บทที่ 698 เผ่าปลามังกรถูกตก!
เอกภพแหวก ม่านแสงจรดลงมาผืนใหญ่ หมอกเซียนห้อมล้อม ปลามังกรอดชะงักมิได้ มองไปยังด้านนั้น
ที่นั่นมีอันใดกำลังจะออกมา?
มันรอบคอบอย่างมาก ยกมือเรียกเกอ*[1]รบสีเงินเล่มหนึ่งออกมา เปล่งประกายเยือกเย็น ชวนให้หวาดหวั่น
ทันใดนั้น ลำนำเซียนดังขึ้น สตรีนวยนาดอรชรนางหนึ่งก้าวออกมาอย่างแช่มช้า
นางพิลาสล้ำจนไม่เหมือนความจริง ราวกับฝันไป เรือนร่างเย้ายวน ทันทีที่นางปรากฏตัว ปลามังกรก็มองจนตาค้าง
“งดงามเกินไปแล้ว!”
สายตาปลามังกรร้อนรุ่ม นางคือสตรีโสภาที่สุดที่มันเคยเห็น มันระริกระรี้ทนมิไหว อดมิได้อยากดึงสตรีนางนี้เข้ามาในอ้อมกอดแล้วรังแกให้หนัก!
สุดท้าย มันทนไม่ไหวอีกต่อไป คำรามลั่นหนึ่งเสียง แล้วพุ่งไปหาสตรีนางนั้นพร้อมเกอรบสีเงินในมือ
“มานี่เสียเถิด!”
มันปะทุพลังทั้งหมด มิได้คุมสติไม่อยู่เพียงเพราะความงาม เขาระแวดระวังอย่างมาก กลัวแต่ว่าจะเป็นกับดัก!
พลังเซียนอันเข้มข้นซัดสาด มันพันธนาการสตรีนางนั้นไว้ มิได้พบกับดักอันใด
มันเหินตัวเข้าไป ดึงสตรีนางนั้นเข้ามาในอ้อมกอด
“แม่คนงาม มา ๆ ขอหอมแก้มเจ้าสักที!”
มันหัวเราะร่วน จูบสตรีในอ้อมกอดอย่างอดรนทนมิได้
“อย่างที่คิด ริมฝีปากของหญิงงามให้ความรู้สึกแตกต่างยามจุมพิต รู้สึกต่างจากที่เคย ๆ ราวฟ้ากับเหว! หืม ไม่สิ เหตุใดถึงแข็งปานนี้”
มันกำลังจูบอย่างออกรส ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดปกติ จึงรีบลืมตามอง
“นี่มันอะไรกันนี่!?”
หลังมันลืมตา ยังมีหญิงงามอยู่อีกที่ไหน มีเพียงเอ็นยาวเส้นหนึ่ง แขวนสิ่งที่ทำด้วยโลหะเอาไว้
เมื่อครู่เหมือนว่ามันกอดเจ้าโลหะชิ้นนี้แล้วกระหน่ำจูบใช่หรือไม่?
“นี่คือตะขอตกปลา!”
มันรู้ตัวอย่างรวดเร็ว จำโลหะชิ้นนี้ได้ นี่คือตะขอที่ใช้ตกปลามิใช่หรือ?
ทันใดนั้น มันพลันเดือดดาลเป็นที่สุด เห็นได้ชัดว่ามีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังตกมันอยู่!
“ผู้ใดบังอาจตกข้าผู้นี้?!”
มันโมโหแทบแย่ เอื้อมมือคิดจะคว้าเอ็นตกปลา เพื่อกระชากเจ้าตัวที่ริอ่านตกมันออกมา
ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างพวยพุ่งออกจากตะขอตกปลา และพุ่งเข้าไปในปากมันทันที เกี่ยวมันไว้แน่น!
