“แม่ นังมุกดาคนนั้นถูกชลพาตัวกลับมาแล้ว อีนังนี่ ทำไมถึงได้เชื่อมั่นในตัวชลได้นะ ไม่ใช่ว่าต้องเกลียดเขาจนตายไปเหรอ?” ธินิดานั่งกินผลไม้ อยู่บนโซฟา และพูดคุยกับปรีณาพรรณ
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าอีนังนั่นจะยกโทษให้ชลธีได้ง่ายดายแบบนี้ล่ะ แต่ว่าลูกรัก แกไม่ต้องร้อนรนไป แม่จะคิดหาวิธีให้แกเอง ชลธีเป็นของแก ใครก็แย่งไม่ไหนไม่ได้” ปรีณาพรรณช่วยปอกผลไม้ให้กับธินิดา สมองของเธอยังคงเชื่อมือกับเรื่องพวกนี้อยู่
“แต่ว่า ตอนนี้พวกเขาคืนดีกันแล้ว ทำอย่างไรดี หนูเห็นพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันแล้วก็โมโห” ธินิดาเอาผลไม้ยัดใส่ปากของตนเองอย่างแรง เธอกัดผลไม้อย่างเต็มที่ ราวกับว่ากำลังกัดมุกดาอยู่เช่นนั้น
“น้ำผึ้ง เวลานี้แกต้องแสดงท่าทีเป็นมิตรออกไป อวยพรพวกเขาทั้งสองคน ไม่ควรจะทำตัวเป็นปรปักษ์กับมุกดาแล้ว พอนานวันเข้า จนทำให้ชลธีรู้สึกว่าแกเป็นผู้หญิงที่แสนอ่อนโยนเรียบร้อยมีคุณธรรมคนหนึ่ง พอสบโอกาสแล้ว เราค่อยต่อสู้กลับอีกครั้ง” ปรีณาพรรณพร่ำสอนธินิดา
ธินิดาครุ่นคิดแล้วก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว สิ่งที่สามารถทำได้คือเรื่องนี่แหละ
“มุก ทำไมคุณยังไม่นอนอีก?” ชลธีเห็นว่ามุกดาไม่ยอมปิดไฟและยังมองดูอะไรอยู่
เมื่อได้ยินเสียงของชลธี เธอก็รีบปิดหนังสือที่อยู่ในมือทันที
“ชลธีคุณกลับมาแล้วเหรอ? เหนื่อยแล้วสิ ฉันจะไปจัดการเปิดน้ำอุ่นให้คุณอาบน้ำเลย” มุกดาจัดการวางสิ่งของลง ตอนนี้เธอไม่อยากให้ชลธีรู้เรื่องว่าตนเองไปรับงานแปลงานหนึ่งเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก ผมจัดการเองก็หมดเรื่องแล้ว ใช่สิมุก คุณก็พักผ่อนมานานขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้กลับไปทำงานที่บริษัทเอาไหม?” ชลธีรู้สึกว่าไม่เห็นหน้ามุกดาในบริษัทแล้ว มักรู้สึกว้าเหว่อยู่ในใจ
“ได้ค่ะ” มุกดาตอบตกลง เธอก็อยากอยู่กับชลธีเช่นเดียวกัน งานแปลทางนี้ สามารถทำได้ในเวลากลางคืนอยู่แล้ว
เมื่อได้ยินเสียงมุกดาตอบตกลงตนเอง ชลธีก็ดีใจจนผิวปากออกมาทันที
เมื่อเห็นว่าชลธีเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว มุกดาก็รีบเก็บสิ่งของของตนเองทันที งานแปลหลายวันมานี้เธอก็ทำได้เกือบจะเสร็จแล้ว อีกสองวันก็สามารถส่งต้นฉบับได้แล้ว
ชลธีอาบน้ำเสร็จ ก็เดินห่อตัวด้วยผ้าขนหนูออกจากห้องน้ำ ร่างกายสูงเพรียวกำยำของเขาเมื่ออยู่ใต้แสงไฟแล้วยิ่งทำให้เห็นความเซ็กซี่จนเห็นได้ชัด
มุกดาชำเลืองมองเขาเ จนไม่สามารถดึงสายตาให้เบนไปทางอื่นได้ เธอเผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
