“ฮัลโหล มุกดา เอกสารชุดนี้มันด่วนมากนะ ตอนนี้ฉันก็ยุ่งจนหัวหมุนจนปลีกตัวไม่ได้เลย ตอนนี้คุณรีบเอาเอกสารไปส่งที่โรงแรมจอยซิตี้ห้อง888นะ ลูกสาวเจ้าของบริษัทณัฐฐา กำลังรอคุณอยู่ที่นั่น” กัลยกรยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้กับมุกดา เพื่อให้เธอออกไปส่งให้เดี๋ยวนี้
“นี่มันต้องเป็นหน้าที่ของพี่ฉันทนาออกไปส่งไม่ใช่เหรอ?” ซึ่งปกติการส่งของจะมีคนที่มีหน้าที่โดยเฉพาะเป็นคนออกไปส่งเอง
“วันนี้เธอออกไปส่งของให้กับบริษัทอื่นแล้วนะสิ คุณดูนะคนอื่นต่างก็ยุ่งหัวหมุนกันทั้งนั้น มีแค่งานของคุณนี่แหละที่ไม่ได้ยุ่งมากเท่านั้นเอง รีบไปเร็ว อย่ามามัวเสียเวลาอยู่เลย เดี๋ยวถ้าล่าช้าไปพวกเราไม่สามารถแบกรักภาระไม่ไหว” กัลยกรเริ่มหมดความอดทนแล้ว
มุกดามองเอกสารที่อยู่ในมือ ที่มันผนึกไว้อย่างดีแล้ว การเดินทางไปกลับโรงแรมจอยซิตี้ต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง
“ได้สิ” มุกดาเก็บสัมภาระของตนเอง พลางสะพายกระเป๋าเป้ พร้อมทั้งเอาเอกสารใส่ในกระเป๋า และเธอก็เตรียมตัวเดินทางออกไป
กัลยกรมองด้านหลังของมุกดา เธอได้แต่แสยะยิ้มให้ มุกดาเอ๋ย หวังว่าแกจะโชคดีนะ
มุกดาออกจากบริษัทก็เรียกรถทันที ใช้เวลา30นาทีก็มาถึงโรงแรมจอยซิตี้แล้ว จากนั้นก็เดินขึ้นลิฟต์ เพื่อมายังชั้น 8 ของโรงแรม
ชั้น 8 ทั้งชั้นเงียบกริบมาก ราวกับว่าคนพวกนั้นยังไม่ตื่นนอน ขนาดพนักงานสักคนยังไม่มีเลย
มุกดาหาห้องพัก 8-8-8 เจอแล้ว ประตูห้องแง้มอยู่ มุกดาเคาะประตูห้อง แต่ว่าด้านในไม่มีคนตอบรับ เธอได้ยินเสียงออกมาจากหน้าประตู ก็พบว่าคนในห้องกำลังอาบน้ำอยู่ ลูกสาวเจ้าของบริษัทณัฐฐานี่ช่างรักความสะอาดจัง อาบน้ำแต่เช้าเลย
มุกดาเห็นประตูแง้มอยู่ พลางคิดว่าคงเปิดประตูเอาไว้ให้ตนเอง เธอก็เลยเดินเข้าไปด้านใน พร้อมทั้งควานหาเอกสารออกมาจากกระเป๋า
“คุณณัฐฐาคะ ฉันเอาเอกสารวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาให้คุณแล้ว เดี๋ยวคุณออกมาดูสักหน่อยนะคะ” มุกดาพูดต่อหน้าห้องน้ำ
เมื่อพูดจบ มุกดาก็อยากจะออกไป ในห้องนี้มันทำให้เธอมักจะรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ กลิ่นแรงจนฉุนกึกนั่นมันทำให้หายใจไม่ค่อยออก
ทว่าประตูที่เปิดอยู่แต่แรกนั้นดันปิดจากด้านนอกทันที มุกดาเดินออกไปดึงประตู ทำอย่างไรก็เปิดไม่ได้
เสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลง พลางมีเสียง “แอ๊ด” ดังขึ้นตามมา ประตูห้องน้ำก็เปิดออก
มุกดาหันหน้ากลับมา เพื่ออยากให้คุณณัฐฐาเปิดประตูให้กับตนเอง ทว่าเมื่อเธอเห็นแล้ว กลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
ผู้ชายที่หน้าท้องใหญ่กว่าคนท้องครบกำหนดคลอดคนหนึ่ง ศีรษะโล้นไม่มีเส้นผมสักเส้น หน้าตาก็มีรอยยับย่นทั้งหน้า อายุราว50-60 ปีขึ้นไปแล้ว
เขาตัวไม่สูงนัก แถมตรงสะโพกยังพันผ้าขนหนูให้ตัวเองอีกด้วย
