“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องเกรงใจเลย”
เซิ่งอันหรานรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย กระเป๋าใบใหญ่นี้ถูกนำเข้ามา หลังจากเหลือบมองดูแล้ว ก็เห็นว่ายังมีถั่งเช่าอยู่ด้วย ราคาของมันร่าจะหลายหมื่นเลย
“น้ำใจเล็กๆน้อยเอง อีกอย่างคุณชาย* ก็สั่งมาด้วยว่า คุณเซิ่งบาดเจ็บอยู่ ตอนนี้ให้หยุดไปทำงานที่โรงแรม พักผ่อนเสร็จเมื่อไหร่แล้วค่อยไปก็ได้” ช่วงนี้เงินเดือนกับโบนัสก็ออกให้ครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก “ไม่ทำงานเหรอ?”
คุณชายคนไหนกัน* ทำไมถึงมีอำนาจขนาดนี้ แม้แต่วันหยุดของเธอก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว? โรงแรมเซิ่งถังมีระเบียบการลาป่วยไม่เกิน 1 เดือน แถมตอนนี้ยังไม่ครบปีเลย แล้วจะกล้าขอลาได้ที่ไหน?
“คุณชายของคุณ* คือ?”
“คุณไม่รู้ว่านายน้อยของฉัน* เป็นใคร” พ่อบ้านดูประหลาดใจ
ในทางตรงกันข้ามเซิ่งอันหรานก็รู้สึกสับสนกับความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา และถามอย่างประหม่าเล็กน้อย “ฉันควรจะรู้ไหม？”
“คุณชายของผม* เป็น CEO ของโรงแรมเซิ่งถัง คุณไม่รู้จักเขาเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของเซิ่งอันหรานก็ย่นขึ้นเล็กน้อย
CEO ของโรงแรมเซิ่งถัง นั่นมันไม่ใช่…อวี้หนานเฉิงเหรอ?
“คุณหมายถึงเด็กคนนั้นคือลูกของอวี้หนานเฉิงเหรอ？”
“ครับ” พ่อบ้านพูดด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ
“คุณเซิ่งสละชีวิตเพื่อช่วยคุณชายน้อย* เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลสำหรับประธานอวี้ที่จะให้วันหยุดกับคุณ ถ้าคุณต้องการอะไร ก็บอกผมได้”
เซิ่งอันหรานมึนงงเล็กน้อย เด็กคนนั้นกลับกลายเป็นลูกชายของอวี้หนานเฉิง
ธุรกิจครอบครัวที่ใหญ่โตและมีเงินมากมายขนาดนี้ ลูกชายของเขาโง่หรือเปล่า? มีทุกอย่างแต่ไม่สามารถที่จะอยู่กับคนที่ใกล้ชิดได้ จู่ๆ ก็กระตุ้นความเห็นอกเห็นใจบางอย่างในใจของเซิ่งอันหราน
เธอแอบเสียดายแทนอวี้หนานเฉิง แต่เซิ่งเสี่ยวซิงที่อยู่ข้างๆก็มีความคิดอีกแบบ
เธอชูไปที่กองอาหารล้ำค่าบนโต๊ะนั้น และแอบคิดว่าบริษัทที่หม่าม้าทำงานเป็นบริษัทที่มีอำนาจมาก และเจ้านายของแม่ก็ต้องรวยมาก ครั้งนี้อาจจะทำเงินได้มากมายเลยก็ได้ !
เมื่อกี้หม่าม้าพูดว่าอะไรนะ?อวี้หนานเฉิง?
หลายวันหลังจากนั้น เซิ่งอันหรานก็เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล แต่อวี้หนานเฉิงก็ดูเหมือนจะยุ่งมาก จนถึงตอนที่เธอได้กลับบ้านไปพักผ่อนเขาก็ยังไม่เคยมาเลย เซิ่งอันหรานไม่สนใจเรื่องนี้ ถ้าเจ้านายมา ต้องคอยก้มหน้าก้มตา จะสบายไปกว่าตอนที่อยู่คนเดียวตอนนี้ได้ยังไง
หลังจากออกจากโรงพยาบาล เซิ่งอันหรานก็คิดดูแล้วว่ายังมีวันหยุดเหลืออยู่ ดังนั้นเธอจึงอยู่บ้านกับลูกสาวของเขาและอยู่เสพสุขกับเวลาวันลาป่วยที่หายากแบบนี้ ภาพใบหน้าที่เย็นชาของอวี้หนานเฉิงที่ยังอยู่ในใจของเธอ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว
ในวันนี้ เซิ่งอันหรานกำลังงีบหลับอยู่ในห้อง เซิ่งเสี่ยวซิงก็เข้ามาในห้องของเขาพร้อมกับiPadที่อยู่ในแขนของเธอและพูดไปที่ที่ค้นหา
“อวี้หนานเฉิง”
ทันใดนั้นก็เด้งประวัติของเจ้าตัวออกมา เซิ่งเสี่ยวซิงไม่รู้คำศัพท์มากนัก หลังจากคลิกที่มัน เธอประหลาดใจกับรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของรูปถ่ายของอวี้หนานเฉิง จากนั้นเธอก็ให้มันอ่านเองไปทีละบรรทัด
ว้าว เจ้านายของหม่าม้าจะหล่อไปไหน อีกทั้งยังเก่งมากด้วย มีครอบครัว มีเพื่อนฝูง นี่มันเป็นสิ่งที่เธออยากให้หม่าม้าของเธอแต่งงานด้วย
เฮ้? เดี๋ยวก่อน!
เธอจ้องไปที่รูปถ่ายของอวี้หนานเฉิงในสารานุกรม ดวงตาสีดำขนาดใหญ่ของเธอก็แข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง
เหมือนเคยเห็นลุงคนนี้ที่ไหนสักแห่ง!
ที่ไหนนะ?
ข้อมูลบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็เปิดเว็บไซต์ที่ใช้บ่อยอย่างรวดเร็ว และหาข้อมูลของชายโสดที่อยู่ในรายการโปรดส่วนตัวของเธอ
เทียบรูปแล้วนี่มันคือเขาจริงๆด้วย!
โลโก้สีแดงที่มุมขวาบนของเว็บไซต์ดูสะดุดตามาก นอกจากนี้สโลแกนที่เลื่อนไปมายังมีเพลงแต่งงานตีหน้าเว็บซ้ำไปซ้ำมา
“นัดบอดหนุ่มโสดที่มีคุณภาพนับพันรอให้คุณเลือกอยู่”
ที่แท้ ลุงหัวหน้าของหม่าม้าคนนี้ก็กำลังที่จะหาคู่แต่งงานอยู่!
