สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 231 ตาบอด

บทที่ 231 ตาบอด

บทที่ 231 ตาบอด

“ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของข้าอย่างนั้นหรือ?”

หมี่เหิงหลับตาลงและพูดอย่างใจเย็น “คำแนะนำของท่านกุนซือไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปลักษณ์ภายนอก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกัน ตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้มีพรสวรรค์มากมายต่างถูกสวรรค์ริษยา และการที่รูปร่างหน้าตาของท่านเสียหายก็ไม่ใช่ความผิดของท่านกุนซือ”

หมี่อี้เหิงอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ “องค์ชายสองพูดถูก มีไม่กี่คนที่มีความสามารถเท่าองค์ชายสอง”

“ท่านกุนซือชมเกินไปแล้ว”

เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ นอกตำหนักทำให้หมี่เหิงไม่อาจนั่งนิ่งได้ เขาวางชามน้ำชาลงและจัดเสื้อคลุมให้ตรงแล้วพูดว่า “ท่านกุนซือกำลังยุ่งอยู่ แล้วจะมารบกวนท่านวันหลัง”

“หนังสือเสนอชื่อตัวเองที่ข้าขอให้ท่านเตรียมครั้งที่แล้วสามารถส่งมอบได้เลย” เสียงของหมี่อี้เหิงที่ดังมาจากด้านหลังม่านหนาจริงจังขึ้นเล็กน้อย

หมี่เหิงกลอกตา “นี่ท่าน… ต้องการส่งมันจริง ๆ หรือ?”

แม้ว่าจะมีการกล่าวว่าหลังจากหมี่เซวียนเป็นบ้า ตำแหน่งองค์รัชทายาทจึงว่าง แต่ไม่มีขนบที่องค์ชายจะเสนอตัวเป็นองค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงว่าการเคลื่อนไหวครั้งนี้จะส่งผลต่อฮ่องเต้ต้าเซี่ยอย่างไร หากเหล่าข้าราชบริพารรู้เรื่องนี้ก็จะคิดว่าหมี่เหิงมีความทะเยอทะยานมากเกินไป ออกนอกหน้าและอวดเก่ง

สิ่งนี้ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับความรู้สึกต่ำต้อยที่บุคคลภายนอกทิ้งไว้ให้เขามาหลายปี

“ไม่ต้องห่วง เมื่อถึงเวลาเขาจะยอม” หมี่อี้เหิงดูเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังเกิดอะไรขึ้นในใจของเขาและปลอบโยนเขา “เจ้าเพียงแต่ต้องใส่ใจท่าทีของฮ่องเต้เท่านั้น ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรกับเจ้า”

“ตกลง” หมี่เหิงพยักหน้าเล็กน้อยและยังไม่ได้ตัดสินใจเด็ดขาด

เขารู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ที่จะถูกไล่ออกมาสูงมาก

หากการเสนอชื่อตัวเองของเขาถูกปฏิเสธในครั้งนี้ มีโอกาสที่เสด็จพ่อจะระแวงเขาจนอาจถูกทอดทิ้งไปชั่วขณะหนึ่ง

“ว่าอย่างไร? ยังไม่เชื่อข้าอีกหรือ?” หมี่อี้เหิงพูดอีกครั้ง

หมี่เหิงปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา “ไม่ใช่เลย ไม่ใช่เลย พรุ่งนี้เช้าข้าจะถวายหนังสือเสนอตัว”

“อย่าส่งให้ก่อนไปราชสำนัก หลังจากที่ท่านออกจากราชสำนักแล้วค่อยนำไปให้เขาในห้องอ่านหนังสือเพียงลำพัง” หมี่อี้เหิงระบุเวลาที่ชัดเจน “เชื่อข้าเถอะ ข้ารู้จักท่านดีกว่าพระบิดาของท่าน”

วายร้ายในหัวของเขายังคงต่อสู้ หมี่เหิงไม่ได้ใส่ใจคำพูดสุดท้ายของเขา และออกจากห้องมาพลางครุ่นคิดอยู่ในใจ

เมื่อเอ้อร์ฮ่วยที่ประตูตำหนักเห็นเขาออกมาแล้วก็ยกยิ้มและพูดว่า “วันนี้ท่านออกมาช้ากว่าปกติ”

