23 กลับมา
「「เอเกอร์-ซามะ!!」」
ขณะที่ผมกลับมาที่โรงแรงหลังจากผมสู้กับคลอเดีย นนน่าและซีเลียได้ตอนรับผมกับมาด้วยการกอดขณะที่พวกเธอได้ร้องไห้
「เอเกอร์-ซามะ ท่านโอเคมั้ย? หนูคิดว่าท่านได้ถูกจับแล้วเข้าคุกไปแล้ว」
「พวกเราอยากจะทำบางอย่างให้ท่านแต่เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำอะไรดี!」
ผมโอบกอดและลูบหัวพวกเธอจนกว่าพวกเธอจะรู้สึกโล่งใจ
「อัลเวนส์ มาลลอร์ดใช่มั้ย? นนน่ารู้จักเค้ามั้ย?」
「ใช่ อัลเวนส์คือชื่อของเมืองใหญ่ มาลลอร์ดเป็นชื่อของขุนนางที่มีอิทธิพลมากที่สุดในสหพันธรัฐอย่างบอกนะว่า…」
เธอได้ถอยไปอย่างสั่นๆ
「เธอดูเหมือนสาวที่ถูกกอดจากเมื่อวาน ชั้นได้ถูกเรียกไปโดยแม่เธอน่ะ」
หน้าของนนน่าได้ซีด
มันดูเหมือนเธอรับมุขตลกไม่ได้
「มา-มาออกจากสหพันธรัฐกันเถอะ! ถ้าเราไปที่อาณาจักร พวกเค้าจะตามเราไม่ได้อีกแล้ว」
「มันโอเค ถ้ามันเกี่ยวกับความพอใจของแม่เธอ ไม่ควรจะมีคำถามที่ถูกถาม」
ความเงียบ…
「เป็นไปได้มั้ยว่าท่าน … มีเซ็กส์กับภรรยาของมาร์ควิสด้วย?」
「ใช่ เธอสลบไปหลายครั้งด้วย」
「คนบ้าเซ็กส์!! ทำไมท่านลงมือกับทุกคนที่ท่านเจอหน้าเลย? ท่านเป็นออร์คเหรอ?!」
ตั้งแต่เธอออกมาจากอีเล็คตร้า การเย้ยและหัวโขกของนนน่าได้แรงขึ้น
และผมได้ถูกรักษาตลอดโดยการลูบซีเลียที่หรี่ตา
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
「บนฝั่งแดง! อัศวินที่หนึ่ง กัปตันขององครักษ์จักรวรรดิ์ วิสเคานต์ เซดริก โอไรออน」
「บนฝั่งขาว! ทหารรับจากผู้มีประสบการณ์ เทพเจ้าดุร้ายที่มาพร้อมความแข็งแกร่งของพละกำลังที่หมาศาล เอเกอร์!」
ทำไมเจ้าพิธีมาด้วยชื่อใหม่ตลอดเลย
ผมจำไม่ได้ว่าเคยมีประสบการณ์
กัปตันเซดริกเตรียมดาบของเขาในความเงียบ เขาดูจะเป็นพวกที่ไม่เคยพูดกับชนชั้นกลาง
เขาจับดาบด้วยสองมือ แม้แต่ขนาดมันก็เท่ากับดาบของผม มันดูเหมือนว่าเราเป็นจำพวกเดียวกัน
ขณะที่สัญญานเริ่มดัง เขาได้พุ่งเข้ามาหาผม
เขาไม่แม้แต่จะใส่ใจชำเลืองมอง
ผมได้มั่นใจในความสามารถผม
เขาโจมตีหนักมากการสองเท่า และเร็วมากกว่าสองเท่า มากกว่าลูซิฟ
ในแง่ของความแข็งแกร่ง ผมยังแกร่งกว่า แต่ด้วยความเร็วของผม ผมโจมตีเขาไม่ได้
ถ้าผมเอาโอกาสให้เขาดู ผมจะแพ้อย่างแน่นอน
ในพริบตา เขาลดระยะเข้ามาแล้วกระโดดไปข้างหลังผม
มันดูเหมือนว่าเขาอยากจบนี่อย่างรวดเร็ว
จากนั้นผมนำดาบของผมไปไว้ตรงกันข้ามกับอก แล้วพบกับดาบของเขา
สถานการณ์นี้เกี่ยวข้องกับความต่างในความสามารถของอีกฝ่าย
ผมรู้ว่าเซดริกรอผมเคลื่อนไหว
ผมดันไปข้างหน้าเพื่อกันมันออกไปและไม่ถอยหลัง มันควรจะเป็นการจบของผม
