The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1039 – หมาดำไร้เจ้าของ

　　ปี้หลิงเทียนพิจารณาคำขอของซือหยู

　　 ตำราหยินของม่อจือเต๋านั้นเนื้อหากว้างขวางลึกซึ้งหากน้องซือปรารถนาจะบ่มเพาะไปพร้อมกับข้า ข้าก็ยิ่งกว่าเต็มใจ ข้าให้ฉบับคัดลอกได้ 

　　 แต่น้องซือข้อสองที่เจ้าต้องการน่ะไร้เหตุผล! เทียนหยูเป็นของมีดสวรรค์ ส่งนางให้เจ้าคือการทำลายชื่อเสียงของเรา ข้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินเรื่องนั้น 

　　ซือหยูหัวเราะอย่างเย็นชา

　　 ข้าจะต้องการตัวนางไปทำไม?นางมันก็แค่เศษขณะที่พ่ายแพ้กระบี่พวกนั้น ตำหนักโลหิตไม่ต้องการนำขยะมาใช้ใหม่ พวกเรายินดีนักที่พวกเจ้าเห็นนางเป็นดั่งสมบัติ 

　　เทียนหยูละอายใจและแค้นนางมองซือหยูอย่างดุร้าย!

　　 โอ้?เช่นนั้น เจ้าจะเอ่ยถึงนางทำไมกัน?  　　ปี้หลิงเทียนถาม

　　ซือหยูจ้องเทียนหยูและพูดช้าๆ

　　 ข้าแค่อยากให้นางตอบคำถามข้านางหวังว่านางจะตอบอย่างจริงใจ 

　　คำถามรึ?ปี้หลิงเทียนคิดและพยักหน้าเบา ๆ

　　 เทียนหยูจงตอบให้ดีที่สุด 

　　เทียนหยูไม่พอใจมาก

　　 ว่ามา! 

　　 เทียนเหรินเหยาเป็นอย่างไรบ้าง?นี่คือคำถามของข้า 

　　แววตาซือหยูดูเศร้าหมองเทียนเหรินเหยาคือหนึ่งในห้าอสูรแห่งเขาอสูรคนเดียวที่มิอาจรู้เป็นตายร้ายดี เทียนเหรินเหยาอาจจะตายไปแล้วก็ได้

　　เทียนหยูตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อยนางตอบด้วยความลังเล

　　 ข้าไม่รู้จักเขา  　　ซือหยูพยักหน้า

　　 เอาเถอะข้าอยากถามแค่นั้น 

　　ปี้หลิงเทียนมองเทียนหยูด้วยความงุนงง

　　 เช่นนั้นเราก็พักได้รอจนกว่าหอวิชาจะเปิด 

　　เขายกมือโยนสร้อยหยกที่มีตำราหยินให้ซือหยู

　　 ข้าต้องการตรวจดูกับต้นฉบับ 

　　ซือหยูปัดสร้อยหยกกลับไป

　　ปี้หลิงเทียนรับสร้อยหยกกลับพร้อมยิ้มเขาบีบมันเป็นเสี่ยง ๆ และคัดลอกอีกฉบับ

　　ดูเหมือนว่าฉบับก่อนจะไม่ใช่แบบสมบูรณ์

　　มีเพียงการอ่านจากต้นฉบับเท่านั้นจึงจะแน่ใจได้ว่าสร้อยหยกใหม่นั้นมีเนื้อหาอยู่ครบถ้วนอย่างที่ซือหยูต้องการเขาเอนกายกับหอคอยพร้อมกับพวกคนตำหนักโลหิต

　　 นี่ทำไมเจ้าถึงถามเทียนหยูเรื่องเทียนเหรินเหยาล่ะ? 

　　ปิงหวูชิงถามด้วยความสงสัย

　　ซือหยูเอนกายกับกำแพงหอคอย

　　 มันเป็นแค่ความคิดหนึ่งแต่ตอนนี้ข้ามั่นใจแล้ว 

　　 เรื่องอะไรกัน? 

　　ปิงหวูชิงมองซือหยูด้วยดวงตาสดใสไม่กระพริบ

　　ซือหยูตอบอย่างเคร่งเครียด

　　 ข้าจะไม่บอกเจ้าหรอก 

　　 ไปตายซะ! 

　　นางชกแขนซือหยู

　　เป๊าะ!

　　 นังบ้าเจ้าจะไม่โหดร้ายไปหน่อยเรอะ? กระดูกข้าหักแล้ว! 

　　 ไสหัวไปหอวิชากำลังเปิดแล้ว! 

