บทที่ 314 ตั้งใจยั่วโมโห
บทที่ 314 ตั้งใจยั่วโมโห
การสนทนาระหว่างทั้งสองทำให้ซูหยินตื่นขึ้น เธอลุกขึ้นจากเตียงในโรงพยาบาลด้วยผมที่ยุ่งเหยิงและตะโกนอย่างเจ็บปวดว่า “โย่วอี๋ กอดฉันที”
ซูโย่วอี๋รีบเข้าไปกอดเธอ “เป็นอะไรไป? ฝันร้ายเหรอ?”
“อย่ากลัวเลย ฉันอยู่นี่”
ซูหยินมองชายที่อยู่ไม่ไกลคนนั้นจากในอ้อมแขนของซูโย่วอี๋อย่างเงียบ ๆ
ดวงตาเธอใสสะอาดปราศจากสิ่งเจือปน
“โย่วอี๋ เขาเป็นใคร? ทำไมถึงเอาแต่มองฉัน?”
ซูโย่วอี๋ปล่อยเธอ “เธอกลัวเขาเหรอ?”
ซูหยินเอียงศีรษะและครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ไม่กลัว เขาหล่อ”
“อืม เขาเป็นเพื่อนเธอ ชื่อกู่อวี๋เฉิง”
“เพื่อนคืออะไร?” ซูหยินถาม
“เพื่อนคือคนที่สามารถกินข้าวและเดินเล่นด้วยกันได้”
“แต่ฉันอยากกินข้าวแค่กับโย่วอี๋”
ซูโย่วอี๋เกลี้ยกล่อมให้เธอหลับ “เธอหิวไหม อยากกินอะไรรึเปล่า?”
“แพนเค้ก!” ซูหยินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและยื่นมือออก “ฉันอยากกินแพนเค้กที่มีเนื้อหอม ๆ อยู่ข้างใน”
ตอนนี้ ฉันคิดว่าร้านขายหมดไปแล้วมั้ง
“ผมจะไปซื้อให้” กู่อวี๋เฉิงหายตัวไปทันที
“ไม่จำเป็นค่ะ”
ซูหยินเหมือนเด็ก เธอมักลืมว่าจะกินอะไรและทำอะไร ซึ่งแพนเค้กก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
แน่นอน ซูหยินผล็อยหลับไปหลังจากเล่นเกมไปได้ระยะหนึ่ง
เมื่อกู่อวี๋เฉิงกลับมาพร้อมกับแพนเค้ก ในวอร์ดมีแสงเพียงดวงเดียวเหลืออยู่
ซูโย่วอี๋พูดเบา ๆ “เธอหลับไปแล้ว”
“ครับ”
กู่อวี๋เฉิงวางกล่องแพนเค้กลงบนโต๊ะ “คุณกินอะไรแล้วไปนอนเถอะ คืนนี้ผมจะดูแลเอง”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมจะโทรหาคุณ”
ตอนแรกซูโย่วอี๋ไม่ต้องการจากไป แต่เธอเห็นผมของกู่อวี๋เฉิงเปียกชื้นจากหิมะและมันลู่ลงมาที่หน้าผากเขาอย่างหมดสภาพ
เธอจึงใจอ่อนลง
“ตกลง”
เธอถือแพนเค้กไปที่ห้องถัดไป กล่องแพนเค้กห่อด้วยฟิล์มกันความร้อนหลายชั้น จึงยังร้อนอยู่ตอนเปิดออก
ซูโย่วอี๋กินชิ้นเล็ก ๆ และกลิ่นหอมของเนื้อกับต้นหอมอบอวลไปทั่วปากของเธอ
ความเครียดและความเหนื่อยล้าทางร่างกายทำให้เธอหลับไปทันทีที่เข้านอน
ในกลางดึก เธอถูกปลุกด้วยเสียง
“ว้าว สวยจัง นี่อะไรน่ะ?”
“มันคือไฟฉาย”
“ทำไมถึงมีลูกสุนัขอยู่บนผนัง?”