แม้ว่าผมรู้ว่ามันเป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังของผม มันจะเป็นความพ่ายแพ้ของผมถ้านี่ดำเนินต่อไป
นั่นทำไมผมตัดสินใจจะพึ่งพานนน่า
ผมเลยดึงดาบผมกลับ ผมตัดสินใจจะยอมแพ้กับการเหวี่ยงดาบของผมและหัวโขกเซดริก
เพราะสิ่งนั่น ดาบของเขาไม่ได้ฟันผม
นี่เปลี่ยนหน้าผากของผมเป็นดาบ
เซดิรไม่สามารถปกปิดความต่างในความสามารถของเรา
ความหมายของการหัวโขกครั้งนี้คือสร้างระยะให้ผม
ผมวางดาบของผมลงบนไหล่ขวาและวางเท้าซ้ายไปด้านหน้าเล็กน้อย
นี่ไม่ใช่การป้องกันหรือความเคลื่อนไหว ท่านี้เพื่อที่จะทำการฟันที่แรงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ระยะดาบของเขาและดาบของผมนั้นเหมือนกัน เขาต้องกระโดดเข้ามาเพื่อทำลายระยะการป้องกับของดาบผมเพื่อที่จะเอาชนะ
ถ้าเขาได้กระโดดเข้ามาจริงๆ เขาหลบไปด้านข้างไม่ได้แล้วเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากปัดดาบผมออก
ความสามารถผมด้อยกว่าแต่ความเร็วการเหวี่ยงและกำลังผมสูงกว่า
มา
ความภาคภูมิใจของเซดริกที่หน้าตาขมขื่น ไม่สามารถทนต่อการจ้องในการเผชิญหน้ากับผม
ประสบการณ์ของผมบอกผมว่า ระยะของเซดริกเกือบจะเขาใกล้การกระโดดเข้ามาแล้ว
ผมจะไม่ถูกหลอกด้วยการหลอกของเขาเพราะเห็นการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อและตาของเขา
ตาของเขาโกรธ
เขามาแล้ว ดังนั้น นั่นไม่สามารถซ่อนได้
ผมเห็นเขาหัวเราะนิดหน่อย
เขากระโดดเข้ามา และผมปัดดาบเขาไป
เขาพยายามจะแฉลบดาบผมไปเฉียงๆ
ผมน็อคหัวของเขา
เสียงเหล็กได้ดังก้องในที่นั่งคนดูขณะที่หมวกของเขาได้ถูกโยนไปในอากาศ
ดาบของผมส่งหมวกของเขาบินไป ……ไม่ได้ฟันอะไรเลยนอกจากอากาศ
ตัวที่ไร้การป้องกันของผมและดาบของผมได้ถูกฟัน และจากนั้นดาบของผมได้หลุดจากมือผมและหล่นไปที่พื้น
ผมแพ้การแข่งขันทักษะดาบฤดูหนาวในรอบรองชนะเลิศ
ผมยืนขึ้นขณะที่ยืดท่อนบนที่ถูกฟันของผม หายใจ
มีเซดริกอยู่ตรงหน้าผม
「มันชัยชนะของชั้น」
นายเพิ่งจะรอให้ผมพูดมันเหรอ? ช่างเป็นคนที่ใจแคบ
「ใช่ มันเป็นชัยชนะของนาย」
หลังจากผมพูดมัน ผมจากมา
น่าจะ ผมจะถามนนน่าทีหลัง
ขุนนางได้ปัญหาเยอะจริงๆ
มันไม่ใช่พูดประชด
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
~ มุมมอง เซดริก ~
「ช่างเป็นชัยชนะที่งดงาม」
ข้าได้รับการชมของชัยชนะจากลูกน้องของข้า
เซดริกไม่พูดอะไร เขาโยนดาบของเขาทิ้งแล้วเดินไปด้วยหน้าที่แปลก
(นั่นทำไมนายมันไม่ดี!)
เมื่อพวกเขาได้สู้กับทหารรับจ้างนั้น พวกเขาจะแพ้ทันที!