　　เหล่ายอดฝีมือถูกเสียงประหลาดรบกวนและหันไปมองพวกเขาเข้ามารวมตัวจนเต็มฟ้า　　นับจำนวนคร่าวๆ ได้ถึงหมื่นคน

　　เหล่ายอดฝีมือมาที่นี่เกินครึ่งหากรวมกันอาจมีมากกว่าสองหมื่นคน

　　 พวกยอดฝีมือเยอะอย่างกับสุนัข! 

　　ซือหยูบ่น

　　 เจ้าเรียกใครว่าสุนัข? 

　　ปิงหวูชิงจ้องเขาอย่างไม่พอใจ

　　 โฮ่ง! 

　　เสียงสุนัขเห่าดังขึ้นมา

　　เมื่อหันไปมองทั้งคู่เห็นสุนัขสีดำนั่งอยู่ที่หน้าประตูหอวิชา

　　 ปลอกคอหมาใครหลวมล่ะ? 

　　ซือหยูเหลือบมองรอบๆ

　　 หึหึใครจะกล้าล่ามหมาของปู่เจ้ากันล่ะ? 

　　จู่ๆ ก็มีเสียงถากถางออกมาจากปากสุนัข

　　 หึพูดภาษามนุษย์รึ? นี่ไม่ใช่ในนิยายนะ! นิยายที่ว่าหมาเสียเจ้าของไปแล้วไม่ได้กลับบ้าน มารักคนที่กำลังสิ้นหวังที่สุด ข้าไม่ได้ฉลาดนัก แต่ข้าจะลองทำดีนำความอบอุ่นมาสู่โลกสักครั้ง 

　　ซือหยูพูด

　　เขายื่นมือจับสุนัขตัวดำแต่สิ่งที่ผุดขึ้นมาในใจคืออาหารจานอร่อย แม้แต่เทพเจ้ายังประทับใจเนื้อสุนัขต้ม

　　สุนัขดำแยกเขี้ยว

　　 ความอบอุ่นบัดซบน่ะสิ!เจ้ากำลังคิดถึงเนื้อสุนัขใช่ไหม? ใช่ไหม? 

　　ซือหยูสีหน้าหม่นหมอง

　　 เจ้าเข้าใจผิดแล้วชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าเจ้าเป็นมังสวิรัติ 

　　 ไสหัวไป! 

　　สุนัขดำคำรามและวิ่งหายไปในหมอกควันมันหายไปอย่างไร้ร่องรอย

　　 ซือหยูเซี่ยนเจ้าพูดกับใครกัน? 

　　ปิงหวูชิงฝ่าฝูงคนมาหาเขา　　ซือหยูยักไหล่

　　 สุนัขหลงทางน่ะข้ากำลังชี้ทางสว่างให้มัน 

　　 สุนัขสีดำรึ? 

　　ปิงหวูชิงงงงวยนางส่ายหน้าและพูด

　　 หอวิชากำลังจะเปิดอย่าไขว้เขว เราจะต้องพยายามขึ้นหอคอยไปให้ได้ 

　　ซือหยูไม่ค่อยรู้เรื่องหอวิชามากนัก

　　 ข้างในนั้นเป็นยังไงหรือ? 

　　ปิงหวูชิงถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

　　 ข้าลืมไปว่าเจ้าเพิ่งมาถึงและยังไม่รู้เรื่องหอวิชา 

　　คนอื่นมาถึงก่อนซือหยูพวกเขาได้รับข้อมูลรายละเอียดเรื่องหอวิชาจากยอดฝีมืออื่นมาแล้ว

　　 หอคอยจะแบ่งเป็นร้อยชั้นแต่ละชั้นจะมีจ้าวชั้นหนึ่งคนที่มีพลังมาก! 

　　 เจ้าจะเก็บสะสมคะแนนได้จากการเอาชนะจ้าวชั้นเจ้าจะได้แก้วของจ้าวชั้นที่ตายไป! 

　　 เรื่องที่สองเราจะถูกแยกโดดเดี่ยวเมื่อเข้าไปในหอคอย! เรื่องที่สาม เวลาด้านในหอคอยจะช้ากว่าปกติ ในสามสิบชั้นแรก เวลาจะช้ากว่าโลกภายนอกสามในสิบเท่า สามสิบชั้นต่อไปจะช้าลงอีกสามในสิบเท่า อีกสามสิบชั้นจะช้าลงสองเท่า 

　　 ในสามสิบชั้นสุดท้ายเวลาในแต่ละชั้นจะช้ากว่าเดิมเป็นเท่าตัว! วิชาการเคลื่อนไหวของเราจะถูกจำกัดอย่างรุนแรง 