นี่หรือคือคุณหนูของบริษัทณัฐฐา มุกดาเริ่มมึนหัวเล็กน้อย ร่างกายก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา
“ฮ่าๆๆ ไม่เลวเลย ไม่เลว ผู้หญิงคนนี้ฉันชอบ หน้าตาก็สวย นมก็ใหญ่ ฮ่าๆๆ ดีจริงๆ ดีจังเลย” ผู้ชายตัวอ้วนเผละคนนั้นเดินมายังด้านหลังของมุกดา พร้อมทั้งใช้สายตาประเมินเธอ แถมยังมีรอยยิ้มแห่งความพอใจมากอีกด้วย
“คุณ คุณคือใคร ทำไมคุณถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ ไม่ใช่ว่าคุณหนูของบริษัทณัฐฐาให้ฉันเอาเอกสารมาส่งให้หรอกเหรอ” มุกดาใช้เรี่ยวแรงที่มีดึงประตูทันที เธอต้องการจะออกไป ต้องออกไปให้ได้ ผู้ชายคนนี้มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่
ทว่าขาเธออ่อนแรงมาก จนเริ่มแสดงอาการยืนทรงตัวไม่ค่อยไหวแล้ว
“ใช่สิ ฉันก็คือไจแอ้นไง!” ไอ้อ้วนนั้นยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าของมุกดา ผิวของใบหน้านี้ช่างสวยมาก จนเขาเริ่มอดใจรอไม่ไหวแล้ว
แม้ว่าร่างกายของมุกดาจะร้อนผ่าว ขาก็เริ่มอ่อนแรง แต่ว่าเธอก็ยังทนกัดฟันเพื่อเลี่ยงอาการลามกจกเปรตของไอ้อ้วนไจแอ้น
“ปล่อยฉันออกไปนะ คุณปล่อยฉันออกไป ฉันแต่งงานแล้ว คุณอย่าได้ทำเรื่องชั่วๆ นะ” ในเวลานี้น้ำเสียงของมุกดายิ่งอ่อนหวานมากกว่าเดิม ยิ่งทำให้ไจแอ้นรู้สึกจักจี้ในหัวใจ เขาจะไปฟังการตักเตือนของมุกดาที่ไหนกันเล่า เขากระโจนเข้าหาทันที เพื่อต้องการจะกอดมุกดาเอาไว้
มุกดาบ่ายเบี่ยงต่อสู้ ร่างกายของเธอในเวลานี้ยิ่งร้อนเร่าขึ้นเรื่อยๆ แถมยิ่งอ่อนแรงขึ้นเรื่อยๆ อีกเช่นกัน การต่อสู้ของเธอในสายตาของไจแอ้นก็เหมือนกับการสร้างความหฤหรรษ์ให้กับตนเอง และยิ่งเพิ่มอารมณ์ความรู้สึกให้เร้าใจมากขึ้น
ไจแอ้นดูแล้วอวบอ้วนก็จริงอยู่ แต่ว่าก็มีพละกำลังมาก เขาสามารถคว้าและอุ้มมุกดาได้ทันที พลางเดินมุ่งหน้าไปยังเตียงนอนเตียงใหญ่
ภาพที่ถูกเหยียดหยามในคืนวันเข้าหอพลันปรากฏขึ้นในดวงตาของมุกดาทันที วันแต่งงานเข้าหอของเธอ ก็ไม่รู้ว่าเมธพรไปหาคนที่ลงมือเป็นคนประเภทไหนกัน ทำลายตนเองจนหมดสิ้น แต่วันนี้ประวัติศาสตร์มันย้อนกลับมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว
ไม่ได้ ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมันยิ่งทำให้ตนเองต้องขอโทษสามีของตนเองด้วย งั้นก็เหลือแค่ตายแล้ว
“ไจแอ้นคุณหยุดเดี๋ยวนี้ นอกจากคุณจะสนใจกับศพ ศพหนึ่งเท่านั้น!” แววตาของมุกดาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างสุดเปี่ยม
เสียงดัง “โครม” ไจแอ้นโยนตัวมุกดาขึ้นเตียง
“ยังจะกล้าข่มขู่กูอีกเหรอ กูจะบอกมึงให้ฟังนะ วันนี้มึงตายอยู่ที่นี่แหละ และก็ไม่ต้องคิดจะหลุดรอดไปจากมือกู!” ไจแอ้นพูดอย่างจองหอง ในใจของเขาคิดว่าผู้หญิงในยุคสมัยนี้ไม่มีทางรนหาที่ตายเพราะเรื่องพรรค์นี้
ไม่ใช่ยุคสมัยเก่าแล้ว แล้วยังจะต้องรักษาความบริสุทธิ์ไว้อีกเหรอ!