“อืม สิ่งที่ท่านกุนซืออธิบายนั้นเป็นเรื่องสำคัญ” หมี่เหิงตอบอย่างเป็นกันเอง ตอนนี้เขาจำได้ว่าความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างอีฮ่วยกับเอ้อร์ฮ่วยก็คือรอยยิ้มของอีฮ่วยดูจริงใจกว่า และรอยยิ้มที่ดูสุภาพของเอ้อร์ฮ่วยทำให้เขารู้สึกแปลกแยกอย่างไม่มีเหตุผล

เนื่องจากสิ่งที่อยู่ในใจเขา หมี่เหิงเดินตามเอ้อร์ฮ่วยแต่ไม่ได้เดินตามนางทุกย่างก้าว ความทรงจำของเขาสั่งให้กล้ามเนื้อในร่างกายทำตามขั้นตอนเดิมไปชั่วขณะหนึ่ง

“ท่านผู้สูงศักดิ์ ทางนี้เจ้าคะ” เอ้อร์ฮ่วยเตือนเบา ๆ

เมื่อหมี่เหิงตระหนักได้ว่าเขามาผิดทางก็รีบเดินไปอยู่เคียงข้างเอ้อร์ฮ่วย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าได้ยินเสียงหวานของสตรี “พี่หญิงฮ่วย ยานี้ดื่มยากนัก ข้าขอแอบเททิ้งได้หรือไม่?”

หมี่เหิงสนใจคำพูดเหล่านี้และคิดในใจว่า หากต้องการทำให้เป็นความลับ แล้วเหตุใดถึงปล่อยให้นางกำนัลรอบตัวรู้เรื่องนี้ เหตุใดถึงไม่แอบดำเนินการเองไปเลยเล่า

เสียงของอีฮ่วยดังขึ้น “ฮูหยินต้องดื่มมันนะเจ้าคะ ข้าน้อยได้เตรียมผลไม้หวานไว้ให้ท่านแล้วเจ้าคะ”

ฮูหยินหรือ? ท่านกุนซือรับทั้งลูกสะใภ้และหลานชายของเขามาอยู่ด้วยกันเลยหรือ?

หมี่เหิงคิดในใจขณะที่ไม่ได้หยุดฝีเท้า และเขาก็ไม่ได้ยินคำพูดของนายและบ่าวทั้งสองอีกต่อไป

เขาแค่รู้สึกว่าเสียงของ ‘ฮูหยิน’ ผู้นี้ค่อนข้างคุ้นเคย เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งเมื่อนานมาแล้ว

เอ้อร์ฮ่วยอยู่ไกลและไม่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว นางแค่คิดว่าผู้สูงศักดิ์คนนี้ฟุ้งซ่านเล็กน้อยตั้งแต่เริ่มเดินทางออกมา และนางไม่รู้ว่าปัญหาใหญ่ที่นายท่านตั้งไว้สำหรับเขาในครั้งนี้คืออะไร

ภายในห้อง ฉินปู้เข่อหลับตาถือชามยาและดื่มมันจนหมด โชคดีที่ประสาทรับกลิ่นของนางยังไม่ฟื้นตัว รสขมของยาจึงดูเหมือนจะลดลงและกลืนได้ไม่ยากอีกต่อไป

นางไม่ได้ยินสิ่งที่อีฮ่วยพูดกับนาง แต่นางไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่านางเป็นคนหูหนวกชั่วคราว ดังนั้นนางจึงทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจกับอีฮ่วย

เมื่อเห็นนางดื่มยาหมดแล้ว อีฮ่วยก็หยิบชามเปล่าคืนมาและจัดให้นางนอนลง “ยานี้มีส่วนผสมที่ช่วยให้ผ่อนคลาย ฮูหยินจะได้นอนพักได้นานขึ้น”

“ดีแล้ว” อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของการแกล้งทำเป็นป่วยของนางคือการหลับตานอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ซึ่งเป็นสิ่งที่นางต้องการจริง ๆ

ตกกลางคืน อีฮ่วยก็เข้ามาทดสอบอุณหภูมิหน้าผากของฉินปู้เข่ออยู่หลายครั้งก่อนจะนำอาหารเข้ามา

“เอาออกไปข้างนอกก่อนเถอะ หลังจากกินยาแล้วข้ายังรู้สึกขมปากและกินไม่ได้” ฉินปู้เข่อกระซิบขณะหลับตาอยู่บนเตียง

