ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกโพลง จ้องตัวเลขแถวสุดท้ายเขม็ง ลืมไปแล้วว่าตัวเองยังลอยอยู่กลางมหาสมุทร
ระดับบัญชีใช้งานของเขาคือระดับเอส ดังนั้นเขารู้ดีว่าเวลาลงทะเบียนที่ปรากฏนี้ไม่ได้หมายถึงเว็บบอร์ดเอ็นโอเค แต่หมายถึงสมาพันธ์ลับ
อย่างไรเสียอินเตอร์เน็ตก็เพิ่งมีมาได้ไม่ถึงร้อยปี
ต่อให้มีเรื่องเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นก็ไม่มีทางปรากฏปี หนึ่งพันสี่ร้อยเก้าสิบหก
เป็นที่รู้กันว่าเมื่อได้เข้าสู่พื้นที่ปิดของเอ็นโอเคก็หมายความว่าได้เข้าสู่สมาพันธ์ลับแล้ว
ดังนั้นชื่อเต็มของเอ็นโอเคคือ โน วัน โนว แท้จริงแล้วก็คือสมาพันธ์ลับ
โลกลึกลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
แน่นอนว่าอินเตอร์เน็ตเพิ่งปรากฏขึ้นในปี หนึ่งสี่ร้อยเก้าสิบหก แต่เว็บบอร์ดเอ็นโอเคก็แค่ส่วนหนึ่งของสมาพันธ์ลับเท่านั้น
สมาพันธ์ลับมีขึ้นมาก่อนที่จะมีการค้นพบอินเตอร์เน็ต
ดังนั้นร่องรอยที่เก่าแก่ที่สุดของเว็บบอร์ดเอ็นโอเคสามารถย้อนไปได้ถึงศตวรรษที่สิบห้า
เพียงแต่ตอนนั้นชื่อของมันยังคงเป็นสมาพันธ์ลับ
ยุคสมัยเจริญก้าวหน้า สมาพันธ์ลับจึงใช้อินเตอร์เน็ตด้วยเช่นกัน
ดังนั้นจึงมีคนส่วนหนึ่งที่ลงทะเบียนก่อนปี หนึ่งพันสี่ร้อยเก้าสิบหก สาเหตุก็เพราะพวกเขาเป็นสมาชิกของสมาพันธ์ลับอยู่ก่อนแล้ว
แต่ปีหนึ่งพัรสี่ร้อยเก้าสิบหกเนี่ยนะ
ห้าร้อยปีมาแล้ว เจ้าของบัญชีนี้ยังมีชีวิตอยู่เหรอ!
“เทพพยากรณ์…” เด็กหนุ่มมองไอดีของเจ้าของกระทู้พลางพูดพึมพำ
ทันใดนั้นเขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ กระโจนเข้าหาเตียงตัวเองแล้วลากกล่องใบหนึ่งออกมาจากใต้เตียง ในนั้นมีสมุดเล่มหนึ่งที่กระดาษเหลืองเก่า เห็นได้ชัดว่าผ่านมาหลายยุคแล้ว เด็กหนุ่มเปิดไปที่หน้าหนึ่งในนั้นด้วยมืออันสั่นเทา ดวงตาเบิกโพลงอีกครั้ง เขาอ่านมันอย่างรวดเร็ว เลือกอ่านเฉพาะส่วนสำคัญ
[ปี หนึ่งพันหกร้อยเก้า เทพพยากรณ์ทำนายไว้ว่าราชวงศ์ลูฟจะล่มสลายในวันที่ ยี่สิบห้า เดือนกรกฎาคม ตอนนั้นไม่มีใครเชื่อ มองคำทำนายนี้เป็นเรื่องตลก เพราะตอนนั้นราชวงศ์ลูฟเป็นราชวงศ์ที่แข็งแกร่งและรุ่งเรืองที่สุดในยุโรป ไม่มีใครโค่นได้ แต่ทว่าในวันที่ ยี่สิบห้า เดือนกรกฎาคม กษัตริย์ได้เผลอแทงตัวเองตายในขณะที่ฝึกดาบ ราชินีก่อกบฏฆ่าเจ้าชายทิ้งเพียงชั่วข้ามคืนสมาชิกราชวงศ์ลูฟได้ถูกฆ่าตายทั้งหมด นี่จึงเป็นจุดจบของราชวงศ์ลูฟ]