มันตกใจแทบแย่ รีบรีดเร้นพลังทั้งหมดในกาย หมายจะขับตะขอตกปลานั้นออกไป
แต่พลังประหลาดบางอย่างหลั่งไหลเข้าไปในตัวมัน พลังทั้งหมดของมันถูกสะกด มันถูกบีบบังคับให้คืนกลับร่างเดิม จากมนุษย์หนุ่มกลายมาเป็นร่างปลามังกรอีกครั้ง
ต่อมา มันรู้สึกสูญเสียความควบคุมในร่างกาย ลอยขึ้นไปตามเอ็นตกปลา จนท้ายที่สุดอันตรธานไปจากอวกาศ!
“ฝีมือผู้ใดกัน!?”
บนนาวาโบราณ หัวหน้าเผ่าปลามังกรดิ้นเร่า ๆ ด้วยความโกรธ มันเห็นกระบวนการที่ปลามังกรตัวนี้ถูกตก
พวกมันเป็นถึงเผ่าปลามังกร เผ่าหฤโหดในแดนเซียน บัดนี้กลับถูกผู้อื่นตกไป มันโมโหจนอกแทบระเบิด ทนไม่ได้เลย
“ทั้งหมดกลับมา!”
มันคำรามลั่น เสียงนั้นก้องกังวานไปทั้งจักรวาล เพื่อให้สมาชิกเผ่าปลามังกรที่อยู่ข้างนอกนั่นกลับมาให้หมด มันต้องการสืบค้นและกระชากตัวผู้ที่คอยตกพวกมันออกมา
ทว่าเพียงไม่นานมันก็ต้องตาค้าง
ภาพเดียวกันนี้ ปรากฏในอีกหลายแห่ง สมาชิกปลามังกรที่นั่นถูกตกไปเช่นเดียวกัน!
“พวกเจ้านี่โง่เขลานัก เหตุไฉนถึงติดกับดักเสียได้!”
สีหน้าหัวหน้าเผ่าปลามังกรอึมครึม ในสถานที่เหล่านั้น ไม่มี ‘อาวุธเซียน’ ปรากฏออกมากะทันหัน ก็มี ‘โอสถเซียน’ ปรากฏออกมากะทันหัน จากนั้นสมาชิกเผ่าปลามังกรเหล่านี้ติดกับกันหมด ทันทีที่เข้าไปหา ก็โดนตะขอตกปลาเกี่ยวไปได้
โทสะในใจมันยิ่งลุกโชติ เห็นได้ชัดว่ามิได้มีเพียงผู้เดียวที่กำลังตกปลามังกรอย่างพวกมัน หากแต่เป็นกลุ่มเป็นก้อนที่กำลังตกปลามังกรอย่างพวกมันอยู่!
มันทนไม่ได้จากใจจริง เมื่อใดกันที่เผ่าปลามังกรอย่างพวกมันกลายเป็นเป้าให้โดนตก
เจ้าพวกที่ตกพวกมันน่าฆ่านัก!
“ใช่แล้ว! ถึงอย่างไรก็ยังเยาว์นัก กับดักชัดเจนเยี่ยงนี้ยังมองไม่ออก!”
“ไม่ได้นำสมองมาด้วยหรือไร จู่ ๆ จะมี ‘อาวุธเซียน’ ‘โอสถเซียน’ ปรากฏออกมาในอวกาศได้อย่างไร ไม่ต้องคิดให้มากความก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้!”
เสียงชราภาพหลายเสียงดังขึ้นบนนาวาโบราณ
พวกมันคือบรรพจารย์ของเผ่าปลามังกร เวลานี้ออกมากันหมด
ขอบเขตพลังของพวกมันนั้นลึกล้ำเกินหยั่ง กำลังที่มีมากมายไร้ขอบเขต เห็นภาพที่ปลามังกรเหล่านั้นโดนตกไปเช่นกัน
เรื่องนี้ทำให้พวกมันโมโหมาก!
ด้านหนึ่ง พวกมันโมโหที่มีบางอย่างบังอาจตกพวกมันเสียได้ อีกด้าน พวกมันโมโหที่สมาชิกในเผ่าไม่เอาอ่าวเกินไป ติดกับกันง่าย ๆ เช่นนี้!
