ตอนที่ 265 งานเลี้ยงนัดดูตัว 6
ตอนที่ 265 งานเลี้ยงนัดดูตัว 6
คาร์ลจ้องมององค์ชายรัชทายาทด้วยความรำคาญ “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าท่านจะหมดหวังแล้วนะครับ!”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น” แลนเซล็อตมองดูผู้ช่วยด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “นายคิดว่าองค์หญิงสามกับโอคาซีจะมั่นคงต่อกันหรือไง?”
“แล้วไม่ใช่อย่างนั้นเหรอครับ? ท่านไม่เห็นเหรอว่าพวกเขามั่นคงต่อกัน?” คาร์ลรู้สึกเศร้าโศก!
“ถึงบางครั้งความรักจะแข็งแกร่งเหมือนทองคำ แต่บางครั้งกลับเปราะบางเกินรับไหว”
คาร์ลมองดูองค์ชายรัชทายาทด้วยความคลางแคลงใจ ท่านหมายความว่าอย่างไร? ทำไมฟังไม่เห็นเข้าใจ?
แลนเซล็อตอมยิ้ม และไม่พูดอะไรออกมา
สวี่หลิงอวิ๋นและโอคาซียังคงตัวติดกันอย่างเหนียวแน่น ทว่ามันแทบจะเป็นไปได้เลยที่สวี่หลิงอวิ๋นจะหลบอยู่ในมุมขนาดเล็กและไม่ทำอะไรตลอดเวลา ในไม่ช้า จักรพรรดิก็เดินเข้ามาหาเธอเพื่อพาสวี่หลิงอวิ๋นไปทำความรู้จักราชวงศ์อื่น
โอคาซีมองดูผู้หญิงของตนเองเดินเข้าไปหาจักรพรรดิด้วยท่าทีเรียบร้อย ควงแขนผู้เป็นพ่อ ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งถือแก้วไวน์
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปองค์หญิงสามได้เข้าสู่วงการการเมืองอย่างเป็นทางการ อีกทั้งยังเป็นที่หมายตาของราชวงศ์จากจักรวรรดิทั้งหลาย
ลูคัสกินเค้กและเนื้อเป็ดอย่างเมามัน เนื่องจากเขามีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา สาวใช้แสนสวยจึงคอยบริการห่อเนื้อเป็ดแผ่นบางให้เขาถึงที่นั่งเป็นการส่วนตัว
สำหรับไอแซค เขาไม่ได้โชคดีนัก และทำได้เพียงห่อเนื้อเป็ดด้วยตนเอง!
“ไม่ยุติธรรมเลย!” ภายในของไอแซคกำลังหลั่งน้ำตา ความจริงแล้ว เขาค่อนข้างหล่อเหลาเอาการและเป็นถึงหัวหน้าเช่นกัน ถือได้ว่าเขาจะกลายเป็นดาวรุ่งของกองทัพในอนาคตได้เลย
แต่ทำไมสาวใช้ทั้งหลายถึงมองไม่เห็นจุดเด่นของเขาบ้าง?!
ปัดโธ่ หิวน้ำจังเลย!
บริกรเดินผ่านเข้ามาด้วยถาดน้ำที่มีแก้วสองใบวางอยู่
ไอแซคมองดู โอ๊ะ รู้สึกคอแห้งพอดีเลย! เขาโบกมืออย่างว่องไว จากนั้นจึงหยิบแก้วน้ำยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย
“เฮ้ น้ำหวานนี่!” ดวงตาของไอแซคเบิกกว้าง! จักรวรรดิชิงเหย้าแตกต่างเป็นอย่างมาก พวกเขาเลือกที่จะบริการน้ำดื่มเป็นน้ำหวาน! โอ้โห! มีความสุขที่สุดเลย!
ไอแซคยกซดน้ำหวานด้วยเพียงไม่กี่อึก! และหยิบแก้วใบใหม่ขึ้นมาดื่ม…
อ๊ะ! นี่เป็นการสุ่มแก้วน้ำหวานเหรอ? ทำไมน้ำแก้วนี้ถึงได้มีรสเปรี้ยวจัง?
อารมณ์เสีย! อารมณ์เสียชะมัด!