ถ้ามันเป็นการต่อสู้จริงจัง เขาจะพ่ายแพ้ไปแล้ว
ดาบของทหารรับจ้างนั้นฟันหมวกของเขา
ถ้ามันเป็นดาบมีคม หัวของเขาจะแตกด้วย
แน่นอนว่า มันเป็นชัยชนะของเซดริก
ไม่มีคนที่จะสงสัยมันด้วย
อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกไม่สบายใจที่เขาชนะได้แบบเกือบๆ
เซดิกไปที่ห้องที่ไม่มีใครอยู่ และเตะเก้าอี้อย่างแรง
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
~ มุมมอง เอเกอร์ ~
「ชั้นแพ้อย่างสมบูรณ์เลย」
ผมบอกคริสตอฟและอากอร์ในการแข่งขันดื่ม
พวกเขาเห็นการต่อสู้ดูเหมือนว่า
「ถ้ามันเป็นการต่อสู้จริงจัง การฟันนั้นจะทำหัวเขาแยกแล้ว」
ทฤษฎีของอากอร์แปลกนิดหน่อย
「การต่อสู้มีเงื่อนไขว่าต้องใช้ดาบไม่มีคม ถ้านักดาบได้เอาชนะผู้ใช้หอก นั่นมันจะไม่ต่างจากการทะเลาะวิวาท」
「มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ~ ?」
ด้วยแก้วที่ว่างเปล่าคริสตอฟได้มองรอบข้างแต่ไม่มีใครเติมแก้วของเขา
「ถ้านายได้มีประสบการณ์การต่อสู้จริงนายควรจะรู้ แต่อุปกรณ์ของนายตอนนี้เป็นอันที่ใช้กับการต่อสู้จริง แน่นอนว่า หนึ่งคนปะทะหลายคนนั้นไม่นับ」
「ชั้นอายที่จะพูดว่าประสบการณ์การต่อสู้จริงของชั้น มาจากการกำจัดมอนสเตอร์และโจร ชั้นพูดไม่ได้ว่ามันเป็นประสบการณ์การต่อสู้ที่ถูกต้อง」
「เหมือนกันกับชั้น~ พวกเราไม่ได้ต่อสู้จริงเมื่ออยู่ในเมืองสีขาว」
ไม่ใช่มันดีกว่าที่จะใช้ชีวิตโดยไม่ต้องต่อสู้เหรอ?
แม่ว่าผมพูด 「ถ้าเธอเปลี่ยนใจ แต่งงานกับชั้น」 กับลูซี่
แต่นนน่าดูเหมือนจะเกลียดมัน
「งั้นการแข่งขันได้จบแล้ว ชั้นควรจะไปเมืองอื่นเร็วๆนี้」
「อ้า เอเกอร์ยังอยู่บนการเดินทางของเขาอยู่ ใช่มั้ย」
「จริงเหรอ? ช่างเป็นคนที่น่าเบื่อ~」
คริสตอฟ นายแค่อยากจะเห็นหน้าอกของนนน่า ใช่มั้ย
อีกประการหนึ่ง หลังจากนนน่าได้เห็นเขาเธอนำผ้าเช็ดตัวปิดเนินนมของเธอ
เมืองนี้เป็นที่ดี แต่ผมอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว
ไม่จำเป็นต้องรีบ แต่ผมไม่มีเวลาพักผ่อนด้วยเหมือนกัน
ผมอยากจะเห็นเมืองต่อไปด้วย
ผมอยากจะเป็นราชาของที่นั่น มากกว่านั้นผมไม่อยากจะต่อสู้กับสหพันธรัฐ
แต่ มันอยากที่จะไต่ขึ้นจากสังคมที่มั่นคงแล้ว สหพันธรัฐนี้เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด
แม้ผมไม่รู้เกี่ยวกับอาณาจักแต่ด้วยความวุ่นวายรอบโลก ผมควรจะเป็นเหมือนกับที่ราบกลาง
มีประเทศนับไม่ถ้วนที่เกาะกลุ่มกันและลุกขึ้นมาได้อำนาจอย่างกระทันหัน จากนั้นล่มสลาย
ในระหว่างกลางความวุ่นวายนั้น มีโอกาสที่จะยกธงของผมขึ้น
