The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1302 – ความทรงจำยุคโบราณ

ตอนที่ 1302 – ความทรงจำยุคโบราณ

　　“แล้วข้าล่ะ?”

　　เจ้าหมากระโดดขึ้นลงเจ้าหมายังคงอยู่ในสภาพปุกปุยดังเดิมและมีพลังต่อสู้เพียงน้อยนิด

　　ซือหยูมองนาง

　　“นี่ก็ดีกับเจ้าแล้วไม่ใช่รึ?พอเจ้าฟื้นคืนร่างเมื่อไหร่ พลังเจ้าก็มีอยู่แค่นั้นแหละ”

　　เจ้าหมากรีดกรงเล็บคัดค้านมันไม่พอใจ

　　“เรื่องของเจ้าซ้อนมากตามประวัติศาสตร์ตระกูลราชวงศ์ หากเจ้ากลับคืนร่างเดิม มันจะเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะฟื้นพลังกลับคืนมา”

　　ซือหยูขมวดคิ้วเล็กน้อย

　　เขาเคยคุยเรื่องนี้กับองค์หญิงหกและองค์หญิงสองมาแล้ว

　　เคยมีเรื่องทำนองเดียวกันเกิดขึ้นมาก่อนรัชทายาทอสูรได้กลับคืนร่างเดิมและมิอาจฟื้นพลังได้เต็มที่ มันเกิดขึ้นทั้งในอดีตและปัจจุบัน

　　เจ้าหมาถอดใจมันนอนอยู่กับพื้นเงียบ ๆ นางไม่ยินดีนัก

　　“นายท่านหากมีโอกาส ช่วยหาทางคืนร่างให้น้องข้าด้วย”

　　องค์หญิงหกกล่าว

　　ซือหยูพยักหน้า

　　องค์หญิงหกพูดต่อ

　　“น้องสาวข้าน่ะพิเศษนางอาจจะมีประโยชน์กับนายท่าน”

　　“เล่าให้ข้าฟังสิ”

　　“นานมาแล้วมีเรื่องเล่าในตระกูลเรา ว่าหนึ่งตระกูลราชวงศ์จะมีรัชทายาทไม่เกินแปดคน แต่มีแค่พ่อของเราที่มีลูกเก้าคน…”

　　“ข้าถามเทพอสูรเนตรม่วงเขาพูดว่า…แดนเทพโบราณ”

　　แดนเทพโบราณรึ?ชื่ออันไม่คุ้นเคยลอยล่องในใจซือหยู

　　“ที่ไหนกัน?”

　　“ข้าไม่รู้เทพอสูรเนตรม่วงสัมผัสมันได้เท่านั้น แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย ตามที่เขาบอก เขามองลึกลงไปไม่ได้ มีตัวตนลี้ลับกั้นขวางเอาไว้”

　　มีที่แบบนั้นอยู่ด้วยรึ?มันอยู่ในธารดาราไหม?

　　ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาเวลาไปถามเทพอสูรเนตรม่วง

　　แต่ตอนนี้เทพอยู่เนตรม่วงอยู่ในลูกปัดมิอาจออกมาได้

　　ชีวิตของเทพอสูรเนตรม่วงใกล้จะจบลงก่อนหน้านี้เขาใช้พลังจากโอสถเพื่อยื้อชีวิต แต่ตอนนี้โอสถเหลือน้อยเต็มที

　　ในวาระสุดท้ายเขาหวังว่าปี้หวังชิงจะมีโอกาสได้เป็นเทพก่อนเขาจะแตกดับในที่สุด

　　ถ้าหากไม่จำเป็นซือหยูไม่คิดจะรบกวนทั้งสองในช่วงนี้　　“ข้าจะหาทางฟื้นพลังให้นาง”

　　ซือหยูตอบ

　　เจ้าหมากระดิกห่างด้วยความตื่นเต้นนางเกาะน่องซืหยูราวกับสัตว์วิญญาณ

　　“พวกเจ้าไปพักผ่อนได้”