หลังจากที่อีฮ่วยเก็บอาหารแล้วนางก็พูดอีกครั้งว่า “ข้าไม่มีไข้แล้ว แต่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอในตอนกลางคืน เจ้าจึงไม่ต้องเข้ามาหาข้าตลอดเวลา”

คาดว่าหมี่เฉินอี้จะกลับมาในตอนกลางคืน นางจึงต้องเตรียมตัวไว้ก่อน

เอ๊ะ นางไม่ได้ยินว่าอีฮ่วยตอบว่าอย่างไร หวังว่านางจะเชื่อฟังและไม่เข้ามาตอนกลางคืน

ฉินปู้เข่อห่มผ้าห่มและซุกตัวเข้าไป หลังจากนอนพักเป็นเวลาหนึ่งวันนางก็รู้สึกปวดหลัง แต่ก็ไม่สามารถไปไหนได้นอกจากนอนบนเตียงนี้ แม้ว่านางจะลุกจากเตียงและเดินไปรอบ ๆ นางก็อาจชนโต๊ะและเก้าอี้ แต่นางจะยังปลอดภัยหากนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง

นางไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานเพียงใดแล้ว ขณะที่นางกำลังสับสนก็ดูเหมือนจะมีลมเย็นพัดมาจากด้านข้าง

มีคนเปิดหน้าต่าง

เพื่อความปลอดภัย ฉินปู้เข่อจึงกระแอมในลำคอ “นั่นพี่หญิงฮ่วยใช่หรือไม่”

ไม่มีใครเข้ามาใกล้ ดูเหมือนว่าจะเป็นอีฮ่วย ถ้าเป็นหมี่เฉินอี้จะรู้ว่านางตาบอดและหูหนวก ดังนั้นเขาต้องเขียนมือของนางก่อนจะหารือ

ฉินปู้เข่อขยับร่างกายและนอนตะแคงโดยไม่ลืมตา

วันนี้ทั้งวันนางใช้ข้ออ้างว่ามีอาการเจ็บตาและไม่เคยลืมตาต่อหน้าอีฮ่วย

มือใหญ่เอื้อมมาจากด้านหลังและสัมผัสใบหน้าของนาง

“ใคร!” ฉินปู้เข่อพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เป็นไปได้หรือไม่ว่าหมี่เฉินอี้ต้องการจะแตะต้องนางก่อนที่นางจะตาย?!

คนผู้นั้นวางนิ้วลงบนริมฝีปากของนางและโบกมือให้นางเงียบ

ฉินปู้เข่อที่สงบลงแล้วตระหนักได้ว่ามือของคนผู้นี้ที่สัมผัสใบหน้าของนางนั้นคุ้นเคยมาก ฝ่ามือของหมี่เฉินอี้มีผิวด้านและหนา และนิ้วอันบอบบางของคนผู้นี้ที่ลูบบนใบหน้าของนางทำให้นางขนลุก

ฉินปู้เข่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขนตาบนของดวงตาที่ปิดแน่นของนางสั่นเทา นางเอื้อมมือออกไปจับนิ้วบนริมฝีปากของนางแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเทาว่า “ท่านมาหรือ”

“อืม”

หมี่โม่หรู่ก้มศีรษะแตะหน้าผากของเขาเข้ากับหน้าผากของนาง และจุมพิตหน้าผากของนางอีกครั้ง

การกระทำที่คุ้นเคยทำให้น้ำตาในดวงตาของฉินปู้เข่อเอ่อคลอ นางเอื้อมไปโอบเอวของชายผู้นั้นก่อนจะวางหูไว้แนบอกของเขา และฟังอย่างตั้งใจ

ตึก ตึก ตึก ตึก

ลมหายใจของชายหนุ่มคงที่และเขาไม่ได้พูดอะไรมาก แต่การเต้นของหัวใจของเขาที่ดังราวกับกลองเผยให้เห็นความตื่นเต้นของเขา

“ท่านมาที่นี่ทำไม” ฉินปู้เข่ออดกังวลไม่ได้เมื่อเริ่มได้สติ “ท่านได้รับจดหมายจากหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่” หมี่โม่หรู่จับมือนางและเขียนในมือของนางว่า “ข้าคิดถึงเจ้ามาก ข้าจึงขอร้องให้เสด็จอาพาข้ามาที่นี่”

…………………………………………………………………………..