「ต่อไป นายจะไปที่ไหนต่อล่ะ?」 อากอร์พูด
「ชั้นคิดว่าชั้นจะกลับไปที่ฝั่งใต้ของที่ราบกลาง เทรีย…….ไม่บางทีอาจจะเป็นโกลเดนเนีย」
ผมไม่รู้ทำไมผมคิดเกี่ยวกับ “ปีกแห่งรุ่นอรุณ*”
«TLN: จากปีกแห่งรุ่งสาง»
「ถ้านายอยากจะไปทางใต้ มันดีที่จะไปตอนเมษายน ฝนในบริเวณของสหพันธรัฐจะหมดไป ถนนมันจะเป็นโคลนเมื่อมันฝนตก แล้วนายจะเดินทางต่อไม่ได้」
อากอร์พูดบางอย่างจริงจรังเป็นครั้งแรก
ดูเหมือนนี่เป็นข้อมูลที่ไว้ใจได้
「งั้นชั้นจะไปช้าๆ ชั้นใช้เงินฟุ่มเฟือยไม่ได้ถ้าซีเลียและนนน่าอยากจะไปบางแห่งในการเดินทาง」
ในฐานะคนเมือง ไม่มีปัญหาที่ผู้หญิงคนเดียวจะเดินคนเดียว
ซีเลียและนนน่าดีใจที่พวกเธอไม่ต้องรู้สึกไม่สบายใจ
「หนูสงสัย เอเกอร์-ซามะจะทำอะไรตอนนี้? มันจะดีถ้าเราไปด้วยกัน」
「แน่นอน เมื่อชั้นว่าง เราจะไปด้วยกัน」
เพราะว่าผมมีบางอย่างที่ต้องทำด้วย
「………ได้โปรดให้อุปกรณ์ของท่านได้พักผ่อนด้วย」
ผมได้ยินคำเสียดสีของนนน่าระหว่างที่ดื่มสาเกของผม
「อ้า ยินดีต้อนรับ!」
ผมกอดคลอเดียในห้องส่วนตัว
แต่ ผมไม่บังคับเธอ
ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่ได้อยู่ในเขตขุนนาง แม้ว่าเธอจะเรียกรถม้าให้ผม การจ้องมองของพนักงานนั้นน่าเจ็บปวด
มันน่าขบขันเกินไปที่จะเป็นละครตลก เมื่อบางคนที่มีเป้าหมายไปที่ราชาได้เป็นคนรักลับของใครบางคน
「เร็วๆ……แม้ชั้นอยากจะให้นายมาบางที่ตอนนี้」
คลอเดียหยิบบางอย่างจากกระเป๋าเงินของเธอและวางมันไว้ที่โต๊ะ
มีเหรียญทอง 100 เหรียญอยู่ข้างใน อย่างที่คาดกับมาร์เควส
แต่มันทำไมเหรอ
「อุฟุฟุ ได้โปรดรับมันไว้ เพราะทั้งหมด เพราะเสน่ห์ของชั้น คนนั้นมอบใช้ชั้นมากขนาดนี้」
แม้เธอได้ถูกขับออกไป มาลลอร์ดยังมอบเงินมากมายให้คลอเดีย
ผมได้ยินมาจากนนน่าว่ามาร์ควิสมาลลอร์ดเป็นเจ้าของเมืองที่ใหญ่ เป็นขุนนางที่โดดเด่นด้วย ดังนั้นจำนวนเท่านี้อาจจะเล็กน้อย
「จนถึงวันนี้ เงินนั้นได้สูญเปล่า เพราะลูกสาวชั้นได้กลายเป็นอย่างนั้น」
ขับออกจากบ้านโดยพ่อ งั้นมีเงินที่จะให้ใช้อยู่กับแม้อย่างกระอักกระอ่วน
งั้น เธอก็ได้เป็นแบบนั้น
「แต่ นอนนี้มันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว ตราบใดที่ชั้นมีนาย ชั้นจะมีความสุข ชั้นไม่ต้องการเอ็นอื่น」
จากนั้นคลอเดียดันผมลงไปที่เตียง และจากนั้นเธอถอดเสื้อผ้าผมจากข้างบนถึงข้างล่าง
มันพูดยากแล้วตอนนี้ ผมแค่มาที่นี่เพื่อบอกลา
ช่วยไม่ได้ ผมแค่คิดเกี่ยวกับมันหลังจากสู้หนึ่งครั้งละกัน
เธอบริการเอ็นผมในปากเธออยากอุทิศตัว และร้องเมื่อผมแทงเข้าไปในคอเธอ
