หลังจากชลธีฟังมุกดาอ่านเอกสารจบแล้ว น้ำเสียงของเธอช่างไพเราะน่าฟังมาก ทั้งอ่อนโยนทั้งเอื้อนเอ่ย ราวกับกินน้ำตาลหวานๆ สักก้อนอย่างนั้น
“คุณคิดว่าอย่างไร?” ชลธีเปลี่ยนท่วงท่าให้สบายขึ้น เพื่อสอบถามมุกดา
“คุณถามฉันเหรอ?” มุกดาไม่กล้าอยากจะเชื่อ เพราะว่าตนเองไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อนเลย แล้วชลธียังมาถามความคิดเห็นของตนเองอีก
“คุณก็ล็อกประตูไปแล้วนี่ หรือว่าต้องการให้ผมไปถามคนอื่นอีกเหรอ?” ชลธีทำหน้าใสซื่อ
ได้ เมื่อครู่ที่ฉันทำลงไปก็เป็นเพราะว่าโมโหธินิดา แต่ตอนนี้กลับลืมต้นตอบปัญหาเรื่องนี้ไปแล้ว
“แต่ว่าฉันยังไม่เคยสัมผัสกับพวกนี้มาก่อนเลย ฉันก็ไม่เข้าใจเลยนะ” แม้ว่ามุกดาจะจับจุดได้แล้ว ทว่าเธอก็ไม่เคยสัมผัสกับพวกนี้มาก่อนเลย ก็เกรงว่าจะพูดผิดไป
“ก็เพราะว่าคุณไม่เคยสัมผัสมาก่อน ดังนั้นผมถึงได้ถามคุณไง ผมอยากดูสักหน่อยว่าคนอาชีพอื่นจะมองเรื่องนี้ยังไง” ชลธียิ้มให้เล็กน้อยและมองมาทางมุกดา
ผู้ชายคนนี้ หน้าตาดีชะมัดเลย แถมยังยิ้มให้อีก นี่กำลังยั่วยวนคนเห็นได้ชัดเจนเลยนะเนี่ย
“งั้นฉันพูดในสายตาของฉันแล้วกันนะ” มุกดาเองก็สนใจในด้านธุรกิจเป็นอย่างมาก เธอดูเอกสารจนจบแล้ว แท้จริงในใจก็มีคำตอบอยู่แล้ว ทว่าไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่
เธอเอาเอกสารออกมา พร้อมทั้งจัดการวิเคราะห์แยกแยะให้กับชลธี จากนั้นก็พูดความคิดของตนเองออกมา
ตอนแรกชลธีก็ใช้ท่วงท่าสบายใจเฉิบตอนที่เอนหลังอยู่ ทว่าเมื่อเขาได้ยินความคิดเห็นของมุกดาแล้ว พลันผุดนั่งทันที
คนคนนี้ไม่เคยสัมผัสมาก่อน แถมยังเป็นความคิดของผู้หญิงคนหนึ่งด้วยเหรอ? ทำไมถึงได้สอดคล้องกับความคิดของเขาได้อย่างไรกัน
มุกดาอ่านจบแล้ว ก็พบว่าชลธีเอาแต่จ้องมองตนเองตาเขม็งอยู่ สายตาคู่นั้นราวกับเหมือนกำลังมองสมบัติอยู่เช่นนั้น
“ฉันพูดผิดไปแล้วเหรอ? ฉันก็พูดแล้วนะว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นเลย ฉันแค่พูดไปมั่วๆ คุณก็ทำเหมือนฉันเผลอพลั้งปากพูดออกไปเท่านั้นก็พอ” มุกดามองอาการของชลธีที่แสดงออกมา ยังคิดว่าตนเองพูดไม่ถูกต้องเลย พลันรีบชี้แจงอย่างรีบร้อน
มือของชลธีดึงมือของมุกดาเอาไว้ เขาคว้ามือเอาไว้แน่นด้วยอาการตื่นเต้น
“ผู้หญิงที่ผมชลธีสนใจเป็นผู้มากความสามารถมีพรสวรรค์จริงๆ คนหนึ่งเลย ทั้งๆ ที่คุณก็ไม่เคยเกี่ยวพันกับวงการธุรกิจมาก่อนเลย แต่คุณวิเคราะห์ได้ไม่น้อยหน้านักการตลาดมืออาชีพเลย! เก่งมากเลย!” ชลธีชื่นชมเอาใจมุกดา
จนมุกดาหน้าแดงแล้ว นี่เป็นความคิดของตนเองจริงๆ แถมยังเอาไปเปรียบเทียบกับนักการตลาดมืออาชีพอีกเหรอเนี่ย?