“อายุน้อย ด้อยประสบการณ์ ท่านบรรพจารย์ทั้งหลายโปรดตามข้าไปรับพวกมันกลับมากันเถิด!”
หัวหน้าเผ่าปลามังกรเอ่ยเสียงเข้ม
มันกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับสมาชิกเผ่าปลามังกรตัวอื่นอีก จึงคิดอยากออกไปปกป้องคุ้มครองสมาชิกเผ่าปลามังกรเหล่านั้นด้วยกันกับบรรดาบรรพจารย์
เมื่อมีพวกมันอยู่ สมาชิกเผ่าปลามังกรเหล่านั้นย่อมไม่เกิดปัญหาอันใดได้อีก
“หืม ท่านบรรพจารย์ทั้งหลาย?”
หัวหน้าเผ่าปลามังกรเตรียมพร้อมจะออกไปแล้ว กลับพบว่าด้านบรรพจารย์ทั้งหลายกลับไม่มีวี่แวว ไม่ยอมขานรับมัน
มันตงิดใจ หันกลับไปมองเหล่าบรรพจารย์
เหล่าบรรพจารย์เดินออกจากด้านหลังมัน ส่วนมันคอยจับตาดูสมาชิกเผ่าปลามังกรด้านหน้าอยู่ตลอด จึงมิได้หันกลับไปมองบรรพจารย์เหล่านี้
และเมื่อมันหันกลับไป ก็ผงะในบัดดล
เรื่องอะไรนี่!
สีหน้าของมันพิลึกพิลั่น อยากร่ำไห้ทว่าไร้น้ำตา
พับผ่าสิ บรรพจารย์เหล่านี้ยังมีหน้าตำหนิสมาชิกเผ่าปลามังกรด้านนอกที่โดนตกไปอีกหรือ สุดท้ายเหล่าบรรพจารย์เองก็ต้านมิได้!
บรรพจารย์เหล่านี้ก็โดนตกเข้าแล้ว เบื้องหน้าแต่ละตัวต่างมีสิ่งของ ‘วิเศษ’ ปรากฏ มีทั้งคัมภีร์สวรรค์ ทั้งยอดศาสตราอย่างลูกแก้วทอง!
และสายตาที่เหล่าบรรพจารย์มองสิ่งของ ‘วิเศษ’ เหล่านั้นแตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด เป็นที่แน่นอนว่า เหล่าบรรพจารย์ก็ติดเบ็ดไปด้วย หลงใหลได้ปลื้มไปกับสิ่งของ ‘วิเศษ’ พวกนี้!
“อย่างอื่นข้ายังพอเข้าใจได้ แต่มันนี่อะไร!”
มุมปากของมันกระตุก เมื่อเห็นเบื้องหน้าบรรพจารย์คนหนึ่งมีแม่เฒ่าร่างท้วม ในมือปรากฏแส้หนังหนึ่งเส้น ส่วนบรรพจารย์ท่านนั้นหมอบอยู่ที่พื้นราวสุนัข คล้ายว่าตั้งตารอให้แม่เฒ่าร่างท้วมผู้นี้หวดมันด้วยแส้!
อะไรกัน!
บรรพจารย์ท่านนี้รสนิยมจัดจ้านไปแล้ว!
มิหนำซ้ำ ยังชื่นชอบความเจ็บปวดจนออกนอกหน้าอีกด้วย!
“ตื่นเถิด ท่านบรรพจารย์ทั้งหลาย! สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นของปลอม มิใช่ของจริง!”