ผมได้ตื่นเต้นมากจนผมให้เธอคลานสี่ขาไปกับพื้น และแทงเข้าไปจากข้างหลังเหมือนหมา
หลังจากการมีเซ็กส์ ที่อกผม คลอเดียกระซิบคำรักและจากนั้น
「เจ้าคนทรยศ! แม่ว่าชั้นได้เป็นมิตรกับนายมากขนาดนี้ … เจ้าคนต้อยต่ำ ไปให้ไกลเลย!!」
ในท้ายที่สุด คลอเดียตะโกนใส่ผมให้ไปจากเมืองนี้ และโยนกระเป๋าเงิน
มันอาจจะเป็นนั่น ก่อนหน้านี้ เธอได้บอกทหารแล้ว
อย่างที่คาด ผมจะลังเลที่จะซื้อของ ด้วยทองที่ถูกโยนทิ้งโดยบางคน
ในทางกับกัน ผมจะโมโหที่ถูกล้อแบบนั้น
งั้น ผมจะใช้มันด้วยเจตนาที่ดี
เจตนาที่ดีของผมคือ … ใช้มันกับซ่องโสเภณี
「ยินดีต้อนรับ!」
ผู้หญิงต้อนรับแขกคำนับผมขณะที่ประตูเปิด
ข้างหลังเธอ เมลิสซ่าโบกมือของเธอ
แต่ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่น
ผมจับมือเมลิสซ่าที่อยากจะทำผมไปที่ห้อง และพาเธอไปหามาดาม
「ซื้อเธอออกจากที่นี่ราคาเท่าไหร่」
สาวๆทั้งหมดได้สร้างความปั่นป่วน
ไม่ใช่ว่ามันเป็นฝันที่ถูกซื้อออกมาจากการเป็นโสเภณีเหรอ?
「นั่นเพื่อ … จะไปเดทกับเธอเหรอ?」
「ไม่ ที่ชั้นหมายถึงพาเธอออกไปที่ที่เพื่อที่จะให้เป็นผู้หญิงของชั้น」
เมลิสซ่าเปิดปากของเธอกว้างเท่ามือเพราะเธอไม่เชื่อที่ผมพูด
「หืมม ชั้นตัดสินใจจะขายเธอ 100 ทองเพราะเธอเป็นคนสวย」
「อะไรกัน? เรื่องโง่ๆนั่นอะไร!! แม่ซื้อหนูมาแค่ 10 ทองเองนะ!」
เมลิสซ่าลุกเป็นไฟที่ผู้หญิงต้อนรับแขก
ถ้าผมนำ 100 ทองออกมาไม่ได้ ผมก็ซื้อเธอไม่ได้
「เงียบน่า! ชั้นเป็นคนที่คุยกับเค้านะ! ไม่ใช่เธอ!」
ถ้ามันเกี่ยวกับการซื้อคนออกไปข้างนอก ตัวโสเภณีเองไม่สามารถพูดอะไรได้ มันคือกฎเหล็กของซ่องโสเภณี
「แล้ว มันยังไงละ คุณลูกค้า?」
ผมไม่เคยคิดว่ามาดามจะเรียกมากขนาดนี้
ผมเดาว่าผมสามารถเจรจาเพื่อตัดราคาลงครึ่งหนึ่งได้
เพราะผมเห็นซีเลียต่อรองแบบนี้
แต่ ถ้าผมเจรจาราคาเธอ มันจะลดมูลค่าเธอ
ผมไม่มีวันลดมูลค่าของผู้หญิงของผม
ตั้งแต่ทีแรก เงินนี้ได้ถูกมอบโดยผู้หญิงอีกคน ผมเลยพูดใหญ่โตกับเงินก้อนนี้ไม่ได้
「นับมัน!」
ผมวางกระเป๋าลงที่โต๊ะ
และจากนั้น เมลิสซ่าได้ตะโกน 「อะไรน่ะ!!」 เธอกระโดดและร้อง มาดามได้มึนงงเมื่อเห็นกระเป๋า และลืมที่จะนับมัน
「ชั้นจะไปแล้ว นั่นโอเคมั้ย」
「โอเค ไม่มีปัญหา ตอนนี้สาวของนายเป็นอิสระแล้ว」
เมลิสซ่าใส่เสื้อโค้ทของผม และออกจากร้านไปโดยแต่งตัวน้อง
「*ฮึก* ชั้น *ฮิก* โดยผู้ชาย…คิดถึง*ฮึก*นายตลอด…ชั้นเชื่อมัน*ฮึก*ไม่ได้*ฮิก*」
เพระเธอได้สะอื้นอย่างแรง ผมไม่เข้าใจที่เธอพูด ดังนั้นผมจูบเธอให้เธอหยุดร้องแล้วนำเธอไปที่โรงแรมของเรา