กู่อวี๋เฉิงเปิดไฟฉายในมือ แล้วบนเพดานก็กลายเป็นลูกแมวอีกครั้ง
“น่ารักจังเลย” ซูหยินตะโกน
กู่อวี๋เฉิงยื่นนิ้วชี้ออกมาแล้ววางบนริมฝีปาก “จุ๊ ๆ”
ซูหยินทำตามอย่างกระวนกระวาย “โย่วอี๋กำลังหลับอยู่ มาเงียบกันเถอะ”
“มีสัตว์ตัวเล็ก ๆ อีกไหม?”
กู่อวี๋เฉิงแสดงให้พวกมันให้เธอเห็นทีละตัว
ซูโย่วอี๋ที่แอบดูอยู่ข้างประตู พวกเขาพูดคุยกันด้วยเสียงกระซิบ
หยินหยินยิ้มอย่างไร้เดียงสา หากไม่รู้ว่า IQ ปัจจุบันของเธออายุเพียงห้าหรือหกขวบ ภาพนี้คงสวยงามจริง ๆ
เสียงของเธอสดใสเหมือนนางฟ้า
“เจ้าจิ้งจอกเน่า มียาอะไรในระบบที่ทำให้เสียงกลับมาเป็นปกติไหม?”
[คุณหมายถึงสมองเหรอ?]
[คุณโง่มากที่ถามอย่างนั้น]
[ใช่ มีอยู่ แต่ยาในระบบส่วนใหญ่ให้ความสำคัญไปที่ปัญหาความฉลาดแต่กำเนิด ของพี่สาวซูเป็นปัญหาด้านจิตใจมากกว่า ผลของการใช้ยาอาจไม่ค่อยดีนัก]
[ซู่จู่ คุณเคยคิดเรื่องนี้บ้างไหม? การที่เธอต้องเผชิญกับอดีตที่เลวร้าย มันทรมานยิ่งกว่านี้อีกไม่ใช่เหรอ?]
ซูโย่วอี๋ก้มหน้าลง “นายพูดถูก”
“ทางออกที่ดีที่สุดคือปล่อยให้ความทรงจำนี้หายไป”
การลบเฉพาะความทรงจำของหยินหยินเท่านั้นยังไม่พอ จะต้องลบความทรงจำอันเลวร้ายนี้จากทุกคน
เจ้าจิ้งจอกเน่าขมวดคิ้ว [ซู่จู่ ระบบไม่สามารถรบกวนระเบียบโลกได้ นับประสาอะไรกับการลบความทรงจำของผู้คนมากมาย]
“ทำไม่ได้ ไม่ได้แปลว่าระบบไม่มีทาง นายบอกว่าโรงรับจำนำไร้กังวลทำได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ?”
เจ้าจิ้งจอกเน่าตะลึง [คุณเอาจริงเหรอ?]
ซูโย่วอี๋ไม่ตอบ ยังมีเวลาอีกแปดวันก่อนถึงหนึ่งเดือน เธอสามารถใช้ระบบได้หลังจากแปดวันนี้เท่านั้น
ซูโย่วอี๋ไม่รบกวนทั้งสองคนที่กำลังสนุกสนาน เธอหันกลับไปที่ห้อง ซูหยินดูเหมือนจะเริ่มยอมรับกู่อวี๋เฉิงอย่างช้า ๆ
เช้าตรู่วันต่อมา
ซูโย่วอี๋นอนจนกระทั่งเธอตื่นเอง ซึ่งไม่ได้เป็นอย่างนี้มานานแล้ว
ซูโย่วอี๋ลุกขึ้นและเห็นว่ากู่อวี๋เฉิงกำลังกินโจ๊กกับหยินหยิน ซูหยินดูมีความสุขมากกว่าปกติ “โย่วอี๋ โจ๊กนี้หอมและอร่อยมาก”
เธอชูชามในมือขึ้นสูงและยื่นให้เธอเหมือนมอบสมบัติ
ซูโย่วอี๋เดินเข้าไปหาและแสร้งทำเป็นดม “หอมมาก”
“กู่กู่ รีบให้เสี่ยวอี๋ชามนึง เธออยากกินเหมือนกัน”
ซูโย่วอี๋ปฏิเสธโดยอ้างว่าเธอยังไม่ได้ล้างหน้าและแปรงฟัน เธอหันไปมองกู่อวี๋เฉิง “คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ?”
