บทที่ 891 ที่แท้คุณลุงก็คิดแบบนี้
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “นายเคยเห็นเด็กที่ไม่น่ารักขนาดนี้ไหม เด็กนี่มันจอมมารน้อยป่วนโลกชัดๆ!”
จอมมารน้อยเปิดปากเสียงแผ่วเบา “จอมมาร…?”
เนี่ยอู๋หมิงไม่สังเกตสักนิดว่าใครเป็นคนพูด เขาพยักหน้าติดๆ กัน “ก็ไม่ใช่จอมมารน้อยหรือไง! นายไม่รู้เหรอว่าหลายปีนี้ฉันผ่านวันคืนทุกข์ยากแบบไหนมาที่ตระกูลเนี่ย! เสี่ยวเถียนเถียนฉันจะบอกให้นะ ต่อให้หาพ่อแม่เขาเจอก็ไม่มีประโยชน์ เขาร้ายกาจขนาดนี้ พ่อแม่เขาต้องไม่ยอมรับเขาแน่!”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ หนุ่มกรรมกรต่างชาติกุมหน้า ยอมแพ้จะช่วยเหลือหัวหน้าตัวเองแล้ว
ดวงตาสีดำสนิทของจอมมารน้อยหรี่ลงช้าๆ เอ่ยเน้นทีละคำว่า “งั้นเหรอ ที่แท้คุณลุงก็คิดแบบนี้”
ชั่วพริบตาที่สิ้นเสียงเด็กนั้น เนี่ยอู๋หมิงที่นั่งยองอยู่บนต้นไม้อึ้งงันไปทั้งร่าง ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวว่าเสียงคนที่พูดกับเขาตั้งแต่เมื่อครู่ไม่ชอบมาพากล ลำคอแข็งทื่อขยับกึกๆ ก้มลงมองใต้ต้นไม้…
วินาทีถัดมาเขาก็เห็น พ่อคุณตัวน้อยที่เดิมควรจะอยู่ห่างออกไปไกลโพ้น จอมมารน้อยที่เขาว่าร้ายกาจพ่อแม่ไม่มีทางยอมรับ พ่อคุณทูนหัวของเขา โผล่มาต่อหน้าเขาตัวเป็นๆ แล้ว…
“ฉะ…ฉิบหาย!”
เสียงร้องน่าเวทนาดังสะท้อนบนเขามังกรเร้น
เสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้น เนี่ยอู๋หมิงร่วงลงจากต้นไม้ ตกลงบนใบไม้แห้ง
เนี่ยอู๋หมิงกัดฟันหันไปยังหนุ่มกรรมกรต่างชาติก่อนเป็นอันดับแรก “เสี่ยวเถียนเถียน! ทำไมนายไม่เตือนฉัน!”
เสี่ยวเถียนเถียนทำหน้าใสซื่อ “ผมเตือนแล้ว แต่หัวหน้าต่างหากไม่สนใจผม…”
เนี่ยอู๋หมิงโกรธจนทุบพื้น หันไปหาใบหน้าเล็กเย็นชาอย่างแข็งทื่อ “ละ…หลานดั้นด้นมาหาลุงทำไมเหรอ วิชาสะกดรอยของหลานมาถึงขั้นนี้แล้วรึเนี่ย! ตายแล้วๆๆ! หลานใช่คนหรือเปล่า!”
จอมมารน้อยมองเนี่ยอู๋หมิงที่นอนแหมะอยู่บนพื้นจากมุมสูง “มาหาลุง จำเป็นต้องใช้วิชาสะกดรอยด้วยเหรอ”
เนี่ยอู๋หมิงโมโหทันควัน “เฮ้ๆๆ ดูถูกกันไปแล้วนะ! ฉันจะบอกอะไรให้ วิชาสะกดรอยย้อนของลุงแกจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครทำลายได้เลย! ตราบใดที่ฉันไม่อยากถูกใครหาเจอ ก็ไม่มีใครหาฉันเจอเด็ดขาด!”
เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้ามั่นใจ
จอมมารน้อยเอ่ย “มีคนบอกผม ทำไมผมต้องทำลายวิชาสะกดรอยของลุงด้วย”
เนี่ยอู๋หมิงตาค้างทันใด “ว่าไงนะ มีคนบอกแก? หรือว่า…เป็นไปไม่ได้! สมาชิกทีมฉันซื่อสัตย์ภักดีอันดับหนึ่ง ไม่มีทางถูกเงินบังตาแน่ ยิ่งไม่มีทางก้มหัวให้อำนาจชั่วร้ายด้วย!”
เนี่ยอู๋หมิงเพิ่งพูดจบ ก็พลันมีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น
จอมมารน้อยรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฮัลโหล มีอะไรเหรอ”
ปลายสายมีเสียงประจบประแจงเป็นที่สุดของผู้ชายดังมา “ฮัลโหล นายน้อยครับ ผมนักพรตใจบริสุทธิ์เอง ผมเป็นห่วงนิดหน่อย นายน้อยเจอหัวหน้าหรือยังครับเนี่ย ที่ตรงนั้นค่อนข้างอยู่ห่างไกลเมือง ผมอธิบายหน่อยแล้วกัน หลังขึ้นเขาไปแล้วนายน้อยเลี้ยวขวา เดินตรงไปห้าร้อยเมตร แล้วเลี้ยวซ้ายอีกที จากนั้นใช้…”
นักพรตใจบริสุทธิ์ยังพูดไม่จบ ทางนั้นก็เปลี่ยนคนแล้ว “ไอ้หยา นักพรตต้มตุ๋นนายโง่หรือเปล่า ไสหัวไปนู่นเลย! นายน้อยๆ ผมฮวาฮวาเองนะ ผมวาดตำแหน่งหัวหน้าเป็นแผนที่ส่งไปในมือถือนายน้อยแล้ว เชิญนายน้อยเปิดดูฮะ!”
เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก
หนุ่มกรรมกรต่างชาติก็พูดไม่ออก
เนี่ยอู๋หมิงตะลึงงันไปสิบวินาทีเต็ม จากนั้นเขาก็แย่งโทรศัพท์มา “พวกแกไอ้ลูกหมา! ถึงกับกล้าขายฉัน! เดี๋ยวพวกแกรอบิดา…”
……………………………………..
บทที่ 892 เซอร์ไพรส์คุณแม่
“จ้าก…”
“แง…”
อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์ตกใจเสียงตวาดของเนี่ยอู๋หมิงที่ดังขึ้นฉับพลันจนสะดุ้งโหยง
“ฮะ…ฮ่าๆ…หาเจอก็ดีแล้วๆ…หัวหน้าพูดอะไรน่ะ ขายอะไรกัน พวกเราหวังดีอยากให้ครอบครัวได้พบหน้ากันแท้ๆ หัวหน้า พวกคุณแลกเปลี่ยนความรักกันดีๆ นะ!”
“ถูกต้องๆ หัวหน้า งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้ว! ไม่รบกวนแล้ว! ฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ~”
ทั้งสองคนพูดจบก็วางสายอย่างไม่ลังเล
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “สวัสดีบิดาพวกแกสิ!”
หลังตะคอกแล้ว เนี่ยอู๋หมิงพลันรู้สึกว่าอากาศรอบตัวหนาวเย็นลงเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็เห็นว่าสีหน้าของจอมมารน้อยบ้านตัวเองเย็นชาถึงขีดสุด
เนี่ยอู๋หมิงรู้ เขายืดเวลามาถึงขนาดนี้ แถมยังจงใจหลบหน้า ครั้งนี้เขาทำอีกฝ่ายโมโหสุดขีดแล้ว
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “พ่อทูนหัว เธอคิดจะทำยังไง…”
จอมมารน้อยพูด “เจอแม่ผมหรือยัง”
เนี่ยอู๋หมิงนิ่งเงียบ
ช่างเป็นบทสนทนาชวนเศร้าเคล้าน้ำตาจริงๆ…
ตอนนี้แม้แต่กลางคืนเขาก็ฝันร้าย ฝันว่ามีเสียงปีศาจพูดประโยคนี้กรอกหู!
