จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 759 ท่านจะฆ่าข้ารึ
หยุนถิงพูดจบ องค์หญิงห้าก็ปฏิเสธโดยไม่คิดทันที “ไม่ได้!”
คนอื่นพากันมองมา องค์หญิงห้าเองก็รู้ตัวว่าตนปฏิเสธเร็วเกินไป รีบอธิบายว่า “ข้าแค่สงสัยยาสารภาพความจริงนี้ของเจ้า กลัวเจ้าเล่นไม่ซื่อ!”
“ฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยสะท้านไปทั่วสี่แคว้น ข้าเชื่อในยาสารภาพความจริงนี้ของซื่อจื่อเฟย พอดีเลย พวกเจ้าเป็นพยานให้ข้านะ ว่าใครพูดจริง ใครพูดปดกันแน่!” อ๋องเก้าหยิบยาไปกินเม็ดหนึ่ง
อ๋องเก้าพูดความในใจของทุกคนออกมา ฝีมือการแพทย์ของหยุนถิงน่ะหมอหลวงในวังยังเทียบไม่ติด องค์หญิงห้าพูดเช่นนี้กลับทำให้ทุกคนสงสัยขึ้นมาละ
อ๋องเก้ากินอย่างเปิดเผย ชาวบ้านเริ่มไม่เข้าใจละ หรือว่าพวกเขาจะกล่าวโทษอ๋องเก้าผิดไปจริงๆ
“ข้ากินแล้ว องค์หญิงห้ายังไม่กินรึ หรือกลัวว่ากินยาสารภาพความจริงนี่ลงไปแล้วจะพูดความจริงออกมา ให้ทุกคนได้เห็นโฉมหน้าที่สกปรกของเจ้ากัน กลัวเจ้าจะชื่อเสียงป่นปี้ไม่มีดี!” อ๋องเก้ามองมาอย่างท้าทาย
สีหน้าองค์หญิงห้ายิ่งบูดบึ้งขึ้นหลานสวน มือที่ซ่อนอยู่ในชายเสื้อกำหมัดแน่น
นางย่อมรู้ดีว่าฝีมือการแพทย์ของหยุนถิงเก่งกาจแค่ไหน และเคยได้ยินยาสารภาพความจริงนี่เหมือนกัน ดังนั้นนางจะกินไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจบสิ้นกันแน่
เหมยเฟยเห็นอย่างนั้นเอ่ยปากขึ้น “องค์หญิงห้าท่านวางใจเถอะ หากท่านโดนใส่ร้ายจริงๆ ฝ่าบาทต้องคืนความยุติธรรมให้ท่านแน่ ก็แค่ยาเม็ดหนึ่ง หรือว่าท่านไม่อยากพิสูจน์ความบริสุทธิ์รึ?”
คำพูดนี้ทุกคนพากันเห็นด้วย และบอกให้องค์หญิงห้ากินลงไป
องค์หญิงห้าในตอนนี้เหมือนอยู่บนหลังเสือ หากนางไม่กิน เท่ากับเป็นการร้อนตัว แต่หากกินลงไปแล้วพูดความจริงออกมาจริงๆ ต่อไปนางจะยังมีหน้าอะไรอยู่ต่อได้อีก
หยุนถิงเห็นความลังเล กลัดกลุ้ม หวาดหวั่นของนางทั้งหมด ยิ้มมุมปากบอก “องค์หญิงห้าสูงส่งเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเยียน จะสงสัยในยาของข้านี้ก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล อันที่จริงองค์หญิงไม่กินก็ได้ ให้องครักษ์ผู้นี้กินลงไปก็ได้แล้ว เขาพูดความจริงก็ได้เหมือนกัน”
“ซื่อจื่อเฟยเฉลียวฉลาดนัก!” ซูกงกงชมเชย เทยาออกมาอีกเม็ดเดินเข้าไปหาองครักษ์ทันที
องค์หญิงห้าตัวสั่นไปหมด นางจะให้องครักษ์คนนี้กินยาไม่ได้เด็ดขาด ระหว่างคิด นางตัวเอนเอียง ชนเข้ากับซูกงกงพอดี ทำเอายาในมือเขาหล่นลงพื้นไปเลย
ด้านล่างมีคนมากมาย ยากลิ้งไปไหนไม่รู้แล้ว
องค์หญิงห้าเองแกล้งทำท่าจะสลบ หยุนถิงกลับเดินเข้าไปหา พยุงนางไว้ “องค์หญิงห้ามาเป็นลมเวลานี้ จะทำให้ทุกคนคิดว่าท่านร้อนตัวนะ”
องค์หญิงห้าถลึงตามองหยุนถิงอย่างเดือดดาล สะบัดมือนางที่พยุงตนออกทันที “เมื่อครู่ข้าแค่เวียนหัวเล็กน้อย”
“มิเป็นไร ข้ามีทั้งยาและเข็มเงิน องค์หญิงห้าไม่สบายตรงไหนข้าช่วยตรวจให้!” หยุนถิงควักเข็มเงินหลายเล่มออกมาจากมวยผมทันที
องค์หญิงห้าโกรธจนหน้าเขียวแล้ว “ไม่ต้อง!”