เสื้อผ้าของมุกดาถูกไจแอ้นฉีกออกไปแล้วหนึ่งส่วน ดอกบัวขาวโพลนดั่งหิมะเด้งนูนออกมา ไจแอ้นเห็นหน้าอกของมุกดาแล้ว เขาก็เหมือนกับหมาป่าที่หิวกระหายพลางกระโจนเข้าไปหาทันที
กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่บนเพดานห้องกำลังบันทึกภาพอยู่ และมีคนที่เห็นภาพนี้อยู่พลันเกิดรอยยิ้มแห่งความยินดีขึ้นมา ถ้าเอาอันนี้เอาไปแปะไว้ในอินเทอร์เน็ตแล้ว ก็ไม่เชื่อว่าผู้ชายคนเหล่านั้นจะสนใจในตัวมุกดาอะไรอีก
คนนั้นไม่ได้ดูต่อ ภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นเป็นภาพที่น่าเกลียด เธอหมดความสนใจแล้ว ธินิดาเดินออกทันที
มุมปากของมุกดาเริ่มมีเลือดสดไหลซึมออกมา ดวงตาของเธอจ้องมองเพดานห้อง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา
“โครม โครม โครม!” เสียงประตูดังลั่นอยู่หลายครั้ง ประตูห้องพักก็ถูกกระแทกจนพัง เสียงสุดท้ายที่ดังขึ้นมานั้น ประตูก็ถูกกระแทกจนเปิดออก ชลธีเดินเข้ามาหาด้วยหน้าเขียวปั๊ด
ผ้าขนหนูของไจแอ้นหลุดจากตัวของเขาแล้ว ส่วนแก่นกายที่ลักษณะทุเรศนั้นกำลังแกว่งสั่นชูชันไปมา
ชลธีถีบใส่อวัยวะตรงนั้นของไจแอ้นทันที จนไจแอ้นลอยออกไป ร่างกายที่อ้วนเผละยังสามารถลอยออกไปได้ นั่นหมายความว่าประธานชลธีของพวกเราต้องโกรธเคืองขนาดไหนกัน
เขาจ้องมองมุกดาที่นอนอยู่บนเตียง เวลานี้เธอก็เหมือนกับตุ๊กตาผ้าที่บุบเสียหายไร้ลมหายใจ พลางนอนอยู่บนเตียงที่ผ้าปูเตียงเต็มไปด้วยเลือดสดๆ
“มุก มุก ไม่มีคำอนุญาตของผมคุณตายไม่ได้นะ!” ชลธีถอดเสื้อสูทของตนเองออก พลางเอามาห่อตัวมุกดาเอาไว้ พลันอุ้มขึ้นแล้ววิ่งออกไป ก่อนออกไปนั้น ยังไม่ลืมสั่งลูกน้องไว้ได้ “ทำลายมันซะ!”
ไม่สนใจว่าชลธีจะสั่งการว่าอย่างไร มุกดาหมดสติการรับรู้ไปแล้ว เธอในเวลานี้เหลือแค่หัวใจร้องขอความตายเท่านั้นเอง
ชลธีไม่รู้ตัวว่าตนเองน้ำตาไหลไปตอนไหน เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะไปจากตนเอง เช่นนั้นเขาคงเสียใจไปตลอดทั้งชีวิต
ตลอดการเดินทางเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝ่าไฟแดงไปแล้วกี่มากน้อย เมื่อมาถึงโรงพยาบาลแล้วชลธีก็อุ้มร่างกายของมุกดาเหาะเข้าไปด้านในทันที
เจ้าหน้าที่ห้องฉุกเฉินได้เตรียมความพร้อมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นประธานชลธีมาแล้ว ก็รีบจัดการเรื่องของตนเอง คนที่ใส่ท่อหายใจก็ใส่ไป คนที่ตรวจอัตราการเต้นของหัวใจก็ตรวจไป ทุกคนต่างรุมล้อมรอบตัวมุกดาทันที