“สุดสัปดาห์นี้ผมจะรับการรักษากับซูหยิน คุณไปพักผ่อนเถอะ”
ก่อนหน้านี้ ซูโย่วอี๋ไม่มีทางกล้าให้ซูหยินอยู่กับคนอื่นแน่นอน แต่หลังจากเมื่อคืน เธอก็ไม่แน่ใจ
เพียงแต่เธอสงสัยว่าอะไรทำให้ทัศนคติของซูหยินที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปมาก
“คุณทำให้หยินหยินยอมรับคุณได้ยังไงกัน?”
กู่อวี๋เฉิงวางชามโจ๊กลงและเช็ดมุมปากของเขา “เพราะคุณ”
ฉัน?
ซูโย่วอี๋ไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเธอยังไง
“ผมบอกซูหยินว่ามันลำบากและเหนื่อยมากที่คุณดูแลเธอด้วยตัวเองทุกวัน เธอเองก็เข้าใจว่าคุณต้องหยุดพักเป็นระยะ ๆ”
“เธอเหมือนเด็กที่มีเหตุผล เรียนรู้ที่จะเล่นกับผมหรือกับตัวเธอเอง”
“ซูโย่วอี๋ เธอรักคุณมาก”
ในใจของซูโย่วอี๋รู้สึกอบอุ่นอย่างไม่สามารถบรรยายได้ หยินหยินมักจะให้ความสำคัญกับเธอเป็นอันดับแรกเสมอ ไม่ว่าก่อนหรือหลังจากสูญเสียความทรงจำ
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเธอก็ตกลง
“หยินหยิน ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก เธอเล่นกับคุณกู่ดี ๆ ตกลงไหม?”
ดวงตาของซูหยินแสดงความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มอีกครั้ง “โย่วอี๋ เธอไปเล่นได้อย่างสบายใจเลยนะ”
เธอพูดอย่างภาคภูมิและขอร้องอีกครั้งในวินาทีต่อมา “แต่เธอต้องกลับมาไว ๆ นะ”
“แล้วก็ ครั้งหน้าพาฉันไปเล่นด้วย ตกลงไหม?”
ซูโย่วอี๋ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ตกลง”
“งั้นเรามาเกี่ยวก้อยกัน”
หลังจากเกี่ยวก้อยแล้ว ซูหยินก็ปล่อยเธอไปอย่างมั่นใจ
ซูโย่วอี๋กำลังเดินเหม่อลอยอยู่บนถนนจนเกือบจะชนเข้ากับใครบางคน เธอจากไปในวันนี้ไม่ใช่เพียงเพราะธุระ แต่ยังเพื่อให้กู่อวี๋เฉิงได้อยู่กับซูหยิน ตั้งแต่เธอยังปกติจนกระทั่งเริ่มมีอาการไปจนถึงการบำบัดยาเสพติด
ถ้ารับไม่ได้ เขาก็จะหายไปให้เร็วที่สุด ไม่งั้นเธอกลัวว่าซูหยินจะเสียใจหลังจากยอมรับเขาแล้ว
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเหมยเหมยซึ่งไม่ได้ติดต่อมานานแล้วเพื่อขอให้เธอมารับ แต่ลู่เฉินกลับเป็นคนมารับแทน
“คุณจะไปที่ไหน?” ลู่เฉินเปิดประตูรถให้เธอ
“สถานีตำรวจค่ะ เจ้าหน้าที่เหลียงโทรมาบอกว่าการรวบรวมหลักฐานเสร็จสิ้นแล้ว ข้อหาของอวิ๋นจิ้งหว่านนั้นชัดเจน และผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสองคนก็ถูกจับกุมแล้วด้วย”
ตอนนี้รอเพียงตัวแทนในการยื่นฟ้อง อวิ๋นจิ้งหว่านก็จะถูกตัดสินจำคุก
แต่เท่านั้นยังไม่พอ อวิ๋นจิ้งหว่านต้องขอโทษต่อหน้าทุกคนและยอมรับความผิดของเธอ!