เห็นเนี่ยอู๋หมิงไม่เอ่ยปาก จอมมารน้อยจึงเปิดคลิปวิดีโอ เสียงเด็กน้อยแสนจะเย็นชา “คุณลุง ผมเสียใจมาก”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘เสียใจมาก’ เนี่ยอู๋หมิงขนลุกชันทันที เขาจ้องโทรศัพท์อีกฝ่ายไม่วางตาพลางตะโกนห้าม “อย่าๆๆ! พ่อทูนหัว! โปรดเมตตาด้วย! พวกเรามีอะไรก็คุยกันดีๆ! พ่อทูนหัว! เด็กดี! เบบี๋ที่น่ารักอ่อนหวานเชื่อฟังที่สุดในโลก!”
สีหน้าของจอมมารน้อยไม่ยอมอ่อนข้อแม้แต่นิดเดียว “คุณลุง ถึงเส้นตายแล้ว ลุงไม่มีโอกาสแล้ว”
เขาพูดพลางกดปุ่มส่งบนโทรศัพท์
จอมมารน้อยน้อยกำลังจะส่งคลิปของเขากับอี้จือฮวาออกไป…
“หยุดก่อน! ฉันหาแม่แกเจอแล้ว…”
เสียงตะโกนของเนี่ยอู๋หมิงดังสะท้อนไม่หยุดในป่าแห้งแล้งอันว่างโล่ง
สีหน้าของเด็กน้อยพลันมึนงง การเคลื่อนไหวของมือหยุดนิ่ง
เนี่ยอู๋หมิงเห็นหลานชายในที่สุดก็หยุดการกระทำ สีหน้าเขาเหมือนรอดชีวิตมาได้…
ตะ…ตกใจแทบแย่…
ถ้าคลิปนี้ถูกส่งออกไป เขาถูกพ่อแม่ถลกหนังทั้งเป็นแน่…
เพราะจะไม่มีใครเชื่อคำพูดเขา พวกเขาเชื่อแต่จอมมารน้อยนี่เท่านั้น!
ตำแหน่งในบ้านนี้ คิดๆ แล้วน่าอนาถจริงๆ…
ไม่รู้ว่าเงียบไปนานเท่าไร ดวงตากระจ่างใสของเด็กน้อยหันขวับไปมองเนี่ยอู๋หมิง “พาผมไปหาแม่”
เนี่ยอู๋หมิงอดรู้สึกผิดไม่ได้ รีบร้อนเอ่ยว่า “แค่ก เด็กน้อย ยะ…อย่ารีบขนาดนั้นสิ! ต่อให้แกไม่พูด ลุงก็ต้องพาแกไปเจอหล่อนอยู่แล้ว แต่ต้องใช้เวลาสมคบคิด…เอ๊ย ต้องใช้เวลาเตรียมตัวไปรับเธอนิดหน่อย ความจริงที่ลุงจงใจไม่พูดก็เพราะกะจะเซอร์ไพรส์แกไง ดูสิ ตอนนี้แกไม่เซอร์ไพรส์แล้ว…”
จอมมารน้อยบอก “ผมไม่ต้องการ”
เนี่ยอู๋หมิงรีดเค้นความคิด “ตะ…แต่แกก็ยังต้องเตรียมตัวหน่อยไหม พวกเราแต่งตัวดีๆ แล้วค่อยไปเจอแม่แก เท่าที่ลุงรู้มานะ แม่แกมองคนที่หน้าตา! แน่นอนว่าลุงไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แกน่ารักขนาดนี้ แม่ต้องชอบแกแน่ แต่ทำให้แม่ชอบแกมากอีกหน่อยก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอ”
จอมมารน้อยพยักหน้า “ก็ได้”
เนี่ยอู๋หมิงเกือบร้องไห้ด้วยความปลื้มปริ่มแล้ว ในที่สุดก็ยอมฟังเขาสักครั้ง
จอมมารน้อยพูดจบ ก็มองเขาก่อนเอ่ยปาก “อย่าบอกแม่ผมว่าผมจะไปเจอเขานะ”
“หา ทำไมล่ะ” เนี่ยอู๋หมิงไม่เข้าใจ เขาเตรียมจะคิดแผนกับน้องโหย่วหมิงอยู่เลย ขืนไม่บอกเธอถ้าเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายขึ้นมาจะทำยังไง
จอมมารน้อยตอบว่า “คุณลุงอยากเซอร์ไพรส์ไม่ใช่เหรอ แผนไม่เลว ผมอยากเซอร์ไพรส์แม่”
เนี่ยอู๋หมิงตกใจค้าง
………………………….
