สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ [她靠吃播征服星际 – ตอนที่ 227 มุ่งสู่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ 5

ตอนที่ 227 มุ่งสู่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ 5

หลังจากผสมวิปปิ้งครีมเข้ากับน้ำตาลทรายขาวแล้วจึงใส่ลงไปในถุงบีบครีม สวี่หลิงอวิ๋นเป็นผู้ออกแบบถุงบีบครีมนี้ขึ้นมาโดยเฉพาะ

หลังจากอบเค้กเสร็จ เธอจึงนำครีมทั้งหมดใส่ลงไปในถุงบีบครีมอีกครั้ง และเอาสีผสมอาหารใส่ลงไปในวิปครีม เมื่อผสมสีเสร็จแล้ว จึงเริ่มวาดลวดลาย

คราวนี้เธอไม่ได้ทำขั้นตอนซับซ้อนมากนัก แขนกลที่มีทักษะฝีมือที่สมบูรณ์แบบช่วยเธอตกแต่งหน้าเค้กอย่างสวยงาม…

ด้านบนของเค้กมีแมวยักษ์ผู้สูงส่งสวยสง่านั่งอยู่ ซึ่งดูสมจริงเป็นอย่างมาก

เค้กชิ้นนี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่ และมีเส้นผ่านศูนย์กลางถึงสามเมตร เพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้ถั่วชมพูเพลิดเพลินกับการกินแล้ว

ถั่วชมพูรู้สึกไม่สบายใจ มันอยากจะใช้อุ้งเท้ากดคอมพิวเตอร์ปัญญาประดิษฐ์ แต่กลับไม่กล้ากด เพราะเกรงว่าการกระทำของมันจะกดดันหญิงสาวเกินไป

เมี๊ยว…ควรทำอย่างไรดี? ถั่วชมพูรู้สึกเสียใจที่วันนี้มันทำให้หญิงสาวหวาดกลัว ถ้ามันรู้จักเชื่อฟังมากกว่านี้อีกสักหน่อย เรื่องราวคงไม่เป็นแบบนี้

ครั้งหน้าจะต้องใส่ใจมากกว่านี้!

สวี่หลิงอวิ๋นขับเครื่องจักรกลและถือแขนไว้ในมือ จนเกิดเสียงดัง ‘ตึงตึงตึง’ ตามทาง

ใบหูของถั่วชมพูกระดิก ขณะที่จมูกของมันสูดดมกลิ่นหอมหวาน ใช่แล้ว! กลิ่นแบบนี้แหละ!

เอเลี่ยนเกอหลัวตัวอื่นยืนขึ้นทีละตัว พวกมันมองตรงไปข้างหน้าขณะที่น้ำลายไหลออกมา

ถั่วชมพูรีบวิ่งออกไปก่อนเป็นตัวแรก ก่อนที่เอเลี่ยนเกอหลัวที่เหลือจะวิ่งตามไป…

นักวิจัยทั้งหลายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดเห็นเช่นนั้น จึงรีบโยนเครื่องตรวจจับลงไปตรวจสอบใต้พื้นดิน

“ไม่พบความผิดปกติอะไร” นักวิจัยทั้งหลายขมวดคิ้วขณะต้องมองข้อมูลที่ปรากฏขึ้นบนเครื่องตรวจจับ

ใต้พื้นดินเป็นเพียงหินธรรมดา อาจจะมีแร่อยู่บ้าง แต่แร่พวกนี้กลับเป็นแร่ธรรมดาที่ไม่สามารถเสริมสร้างพลังงานให้ต้นอ้อยได้…

หรือบางทีอาจจะเป็นดิน? แต่เมื่อมองดูเวลา เอเลี่ยนเกอหลัวพวกนั้นอาจจะกำลังกลับมา รีบเก็บดินไปก่อนเถอะ!

