ตอนที่ 74 จุดเริ่มต้นของศึกชิงตำแหน่งหัวหน้าของแผนกเกษตรกรรม 1
“ใบรับรองการสอนขับขี่เครื่องจักรกลเหรอครับ?” ผู้ช่วยชาร์ลตกตะลึง ทำไมท่านพลเอกโอคาซีถึงถามหาใบรับรองอันนี้?
คณบดีแกลลาเกอร์มอบใบรับรองนี้ให้แก่ท่านพลเอกโอคาซีเพื่อที่เขาจะได้กลับมาสอนบทเรียนที่ไม่เสียค่าใช้จ่ายให้แก่นักเรียนบ้างเป็นครั้งคราว แต่ในตอนนั้น ท่านพลเอกโอคาซีไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก ทำไมจู่ ๆ เขาถึงต้องการใบรับรองนี้?
“อืม!” ท่านพลเอกโอคาซีมองดูเขาด้วยท่าทีไม่แยแส “ทำไม? มีปัญหาหรือไง?”
“ไม่! ไม่มีครับ!” ชาร์ลเหลือบมองท่านพลเอกโอคาซีที่กำลังมองมาทางเขา ทันใดนั้นก็นึกถึงความเป็นไปได้ออก “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้เข้าใจแล้วครับ!”
ชาร์ลโพล่งออกไปด้วยความประหลาดใจ!
ใช่แล้ว! ปรากฏว่าท่านพลเอกโอคาซีกำลังจะไปสอนบทเรียนให้แก่ผู้ติดตามจากแผนกเกษตรกรรมขององค์หญิงสาม!
แต่จะให้ท่านพลเอกทำสิ่งดีงามเช่นนี้คนเดียวได้อย่างไร?! ต้องเอาตัวเขาไปด้วยสิ!
“ท่านพลเอก พาผมไปด้วยได้ไหมครับ?” ชาร์ลพูดออกมาพลางประจบประแจง
เมื่อไม่นานมานี้ธุรกิจอาหารกระป๋องทำให้กระเป๋าของเขาล่ำซำขึ้น ไม่เพียงแต่ครอบครัวของเขาจะซื้อบ้านในเมืองหลวงได้เท่านั้น แต่ยังซื้อรถยนต์ได้ แถมน้องของเขายังได้เข้าเรียนโรงเรียนดี ๆ และอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ คะแนนในหลักสูตรสาขาวิชาเฉพาะพลังดวงดาวของพวกเขาก็ได้รับการชี้นำอย่างมืออาชีพ จึงก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะสามารถเข้าร่วมสถาบันการศึกษาทางการทหารของจักรวรรดิได้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ครอบครัวของเขาภักดีต่อองค์หญิงสามเป็นอย่างมาก!
“นายจะไปเหรอ?” โอคาซีหรี่ตามองเขา
มองดูท่าทีที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อยของเขา เกิดอะไรขึ้น? ท่านพลเอกเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? นับตั้งแต่ชาร์ลเริ่มทำธุรกิจกับองค์หญิงสาม เขาก็ค้นพบว่าท่านพลเอกดูเหมือนจะเข้าใจอะไรเขาผิดไปเล็กน้อยหรือไม่?
อันที่จริงนอกจากการติดต่อธุรกิจกับองค์หญิงสามแล้ว ก็ไม่มีแม้แต่น้ำใจมนุษย์ที่มีต่อกันเลย!
“อ๊ะ ท่านพลเอก ผมเพิ่งนึกออกว่าผมมีเรื่องต้องจัดการกับเหล่าทหาร เพราะงั้นครั้งนี้ผมยังไปไม่ได้ครับ ฮ่า ๆ!” ผู้ช่วยชาร์ลทำความเคารพด้วยความเศร้าหมอง ก่อนจะออกไปอย่างเร่งรีบ
หลังจากท่านพลเอกโอคาซีเห็นว่าผู้ช่วยชาร์ลออกไปแล้ว เขาก็เดินไปที่กระจกและมองดูเสื้อผ้าของตนเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ฮึ่ม ไม่เลว!