จากข้างใน ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงที่อ่อนโยน “ชั้นดีใจ” จากมาดาม
ผมยืนอยู่หน้าโรงแรม
ผมโอบเมลิสซ่าที่อยู่ในสภาพเพ้อฝัน ไม่มีใครจะวิจารณ์ผมข้างใน
แต่ ซีเลียและนนน่าอยู่ข้างใน เมื่อเร็วๆนี้พวกเลดี้ของเรามีปัญหากังวลใจว่า “อย่าพาผู้หญิงมาอีก!” บนหน้าของพวกเธอ
ผมจะหยุด และคิดข้ออ้างแปปนึง
「ชั้นกลับมาแล้ว」
「ยินดีต้อนรับ … กลับ」
「เอเกอร์-ซามะ หนูอยากได้ของหวานอบในค่าเฟ่ …」
สองคนไม่ขยับตาซักพักหนึ่ง
การปรากฏตัวของเมลิสซ่าทำให้พวกเธอเป็นแบบนี้เหรอ?
「ชั้นชื่อเมลิสซ่า จากวันนี้ไป ชั้นจะเป็นผู้หญิงของเอเกอร์ ได้โปรดดูแลชั้นด้วย」
เธอทักทายผู้หญิงของผม
ซีเลียได้ร้องอย่างไม่หยุดยั้ง และนนน่าได้ “อีกแล้วเหรอ?” ในความทึ่ง
ยังไงซะ งั้น ผมควรจะให้พวกเธอพร้อมตอนนี้ เพื่อที่เราจะเริ่มการเดินทางต่อไปของเราได้โดยไม่มีปัญหา
มี 3 รถม้าตรงหน้าโรงแรม ขุนนางน่าปวดหัวจริงๆ
อย่างไรก็ตาม ผมไม่เคยคาดถึงคนที่ออกมาจากรถม้า
「เอเกอร์-โดโนะ」
คลอเดียเองได้นั่งรถม้ามาเลย
ความสนใจรอบข้างนั้นไม่ดี แต่เจ้าตัวเองไม่ได้สนใจมันเลย
มันไม่ดีที่จะพาเธอไปที่ห้องของผม
แม้ว่าทุกคนจะตกใจจากคนที่มาอย่างฉุกละหุก เธอมีแค่ผมอยู่ในสายตาของเธอ
สำหรับขุนนางชั้นสูง ผู้ติดตามจะไม่ถูกปฏิบัติเป็นมนุษย์
นนน่านำซีเลียและเมลิสซ่าออกจากห้องเราไป
「ชั้นขอโทษเกี่ยวกับการพูดคุยที่โหดร้ายก่อนหน้านี้! หลังจากที่นายไป ชั้นได้กลัวแทบตาย」
「มันโอเค แต่ มันโอเคที่เธอจะมาที่นี่เหรอ?」
ผมพูดอ้อมๆว่าเธอควรจะกลับไป
ผมยังจำได้ถึงการอ้อมด้วย
「ชั้นไม่สนเกี่ยวกับเรื่องๆเล็กหรอก เพราะชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย!」
「แม้ว่าเธอพูดบางอย่างแบบนั้น ตั้งแต่ทีแรก ชั้นเป็นแค่นักเดินทาง ที่นี่ไม่ใช่บ้านของชั้น ไม่เร็วก็ช้า …」
「งั้น …!」
เธอเสียงดัง
「งั้น อยู่ที่บ้านของชั้น! ไม่ เอาบ้านของอัศวินชั้นไปแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น! หลังจากนั้น นายโอบกอดชั้นได้มากเท่าที่ต้องการ」
「ไม่ มันไม่ใช่เรืองนั้น …」
「นายแม้แต่โอบกอดคนรับใช้ของเราได้ นายแม้แต่โอบกอดลูกสาวของเราได้ถ้านายต้องการ! เพราะมันไม่มีใครจะพูดว่าไม่กับชั้น!」
ผมกอดคลอเดียเพื่อให้เธอสงบ
「ชั้นขอโทษ แต่มีบางอย่างที่ชั้นต้องทำ ชั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้」
「ไม่………โอ้ใช่ นี่」
คลอเดียนำเครื่องประดับทองออกมาจากกระเป๋าของเธอ มีดติดอัญมณีใหญ่เท่ามีดปอกผลไม้