มันเค้นพลังตะเบ็งเสียง หมายจะปลุกเหล่าบรรพจารย์ที่ลุ่มหลงอยู่นี้ให้ตื่น ทว่าไม่ได้ผลแม้แต่น้อย
บรรพจารย์เหล่านี้ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของมัน ยังอยู่ในสภาวะลุ่มหลง ซ้ำร้ายยังค่อย ๆ ก้าวไปหาสิ่งของ ‘วิเศษ’ เหล่านั้นด้วย
หัวหน้าเผ่าปลามังกรตกใจแทบแย่ นี่มันวิชาอะไรกัน ลวงตาได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ กระทั่งเหล่าบรรพจารย์ยังมองไม่ออก ถลำลึกลงไปในนั้น!
“น่าตายยิ่งนัก!”
มันคำรามกราดเกรี้ยว กระโจนตัวบุกเข้าไปหมายจะทลายภาพมายาเหล่านี้ เพื่อช่วยบรรดาบรรพจารย์ออกมา
ทว่าพลังในตัวมันนั้นต่ำต้อยเกินไป บุกไปไม่ทันถึง ก็โดนพลังบางอย่างกระแทกกลับมา กระอักเลือดคำโตออกไปอย่างกลั้นไม่ไหว ล้มอยู่บนนาวา
“จบแล้ว จบแล้ว…เผ่าปลามังกรของเราจบเห่แล้ว!”
สีหน้าของมันซีดเผือด สายตาเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง ไม่เห็นความหวังเลยสักนิด
แม้แต่เหล่าบรรพจารย์ยังต้านมิได้ พวกมันจะต้านทานต่อไปได้เยี่ยงไร
ต้านทานมิได้เลย!
มันห่อเหี่ยวขึ้นมาในบัดดล ชอกช้ำใจนัก
ขณะที่เมื่อครู่มันยังเปี่ยมความหวัง คิดว่าเผ่าปลามังกรของพวกมันกำลังจะมีอนาคตสดใส แดนบรรพโกลาหลจักกลายเป็นสถานที่ให้เผ่าปลามังกรของพวกมันได้โบยบิน
สุดท้าย พวกมันยังไม่ทันถึง ก็ประสบเคราะห์ร้ายนี้เสียก่อน
“หรือเพราะสมาชิกเผ่าปลามังกรของเราเข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรอื่นไปทั่ว ถึงได้ประสบเคราะห์ร้ายนี้หรือ”
มันคิดอย่างอดมิได้ ความสำนึกเสียใจเอ่อล้นอยู่เต็มหัว
เวรกรรมนั้นดำรงอยู่ในสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง ไม่ว่ากระทำสิ่งใด ควรต้องมีจิตใจที่เกรงขาม พวกมันสูญเสียความเกรงขามนี้ ไม่เห็นชีวิตของอาณาจักรอื่นในสายตา จึงถูกกรรมตามสนองในฉับพลันอย่างนั้นหรือ?!
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
เวลานั้น เหล่าบรรพจารย์โดนตะขอตกปลาเกี่ยวไว้ทั้งหมด ก่อนจะถูกดึงหายไปในอวกาศ
หัวหน้าเผ่าปลามังกรร้องไห้โฮ ทว่ามิมีเรี่ยวแรงจะทำอันใด ได้แต่ทนมองเหล่าบรรพจารย์ถูกตกไปอย่างนั้น หยุดอะไรไม่ได้เลย
การตกนี้ยังไม่จบ สมาชิกเผ่าปลามังกรข้างนอกหนีกลับนาวาโบราณมิได้ จึงถูกตกไปด้วยทีละตัว
หัวหน้าเผ่าปลามังกรร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดยิ่งขึ้น ครั้งนี้มันก็หยุดยั้งมิได้ ทันทีที่เข้าไปก็ถูกกระแทกจนกระเด็น ห่างชั้นกันมากยิ่ง
“วางใจเถิด! ข้าจะแก้แค้นให้พวกเจ้า! ไม่ว่าเจ้าพวกนั้นเป็นผู้ใด!”
มันเช็ดน้ำตา ลุกยืนแล้วไปจากนาวาโบราณอย่างรวดเร็ว มิกล้าอยู่ที่นี่ต่อ
ตราบเท่าที่มีชีวิตย่อมมีความหวัง ตราบใดที่มันยังไม่ตาย ความหวังย่อมต้องมาถึง!