“ฝ่าบาท กระหม่อมผิดไปแล้ว เมื่อครู่โดนองค์หญิงห้าชนเข้าไป ยาสารภาพความจริงไม่รู้กระเด็นไปไหนแล้ว?” ซูกงกงรีบยอมรับผิดทันที
ผู้คนด้านล่างรีบก้มหน้าหากันใหญ่
“ยาสารภาพความจริง ข้ามี นี่เป็นยาที่หยุนถิงให้ข้าก่อนหน้านี้ไว้ เพราะธุรกิจของข้าใหญ่โตนัก หากคนในบังคับเกิดทุจริตมิชอบ ข้าลองดูก็รู้เลย!” โม่ฉือชิงบอกพลางยื่นขวดยาให้
องค์หญิงห้าถลึงตามองเขาอย่างเดือดดาล โม่ฉือชิงน่าตายนัก ช่างสาระแนเสียจริงๆ
“ข้าเอง!” โม่หลานคว้าขวดยามา เดินเข้าไปหาองครักษ์นั่นทันที
“พวกเจ้าบอกว่าเป็นยาสารภาพความจริงก็เป็นจริงรึ ข้าสงสัยว่ายาสารภาพความจริงของเจ้านี่มีปัญหา?” องค์หญิงห้าบอก
“องค์หญิงห้า เจ้าแกล้งเป็นลมก่อน ตอนนี้ก็มาสงสัยยานี้อีก หรือว่าเจ้าคบชู้กับองครักษ์จริงๆ?” โม่หลานบอกอย่างไม่แยแส บีบคางองครักษ์ให้เปิดออก คว้าขวดยาเทยายัดเข้าปากองครักษ์ทันที ยาทั้งขวดกรอกลงปากเขาไปเลย
องครักษ์โดนจี้จุดไว้ ขยับไม่ได้ บวกกับโม่หลานแรงเยอะนัก ก็เลยกินลงไปหมดเลย
“หุบปาก เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ!” องค์หญิงห้าย้อน
“ข้าไม่ได้ใส่ร้ายเจ้า อีกครู่ก็รู้แล้ว” โม่หลานขี้เกียจเสียเวลาพล่ามกับนาง
ทุกคนเห็นภาพนี้ พากันทอดถอนใจคุณหนูใหญ่โม่นี่ช่างกล้าแกร่งเกินไปแล้ว ทำในสิ่งที่พวกเขาทุกคนอยากทำแต่ไม่กล้าทำออกมาได้
“ฝ่าบาท ถามอ๋องเก้าก่อนแล้วกัน!” หยุนถิงเสนอ
ฮ่องเต้หันมองอ๋องเก้า “เมื่อครู่ท่านบอกว่าองค์หญิงห้าคบชู้กับองครักษ์ พูดปดหรือไม่ ตอบความจริงมาซะ
“เมื่อครู่ที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น องค์หญิงห้าทนความเหงาไม่ไหวเอง เลยคบชู้กับองครักษ์ มีลูกด้วยกัน ยังคิดจะมายัดเยียดใส่ข้า ข้าไม่มีทางยอมรับแน่นอน!” อ๋องเก้าตอบ
เขาพูดจบ ตนเองยังอดแปลกใจไม่ได้ “นี่คือฤทธิ์ยาของยาสารภาพความจริงรึ?”
“ข้าถามเจ้า เหตุใดองค์หญิงห้าต้องทำอย่างนั้น ในเมื่อต่อให้นางไม่ชอบเจ้า แต่เจ้าก็เป็นอ๋องเก้า น้องชายแท้ๆของฮ่องเต้แคว้นเป่ยลี่ เหตุใดนางเลือกองครักษ์แต่ไม่เลือกเจ้า?” ฮ่องเต้มองมาเนิบช้า
“เพราะข้านกเขาไม่ขัน!” อ๋องเก้าพูดจบ ยกมือปิดปากตนทันที แต่สายไปแล้ว
ทุกคนได้ยินเต็มสองรูหูชัดเจน เกิดเสียงฮือฮาเซ็งแซ่ทันที พากันมองมาอย่างสงสัย
ฮ่องเต้ต้าเยียนก็ตะลึงเช่นกัน “เมื่อครู่เจ้าบอกว่านกเขาไม่ขัน มันเรื่องอะไรกันแน่?”