「นี่! ชั้นจะมอบสิ่งนี้ให้นาย! ดังนั้นได้โปรด อยู่ที่นี่………」
ผมยกคลอเดียขึ้นในแขนผมและเก็บสมบัติอย่างอ่อนโยนกลับไปที่กระเป๋าเธอ และยกเธอไปที่เตียง
「ชั้นไม่ได้มีเซ็กส์กับเธอเพราะสิ่งนี้ รู้มั้ย ถ้าชั้นอยากจะทำมัน มันเป็นเพราะตัวเธอ」
คลอเดียไม่พูดอะไรอีกต่อไป
ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นทางออกเดียว
~ มุมมอง คลอเดีย ~
ฉันนำเอ็นของเขาเข้ามาในปากฉัน และบริการเขา
ฉันรู้สึกผิดเพราะฉันเสนอเงิน เพื่อพยายามจะควบคุมเขาให้ตัวฉันเอง
ฉันนอนที่เตียง และแหวกรูของฉัน
เมื่อเขาเลียของฉันก่อนหน้า เขาแหวกขนเพชรที่ไม่เป็นระเบียบของฉัน
และตอนนี้มันไม่มีขนแล้ว และเกลี้ยงเหมือนเด็ก
มันเทียบไม่ได้กับรูที่สกปรกก่อนหน้านี้
「มันดูเหมือนรูเด็กเลย」
「อย่าพูดมันสิ! มันช่วยไม่ได้……ก่อนชั้นจะเจอนายมีแค่ผู้ชายไม่ได้เรื่องข้างนอกนั่น」
~ มุมมอง เอเกอร์ ~
เธอพูดโดยไม่สนใจ
ตั้งแต่ตอนแรก คลอเดียที่อายพยายามจะดันก้นมาให้ผมตลอด
เธออยากจะให้ก้นของเธอตระการตามากกว่านี้
「อ๊าาาาา มันรู้สึกดี นี่มันดีที่สุด……โอออ้……อะไร!? ไมม่!」
งั้นก็ใส่เข้าไปในรูหลังเธอเลยเถอะ
ใช่ มาลองมันกันเถอะ
「คลอเดีย มาทำให้รูหลังของเธอใหญ่ขึ้นกันเถอะ」
「เอ๋? นายหมายความว่า…!!!」
เธอไม่เคารพคำสั่งผมไม่ได้ แม้ว่าเธอสังเกตว่าผมอยากใส่เข้าไปในรูหลังเธอ
ผมยังขยายรูหลังแม้เธอพูดว่า “ไม่” หรือ “อย่า”
「อ๊าาโออออออ้!!!」
เธอร้องขณะที่เธองอหลังเหมือนกุ้ง
มีเลือดเล็กน้อยจากรูหลังเธอ แต่มันไม่ใช่แผลใหญ่
「โอออ้! ก้นของชั้น!! ที่ที่ไม่สะอาดของชั้นได้…!!」
「พูดบางอย่างที่ลามกมากกว่านี้」
「ก้นของชั้น… ก้นของชั้น … ตูด! กระดอใหญ่ได้กระแทกรูหลังชั้น! ชั้นควบคุมรูหลังชั้นไม่ได้!!!」
หลังจากนั้น ผมยิงเข้าไปในรูก้น และคลอเดียที่กังวลถึงจุดสุดยอด ขณะที่เธอกรีดร้องไม่เหมือนผู้ชายหรือผู้หญิง แต่เหมือนสัตว์ป่า
หลังจากที่ได้กระทำชำเราเธอ เธอนอนอยู่ในอกผม จากนั้นผมคุยกับเธออย่างอ่อนโยน
นี่มันไม่ปรกติสำหรับผม
「ชั้นจะไม่พูดว่านี่เป็นจุดจบ เพราะเรายังมีชีวิตอยู่ เราจะพบกันอีกครั้ง จนกว่าถึงตอนนั้น ได้โปรดทำให้ตัวเธอสวยอยู่อย่างนี้」
「ได้………ได้! ชั้นเข้าใจ ชั้นจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อนาย!」
เราพูดได้ว่าประเด็นได้ถูกสรุปแล้วแบบนี้มั้ย
「แน่ นายยังมีอีกสองวันที่จะออกเดินทาง ใช่มั้ย?」
แม้ว่าสภาพอากาศไม่ดี นี่ยังเป็นชายที่รับผิดชอบ
「ได้โปรดปล่อยมันให้ชั้น จากวันนี้ไป ชั้นจะมาหานายทุกวัน」