　　เมื่อห้องลับไร้ผู้คนซือหยูจึงมีเวลาบ่มเพาะพลัง

　　เรื่องแรกที่เขากังวลคือสิ่งที่อยู่ใต้ระหว่างคิ้วของเขา…เนตรอสูร

　　หลังจากใช้มันหลายครั้งมันก็หลับใหลไปอีกรอบ

　　ตามบันทึกหลังจากมันตื่นครั้งแรก มันจะอยู่ในสภาพเกือบโตเต็มที่

　　หากตื่นขึ้นครั้งที่สองมันจะเติบโตเต็มที่

　　เนตรอสูรในขั้นโตเต็มวัยมีความหิวโหยรุนแรงถึงตอนนั้นมันจะต้องกลืนกินเทพเท่านั้น

　　สถานการณ์เริ่มยุ่งยากอย่างที่หยุนหยาซือกลัว

　　“อะไรจะเข้ามาก็ต้องรับมือ”

　　ซือหยูแอบพูดกับตัวเองด้วยพลังของเขาในตอนนี้ การจับเทพไม่กี่คนมาเป็นอาหารเนตรไม่ใช่ปัญหา ช่วงเวลานี้จะยังปลอดภัยสำหรับเขา

　　จากนั้นคือหนอนมรณะที่อยู่ในน้ำแข็ง

　　จากที่เทพปีศาจบอกหนอนตัวนี้ล้มเหลวในการเป็นมัธยเทพ แม้จะตายไปแล้ว มันก็มีพลังทำลายล้างต่อดวงวิญญาณ

　　นอกจากจะเป็นเวลาสำคัญเขาจะไม่ใช้มัน

　　ซือหยูเข้าสู่มุกวิญญาณเก้าหยก

　　“นายท่าน…”

　　จางตี๋เก้อยิ้มเข้ามาหาซือหยูด้วยสิ่งที่ซือหยูให้ นางบ่มเพาะพลังได้อย่างก้าวกระโดด

　　ซือหยูมองนางหัวจรดเท้า　　“โชคร้ายที่ไม่มีแหล่งพลังเทพของเผ่าผีถ้ามีเจ้าคงได้เป็นเทพไปแล้ว”

　　ในทั้งธารดาราเผ่าผีนั้นหายาก มีเพียงพันธมิตรบูรพาที่มีเผ่าผีอยู่

　　“นายท่านข้าจะพิสูจน์ตัวเองว่าข้าทำมันได้”

　　เมื่อจางตี๋เก้อกล่าวมีสองจิตวิญญาณที่แตกต่างกันมากในร่างกายนางปรากฏขึ้นมา หนึ่งคือจิตวิญญาณเผ่าผี และอีกหนึ่งคือจิตวิญญาณอรหันต์

　　“โอ้?เจ้ามั่นใจแล้วรึว่าจะเป็นเทพได้?”

　　ในโลกใบนี้เทพแทบจะทุกคนได้ตำแหน่งเทพสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของตน

　　ยากที่คนทั่วไปจะกลายเป็นเทพได้เอง

　　จางตี๋เก้อมั่นใจว่านางจะกลายเป็นเทพได้ด้วยตัวเองมันเหนือกว่าความคาดหมายของซือหยู

　　“ใช่ใช่ เสี่ยวเตี้ยช่วยข้าน่ะ”

　　จางตี๋เก้อประสานมือกลิ่นอายความเก่าแก่โชยออกมา

　　เกิดสองพลังเทพอันย่ิงใหญ่อยู้ด้านหลังนาง

　　หนึ่งคือพลังของเทพผีส่วนอีกหนึ่งคือเทพอรหันต์

　　“นี่มัน…”

　　“พลังเทพโบราณมาจากความทรงจำของเสี่ยวเตี้ย”

　　ซือหยูตัวสั่นพลังเทพโบราณรึ? ผีเสื้อโกลาหลมีความทรงจำเก่าแก่อยู่ด้วยรึ?