นักวิจัยทั้งหลายดำเนินการอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจากไปพวกเขาหยิบดินจำนวนหนึ่งและน้ำบางส่วนขึ้นมา

“ทำไมน้ำที่นี่ถึงได้เหนอะหนะนัก?” นักวิจัยขมวดคิ้ว แต่กลับเก็บมันใส่เข้าไปในถุงและจากไป

เจ้าถั่วชมพูมีความสุขมาก พวกมันแทบจะกระโดดโลดเต้นเมื่อเห็นเค้กก้อนมหึมา อันที่จริงมันกระโดดขึ้นสูงถึงสามฟุตและขึ้นไปยังหัวไหล่เครื่องจักรกลสีชมพูของสวี่หลิงอวิ๋น

และใช้หางปุยปัดแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “เมี๊ยว…ถั่วชมพูมีความสุขจัง…เมี๊ยว…”

สวี่หลิงอวิ๋นวางเค้กลงก่อนจะเดินออกจากเครื่องจักรกล และสัมผัสขนที่นุ่มนิ่มของมัน “ดูซิว่าแกอ้วนแค่ไหน! ไม่ออกกำลังกายบ้างเลยหรือไง?!”

ถั่วชมพูสะบัดหางปุยของมัน มันไม่จำเป็นต้องออกกำลังกายหรอก! เพราะมันอยากกินและนอนเท่านั้น!

อ้วนแล้วไง! อ้วนแปลว่ามันสุขภาพดีต่างหาก!

ถั่วชมพูไม่รู้สึกละอายใจแม้แต่น้อย แต่กลับภูมิใจมากกว่า

นักวิจัยที่นำดินกลับมาตรวจสอบพบว่าไม่มีความผิดปกติอะไร ที่ผิดปกติคือคุณภาพของน้ำ!

สสารแปลกประหลาดบางอย่างผสมอยู่ในน้ำ ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่พลังงาน แต่เมื่อสิ่งแปลกปลอมนี้ทำปฏิกิริยากับการดูดซึมของต้นอ้อย สสารบางอย่างในต้นอ้อยก็แปรสภาพเป็นพลังงาน

“เป็นปฏิกิริยาที่แปลกเหลือเกิน!” นักวิจัยอุทาน

“น้ำที่นี่เป็นยังไงกันแน่?”

“แล้วสารปนเปื้อนในน้ำมาจากไหน?” นักวิจัยไม่สามารถเข้าใจได้ พวกเขาจึงทำได้เพียงเริ่มการค้นหาในวงกว้างเท่านั้น

ภายในโรงงานแปรรูปตั๊กแตน แขนกลทั้งหลายยังคงของเหลวจากข้อต่อขาของตั๊กแตนลงไปในถังขนาดใหญ่ และเมื่อบรรจุของเหลวจนเต็มถัง รถเหาะที่ถูกออกแบบมาอย่างเฉพาะด้านจะมุ่งตรงไปยังสถานที่ที่เป็นขุดนำทิ้ง

นักวิจัยทั้งหลายตรวจสอบข้อมูลมาเป็นเวลานาน และพวกเขาได้ค้นหาแหล่งต้นน้ำของที่นี่ ทว่าแหล่งต้นน้ำกลับไม่มีอะไรผิดปกติ

การปนเปื้อนโดยบังเอิญสามารถเกิดขึ้นได้กับกระบวนการไหลเวียนน้ำเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นที่ปล่อยน้ำเสียใช่ไหม?” นักวิจัยทั้งหลายมองดูรถเหาะที่กำลังเทถังบรรจุของเหลวลงสู่ลำธารที่ใกล้เคียง จากนั้นพวกเขาจึงขึ้นไปตรวจสอบ

คนขับรถเหาะส่งยิ้มและกล่าวทักทายเมื่อเห็นนักวิจัย “สวัสดีครับทุกท่าน มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”

“ไม่มีครับ ว่าแต่พวกคุณเทอะไรลงไปในแม่น้ำนี้งั้นเหรอ?” นักวิจัยเชื่อว่าของเหลวนี้ไม่น่าจะกลายเป็นสิ่งปนเปื้อน

ความจริงแล้ว หลังจากห้วงดวงดาวถูกพัฒนามาหลายปี ที่แห่งนี้ก็ไม่มีสิ่งที่เรียกว่ามลพิษอีกต่อไป…

ของเสียและน้ำเน่าทุกชนิดที่อาจเป็นอันตรายต่อธรรมชาติจะต้องผ่านกระบวนการหลายขั้นตอนเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าสารที่ปล่อยออกมาจะไม่ก่อให้เกิดมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม

“อ๋อ นี่เป็นของเหลวจากต้นขาของตั๊กแตนครับ” คนขับรถเหาะกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม และหยิบเนื้อไก่กระป๋องที่ทำจากเนื้อต้นขาของเอเลี่ยนตั๊กแตนขึ้นมา “อยากลองชิมดูไหมครับ ถึงจะไม่เผ็ดเท่าเอเลี่ยนปลาหมึก แต่ก็อร่อยมากเหมือนกัน!”