[ปี หนึ่งพันเจ็ดร้อยหกสิบห้า เทพพยากรณ์ได้ทำนายไว้ว่าซีซาร์ ลอเรนท์ ผู้กุมอำนาจของตระกูลลอเรนท์จะตายในการถูกลอบสังหารครั้งหนึ่ง ตระกูลลอเรนท์เกิดความหวาดระแวง เพิ่มการคุ้มกันที่เข้มงวดขึ้น แต่ก็ยังคงหยุดความสำเร็จของการลอบสังหารครั้งนี้ไม่ได้ หลังจากซีซาร์ ลอเรนท์ตาย ตระกูลลอเรนท์ก็เข้าสู่ยุคตกต่ำจนกระทั่งเสื่อมโทรม]
[ปี หนึ่งพันเจ็ดร้อยแปดสิบ เทพพยากรณ์ทำนายไว้ว่าแม่มดคนสุดท้ายของยุโรปจะตายในปีเดียวกันวันที่ สามสิบเอ็ด ตุลาคม การตัดสินแม่มดครั้งสุดท้ายก็ได้เสร็จสิ้นลง นับแต่นั้นมายุโรปก็ไม่มีแม่มดอีกต่อไป หมอดูทั้งหมดหายไป เหลือเพียงไพ่ทาโรต์ที่สืบต่อกันมา]
การบันทึกมีถึงแค่นี้
นี่ก็แสดงว่าหลังจากปี หนึ่งพันเจ็ดร้อยแปดสิบ เทพพยากรณ์ก็ไม่ได้ทำนายอะไรใหม่อีกเลย
หรืออาจจะหายไปแล้ว ไม่ก็เก็บตัวเงียบ
ดังนั้นต่อให้แม้กระทั่งจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เพศของเทพพยากรณ์ ไม่มีใครรู้อายุ
เรื่องเดียวที่แน่ใจได้ก็คือ เทพพยากรณ์น่าจะมีอายุยืนมาก ไม่อย่างนั้นคำทำนายไม่มีทางต่อเนื่องข้ามศตวรรษ
แต่ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ สนใจเพียงว่าจะหาตัวเทพพยากรณ์เจอได้หรือไม่
ขอเพียงแต่ได้รับคำทำนายจากเทพพยากรณ์สักครั้ง ชีวิตก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลง
สาเหตุที่เด็กหนุ่มดันทุรังมาค้นหาซากของแอตแลนติสเป็นเพราะบรรพบุรุษเคยบอกพวกคนรุ่นหลังไว้แบบนี้
ตอนแรกสุดตระกูลลอเรนท์มีแค่ไม่กี่คน
ที่ร่ำรวยขึ้นมาได้เป็นเพราะเทพพยากรณ์พาพวกเขาไปค้นเจอซากอารยธรรมที่สูญหายแห่งนี้ นำทรัพย์สมบัติกลับไปได้มหาศาล ทองคำจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน
อารมณ์ของเด็กหนุ่มไม่เพียงพอแค่ใช้คำว่าตื่นเต้นมาบรรยายแล้ว เขาวางสมุดลงแล้วกระโจนกลับไปที่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง
ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีคอมเมนต์ใต้กระทู้นี้ก็เกินหมื่นเข้าไปแล้ว ถึงขั้นขึ้นเป็นกระทู้ร้อนแรง!