ลู่เฉินครุ่นคิด “อวิ๋นจิ้งหว่านไม่ได้พูดด้วยง่าย ๆ ขนาดคุณอวิ๋นมาเยี่ยมเธอหลายครั้ง เธอก็ปฏิเสธพวกเขาทุกครั้ง ตอนนี้เธอได้แก้แค้นซูหยินกับฮัวจิงแล้ว เธอไม่ต้องการอะไรอีก”
ซูโย่วอี๋เงยหน้าขึ้น “ฮัวจิง เป็นอะไรไปคะ?”
“โดนอวิ๋นจิ้งหว่านเล่นงาน ตอนนี้เขาปกป้องตัวเองไม่ได้แล้ว”
ซูโย่วอี๋หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และการค้นหาที่ร้อนแรงก็ล้วนแต่เกี่ยวกับตระกูลฮัว ฮัวจิงถูกสงสัยว่ายักยอกเงินสาธารณะและถูกตำรวจควบคุมตัว
ผู้รับผิดชอบโรงพยาบาลเป๋าไป่มีการเปลี่ยนแปลงและตระกูลฮัวจะไม่ใช่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด
นักข่าวพวกนี้กล้าเขียนจริง ๆ จนซูโย่วอี๋รู้สึกสบายใจที่ได้ดู “อวิ๋นจิ้งหว่านเปิดโปงเรื่องพวกนี้เหรอคะ?”
ลู่เฉินวางมือบนพวงมาลัยหลวม ๆ “อวิ๋นจิ้งหว่านขายหุ้นของเธอและลูกให้กับคู่แข่ง ซึ่งคนที่ดูแลโรงพยาบาลเป๋าไป่ได้เปลี่ยนมือแล้ว”
ในขณะนี้คงกำลังมีการประชุมคณะกรรมการกันอยู่
ตามข่าวล่าสุด ผู้อาวุโสฮัวมาออกหน้าแทน แต่เรื่องนี้ยังคงมีการถกเถียงกันอยู่
“แล้วเรื่องสมรรถภาพคืออะไรเหรอคะ? ฮัวจิงเป็นอะไรไปเหรอ?”
ลู่เฉินมองเธอ “อวิ๋นจิ้งหว่านเติมยาลงในชาหอมของฮัวจิง ยานี้ไม่มีสี รสจืด และเป็นอันตราย เป็นไปได้มากว่าฮัวจิงเป็นหมันไปแล้ว”
พูกให้ถูกก็คือเขาไม่สามารถแข็งตัวได้เหมือนผู้ชายทั่วไป
ตอนนี้ ฮัวจิงเป็นขันทีไปเสียแล้ว
ลู่เฉินไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม แต่ซูโย่วอี๋ก็เดาได้ เธอพูดออกมาเพียงสามคำ “สมควรแล้ว”
รถหยุดที่หน้าสถานีตำรวจ เมื่อซูโย่วอี๋กำลังจะลงจากรถ ลู่เฉินก็คว้าตัวเธอไว้ “แค่ถามก็พอ ผมมีวิธีที่จะทำให้อวิ๋นจิ้งหว่านตกลง”
เจ้าหน้าที่เหลียงออกมารับพวกเขา “อวิ๋นจิ้งหว่านปฏิเสธการเยี่ยมทั้งหมด และไม่ยอมพบคุณ”
แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะกลับมาในไม่ช้า “เธอตกลง”
“ทั้งสองคนโปรดตามผมมา”
ซูโย่วอี๋และลู่เฉินเดินเข้าไป อวิ๋นจิ้งหว่านนั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่าง โดยจ้องมองที่พวกเขาสองคน
สายตาดูสงบเหมือนแอ่งน้ำนิ่ง
ซูโย่วอี๋นั่งลงข้างหน้าเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
อวิ๋นจิ้งหว่านมองดูเวลา “เวลาเยี่ยมเหลืออีกแค่สิบนาที คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการทำอย่างนี้ต่อ?”
