บทที่ 911 ความตายใกล้มาเยือน
ซือหมิงหลี่มองถังหลงที่อยู่ด้านข้างอย่างค่อนข้างไม่พอใจ “ถังหลง คุณมาพอดี แค่ลักพาตัวคนยังเกิดปัญหาให้เด็กมาบังเอิญเห็นซะได้ ตอนนี้ฉันให้พวกเขาฆ่าปิดปาก แต่กลับไม่มีใครฟังคำสั่ง ฉันเลยต้องลงมือเองแล้ว ฉันว่านะ ความเป็นมืออาชีพของกองทหารรับจ้างเสียงมังกรคุณก็แค่นี้เอง”
“เด็กคนนี้?”
ในวิดีโอคอล ถังหลงพลันเปิดปากและเดินจากที่ไกลมาถึงหน้าเลนส์กล้อง
หลังจากที่เห็นหน้าตาของเด็กชายคนนั้น ม่านตาของถังหลงก็หดลีบลงทันที “เดี๋ยวก่อน…”
เด็กคนนี้…เขาเคยเห็นที่ยุโรป…
นายน้อยใหญ่…ตระกูลเนี่ย!
เป็นไปไม่ได้!
นายน้อยใหญ่ตระกูลเนี่ยทำไมมาปรากฏตัวในบ้านของผู้หญิงคนนี้ได้?
แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญแล้ว
“ปล่อย!” ถังหลงเอ่ยอย่างไม่ลังเล
ซือหมิงหลี่ที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแน่น “คุณว่าไงนะ”
ถังหลงเอ่ย “ผมบอกว่าให้ปล่อยเด็กคนนี้”
ซือหมิงหลี่พลันมีสีหน้าโมโห “ถังหลง! คุณบ้าไปแล้วเหรอ”
ซืออี้เชียนก็ไม่พอใจน้ำเสียงออกคำสั่งของถังหลง
“ผมว่า คนที่บ้าก็คือพวกคุณ พวกคุณไม่รู้ว่าเด็กคนนี้คือใครเหรอ” สีหน้าสง่าใจเย็นเสมอมาของถังหลงผุดแววหดหู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขายื่นนิ้วไปดันแว่นตา นวดหว่างคิ้วแรงๆ อย่างว้าวุ่นใจ
“ไม่ใช่เด็กบ้า แต่งตัวไม่เลว ที่บ้านน่าจะมีเงินมีอำนาจนิดหน่อยรึไง!”
ดวงตาถังหลงผุดแววเหยียดหยาม เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ ”เด็กคนนี้แซ่เนี่ย!”
“แซ่เนี่ยแล้วมันทำไม เมื่อกี้เด็กคนนี้ก็บอกแล้วว่าตัวเองแซ่เนี่ย ในเมืองหลวงมีคนแซ่เนี่ยตั้งมากมาย ต่อให้รู้ว่าฉันเป็นคนฆ่า ใครจะกล้าปริปากกัน” ซือหมิงหลี่มีสีหน้าหยิ่งผยอง
เด็กคนนี้บอกแล้วว่าตัวเองแซ่เนี่ย…
ใช่อย่างที่คิดจริงๆ เขาเดาถูกเผง
ถังหลงยิ่งมั่นใจว่าตัวเองคิดถูก เขาหัวเราะเยาะติดต่อกัน มองซือหมิงหลี่กับซืออี้เชียนราวกับมองคนตาย “อา ตระกูลเนี่ยในเมืองหลวง? ใครบอกพวกคุณ…ว่าเขาเป็นตระกูลเนี่ยของเมืองหลวง”
ขณะเดียวกัน ลูกสมุนหน้าเห*้ยมโหดก็กำลังเดินเข้าใกล้เด็กน้อยทีละก้าว…
สายตาของเยี่ยหวันหวั่นเย็นเยียบลงทุกที เธอมองเด็กน้อยที่กำลังจะถูกฆ่า ฉับพลันนั้นก็พลันปวดหัวแปลบ
เด็กน้อยยังคงยืนใจเย็นอยู่กับที่ สีหน้าเรียบนิ่ง ในน้ำเสียงแฝงความเวทนาสูงส่ง “ดูท่าว่า พวกคุณยังไม่เข้าใจความหมายแฝงของนามสกุลเนี่ย”
“สกุลเนี่ยบ้าบออะไร ไอ้เด็กบ้า! ต่อให้บ้านแกมีอำนาจล้นฟ้า วันนี้แกก็ต้องตายอยู่ที่นี่—”