ชลธีเดินมาอยู่ด้านข้างของมุกดา จากนั้นก็กอดเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง
“มุก คุณดีจริงๆ เลย” ชลธีจูบลงบนเส้นผมของมุกดา เขาชอบกลิ่นกายเฉพาะตัวของเธอมาก
มุกดาใช้มือทั้งสองข้างเกี่ยวกระหวัดรัดเอวของชลธีเอาไว้ จากนั้นก็เอาใบหน้าอิงแอบไปกับแผงอกกำยำของเขา
“ชลคะ” น้ำเสียงออดอ้อนของมุกดา ทำให้หัวใจของชลธียวบยาบลง จนเขาไม่สามารถควบคุมตนเองเอาไว้ได้อีกแล้ว พลันอุ้มตัวของมุกดาขึ้นมา แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่เตียงนอนทันควัน
“มุกดา ในที่สุดแกก็กลับมาทำงานแล้ว ทำให้พวกเราคิดถึงกันจนจะแย่แล้วเนี่ย” จันวิภากับโธรณีก็มายืนรอตรงประตูสำนักเลขาธิการ เพื่อเป็นการต้อนรับมุกดา
วันนี้มุกดานั่งรถของชลธีมา ชลธีพูดว่า เธอเจ็บระบมไปทั้งตัว ไม่เหมาะกับการไปเบียดขึ้นรถเมล์มา เลยถือวิสาสะพาตัวเธอมาด้วยเลย
“ฉันก็คิดถึงพวกแก” ใบหน้าของมุกดายิ้มหน้าบาน ทุกอย่างมันสลายไปดั่งก้อนปุยเมฆไปแล้ว ตอนนี้เธอจักต้องมีชีวิตใหม่ให้ดีๆ
“คืนนี้พวกเราจะไปกินกุ้งมังกรกัน มีแค่พวกเราสามคน ไม่พาใครไปทั้งนั้น ไม่งั้นพวกเราก็ต้องมานั่งเกร็งกัน” ความหมายของจันวิภาชัดเจนมาก คือไม่อยากให้ชลธีติดสอยห้อยตามไปด้วย
“ได้ ฉันจะบอกเขาว่าวันนี้ฉันจะออกไปฉลองสักหน่อย” มุกดาตอบตกลงทันที
ทั้งสามคนพูดคุยกันอยู่สักพัก คนในสำนักเลขาธิการก็มาถึงกันอย่างไม่ขาดสาย ผู้จัดการชโนทัยได้รับแจ้งแล้วว่า ภรรยาของท่านประธานจะมาทำงาน เธอจึงมาทำงานก่อนเวลาเข้างาน
“มุก ไม่ได้เจอกันหลายเดือน คุณนี่ยิ่งสวยขึ้นทุกวันนะ ตำแหน่งของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะ ท่านประธานได้จัดที่เฉพาะไว้ให้คุณแล้ว คุณเดินตามฉันมาสิ” ผู้จัดการชโนทัยของสำนักเลขาธิการปฏิบัติตัวดีกับมุกดามาโดยตลอด พอตอนนี้รู้ว่ามุกดาคือภรรยาของท่านประธาน เลยระมัดระวังเป็นพิเศษมากขึ้น
“งั้นฉันไปอยู่ที่ไหนเหรอคะ?” มุกดามองมาที่ผู้จัดการชโนทัย
“อยู่ด้านข้างของท่านประธาน เขาพูดว่าแบบนี้ถือว่าสะดวกดี” ไม่รู้ว่าการที่ชลธีพูดว่าถึงสะดวกดีคืออะไร ในทางกลับกันท่านประธานพูดว่าอะไรก็คือตามนั้นแหละ
แต่พอมุกดาฟังแล้วกลับหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันที เธอเดินตามผู้จัดการชโนทัยมายังห้องทำงานของท่านประธานชั้นที่30
โต๊ะก็จัดการวางไว้เรียบร้อยแล้ว ตำแหน่งของมุกดาไม่มีการเปลี่ยนแปลงไป ถือว่าเป็นมือขวาของชลธีเหมือนเดิม ในห้องทำงานทั้งห้องมีโต๊ะทำงานแค่สองตัวเท่านั้น
ผู้จัดการชโนทัยพาตัวมุกดาขึ้นมาแล้ว จากนั้นก็พูดกำชับเล็กน้อยกับเธอ และเดินออกไปทันที