แต่ทันใดนั้นเด็กหนุ่มได้สังเกตเห็นว่า เวลาลงทะเบียนใช้งานที่เขาเห็นเมื่อครู่ ตอนนี้กลับกลายเป็นเครื่องหมายดอกจันไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าถูกยกระดับความปลอดภัย
แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ไอดีนี้ก็เพียงพอให้คนฮือฮา
[ว้ากกก ใครมาหยิกที ฉันเห็นอะไรเนี่ย อันดับหนึ่งของชาร์ตเหรอ]
[ครั้งหนึ่งในชีวิตฉันได้เห็นอันดับหนึ่งของชาร์ตโพสต์กระทู้ในเว็บบอร์ดเลยเหรอ]
[ท่านเทพ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมรางวัลของงานนี้มันถึงได้สูงขนาดนี้]
[คุณตาฉันเป็นสมาชิกของสมาพันธ์ลับ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นท่านเทพโพสต์กระทู้ ขอบังอาจถามสักหน่อย ปีนี้ท่านเทพอายุเท่าไรแล้วขอรับ]
ห่างจากยุคสมัยที่สมาพันธ์ลับปรากฏมาไกลมาก ตอนนี้ในเว็บบอร์ดมีแต่สมาชิกรุ่นใหม่
สมาชิกเก่าอย่าว่าแต่โพสต์กระทู้เลย ร่างกายเป็นผุยผงหมดแล้ว และก็ไม่ใช่ว่าสมาชิกทุกคนจะเหมือนเด็กหนุ่มที่มีหนังสือโบราณที่สืบทอดกันมาในตระกูลหลายยุคหลายสมัย ในนั้นบันทึกคำทำนายของเทพพยากรณ์ไว้
คนส่วนใหญ่รู้เพียงว่านับตั้งแต่เว็บบอร์ดเอ็นโอเคก่อตั้ง เทพพยากรณ์ก็ติดชาร์ตอยู่ก่อนแล้ว ทั้งยังทิ้งคนอื่นนำไปไกล ยังไม่มีนักล่าคนไหนกล้ารับงาน
เวลานี้พวกบอสที่อยู่กันทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นพวกนายทุนใหญ่ของยุโรปหรือสายสืบของไอบีไอ รวมถึงพวกนักล่าที่อยู่บนชาร์ต ต่างก็ให้ความสนใจกระทู้นี้
ฟู่อวิ๋นเซินก็เช่นกัน
เขาใช้บัญชีผู้ใช้ระดับเอที่ต่ำที่สุด
อย่างไรเสียบัญชีอื่นของเขาก็ใช้ยาก พอใช้ทีก็จะมีข้อความเด้งขึ้นมาอัตโนมัติ แจ้งเตือนผู้ใช้งานคนอื่นๆ
เขามองชื่อเทพพยากรณ์ ดวงตาเริ่มสุขุมนุ่มลึก
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบมองแล้วกดรับ
“นายเห็นในเว็บบอร์ดเอ็นโอเคหรือยัง อันดับหนึ่งของชาร์ตปรากฏตัวแล้ว!” ปลายสายคือบาร์เทนเดอร์ น้ำเสียงของเขาตื่นเต้น “เร็วเข้า นายมีสิทธิพิเศษมากกว่าฉัน ฉันแค่ระดับเอ มองไม่เห็นข้อมูลอื่น นายลองดูหน่อยว่าเขาเข้าสมาพันธ์ลับตั้งแต่เมื่อไร”
“อืม” ฟู่อวิ๋นเซินเห็นปี หนึ่งพันสี่ร้อยเก้าสิบหก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฉันก็ไม่เห็นหมือนกัน”
“นายก็ไม่เห็นเหรอ” บาร์เทนเดอร์อึ้ง ทำไมนายไม่เห็น นายไม่ใช่…”
คำพูดมาถึงปากก็ถูกกลืนกลับไปอีกครั้ง
เขารู้ว่าไม่ใช่ว่าฟู่อวิ๋นเซินไม่เห็น แต่ไม่อยากบอกเขา
ความสนิทของพวกเขายังไม่ถึงขั้นที่จะบอกความลับทั้งหมดกับอีกฝ่ายได้
“ช่างเถอะๆ” บาร์เทนเดอร์ถอนหายใจ “แต่ตอนนี้เทพพยากรณ์ก็ปรากฏตัวอีกครั้งแล้ว นายจะไปตามหา ‘เขา’ หรือเปล่า”
ถึงแม้เขาจะไม่เชื่อเรื่อง ‘เทพพยากรณ์’ มาตลอด รู้สึกว่ามันเกินจริง
แต่ก็ต้องยอมรับว่าทั่วทั้งโลกไม่มีใครซ่อนตัวเก่งเท่าเทพพยากรณ์อีกแล้ว
