“ฮึ! ” หนานกงเยี่ยหัวเราะในลำคอด้วยความดูถูก “เสี่ยเลี้ยงดูแบบนี้พอใจไหม”
“แน่นอนค่ะ ดิฉันพอใจ” เหลิ่งรั่วปิงกระตุกยิ้มอย่างสง่า มีแค่ตัวเธอเท่านั้นที่รู้ ภายในใจของเธอมีมีดเล่มหนึ่ง ที่อยากจะกรีดหน้าผู้ชายคนนี้
และก็มีแค่ตัวของหนานกงเยี่ยเท่านั้นที่รู้ เขาอยากจะเปิดเปลือกนอกของผู้หญิงคนนี้ อยากจะเห็นจริงๆ ว่าหัวใจของเธอมันหน้าตายังไงกันแน่
หลังจากที่เผชิญหน้ากันไม่นาน เหลิ่งรั่วเปิงแสยะยิ้มเล็กน้อย เธอก้มนางลงครุ่นคิด จากนั้นเงยหน้าขึ้น “คุณหนานกงคะ ฉันอยากรายงานเรื่องการออกแบบของฉันกับคุณค่ะ ฉันได้…”
“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เอาเรื่องงานมาพูด! ” หนานกงเยี่ยพูดขัดเธอขึ้นมา จากนั้นใช้สายตาของเขาบอกกับเธอ ว่าหลังจากนี้เธอควรจะทำอะไร
แน่นอนว่าผู้หญิงที่ฉลาดอย่างเหลิ่งรั่วปิงย่อมรู้ดี เขาต้องการเธอ ไม่ได้เจอกันมาครึ่งเดือน ทำให้เขามีความต้องการ
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงหัวเราะเยาะตัวเอง “ใช่ค่ะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะพูดเรื่องงาน แต่เป็นที่ที่ฉันควรจะบริการให้กับคุณ”
“ดีมาก” หนานกงเยี่ยจับไปที่คางของเธอ จากนั้นเชยคางขึ้น “ถ้างั้นก็ช่วยแสดงให้ผมดูหน่อยว่าการบริการของคุณมันดีขึ้นไหม”
ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าหัวใจของเธอนั้นอยู่แสนไกล ภายในใจของเธอเก็บอะไรเอาไว้บ้าง เขาไม่สามารถรู้ได้ เธอเอาแต่เงียบ เอาแต่ทำตัวสูงสง่ามาโดยตลอด เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอกำลังคิดเรื่องอะไร เขาไม่เคยอ่านใจเธอได้เลยจริงๆ
เพียงแค่ข้อนี้ ก็เพียงพอให้เขาบ้าคลั่งแล้ว เขาคือราชาที่อยู่สูง ชอบที่จะมองทุกคนอย่างทะลุทะลวง และชอบที่จะให้ทุกคนอยู่ในกำมือของตน แต่ว่าเธอกลับเป็นข้อยกเว้น เขาไม่สามารถคว้าจับเธอเอาไว้ได้ สิ่งนี้ทำให้เขาโมโหมาก
เหลิ่งรั่วปิงเหมือนลูกกวางน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ เธอนอนคดตัวอยู่ตรงปลายเตียง ใบหน้าของเธอแนบชิดกับเตียงและนอนหลับตาพริ้ม ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน แต่เขากลับไม่ง่วงนอนเลยสักนิด
หนานกงเย่พิงอยู่ตรงหัวเตียง เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดหนึ่งมวน ทว่ากลับไม่ได้สูบ เพียงแต่ปล่อยให้มันเผาตัวเองไปเรื่อยๆ
ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมา แต่ภายในใจของเขากลับมีไฟลุกโชน เขาไม่ได้โมโหเหลิ่งรั่วปิง แต่โมโหตัวเอง โมโหที่ทำไมตัวเขาถึงโกรธผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือเขา เขาไม่ควรที่จะหวั่นไหว เธอทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีที่สุดแล้ว แต่ในใจของเขากลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
เมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้นั้น เขารู้สึกหงุดหงิดมาก มองดูแผ่นหลังที่อ่อนโยนของเธอ อยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา แต่ต่อให้จะรู้สึกผิดยังไง เขาก็ไม่พูดออกไปหรอก เขาเป็นราชาที่อยู่สูงกว่าทุกคน จะไม่มีวันพูดคำว่ารู้สึกผิดออกไปเด็ดขาด
หลังจากที่เวลาผ่านไปนาน เขาก็เดินลงจากเตียงด้วยความหงุดหงิด แล้วเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ
อาบน้ำจนสะอาด เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ทั้งชุด แล้วเดินออกไปจากห้อง
Related