　　ซือหยูทึ่งเมื่อได้ฟังสองเรื่องแรกนั้นแปลกใหม่สำหรับเขา แต่เรื่องสุดท้ายนั้นฟังดูน่าตกใจ มีพลังเวลาอยู่ด้านในหอวิชาด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับสิ่งที่มีพลังเวลานอกจากตัวเขา

　　 ข้าอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ 

　　ปิงหวูชิงถอนหายใจแม้ว่านางจะเบื่อ นางก็อธิบายอย่างอดทน　　 หลังจากจ้าวชั้นพ่ายแพ้แก้วจะหล่นมาจากพวกเขา แก้วเหล่านั้นคือสมบัติที่เซียนมณีเป็นผู้ออกแบบ พวกมันคล้ายกับแหวนมิติและเก็บสมบัติได้มากมาย 

　　 มูลค่าของสมบัติในแก้วแต่ละชั้นจะเทียบเท่ากับจำนวนชั้นยิ่งเจ้าไปสูงเท่าไหร่ก็จะยิ่งมีของล้ำค่าในแก้วมากขึ้น! และกับจ้าวชั้นทุกคนที่เจ้าเอาชนะ เจ้าจะเก็บสะสมเป็นคะแนน จำนวนคะแนนจะใช้กับแก้วที่ตอบสนองได้ 

　　ปิงหวูชิงอธิบาย

　　 ถ้าเช่นนั้นเราก็ควรจะเก็บคะแนนเพื่อใช้แก้วในชั้นที่ร้อยสินะ? 

　　ซือหยูถาม

　　ปิงหวูชิงกลอกตาหาเขา

　　 ฝันไปเถอะ!ตั้งแต่อดีตจนถึงวันนี้ จำนวนยอดฝีมือที่ผ่านร้อยชั้นนับได้ด้วยมือเดียว! สุดท้ายคนเหล่านั้นก็กลายเป็นราชาเก้าเขต!  　　 นภาจรัสอย่างฮั่นเฟยยังถือว่าโชคดีเลยถ้าไปถึงชั้นเก้าสิบมันคือขีดจำกัด! 

　　ดูเหมือนว่าการได้แก้วในชั้นที่หนึ่งร้อยจะเป็นเรื่องเพ้อฝัน

　　 แต่เจ้าพูดถูกเรื่องนึงนั่นคตือเราต้องเก็บคะแนน! แก้วในชั้นล่างไม่มีอะไรน่าสนใจนัก อย่าเปลืองคะแนนกับของพวกนั้น! 

　　 เราต้องเก็บคะแนนทั้งหมดและสุดท้ายในตอนที่หอวิชาจะปิด เราจะได้มารวมตัวกันอีกครั้ง ทุกคนจะแสดงแก้วแต่ละชั้นที่ได้มาและใช้พร้อมกัน 

　　อย่างเช่นถ้ามีคนไปถึงชั้นสิบและเก็บได้ห้าสิบห้าคะแนน จากตำนวนคะแนนที่ได้ พวกเขาจะมีโอกาสใช้แก้วของชั้นห้าสิบห้าได้

　　แม้เขาจะไปไม่ถึงชั้นห้าสิบห้าก็ไม่จำเป็นหากมีผู้แข็งแกร่งจากสำนักเดียวกันไปถึงชั้นเจ็ดสิบ เขาจะมีแก้วส่วนเกินจากห้าสิบห้าชั้นแรก เขาจะให้แก้วเหล่านั้นเป็นของขวัญกับอีกคนได้ มันคือสถานการณ์ที่ไม่มีใครได้ใครเสีย! 　　 อย่างนี้นี่เองแล้วหอวิชาจะเปิดนานเท่าไหร่ล่ะ? 

　　ซือหยูถาม

　　ปิงหวูชิงตอบ

　　 จากบันทึกในอดีตมันจะเปิดสิบวันในแต่ละครั้ง 

　　 แล้วถ้าจัดการทุกชั้นได้ในสิบวันจะขึ้นหอคอยใหม่เป็นรอบที่สองได้ไหม? 

　　ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวซือหยู

　　ปิงหวูชิงผงะหลัง

　　 เจ้าจะเพ้อไปกันใหญ่แล้ว!ตามทฤษฎีน่ะเป็นไปได้ แต่จากเวลาที่จำกัดมันก็คงจำเป็นไปไม่ได้ ราชาเขตในอดีตยังทำไม่ได้เลย 

　　ซือหยูตาเป็นประกายแน่ใจรึว่าเขาจะทำสิ่งที่ราชาเก้าเขตล้มเหลวสำเร็จไม่ได้?