นักวิจัยทั้งหลายรับมาแต่โดยดี พวกเขาทำงานกันเหนื่อยมาอย่างยาวนาน จึงต้องการกินบางอย่างเพื่อกลับไปทำงานต่อ

หลังจากพูดคุยอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็เดินจากมา

“เอาของเหลวของตั๊กแตนไปตรวจสอบดีไหม?” ผู้คนที่ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นจากอาหารกระป๋องได้กล่าวขึ้น

เนื้อส่วนน่องขาของตั๊กแตนเป็นที่โปรดปรานของทุกคนบนโต๊ะอาหาร รวมถึงนักวิจัยทั้งหลายก็กินมันเช่นกัน

พอได้กินแบบนี้ รสชาติก็อร่อยไปอีกแบบ

“ถ้าอยากเอาไปตรวจสอบก็ได้แหละ” ทว่าพวกเขาไม่เคยค้นหาอะไรเจอเลย ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักครั้ง

หลังจากค้นหาตลอดช่วงบ่ายจนถึงค่ำก็ยังไม่มีใครค้นพบแหล่งที่มาของสิ่งลึกลับดังกล่าว

“น่ารำคาญชะมัด!!!” นักวิจัยเกาหัวจนหัวแทบจะโล้น และกรีดร้องออกมา

นักวิจัยทั้งหลายต่างตกตะลึง

นี่คือเสน่ห์ของการวิจัย การระบุถึงปัญหา ค้นหาแหล่งที่มาของสาเหตุ และแก้ไขปัญหาในคราวเดียว

มันเป็นเหมือนกับการไขคดีที่ต้องใช้สมองอย่างหนัก

สวี่หลิงอวิ๋นอารมณ์ดีขึ้นหลังจากเล่นกับเจ้าถั่วชมพูในช่วงบ่ายอีกวันหนึ่ง ทว่าโอคาซีกลับถูกกองทัพทหารเรียกตัวอีกครั้ง เมื่อครั้นที่เขากลับมาถึง ก็พบว่าแฟนสาวไม่ได้หันมามองเขาแม้แต่นิดเดียว เอาแต่สนใจอสุรกายขนยาว และสัมผัสขนของมันด้วยสายตาเปล่งประกาย

เธอหยิบหวี ยางรัดผม และสิ่งของที่ชอบมาแต่งตัวอสุรกายขนยาวตัวนี้ ยุ่งยากอยู่กับมันทั้งวัน

และปล่อยให้ท่านพลเอกผู้ยิ่งใหญ่อิจฉาตาร้อน!

ระหว่างนั้น สวี่หลิงอวิ๋นส่งยิ้มให้โอคาซีที่ทำหน้าบูดบึ้ง

และในกลางดึก สวี่หลิงอวิ๋นแอบมาเคาะประตูห้องของโอคาซี

ขณะที่พลเอกกำลังจ้องมองตนเองอยู่ในกระจก

เขาได้แต่สงสัยว่าตัวเองเป็นคนขี้เหร่หรือเปล่า? เสน่ห์ของเขาลดลงหรือไม่? ทำไมสวี่หลิงอวิ๋นถึงไม่มองมาที่เขาบ้าง?!

เมื่อจ้องมองตนเองในกระจก อืม…ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมานักนิ?

เหตุผลที่เขารู้สึกสงสัย นั่นเป็นเพราะเขาไม่ค่อยส่องกระจก

โอคาซีเดินไปเปิดประตูหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู และสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างคล้ายคลึงกับมนุษย์ก็พุ่งเข้ามาหาจนเขาแทบล้มลงกับพื้น!

“ฮิฮิ! ที่รักขา ฉันมาหาแล้ว!” ผมยุ่งเหยิงของสวี่หลิงอวิ๋นถูเข้ากับใบหน้าของโอคาซี จนรู้สึกจั๊กจี้

จั๊กจี้ไปถึงหัวใจ

โอคาซีโอบกอดอีกฝ่าย และใช้เท้ายันปิดประตู ก่อนจะพาหญิงสาวในอ้อมแขนไปนั่งลงบนเก้าอี้

“ทำไมท่านไม่ไปเล่นกับเจ้าถั่วชมพูนั่นล่ะ?”