ตอนที่ 87 หมูขนเหล็ก
หลิงเซียวและคนอื่นๆมองไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น ทันใดนั้นสิ่งมีชีวิตรูปหมูขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในสายตาของหลิงเชียวและคนอื่นๆ
“หมูขนเหล็ก! เขี้ยวของมันคมกริบมาก ขนของมันมีการป้องกันที่แข็งแกร่ง จุดอ่อนของมันอยู่ที่หน้าท้อง หลังจากโตเต็มวัย ความแข็งแกร่งสามารถไปถึงนักรบจิตวิญญาณระดับที่ 4 ได้!”
“ดูจากรูปร่างของมัน น่าจะเป็นตัวโตเต็มวัยแล้ว!” หลิงเซียวกล่าวข้อมูลที่อยู่ในหัวของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของหลิวรั่วเหยียน และคนอื่นๆขาวซีดทันที
พวกเขารู้ดีว่าโลกต่างมิตินั้นอันตราย แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งมาถึงได้ไม่นานจะได้พบกับนักรบจิตวิญญาณระดับ 4 แล้ว
ดวงตาของหมูขนเหล็กแดง… มันจ้องเขม็งไปยังหลิงเซียวและคนอื่นๆ ราวกับว่ามันสามารถกระโจนเข้าใส่พวกหลิงเซียวได้ตลอดเวลา
“เรา… จะยืนอยู่นิ่งๆทําไม ทําไมเราถึงยังไม่วิ่งหนีกันอีก?” ชายหัวสนามหญ้าในทีมพูดด้วยความหวาดกลัว
ชายหนุ่มอีกคนที่ได้ยินดังนั้นก็รีบพูดเสริมทันทีว่า “นักรบจิตวิญญาณระดับ 4 ฉันเกรงว่าพวกเราจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หมูขนเหล็กกราวกับเห็นความขลาดกลัวของทั้งสองคน
มันแหงนหน้าขึ้นคําราม เสียงที่เต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณดังกึกก้องไปทั่วป่า
ชายหนุ่มทั้งสองคนหวาดกลัวจนหัวใจแทบกระเด็นหลุดออกมา ขาของพวกเขาอ่อนยวบจนแทบล้มลงกับพื้น
เหล่าคนดูในห้องถ่ายทอดสดคอมเมนต์ของพวกเขาไหลราวกับสายน้ํา
“เทพเจ้าหลิงรีบหนีไป! หากไม่สามารถเจาะการป้องกันของมันได้ มันก็เป็นเรื่องยากที่จะรับมือ”
“ฉันได้เห็นผู้เข้าแข่งขันหลายคนถูกหมูขนเหล็กวิ่งไล่ล่า”
“หนีไปเถอะ อย่าไปต่อกรกับหมูขนเหล็กเลย”
หลิงเซียวไม่สนใจคอมเมนต์ของเหล่าชาวเน็ต เขามองไปที่หมูขนเหล็กด้วยความสนใจ และกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่ารสชาติหมูขนเหล็กจะอร่อยหรือเปล่า และเนื้อของมันจะดีแค่ไหน”
ซูเหยาและคนอื่นๆรู้สึกว่าดวงตาของพวกเธอมีดลง ในเวลาแบบนี้ยังจะมาคิดถึงเรื่องกินอยู่อีกงั้นเหรอ!? ตอนนี้เราควรที่จะคิดถึงเรื่องหนีไม่ใช่หรือไง?
เหล่าคนดูต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลิงเซียวจะกล่าวเช่นนั้นออกมา
“ฉัน… ฉันจะพูดอะไรได้อีก? หลิงเชียวถูกจอมตะกละเข้าสิงแล้ว!”
“หลิงเซียวคือเทพเจ้าแห่งการกิน เพื่อกินถึงกับยอมเสี่ยงชีวิต!”
“ให้ตายเถอะพระเจ้า รูปแบบการถ่ายทอดสดนี้มันช่างบ้าจริงๆ บ้ามากจนฉันไม่ทันตั้งตัว”
คนบ้าอันดับหนึ่งของโลก!”
โฮก!
หมูขนเหล็กมองไปยังหลิงเชียวอย่างโกรธเคือง ราวกับว่ามันเข้าใจสิ่งที่หลิงเซียวพูด
มันกระทืบเท้าของมัน พุ่งเข้าหาหลิงเซียวราวกับภูเขาเคลื่อนที่
ทุกครั้งที่กีบเท้าของมันกระแทกลงบนพื้นดิน พื้นดินก็จะปรากฏหลุมเล็กๆ
พื้นดินก็สั่นสะเทือนเศษดินปลิวว่อน ฉากนี้สามารถทําให้คนธรรมดาหวาดกลัวจนตายได้
“หลีกไป!” หลิงเซียวตะโกนเสียงดัง
เมื่อซูเหยาและคนอื่นๆได้ยินดังนั้น พวกเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาและรีบหลบไปด้านข้างทันที
ในทีมนี้หลิงเซียวแข็งแกร่งที่สุด โดยธรรมชาติแล้วเขาจึงมีอํานาจตัดสินใจมากที่สุด ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ได้คัดค้านอะไร
ในความคิดของพวกเธอ แม้ว่าหลิงเซียวจะสู้ไม่ได้ แต่การหลบหนีก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
หลิงเซียวยิ้มมุมปาก เขาดึงดาบถังที่แหลมคมออกมาจากฝักดาบที่เอวของเขา
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องดาบถึงเล่มนี้ส่องแสงเย็นเยียบออกมา
โฮก!
หมูขนเหล็กพุ่งเข้าใส่หลิงเซียว เขี้ยวของมันเป็นราวกับเคียวมรณะ มันใช้พลังจิตวิญญาณแทงไปที่หลิงเซียวอย่างรุนแรง
หลิงเซียวกระทบพื้น ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวอย่างว่องไวทะยานขึ้นไปในอากาศ
ดาบถังในมือของหลิงเซียวแทงไปที่หลังของหมูขนเหล็ก!
เป้ง!
เป้ง!
เสียงโลหะเสียดแทงดังกึกก้องไปทั่วปา
คมดาบและขนเหล็กของหมูขนเหล็กเสียดแทงกัน ทําให้เกิดประกายไฟนับไม่ถ้วน