ลูกสมุนพูดพลาง มือที่ใหญ่เรากับพัดก็แผ่กลิ่นอายน่ากลัว พุ่งเข้าไปคว้าจับเด็กชาย
วินาทีถัดมา…
‘ตูม—’
ภาพในวีดีโอปลายสายพลันสั่นไหวอย่างรุนแรง ลูกสมุนที่กำลังจะฆ่าเด็กน้อยซึ่งมีร่างกายใหญ่โตถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรคนนั้น ก็พลันปลิวออกไปชั่วพริบตาดุจว่าวที่สายขาด
“เกิดอะไรขึ้น” ซือหมิงหลี่กับซืออี้เชียนนิ่งอึ้ง ใบหน้าแทบจะเกาะอยู่บนเลนส์กล้อง
พวกเขาเห็นแค่ว่าประตูบานใหญ่ทั้งบานที่ด้านหลังกรงขังกลับถูกคนกระแทกเปิดออกจากข้างนอก ชายชุดดำร่างเพรียวสองคนปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน
ทั้งสองคนตรงเข้าไปยังทิศทางของเด็กน้อย จากนั้นจึงก้มหน้าอย่างเคารพนอบน้อม “นายน้อย!”
นะ…นายน้อย?
ผู้จงรักภักดีกับลูกสมุนรวมถึงซือหมิงหลี่กับซืออี้เชียนที่อยู่อีกปลายสายวีดีโอคอลต่างนิ่งอึ้งอยู่กับที่ พวกเขานึกไม่ถึงสักนิดเดียวว่าจะมีคนใช้กำลังบุกเข้ามาที่นี่ได้
———————————
บทที่ 912 ฉันรับภารกิจนี้
ไม่ว่าทั้งซือหมิงหลี่ ซืออี้เชียนหรือว่าลูกสมุนกับทหารรับจ้างที่อยู่ในสถานการณ์ ทั้งหมดต่างนึกไม่ถึงว่าจะถึงกับมีคนใช้กำลังบุกเข้ามา
แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็อึ้งงันแล้ว ได้ยินชายชุดดำสองคนนั้นเรียกเด็กน้อยคนนั้นว่า ‘นายน้อย’ อย่างเคารพนอบน้อม เธอยิ่งมีสีหน้าตกใจ
“มัวอึ้งหาพระแสงอะไร ยังไม่รีบจับพวกมันอีก!” ซือหมิงหลี่ตะคอก
บัดซบ ทำไมถึงมีคนสามารถเข้ามาที่นี่ได้ พวกเขามองตั้งนาน ก็พบว่าอีกฝ่ายมีแค่สองคนเท่านั้นเอง!
คงจะมุดมาตรงช่องโหว่การป้องกันแน่! พวกเลี้ยงเสียข้าวสุกนี่ มัวทำบ้าอะไรกันอยู่!
ถังหลงมองสองคนนั้นที่ยืนเคารพเด็กชาย สีหน้าพลันแข็งทื่อ เอ่ยออกคำสั่งทันที “คนของเสียงมังกรฟังคำสั่ง ทั้งหมดห้ามลงมือ”
ทหารรับจ้างหลายคนที่กำลังจะโจมตีได้ยินคำพูดของหัวหน้าก็หยุดการเคลื่อนไหวฉับพลัน
“คุณถัง นี่มันหมายความว่ายังไง” ซืออี้เชียนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ถังหลงกล่าวอย่างใจเย็น “ไม่มีความหมายยังไง แค่เพื่อรับประกันความปลอดภัยของกองทหารรับจ้างพวกผมเท่านั้น พวกเราทำภารกิจสุดกำลัง แต่ก็ไม่เคยพลีชีพอย่างไม่กลัวตาย อีกอย่าง เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในเนื้องานภารกิจของพวกเราแล้ว”
“ไม่อยู่ในเนื้องาน งั้นตอนนี้ฉันขอประกาศภารกิจ ใครฆ่าคนพวกนี้ได้หมด ฉันจะเพิ่มเงินให้จากภารกิจเก่าสองเท่า!”