เดิมทีเขาสงสัยว่าเทพพยากรณ์เป็นแค่การอุปโลกน์ขึ้นมาแขวนไว้เป็นอันดับหนึ่งของชาร์ตนักล่าในเว็บบอร์ดเอ็นโอเค เพื่อให้เหล่านักล่าเกิดแรงจูงใจ
แต่ดูจากตอนนี้ เทพพยากรณ์มีตัวตนอยู่จริงๆ
ถ้าอย่างนั้นต่อให้นักสืบที่เก่งที่สุดของไอบีไอก็ยังสู้เทพพยากรณ์ไม่ได้
อยากสืบเรื่องอะไร แค่ไปหาเทพพยากรณ์ก็ง่ายแล้ว
แค่พยากรณ์ส่งเดชก็ออกมาแล้ว
บาร์เทนเดอร์ตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง “ในมือนายมีบัตรเชิญระดับ เอสเอส ของมหาวิทยาลัยนอร์ตันไม่ใช่เหรอ รีบรับงานนี้สิ นายก็จะได้เจอเทพพยากรณ์แล้ว”
“ไม่เอา” ฟู่อวิ๋นเซินวางแก้วลง หัวเราะเสียงเบา “ฉันไม่อยากสืบแล้ว อีกอย่างฉันเตรียมบัตรเชิญใบนั้นไว้ให้เด็กน้อย”
บาร์เทนเดอร์อึ้ง “ทำไมล่ะ”
“ไม่ทำไม” ฟู่อวิ๋นเซินปิดเว็บบอร์ดเอ็นโอเค พูดเสียงเนือย “ชีวิตนี้อาจเตรียมเป็นคนเสเพลอยู่ที่ฮู่เฉิงต่อไปเรื่อยๆ มั้ง”
สองคนที่เขาแคร์ที่สุดต่างอยู่ในฮู่เฉิง
อาการป่วยของผู้เฒ่าฟู่หายดีแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องไปที่อื่นอีก
“นายบ้าไปแล้วเหรอ” บาร์เทนเดอร์ตกใจจนเผลอพูดออกไป “นายจะถอนตัวเหรอ งั้นคนพวกนั้นจะทำยังไง ไหนจะทางนั้นอีก ถ้าพวกเขารู้ว่านายทำแบบนี้ได้เป็นบ้าแน่!”
“อืม ถอนตัว เกษียณ” ฟู่อวิ๋นเซินเตรียมกดตัดสาย “วางแล้ว อย่ามารบกวนฉัน”
เขาไม่ได้วางโทรศัพท์มือถือลง แต่เปิดวีแชท
สีหน้าของฟู่อวิ๋นเซินเรื่อยเปื่อย กดตรงภาพโปรไฟล์ที่เป็นรูปคุกกี้
[เยาเยา รีบนอนนะ อย่าลืมดื่มนมร้อนล่ะ]
อีกฝ่ายตอบกลับในทันที
[รู้แล้ว อย่าลืมกินยาด้วย]
ฟู่อวิ๋นเซินหันไปหยิบขวดยาที่อยู่บนโต๊ะด้านข้างออกมาเทหนึ่งเม็ด
เรียกเธอว่าเด็กน้อย อีกหน่อยเธอคงได้ทำอย่างกับเขาเป็นคนแก่จริงๆ
…
อิ๋งจื่อจินหลับจนกระทั่งตื่นเองในวันต่อมา
วันนี้เป็นวันจันทร์ที่ หนึ่ง มิถุนายน เดิมทีเธอต้องไปโรงเรียน
แต่เธอเตรียมจะไปที่มหาวิทยาลัยนอร์ตัน ครั้นแล้วจึงถือโอกาสลาหยุดยาวหนึ่งเดือน
ผู้อำนวยการโรงเรียนอนุญาตโดยไม่ต้องคิด
ใจกว้างถึงขั้นที่ให้เธอพักได้ไปจนถึงช่วงก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า ขอแค่เธอมาเข้าร่วมการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นพอ
อิ๋งจื่อจินเปิดคอมพิวเตอร์ ล็อกอินเข้าเว็บบอร์ดเอ็นโอเค จากนั้น…
เป็นครั้งแรกที่เครื่องค้าง
รออยู่สิบกว่าวินาทีในที่สุดเธอก็เข้าไปได้ เห็นคอมเมนต์ตอบกลับหนึ่งแสน
“…”
อืม
เดิมทีเธอคิดว่าผ่านไปสองร้อยกว่าปีชื่อเทพพยากรณ์ไม่น่าจะมีอิทธิพลอะไรแล้ว
แน่นอนว่าเดิมทีก็ไม่ได้มีอิทธิพลขนาดนี้ ต้องโทษที่หลังจากสมาพันธ์ลับสร้างเว็บบอร์ดเอ็นโอเคขึ้นมายังได้เอาชื่อของเธอแขวนไว้บนชาร์ต
เธอเลื่อนมาจนถึงคอมเมนต์สุดท้าย
แอทมหาวิทยาลัยนอร์ตัน : [บัตรเชิญคณะระดับ เอสเอส มาถึงแล้ว ยินดีต้อนรับเสมอ]