ลูคัสที่นั่งอยู่ที่เดิมรู้สึกอิ่ม อันที่จริงเขารู้สึกอิ่มมาสักพักแล้ว แต่เขากลับรู้สึกไม่เต็มใจนักที่จะต้องวางเค้กและอาหารอันแสนอร่อยพวกนี้ลง
ตอนนี้เขาไม่สามารถกินอะไรเข้าไปได้อีกแล้ว และไม่สามารถแม้แต่จะก้มตัวลง
“ดีสุด ๆ ไปเลย!” ลูคัสลูบท้องของตนเอง เขาไม่เคยคาดฝันว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้กินของหวานดังเช่นวันนี้! ถึงแม้ว่าท้องของเขาจะอิ่มแล้ว แต่ดวงตาของเขากลับยังไม่รู้สึกอิ่ม และจ้องมองเค้กแสนหวานเหล่านี้เข้าไปในท้องของคนอื่น
นักเรียนทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นสุดยอดอัจฉริยะที่ทำการแสดงศักยภาพในการแข่งขันออกมาได้ดี
นอกจากนี้ยังมีพวกชนชั้นสูงทั้งหลาย ตระกูลราชวงศ์ และเจ้าหน้าที่แวะเวียนมาพูดคุยกับพวกเขา โดยหวังว่าพวกเขาจะเข้าร่วมกองทัพและสัญญาถึงอนาคตที่สดใสนับครั้งไม่ถ้วน
มีทั้งคนที่สนใจ และคนที่ไม่หวั่นใจ
บรรดาผู้ที่ไม่หวั่นใจต่างนั่งกันอยู่ในพื้นที่บริการเค้ก เฉกเช่นเดียวกับลูคัสกับไอแซคที่กินเค้กกันอย่างเมามัน
ไอแซคมองดูรุ่นน้องที่ดูเหมือนว่าจะกินมากเกินไป เขาเดินเข้าไปหารุ่นน้องด้วยรอยยิ้ม และแอบยื่นบางอย่างให้เงียบ ๆ
“อะไรครับ?” ลูคัสสัมผัสมือของเขา เฮ้…นี่คือปุ่มมิติกักเก็บ!
“ไม่ต้องกลัว รุ่นพี่ก็แอบเก็บเค้กกันไว้ทั้งนั้น!”
ไอแซควางเค้กลงในปุ่มมิติกักเก็บโดยไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น
ลูคัสพยักหน้าอย่างชื่นชม พร้อมทั้งยกนิ้วให้รุ่นพี่ “เยี่ยมไปเลย!”
ไอแซคเก็บปุ่มมิติกักเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขาอีกครั้ง “ไม่ใช่แค่พวกเราหรอก นายดูนักเรียนคนอื่นก็ทำเหมือนกัน!”
หลังจากเฝ้ามองดูอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง ลูคัสก็พบเข้ากับการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเหล่านักเรียน!
ทันทีที่มือขนาดเล็กสัมผัสเข้ากับเค้ก เค้กที่ยังเหลืออยู่เต็มก้อนก็หายวับไปกับตา
พวกเขายังแสร้งทำเป็นหยิบจานและวางลงราวกับว่าพวกเขาเพิ่งกินเข้าไป
ทั้งหมดล้วนเป็นมนุษย์! แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว เขาช่างโง่เขลาเสียจริง
โชคดีที่มีรุ่นพี่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงสูญเสียเค้กไปจำนวนนับไม่ถ้วน!
เขาต้องการจะทำตามกระบวนการนั้น ทว่า…สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างจับตาจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา!
เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเอื้อมมือออกไปหยิบเค้ก หญิงสาวพวกนั้นจะจ้องมองเขาด้วยความรัก
จนทำให้เขาต้องล้มเลิกแผนการดังกล่าว
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเกลียดที่ตนเองหล่อเกินไป!
ไอแซครู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อยหลังจากขโมยเค้กออกมาอีกชิ้น เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นที่นี่?
สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามาทันทีที่เห็นท่าทางของเขา
“ต้องการพักผ่อนไหมคะ?” สาวใช้จ้องมองเขาที่ดูไม่มั่นคงเล็กน้อย เธอตกใจและรีบลุกขึ้นไปช่วยเหลือเขา “ฉันจะพาคุณไปพักผ่อนที่ห้องรับรองแขกก่อนแล้วกันนะคะ!”
ฝ่ามือและเท้าของไอแซคเริ่มอ่อนแรง รู้สึกอยากจะนอนหลับ ลูคัสที่จ้องมองอยู่อย่างใกล้ชิด สังเกตเห็นความผิดปกติกับรุ่นพี่และรีบก้าวเท้าออกไปทันที
“รุ่นพี่ เป็นอะไรไปครับ?”
ไอแซครู้สึกมึนงงจนพูดไม่ออก เขาเหลือบมองรุ่นน้องที่จ้องมองมา และผล็อยหลับไปอย่าไม่ได้สติ
ลูคัสรู้สึกกังวลเล็กน้อย “รุ่นพี่? รุ่นพี่?!”
“คุณคะ ได้โปรดช่วยพยุงคุณสุภาพบุรุษท่านนี้ตามแม่บ้านไปที่ห้องรับรองแขกก่อนเถอะนะคะ ฉันจะช่วยมองหาอุปกรณ์การแพทย์ให้”
ลูคัสพยักหน้าเล็กน้อย และรีบพาไอแซคไปพักที่รับรองแขก
ลูตี้มาถึงมุมห้องรับรองแขกแล้ว และยังคงรอคอยท่านพลเอกผู้เป็นที่รักมาหาเธอ
ในขณะเดียวกัน เธอพบเข้ากับสาวใช้ที่พาชายหนุ่มสองคนตรงมาที่นี่
หากกล่าวให้ถูกก็คือชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาที่นี่ด้วยความช่วยเหลือจากชายหนุ่มอีกคน
ลูตี้รีบวิ่งออกไป
ภายในใจเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความสงสัย ทำไมโอคาซีถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองนานขนาดนี้? ทำไมยังไม่มาที่นี่อีก? หรือถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งชิงไปแล้ว?!
บัดซบ! ไม่ได้! จะให้ผู้หญิงคนอื่นมาฉวยโอกาสไม่ได้!
เมื่อคิดเช่นนั้น เธอก็สาวเท้าออกไปอีกครั้ง ขณะกำขวดยาเอาไว้ในฝ่ามือ
สวี่รุ่ยอวิ๋น องค์ชายรองเร่งรีบเดินตรงไปที่ห้องรับรองแขก เขาได้จัดแจงใครบางคนให้เข้าไปรอที่ห้องรับรองแขกก่อนหน้า ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง หรือบางทีอาจจะกำลังมีฉากเร่าร้อน!
ลูตี้กับสวี่รุ่ยอวิ๋นต่างเดินออกไป ขณะที่คนหนึ่งเดินเข้ามา
“อ๊ะ!” ทันใดนั้นลูตี้ก็รู้สึกว่าเธอชนเข้ากับใครบางคน และขวดยาในมือก็ร่วงหล่นบนพื้นโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
“กริ๊ง” เสียงขวดยาตกลงบนพื้น ฝาขวดแตกออก และของเหลวในขวดก็ไหลออกมา
“ยาของฉัน!” ใบหน้าซีดเผือดของลูตี้ดูตกตะลึง จะต้องไม่ให้ใครพบเห็นยานี้เด็ดขาด! เพราะมันเป็นยาที่ทรงพลังมาก!
สวี่รุ่ยอวิ๋นไม่ทันได้เห็นหญิงสาวที่นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น เพียงแต่รู้สึกว่าตนเองชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง และมือของชายหนุ่มผู้นี้ก็สัมผัสเข้ากับยา
ลูตี้รีบหยุดเขา ทว่ากลับช้าเกินไป อีกฝ่ายหนึ่งสัมผัสเข้ากับขวดยาเสียแล้ว
“จบแน่ จบแล้ว!” ลูตี้รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกเช็ดของเหลวที่ปนเปื้อนอยู่กับอีกฝ่าย จากนั้นจึงหยิบขวดยาขึ้นมาและเขวี้ยงทิ้งลงไปในถังขยะที่อยู่ด้านข้าง