แดนบรรพโกลาหลคือความหวังของมัน!
ขอเพียงมันได้เข้าไปในแดนบรรพโกลาหล เก็บเกี่ยวบางอย่างได้จากในนั้น มันต้องเปลี่ยนไปอย่างพลิกผัน ยกระดับพลังขึ้นอีกมหาศาล!
ถึงคราวนั้น มันก็จะมีพลังพอให้แก้แค้น!
มันไม่กล้าอยู่ที่นั่นต่อแม้สักวินาที เผ่นสุดชีวิต ข้ามผ่านดาราดวงแล้วดวงเล่า
“คราวนี้คงไม่เป็นไรแล้วกระมัง”
มันชะลอฝีเท้า เวลานี้ห่างจากนาวาโบราณตั้งไม่รู้เท่าไร มันพอโล่งใจได้บ้าง
“นั่นมัน…!”
ทันใดนั้น สายตาของมันนิ่งค้างเมื่อได้เห็นนาวาสมุทรคันมโหฬาร แสงเซียนห้อมล้อมอยู่รอบ ๆ ซ้ำยังมีแรงกดดันน่าพรั่นพรึงแผ่ขยายออกไป จนร่างของมันเกร็งตึงอย่างอดมิได้
“รอดแล้ว!”
เมื่อมันมองเห็นสิ่งมีชีวิตบนนาวาสมุทรมโหฬารนั่นชัดแล้ว ก็หัวเราะร่วนออกมา
สิ่งมีชีวิตบนนาวาสมุทรมาจากอาณาจักรเดียวกับมัน เป็นสิ่งมีชีวิตในแดนเซียน
นี่คือกองกำลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเผ่าปลามังกรของพวกมัน และเป็นเผ่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของแดนเซียนอย่างแท้จริง ไม่มีผู้ใดเทียบเทียม อำนาจที่มีอยู่ในระดับลึกล้ำเกินหยั่งแล้ว!
สิ่งสำคัญที่สุดคือ เผ่านี้กับเผ่าปลามังกรของมันถือเป็นเผ่าในทะเลด้วยกัน มีสัมพันธ์ดีงามต่อกัน หากมันเข้าไปขอความช่วยเหลือ ย่อมไม่ถูกปฏิเสธ
“แข็งแกร่งเพียงใดก็มิเกินเผ่าวาฬสวรรค์แน่”
มันแสยะยิ้มมุมปาก ไม่คิดว่าเจ้าพวกที่ตกพวกมันจะเก่งกล้ากว่าเผ่าวาฬสวรรค์ ขอเพียงมันไปถึงเผ่าวาฬสวรรค์ มันก็ย่อมปลอดภัย
“สวัสดี สหายจากเผ่าวาฬสวรรค์!”
คิดมาถึงนี่ มันไม่ลังเลอีกต่อไป เหินเข้าไปหานาวาสมุทรมโหฬาร
มันไม่ได้รับแรงสกัดกั้นแต่อย่างใด ขึ้นไปถึงนาวาสมุทรได้สำเร็จ หัวใจที่หวั่นวิตกของมันก็เบาลงได้อย่างแท้จริง
“เจ้าลองตกดูอีกทีสิ?!”
มันแหงนมองนภา หัวเราะเสียงเย็น ไม่กลัวการโดนตกเลยสักนิด
มันยังอยากให้เจ้าพวกนั้นตกมันอีกครั้งด้วยซ้ำ!
หากยังหาญกล้าตกมัน มันจะยืมพลังจากเผ่าวาฬสวรรค์เพื่อกระชากเจ้าพวกที่ตกปลาออกมา และช่วยสมาชิกเผ่าปลามังกรของมันไว้!
[1] เกอ (戈) คือ อาวุธโบราณชนิดหนึ่ง
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")