“นั่งลงสิ จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว คุณสามารถทำงานได้เลย” ชลธีพูดกับมุกดา
“แล้วธินิดาไม่ได้อยู่ที่นี่หรือคะ?” โต๊ะของธินิดาไม่ได้อยู่แล้ว สิ่งของทุกอย่างที่เป็นของเธอหายวับไปกับตา ราวกับว่าคนคนนี้ไม่เคยมาด้วยซ้ำ
“ทำไมเหรอ? คุณยังอยากเห็นมีใครบางคนมาแทรกกลางระหว่างเราสองคนเหรอ?” ชลธีวางปากกาในมือลง พลางจ้องมองมุกดา การที่เธอมาอยู่ข้างกายของเขานั้น มันดีกว่าอะไรทั้งสิ้น
“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ ฉันก็แค่เผลอหลุดปากถามไปงั้นเอง” มุกดาแอบยิ้ม เธอรู้สึกระหว่างเธอกับชลธีในแบบนี้เหมือนกับคู่สามีที่อยู่กินกันมานานอย่างนั้นเลย
เมื่อนั่งลงด้านหน้าโต๊ะทำงานแล้ว มุกดาพบว่าบนโต๊ะของตนเองนั้นยังมีกระถางต้นไม้จัดวางไว้หนึ่งกระถางอย่างใส่ใจด้วย
พลางยื่นมือออกไปลูบคลำกลีบดอกไม้สด มุกดามีความสุขมาก
“ชอบไหม?” สายตาของชลธีเอาแต่มองตามมุกดาอยู่ตลอดเวลา
“ชอบค่ะ” เธอชอบพวกดอกไม้ใบหน้าพวกนี้ที่สุดอยู่แล้ว
เมื่อเห็นว่ามุกดาชอบ เขาก็ดีใจมากเช่นกัน เมื่อคืนนี้เขาได้ไปเลือกซื้อกระถางต้นไม้มาด้วยตนเองเลย คนนั้นพูดว่าดอกไม้นี้มันเลี้ยงง่าย แถมอยู่นานด้วย อีกทั้งยังหอมมาก นี่แหละเหมาะกับมาตรฐานของชลธีแล้ว
“ถ้าหิวก็เปิดลิ้นชักนะมีของกินอยู่ ใช่สิชงกาแฟให้ผมสักแก้วนะ” ชลธีรอคอยมุกดาอยู่ตลอดตอนที่เธอกำลังพูดคุยโม้ไปเรื่อยกับพวกของจันวิภาอยู่ เพื่อให้มาชงกาแฟให้กับตนเอง เพราะว่าภรรยาชงกาแฟให้ตนเองถือว่าอร่อยที่สุดแล้ว
ชลธีคิดเช่นนี้ แต่ว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นไปตามที่คาดคิดไว้
มุกดาหยิบแก้วกาแฟออกมาและไปชงกาแฟให้กับชลธีทันที วันนี้เธออารมณ์ดีมาก พอถึงห้องชงชาแล้วตนเองก็ไม่ทันระวังจนไปกดน้ำเย็นใส่มาซะเต็มแก้ว
พอเดินออกมาจากห้องชงชากลับมายังห้องทำงานของท่านประธานนั้น มุกดายังแปลกใจอยู่ว่าทำไมน้ำร้อนถึงไม่มีควันพวยพุ่งออกมาเลย ทว่าในใจก็ไม่ได้คิดไปเรื่องน้ำเย็นเลย
หลังจากวางกาแฟลงบนโต๊ะของชลธีแล้ว มุกดาก็ทำงานทันที ภารกิจของเธอคือต้องช่วยชลธีดูเอกสารเร่งด่วนเหล่านี้
ชลธีก็มีความสุขปลื้มปริ่มพลางยกแก้วกาแฟขึ้นมา หลังจากจิบไปอึกหนึ่งแล้ว ดวงตาของเขาก็มองมาทางมุกดาทันที พร้อมทั้งแสดงสีหน้าแปลกประหลาดมาก
มุกดาเองก็จับสัมผัสได้ว่าชลธีกำลังมองตนเองอยู่ เธอก็มองมาทางชลธี เมื่อเห็นการแสดงออกของเขาแล้ว ก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดมาก
“ทำไมเหรอ? ไม่อร่อยเหรอ?” มุกดาถามชลธี
“ไม่นะ อร่อยมากเลย ผมชอบมาก” ชลธีพูดไป ก็จัดการยกซดกาแฟเย็นแก้วนั้นจนหมดเกลี้ยงทันที
