้นรถอีกคันภายใต้การเฝ้าดูของถังหลง
แต่ขณะที่ขบวนของถังหลงตั้งใจจะจากที่แห่งนี้ หางตาของหนึ่งในทหารรับจ้างคนหนึ่งก็พลันเห็นเด็กชายผู้หนึ่งที่ไม่รู้ปรากฏตัวขึ้นในสวนตั้งแต่เมื่อไร
เด็กคนนั้นมีรูปร่างประมาณเด็กอายุสี่ห้าขวบ หน้าตาชวนมองอย่างยิ่งยวด ถึงแม้ยังเป็นเด็กเล็กที่หน้าตาราวหยกแกะสลัก แต่สายตานั้นกลับทำให้คนรู้สึกหนาวเย็นเกินอายุของเจ้าตัว
“เด็กนี่…”
“พวกคุณเป็นใคร” ทหารรับจ้างกำลังสงสัย เด็กชายก็มองมาอย่างกังขาเย็นชาและเป็นฝ่ายเอ่ยปากเสียก่อน
………………………..