หลังจากที่เธอได้กลับไป ซีเลียและนนน่าได้ขึ้นไปบนเตียงอย่างเงียบๆ แต่เมลิสซ่าพูดว่า “อย่างที่คาดกับ เอเกอร์ เธอเป็นขุนนางใช่มั้ย?” ผมจะไม่กังวลเกี่ยวกับเธอตอนนี้
หลังจากบางเวลาได้ผ่านไป เวลาออกเดินทางได้มากถึงโรเลล 5 เดือน มีหนึ่งม้าและผู้หญิง 3 คนเป็นเพื่อนเดินทาง
ผมปฏิเสธของขวัญจากคลอเดีย เมื่อเธอพูดว่าเธออยากจะมอบรถม้าให้ผม
ผมคิดว่าเธอแปลก
เธอพยายามจะมอบมรดกของขุนนางคนหนึ่งให้ผม เธอพูดว่าผมมีเซ็กส์กับลูกสาวเธอได้ อย่างที่คาดผมจะคิดกับเธอว่าแปลก
ผมอาจจะกลัว ผู้หญิงวัยกลางคนที่หงุดหงิด
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
ผมข้ามแม่น้ำเทลเฮสเหนือจากเมืองสีขาว เดินทางไปตามที่ราบตะวันตก จากนั้นเข้าสู่อาณาจักร มาถึงที่หนึ่งในอาณาจักรที่แม่น้ำเทลเฮสและทะเลบรรจบกัน และจากนั้น มาสู่หลายเมืองทั่วทางไป
มากกว่านั้น ฤดูได้เปลี่ยน สภาพอากาศได้หนาวในร้อบนี้ และในที่สุด การเดินทางของเราก็มาถึงที่ราบกลางในทิศใต้ โรเลล อาณาจักรเทรีย
“ในที่สุดชั้นก็ได้กลับมาหลังจากเป็นเวลานาน”
ผมคิดเกี่ยวกับมัน หลังจากที่ออกจากป่า (บ้านของลูซี่) ผมได้อยู่ที่นี่ประมานเดือนหนึ่ง
หลังจากที่ผมออกมาจากป่า เวลาส่วนใหญ่ของผมได้ใช้ไปกับการเดินทาง
แต่ ผมไม่เคยลืม
คาร์ล่า และ มาเรีย นอกจากนี้ ผมได้พบเมล และมิเรลอยู่ที่นี่ด้วย ปีนึงมันยาวนาน พวกเธอจะไม่รอผมด้วย และพวกเธอน่าจะเป็นผู้หญิงของชายอื่นไปแล้ว
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะนำพวกเธอกลับมา
หลับจากหนึ่งปีนี้ ผมได้เปิดกรงนกของผมแล้วให้ผมบิน
หลังจากได้กลับมาที่โรเลล
—————————————————————
ชื่อ│:│ เอเกอร์
—————————————————————
อาชีพ│:│ ทหารรับจ้างอิสระ
—————————————————————
เงิน│:│ 30 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
—————————————————————
(เงินได้ถูกหักสำหรับค่าเดินทางโดยไม่ได้ถูกพูดถึงในเรื่อง การประมาณการแบบหยาบ)
—————————————————————
อาวุธ│:│ แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)
—————————————————————
ชุดเกราะ│:│ เกราะหนังสูง, ถุงมือหนังสูง, บูทหนังสูง, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป), โค้ทขนสัตว์
—————————————————————
พวกพ้อง│:│ ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย, นนน่า อีเล็คตร้า, เมลิสซ่า
—————————————————————
จำนวนคู่นอน│:│ 28
—————————————————————
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
