“ประธานชลธี คุณอย่าจ้างนักโภชนาการให้ฉันอีกเลยค่ะ ฉันเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้แค่สี่สิบวันเอง ขืนคุณป้อนแบบนี้ต่อ ฉันจะกลายเป็นหมูเอานะคะ!”มุกดาจะบ้าตายอยู่แล้ว เวลานี้เธอก็ไม่กลัวชลธีแล้ว
“เป็นหมูไม่ดีหรือไง?ผมรู้สึกหมูอ้วนน่ารักดีออก” ชลธีฟังคำพูดของมุกดา ก็รู้ว่านักโภชนาการพวกนั้นได้เริ่มทำงานแล้ว
“ฉัน ฉัน ฉันพูดกับคุณไม่รู้เรื่องแล้ว!”คอยฟังชลธีบอกว่าชอบหมูที่อ้วนท้วนสมบูรณ์มาก มุกดาไปต่อไม่ถูกจริงๆ
“แล้ววันนี้คุณทานอาหารที่พวกเขาแนะนำให้คุณ ได้อาเจียนมั้ย?”ชลธีถามเธอ
“ไม่ค่ะ” มุกดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากทานอาหารพวกนั้นแล้วไม่ได้อาเจียนอีกจริงๆด้วย
“งั้นก็แสดงว่าดีมาก คุณก็เชื่อฟังเถอะ นักโภชนาการต่างก็มีประสบการณ์มาก ผมได้บอกพวกเธอแล้วว่าคุณไม่อยากทานของมัน แม้แต่ดมก็ยังไม่ได้ พวกเธอต่างก็รู้อยู่ ถึงแม้คุณเพิ่งตั้งครรภ์แต่ร่างกายคุณซูบผอมเกินไป เพราะฉะนั้นต้องเสริมสร้างโภชนาการ เชื่อฟังเถอะ ตอนเย็นผมจะกลับไปทานข้าวกับคุณนะ” ชลธีคอยกล่อมมุกดาอย่างใจเย็น
เพิ่งจะกล่อมคนเป็นครั้งแรก เมื่อก่อนธินิดาโกรธทีไร ชลธีล้วนเลี้ยงข้าวเธอมื้อหนึ่ง หรือมอบของขวัญเรียบง่ายอะไรชิ้นหนึ่งให้เธอก็ดีแล้ว ไม่เคยพูดคำพูดไพเราะเยอะขนาดมาก่อน
แต่เขากลับกลัวมุกดาจะไม่ทานข้าว ก็เลยคิดหาทุกวิถีทางกล่อมให้เธอมีดีใจ
พอมุกดาคิดแล้ว รู้สึกที่ชลธีก็มีเหตุผล พอตัวเองทานอาหารที่นักโภชนาการพวกนั้นจัดให้แล้วไม่ได้อยากอาเจียนอีกเลยจริงๆ
“ก็ได้ค่ะ”ได้ยินชลธีบอกว่าจะกลับมาทานข้าวเย็นกับตัวเอง เหมือนความขุ่นเคืองของมุกดาได้จางหายไปหมดเลย ในใจเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ได้ยินมุกดาประนีประนอม ชลธีก็วางใจแล้ว วันนี้ไม่ได้อาเจียนเลย งั้นก็ดีแล้ว
ตอนที่เขารับสายของนัทธ์ บอกว่ามุกดาอาเจียนหนักมาก เขาก็ร้อนรนใจจะแย่อยู่แล้ว ตอนที่จ้างนักโภชนาการ ก็ได้พูดถึงเรื่องนี้โดยเฉพาะ
อีกหนึ่งชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว ชลธีเลยรีบดูเอกสารและสัญญาที่กองอยู่พวกนั้น วันนี้ห้ามทำโอทีเชียวนะ จะต้องกลับไปทานข้าวเย็นกับมุกดา
พอทำงานขึ้นมาเวลามักจะผ่านไปไวที่สุด ไม่นานหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไปแล้ว ชลธียืดเส้นยืดสาย พบว่าพอมีเรื่องมงคลประสิทธิภาพการทำงานของตัวเองก็เพิ่มสูงขึ้นเลย ไม่นึกเลยว่าเอกสารกองนั้นใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงก็ดูหมดแล้ว