สวมหมวก และเดินออกจากประตูไป ผู้ช่วยชาร์ลได้นำใบรับรองมาและส่งให้เจ้านายของเขาด้วยความเคารพ “ท่านพลเอก นี่ครับ ใบรับรองการสอนขับขี่เครื่องจักรกลของท่าน”
ท่านพลเอกผู้มีจิตใจกว้างขวางอันเป็นที่รักไม่เคยมองเขาด้วยท่าทีแบบนี้มาก่อน ได้หยิบใบรับรองไปจากมือและเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง
เหลือเพียงผู้ช่วยชาร์ลที่อยากจะร้องไห้โดยปราศจากน้ำตา
เขาไม่มีที่ระบายอารมณ์ จึงทำได้เพียงโพสต์บนอินเทอร์เน็ต :
‘ช่วยด้วย! ผมควรจะทำยังไงดีถ้าเจ้านายของผมคิดว่าผมกำลังมีความสัมพันธ์กับคนที่เขาชอบ?!’
สิ่งนี้เป็นที่นิยมชื่นชอบของชาวเน็ตทั้งหลายอย่างแท้จริง! ในไม่ช้าโพสต์นั้นก็เกิดกระแสเป็นวงกว้าง!
‘พี่ชาย! พระเอกตัวจริง! ถ้านายเป็นลูกผู้ชายพอ ก็พาผู้หญิงคนนั้นไปแสดงความรักต่อหน้าเจ้านายสิ!’
‘ฉันเดาว่าเมื่อไม่นานมานี้เจ้าของกระทู้คงเจอกับช่วงเวลาที่ยากลำบากสินะ? ฮ่า ๆๆๆๆๆ! กล้าดียังไงถึงมาแย่งผู้หญิงของเจ้านาย? ยอดเยี่ยม! ชื่นชมเลยพี่ชาย!’
‘รนหาที่ตาย-หาอึ (หาที่ตาย)’
‘เจ้าของกระทู้ ฉันแนะนำให้คุณไปคุยกับเจ้านายดี ๆ แค่บอกว่าคุณไม่สามารถแยกจากผู้หญิงคนนี้ได้ตลอดชีวิต ฉันหวังว่าเขาจะเข้าใจ!’
‘ฮ่า ๆๆๆๆ!’
……….
ใบหน้าของผู้ช่วยชาร์ลเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม! ด้วยข้อความแสดงความคิดเห็นหลากหลายของชาวเน็ตที่บ้างก็เยาะเย้ยเขาบ้างก็ชื่นชมเขา แต่กลับไม่มีใครให้คำแนะนำเขาเลย มีแต่ความเดือดร้อนใจ
โง่เสียจริงที่มาถามหาวิธีแก้ไขบนโลกอินเทอร์เน็ต!
‘ขอแนะนำให้เจ้าของกระทู้หาแฟนด่วน คุณจะสามารถคลายข้อสงสัยได้!’
นั่นเป็นความคิดที่ดี! ดวงตาของผู้ช่วยชาร์ลกลายเป็นประกาย!
ทว่า คำถามต่อไปกลับผุดขึ้นมา เขาต้องอยู่ในค่ายทหารตลอดทั้งวัน แล้วเขาจะรักใครได้อย่างไร?!
ดังนั้น ความคิดเห็นมากมายที่ตอบกลับมานั้นกลับไร้ประโยชน์อย่างนั้นหรือ? และผู้คนยังเห็นมันเป็นเรื่องตลกอีก?!
ผู้ช่วยชาร์ลถอนหายใจและก้มมองท้องของตัวเองด้วยความเงียบสงบ ลืมมันไปเสียเถอะ เมื่อไหร่ก็ตามที่องค์หญิงสามกับท่านพลเอกหยั่งรู้ได้ ความน่าสงสัยของเขาคงจะหมดไป บางทีในตอนนั้น เขาอาจจะสามารถลิ้มลองอาหารขององค์หญิงสามได้อีกครั้ง
พลเอกโอคาซีนั่งยานอวกาศจากดาวเคราะห์เมิร์คไปยังเมืองหลวงของจักรวรรดิชิงเหย้า
“อะไรนะ? คุณจะไปเป็นอาจารย์สอนนักเรียนจากแผนกเกษตรกรรมในห้องโดยสารเสมือนจริงเหรอ?” แกลลาเกอร์ตกตะลึง!
เขาไม่ได้คาดหวังให้มันเป็นเช่นนี้ ทันใดนั้นเฉินเหยาจิงก็ออกมา! นี่คือการแย่งงานของเขาไป!
“คือว่าฉันจะขอพูดอะไรหน่อยนะโอคาซี นายเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญระดับ 9 ก็ควรจะไปสอนนักเรียนจากกองบัญชาการรบสักสองบทเรียน นักเรียนจากแผนกเกษตรกรรมพวกนี้ควรจะให้คณบดีอย่างฉันสอน!”