ได้ยินคำพูดของซืออี้เชียน ทหารรับจ้างหลายคนตาวาว แต่เพราะขัดกับคำสั่งของถังหลงจึงไม่กล้าตอบรับ
ซืออี้เชียนพูดต่อ “สามเท่า!”
เพิ่งพูดจบ ทหารรับจ้างหนึ่งในนั้นที่ชุดทีมมีสีเข้มกว่าคนอื่นก็ก้าวออกมา “ฉันรับภารกิจนี้!”
เหล่าทหารด้านข้างที่ได้ยินมีสีหน้าตกใจ “รองหัวหน้า…หัวหน้าห้ามพวกเราลงมือนะครับ…”
ถังหลงสีหน้าเคร่งขรึม “กัวตี๋ ห้ามรับภารกิจ”
รองหัวหน้ากองทหารรับจ้างเสียงมังกรกัวตี๋แค่นเสียงเย็น หันไปมองถังหลงที่อีกฝั่งวิดีโอคอล “หัวหน้าถัง คุณเป็นหัวหน้าของเสียงมังกรก็จริง แต่ ผมเป็นรองหัวหน้าของเสียงมังกร รองหัวหน้ามีสิทธิ์เลือกภารกิจเอง ส่วนคุณไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย”
ถังหลงหรี่ตาเล็กน้อย “ถ้าคุณแน่ใจจะรับภารกิจนี้จริงๆ งั้นก็รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วยแล้วกัน”
กัวตี๋เอ่ยสีหน้าดูถูก “ผลที่ตามมา? กับอีแค่จัดการเด็กหนึ่งคนกับบอดีการ์ดสองคน จะไปมีผลอะไรได้ หัวหน้า นี่คุณจะขัดขวางอิสระของผมเหรอ”
ถังหลงยิ้มน้อยๆ พลันกลับมามีสีหน้าใจเย็นสูงสง่าอีกครั้ง “ถูกต้อง รับภารกิจอะไรเป็นอิสระของคุณจริงๆ งั้นก็ เชิญตามสบาย”
ในฐานะหัวหน้า การตักเตือนก็เป็นหน้าที่ของเขา ซึ่งเขาก็ทำไปแล้ว
กัวตี๋แค่นเสียงเหยียดหยัน เหลือบมองลูกสมุนที่ถูกโจมตีปลิวไปมุมห้องแวบหนึ่ง กากชะมัด!
ที่มุมห้อง เด็กน้อยมองชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา
ชายชุดดำเข้าใจความหมาย ผงกหัวเล็กน้อย จากนั้นชายร่างผอมแรงเยอะก็ยกสองมือไขว้หลัง ย่างก้าวไปหากัวตี๋อย่างไม่ช้าไม่เร็ว “จะตายเอง หรือให้ฉันช่วย?”
“ไม่รู้ซะแล้วว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแกเป็นใคร แกรนหาที่ตายแล้ว!” กัวตี๋โกรธจัด ชักดาบยาวส่องประกายเย็นวาวจากสักแห่งบนตัวออกมาทันทีทันใด
เห็นแบบนั้น ซือหมิงหลี่กับซืออี้เชียนก็ยิ้มเย็น
รองหัวหน้าของเสียงมังกรกัวตี๋ผู้นี้ฝีมือดาบเยี่ยมยอดเป็นรองแค่หัวหน้าถังหลงเท่านั้น
หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นก็ดีดมาถึงลำคอแล้ว ทหารรับจ้างที่นี่เหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมืออันดับต้นๆ กระทั่งว่ายังเหนือกว่าพวกถังปิน กัวตี๋ที่เป็นรองหัวหน้า ฝีมือย่อมต้องยิ่งน่ากลัว…
เธอนึกมาตลอดว่าฝีมือของตัวเองตอนนี้แข็งแกร่งมากแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนพวกนี้ เธอก็ค้นพบว่าตัวเองเล็กจ้อยนิดเดียว…
…………………