จะกลับบ้านแล้ว ชลธีได้ไปซื้อขนมขบเคี้ยว คิดอยู่ว่ามุกดาสามารถเอาไว้ทานเล่น
พอกลับมาถึงบ้าน กับข้าวได้เสิร์ฟอยู่บนโต๊ะทานข้าวเรียบร้อยแล้ว เพราะวันนี้เขาจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน กับข้าวก็เลยอุดมสมบูรณ์มาก
เห็นชลธีกลับมาแล้ว มุกดาได้ยิ้มให้เขาถือเป็นการทักทาย ถึงแม้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันมาหลายเดือนแล้ว แต่เพิ่งรู้ว่าสามีตัวเองก็คือเจ้านายตัวเอง มุกดาก็ยังคงรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยอยู่ดี
“คุณชายกลับมาแล้วเหรอครับ ล้างมือก็ทานข้าวได้เลยครับ” นัทธ์เห็นคุณชายกลับมาทานข้าวกับคุณนาย สามารถเห็นได้ว่าคุณชายเก็บใจแล้ว ตอนนี้คุณนายอยู่ในใจของคุณชาย นับวันยิ่งสำคัญแล้ว
“โอเค” ชลธีมองมุกดาแว๊บหนึ่ง ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าพอกลับมาถึงบ้านแล้วมีคนคนหนึ่งกำลังรอตัวเองอยู่ เป็นเรื่องที่อบอุ่นมาก ทำไมเมื่อก่อนตัวเองถึงไม่เห็นนะ?
กับข้าวทั้งโต๊ะได้แบ่งเป็นสองแบบ แบบหนึ่งคือกับข้าวที่ให้มุกดาทาน จืดชืดมาก ไม่มีน้ำมันเลย แต่ล้วนเป็นอาหารที่มีคุณค่าทางสารอาหารมาก
ยังมีอีกแบบหนึ่งคือให้ชลธีทาน เป็นอาหารที่ใช้น้ำมันผัดออกมา
ทั้งสองได้เริ่มทานข้าวกันขึ้นมา มุกดาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นที่คอของชลธีมีรอยสีแดงอยู่หลายจุด เหมือนจะเป็นรอยจูบ
มิน่าล่ะเมื่อคืนเขาถึงไม่ได้อยู่กับตัวเอง ไปหาธินิดาอีกแล้วเหรอ?ก็ไม่รู้จักปกปิดรอยจูบนี้หน่อยเลย โชว์ให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เลย
มุกดามองชลธีอีกแว๊บหนึ่งก็ได้ก้มหน้าลง ความดีอกดีใจได้ถูกรอยแดงนั้นทำให้จืดจางลง
ชลธีไม่รู้ว่ามุกดาเห็นรอยแดงที่แพ้อาหารทะเลของตัวเอง เขายังคอยคีบอาหารให้มุกดาอย่างเอาใจใส่
อารมณ์ของมุกดาไม่ค่อยดี บวกกับได้กลิ่นอาหารมันเลี่ยนของชลธีโชยมา เธออยากอาเจียนอีกแล้ว
เธอได้เอามือกุมปากไว้พร้อมวิ่งไปที่ห้องน้ำ
ได้อาเจียนที่ห้องน้ำอย่างสะใจ เกือบจะอาเจียนน้ำดีออกมาอยู่แล้ว มีคนคอยตบหลังให้ตัวเองเบาๆ แถมยังยื่นน้ำเปล่ามาให้ตัวเองแก้วหนึ่ง
บ้วนปากไปครู่หนึ่ง มุกดาเหนื่อยจนพิงอยู่บนวัตถุที่ไม่รู้จัก อบอุ่นจนสบายมาก
พิงไปครู่หนึ่งก็รู้สึกหิวอีกแล้ว เวลานี้ช่างทรมานจริงๆ พอไม่ทานข้าวก็หิว พอทานเข้าไปก็อาเจียนออกมาอีก