คณบดีแกลลาเกอร์ยังคงจำอาหารของเขาเองได้ โอคาซีจะเอาอาหารของเขาไปได้อย่างไร?
ตั้งแต่ที่เห็นการถ่ายทอดสดและเขาบอกกับตนเองว่าจะรักษาสัญญากับองค์หญิงสามหลังจากนี้ให้ได้ ตราบใดที่ตัวเองได้สอนนักเรียนจากแผนกเกษตรกรรม เขาก็จะได้กินอาหารที่แสนอร่อย
คณบดีเบลกเข้ามาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ และเสียดสีเขาเป็นอย่างมาก เข้ามาขัดจังหวะเป็นครั้งคราว ทำไม? ไม่ได้อิจฉาสักหน่อย!
เฮือก! ก่อนหน้านี้นายฉลาดหลักแหลมไม่ใช่เหรอ? ทำไม ฉลาดมากเกิน และตอนนี้นายกำลังสูญเสียอาหารไป นายเสียใจไหมล่ะ?!
จะบอกนายให้เอาบุญนะ! เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร!
“ไม่จำเป็นหรอก ท่านคณบดี ให้ผมสอนนักเรียนแผนกเกษตรกรรมเถอะครับ” แม้ว่าคำพูดของโอคาซีจะเต็มไปด้วยความน่าสงสัย ทว่าน้ำเสียงของเขากลับแน่วแน่และยากที่จะปฏิเสธ
คณบดีแกลลาเกอร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ภาพลักษณ์ของเขาถึงกับหมดสภาพ!
เพิ่งจะอัปเกรดไประดับ 7 แต่กลับไม่มีอะไรดีเลย
“แต่ผมจะถามองค์หญิงสามให้ บางทีคุณอาจจะเป็นผู้ช่วยของผมได้ ไม่ทราบว่าคุณอยากจะเป็นไหมครับ?” โอคาซีกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ตอนนี้คณบดีแกลลาเกอร์กลับมามีความสุขอีกครั้ง!
“ตกลง! ฉันรู้ว่านายเป็นเด็กดี!” คณบดีแกลลาเกอร์คิดว่าไม่มีอะไรผิดที่จะกล่าวว่าคณบดีของสถาบันต้องการเป็นผู้ช่วยศิษย์เก่าของตนเอง
ในจักรวรรดิชิงเหย้านั้น ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง
เป็นเหตุว่าทำไมองค์หญิงสามถึงดูเจ๋งสุดต่อหน้าพวกเขา เพราะว่าสถานภาพของเธอเหรอ? ไม่ใช่! เป็นเพราะพลังของเธอต่างหาก!
พลังดวงดาวและพรสวรรค์ในการสั่งการของเธอ ทำให้พวกเขาเกิดความศรัทธา
“นายรออะไรอยู่? อีกสิบนาที พรรคพวกขององค์หญิงสามจะมาออนไลน์กันแล้ว พวกเราไปเตรียมพร้อมกันเถอะ!”
หลังจากนั้น เขาก็หยิบเอาแผ่นโลหะออกมา ซึ่งเป็นพอร์ตต่อเข้ากับเครือข่ายอินเทอร์เน็ตเสมือนจริง
โอคาซีเอาพอร์ตเสมือนจริงของตัวเองออกมาเช่นกัน ก่อนจะวางมันไว้ที่หน้าผากของเขา
ทันทีที่หลับตาลง เอลฟ์ตัวน้อยก็กระโดดออกมา
“ยินดีต้อนรับท่านพลเอกโอคาซี โปรดระบุพื้นที่ที่ท่านต้องการเข้าไป”
“ห้องโดยสารเครื่องจักรกลเสมือนจริงของสถาบันการศึกษาทางการทหารของจักรวรรดิ” โอคาซีกล่าวสถานที่ที่ตัวเองต้องการไป รู้สึกได้ถึงดวงตาที่มืดสนิท และแล้วเขาก็มาถึงด้านในห้องโถง
สวี่หลิงอวิ๋นและผู้ติดตามของเธอเตรียมพร้อม จึงรอคอยคณบดีแกลลาเกอร์มาสอนพวกเขาอยู่ในความสงบ
เมื่อเห็นว่าใครบางคนส่งพอร์ตเข้ามา เธอเพียงคิดว่าคนคนนั้นคือคณบดีแกลลาเกอร์ แต่เมื่อเธอเห็น???
“โอคาซี? ท่านมาทำอะไรที่นี่คะ?!” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ!