“นี่ต้องเริ่มตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ข้ายอมรับว่าข้าองอาจสง่างาม หน้าตาหล่อเหลา ไม่มีสตรีใดที่ข้าอยากได้แล้วไม่เคยได้มาก่อน
สุดท้ายมีวันหนึ่ง ข้าสนใจสตรีนางหนึ่งขึ้น อยากได้นางมาไว้ในจวน แต่สตรีนางนั้นนิสัยกล้าแกร่งนัก นางอัดข้าเสียหนึ่งยก
นับตั้งแต่นั้น ข้าก็นกเขาไม่ขัน เพราะเหตุนี้ข้าหาหมอหลวงแห่งแคว้นเป่ยลี่ ท่านหมอ นักพรต แต่ก็ไม่ได้ผลเลย
เรื่องเช่นนี้ข้าย่อมไม่อาจบอกใครได้อยู่แล้ว และปิดข่าวมาตลอดด้วย เพราะท่านอ๋องของแคว้นหนึ่งนกเขาไม่ขัน พูดออกไปขายขี้หน้าจะตาย!
หลังจากองค์หญิงห้าแต่งกับข้า ข้าไม่เคยแตะต้องนางเลย ดังนั้นนางมีลูกย่อมไม่มีทางเป็นลูกของข้าอยู่แล้ว!” อ๋องเก้าพูดออกมาทุกอย่าง
เขาพูดจบ ก็มีสีหน้าเสียใจนัก “ฮ่องเต้ต้าเยียน ท่านจะไม่เปลี่ยนประเด็นได้หรือไม่ คราวนี้ข้าขายหน้าไกลถึงแคว้นต้าเยียนเลย ยาสารภาพความจริงบ้าอะไรนี่ ถ้ารู้อย่างนี้ข้าไม่กินหรอก”
คำพูดนี้ออกมา ทุกคนพากันหัวเราะครืน ในขณะเดียวกันก็อดเลื่อมใส่ในยาสารภาพความจริงของซื่อจื่อเฟยไม่ได้ ทำให้คนพูดความจริงได้จริงๆ ต้องรู้ไว้นะว่า ไม่มีบุรุษผู้ใดกล้าพูดเรื่องขายขี้หน้าเช่นนี้ออกมาหรอก
สีหน้าฮ่องเต้ยิ่งบูดบึ้งมากขึ้น เขาย่อมรู้ดีว่ายาสารภาพความจริงของหยุนถิงนี่ร้ายกาจแค่ไหน ดังนั้นเลยให้นางปรุงมากหน่อยเอามาใช้สอบสวนนักโทษ
ตอนนี้อ๋องเก้าไม่เปลี่ยนคำ พูดเหมือนเมื่อครู่เลย แสดงว่าองค์หญิงห้าคบชู้กับองครักษ์จริงๆ พอคิดถึงตรงนี้ บรรยากาศรอบตัวฮ่องเต้เย็นยะเยือกขึ้นหลายส่วน
“อ๋องเก้าพูดจบแล้ว องครักษ์ ตาเจ้าแล้ว” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น
องค์หญิงห้าอึ้งใบ้ไปเลย หากองครักษ์กลับคำ ต่อไปนางจะมีหน้าอยู่ต่อได้อย่างไร
องค์หญิงห้าสายตาเย็นเยียบ กระชากปิ่นทองบนหัว พุ่งเข้าหาองครักษ์อย่างรวดเร็ว และจะแทงไปที่หน้าอกเขาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
“หยุดนะ!” ฮ่องเต้ตะคอกดังอย่างเดือดดาล
จวินหย่วนโยวกำลังถือป๋องแป๋งเล่นกับลูกอยู่ เห็นองค์หญิงห้าจะแทงองครักษ์ ป๋องแป๋งในมือลอยออกไปทันที
องครักษ์รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจากด้านหลัง หลบในบัดดล ปิ่นที่เดิมจะแทงเข้าหน้าออกเขาขององค์หญิงห้าเลยไปแทงแขนเขาแทน
ความเจ็บปวดแล่นพล่าน องครักษ์คิ้วขมวดมุ่น “องค์หญิงห้า นี่ท่านจะฆ่าข้ารึ?”