ถูกคนพยุงลุกขึ้นมา เธอรู้ว่ากลิ่นที่คุ้นเคยนั้นเป็นชลธี แต่เธอไม่อยากหันไปมองเขา แค่เห็นรอยที่สะดุดตาเธอก็จะเจ็บปวดใจ
กลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง มุกดาพบว่ากับข้าวของชลธีล้วนไม่อยู่แล้ว บนโต๊ะเหลือแค่กับข้าวที่เธอสามารถทานได้
ถ้าไม่ใช่เห็นรอยจูบนั้น ในใจของมุกดาคงรู้สึกซึ้งแน่นอน แต่ตอนนี้ เธอไม่มีอารมณ์ไปซึ้งแล้ว
ทานข้าวไปเรื่อยเปื่อยไม่กี่คำ มุกดาก็ไม่อยากอาหารแล้ว เธออาเจียนจนแม้แต่เรี่ยวแรงในการทานข้าวก็ไม่มีแล้ว
“ทานอีกหน่อยนะ แบบนี้ร่างกายของคุณจะรับไม่ไหวนะ” ชลธีคอยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่อยากทานแล้วค่ะ ฉันกลัวทานแล้วจะอาเจียนอีก” มุกดาเริ่มจะเวียนหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงแล้ว
“งั้นผมประคองคุณขึ้นไปนะ” ชลธีวางตะเกียบลง แล้วเดินไปประคองมุกดาไว้
“ไม่ต้องค่ะ คุณทานเลย ฉันไปเองได้ค่ะ ฉันไม่ได้สำออยขนาดนั้ยสักหน่อย” มุกดาไม่อยากให้เขาเห็นตอนที่ตัวเองอ่อนแอที่สุด ภายใต้ความยืนหยัดของเธอ ชลธีก็เลยให้เธอกลับห้องเอง
ตกดึกชลธีได้ไปดูมุกดา แต่เธอได้หลับไปแล้ว ก็เลยไม่ได้เสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อ เขาคิดอยู่ในใจว่าคนท้องต้องพักผ่อนเยอะๆ เลยได้กลับห้องนอนเล็กไป
พอชลธีไป น้ำตาของมุกดาก็ได้ไหลลงมา เธอยื่นมือลูบท้องตัวเอง ลูกจ๋า ลูกว่าแม่ควรจะทำยังไงดี?ควรทำอย่างไรดี?
ช่วงเวลาต่อจากนี้ ชลธีจะกลับมาทานข้าวเย็นกับมุกดาที่บ้านทุกวัน แถมกับข้าวบนโต๊ะล้วนเอามุกดาเป็นหลัก ชลธีทานเหมือนมุกดาทุกอย่าง อะไรที่เป็นของมันไม่ได้โผล่อยู่บนโต๊ะอาหารอีก
มุกดาจะคอยไปทำความสะอาดห้องที่เธอเช่าอยู่เป็นประจำ เตรียมเอาไว้เดี๋ยวพอพ่อตัวเองกลับมา ก็สามารถเข้าไปพักที่นั่นแล้ว
อาการป่วยของพ่อก็ดีขึ้นพอสมควรแล้ว แต่ยังรอสังเกตอาการอยู่ที่ฝรั่งเศสอยู่ ตอนที่พ่อทำการผ่าตัด เธอก็ไม่สามารถอยู่ข้างกายท่าน พอคิดแล้วก็รู้สึกตัวเองอกตัญญูจริงๆ
ถ้าพ่อกลับมาแล้ว เธอจะอยู่ข้างกายพ่อให้มากๆ ให้พ่อพักฟื้นร่างกายดีๆ มีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี แบบนี้ตัวเองก็มีที่พึ่งแล้ว
“มุก พ่อบินมะรืนนี้นะ จะได้กลับบ้านสักที” ณิชพนโทรศัพท์มาหามุกดาจากชายฝั่งทะเล เขาดีใจมาก การผ่าตัดของตัวเองประสบความสำเร็จมาก ต่อไปพอร่างกายหายดี ก็สามารถดูแลลูกสาวดีๆแล้ว