“ในเมื่อคุณยินดีที่จะพบเรา คุณอยากรู้อะไร?”
อวิ๋นจิ้งหว่านเลิกคิ้ว “คุณไม่โง่นี่ บอกฉันที ฮัวจิงและครอบครัวฮัวเป็นยังไงบ้าง?”
ซูโย่วอี๋หัวเราะเยาะ “คุณคิดว่าฉันจะบอกคุณเหรอ?”
“แค่ลองดู บางทีคุณอาจยอม”
ซูโย่วอี๋หยุดเล่น “พรุ่งนี้สถานีตำรวจจะจัดแถลงการลักพาตัวซูหยินต่อสาธารณชน คุณควรขอโทษสำหรับความผิดที่คุณก่อซะ”
“คนโง่ชอบพูดเรื่องเพ้อฝัน ซูโย่วอี๋ ฉันขอบอกคุณไว้เลยว่าการแก้แค้นซูหยินเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดที่ฉันเคยทำ และฉันไม่เคยเสียใจเลย”
“เห็นเธอเป็นเหมือนหมาบ้าคลานหาอะไรกินตามพื้นแล้วฉันมีความสุขมาก”
ซูโย่วอี๋ตบโต๊ะ “อวิ๋นจิ้งหว่าน คุณมันไม่ใช่มนุษย์ ซูหยินเข้าไปเกี่ยวข้องกับการแต่งงานของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณน่ะแหละทำตัวเหมือนหมาบ้า คุณใช้เวลาหลายปีในการศึกษาตำราและเรียนรู้เรื่องไร้สาระ แต่ตัวคุณคุณไม่มีพื้นฐานทางศีลธรรมด้วยซ้ำ”
อวิ๋นจิ้งหว่านเย้ยหยัน “ไม่สำคัญว่าจะเป็นเมียน้อยหรือเปล่า สิ่งสำคัญคือการมีอยู่ของเธอได้เปลี่ยนชีวิตฉันให้เป็นโศกนาฏกรรมต่างหากล่ะ”
“คุณคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเป็นฮัวจิงที่รังควานเธอเหรอ? แต่ฉันแค่เกลียดเธอ คุณควรดีใจที่ฉันไม่ให้คุณเจอศพเธอแทน”
ความเกลียดชังอันน่าหวาดหวั่นฉายออกมาในดวงตาของอวิ๋นจิ้งหว่าน ทำให้ซูโย่วอี๋ตกใจ
ซูโย่วอี๋ชี้ไปที่กล้องเหนือหัวของเธอ “ไม่สำคัญว่าคุณจะขอโทษหรือไม่ แต่มันจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของหยินหยิน”
จากนั้นอวิ๋นจิ้งหว่านก็ตระหนักว่าเธอถูกตลบหลังซะแล้ว “คุณจงใจยั่วโมโหฉันเหรอ?”
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ”
ซูโย่วอี๋มองไปที่ลู่เฉิน ซึ่งสายตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความชื่นชม
ในเวลานี้ เขาพูดขึ้นว่า “อวิ๋นจิ้งหว่าน เงิน 15,000 ล้านที่คุณโอนจากการโอนหุ้นยังคงติดอยู่ในบัญชีต่างประเทศที่ผิดกฎหมายและไม่สามารถโยกย้ายได้ คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการโต้เถียงกับเรา?”