　　“มันอยู่ที่ไหน?”

　　ซือหยูถาม

　　จางตี๋เก้อชี้ไปยังไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ที่ถูกเส้นไหมหลากสีกินไปเกือบครึ่งห้อยอยู่

　　“มันเป็นดักแด้อีกแล้วรึ?”

　　ก่อนที่หนอนจะเป็นผีเสื้อมันจะต้องเป็นดักแด้หนึ่งครั้ง

　　แต่ในวันนี้ผีเสื้อกลับกลายเป็นดักแด้ครั้งที่สองและพัฒนาตัวเองต่อไป

　　“มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

　　“พอกินไผ่เงินหมดมันก็เริ่มสร้างดักแด้แล้วนายท่าน”

　　ในครั้งที่แล้วที่ซือหยูมายังมุกวิญญาณเก้าหยกเขาให้ผีเสื้อโกลาหลกินไผ่เงินทั้งหมด ยกเว้นหน่อแรก

　　เขาไม่คิดว่าหลังจากมันกินไผ่เงินหมดแล้วมันจะพัฒนาได้อีก

　　“มันมีความทรงจำแล้วยังจะกลายร่างอีกครั้งอีก! ข้าประเมินมันต่ำไปสินะ”

　　ซือหยูยิ้มบางๆ เขากำลังคาดหวังความประหลาดใจในอนาคต

　　ซือหยูหันไปมองจางตี๋เก้อเขาแสดงความอิจฉานาง

　　“พลังเทพโบราณไม่ใช่พลังที่คนนอกจะหาได้ง่ายๆ แต่เจ้าได้มันมาจากความทรงจำของเสี่ยวเตี้ย นี่เป็นโชคดีของเจ้า หากวันหนึ่งเจ้ากลายเป็นเทพ ข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระ 　　เขาเคยพูดว่าถ้าหากนางรับใช้เขาได้ดีนางจะเป็นอิสระ

　　ตอนนี้นางมีโอกาสจะได้กลายเป็นเทพแล้วซือหยูจะรั้งนางต่อไปทำไม?

　　“นายท่านข้ายินดีติดตามนายท่านจนสุดทาง หากไม่มีนายท่านก็คงไม่มีข้าในวันนี้”

　　นางมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะซือหยูไม่ตระหนี่ในการบ่มเพาะนางมิเช่นนั้นภูติสวรรค์อย่างนางจะมีโอกาสได้แหงนหน้าสูงขึ้นหรือ?

　　ซือหยูยิ้มบาง

　　“ยามอินทรีน้อยเติบโตที่สุดจะทะยานสู่นภาไกลโพ้น หากเจ้ายังอยู่กับข้า สุดท้ายเจ้าจะเจ็บปวด”

　　“บ่มเพาะพลังที่เจ้าได้มาให้สบายใจเถอะข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าจะกลายเป็นเทพได้รวดเร็วกว่าข้า”

　　หลังพูดจบซือหยูมองสวนสมุนไพรของเขาฃ

　　ด้านในสวนเหลือเพียงต้นไม้เก่าแก่สองต้นที่สภาพไม่สู้ดีนัก

　　หนึ่งคือไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ที่สูงพันศอกเทียบกับไผ่เงินในบันทึกอดีตแล้ว ไผ่เงินของเขาสูงถึงขีดสุด

　　จากพลังของดินเพาะบ่มไผ่เงินต้นนี้อายุเกินกว่าเก้าพันปี อีกพันปีมันจะมีอายุถึงหมื่นปี

　　ซือหยูกำลังรอที่จะได้เห็นพลังวิเศษที่เพิ่มขึ้นมาจากไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยนอกจากขนาดอันใหญ่โต

　　“ปลูกมันต่อไปอีกหน่อยหากหมื่นปีแล้วยังไม่มีอะไรเปลี่ยน ข้าค่อยใช้มัน”

　　ซือหยูพูดกับตัวเอง