ชลธีให้มุกดาดูเอกสารอีกฉบับ เพื่อให้เธอพูดถึงความคิดเห็นของตนเอง
พอมุกดาอ่านจบแล้วในสมองก็ต่างผุดความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่งตามธรรมชาติและเธอก็พูดมันออกมา ชลธีเองต่างก็เห็นด้วยทั้งหมด
“มุกครับ คุณไม่เคยเห็นเอกสารพวกนี้มาก่อนเลยใช่ไหม?” ชลธีเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่นะ ตอนที่พ่อของฉันล้มละลายฉันยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ฉันเรียนการแปลมา ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับอะไรพวกนี้เลย” มุกดาก็รู้สึกว่าตนเองช่างแปลกประหลาดมาก หรือว่ามาจากคุณพ่อณิชพนที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรมมาให้ตนเองงั้นเหรอ?
“ฉันคิดว่าน่าเป็นเพราะว่าพันธุกรรมมาจากคุณพ่อฉันแหละ” มุกดาพูดความคิดของตนเองที่อยู่ในใจออกมา
ทว่าชลธีไม่เห็นด้วย ถ้าเป็นพันธุกรรมที่ถ่ายทอดมาจากณิชพลแล้ว งั้นณิชพลก็คงไม่ล้มละลาย ในเชิงทางการค้าแล้ว ณิชพลยังสู้มุกดาไม่ได้เลย
ทว่านั่นคือพ่อตาของตนเอง เขาก็ไม่กล้าคิดเองเออเอง
“อาจจะใช้มั้ง งั้นต่อไปผมก็ไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้แล้วซิ คุณมุกดาครับ ผมจะให้คุณรับตำแหน่งอีกอย่าง คุณต้องช่วยผมให้ดีๆ นะ” ชลธีพูดกับมุกดาอย่างจริงจังหนักแน่น
ทว่าในใจของมุกดาไม่อยากจะรับไวเลย เพราะว่าเธอยังรับงานแปลอีกงานเอาไว้ ถ้าที่นี่งานเยอะแล้ว เธอก็ไม่มีเวลาพร้อมทั้งกะจิตกะใจไปแปลงานแล้ว
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ชลคะ บางทีฉันก็แค่บังเอิญเท่านั้นเอง ฉันดูแค่เอกสารพวกนี้ก็พอแล้วนะ” แม้ว่ามุกดาอยากจะช่วยชลธีจัดการเรื่องพวกนี้อย่างสุดกำลัง ทว่าทั้งหมดนั่นเป็นเอกสารลับของบริษัทฮอนดากรุ๊ป เมื่อตนเองไปรู้มากเกิน มันดูไม่ค่อยดีไหม
“งั้นคุณต้องการให้ผมเหนื่อยตายไปเลยใช่ไหม? ผมว่าคุณไม่เห็นใจผมเลยสักนิดนะเนี่ย หรือว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่เหรอ ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนไม่ดี ต่อไปผมจะชดใช้คืนให้คุณดีๆ เลย จริงนะ ผมต้องทำให้ได้อย่างแน่นอน” ชลธีไม่ใช่คนปากหวาน แต่พอพูดกับมุกดาแล้วพูดคล่องมาก
“ค่ะ ได้ค่ะ งั้นฉันจะช่วยคุณดูบ้างนะ สุดท้ายคุณก็ต้องมาตัดสินเองอยู่ดี ถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีประสบการณ์เลยด้วยซ้ำ” มุกดาเห็นท่าทางชลธีกำลังน่าเอ็นดูมาก แถมการตัดสินใจยังน่ารักมากด้วย
หลังจากเลิกงาน ทั้งสองคนเดินจูงมือออกจากห้องทำงาน เมื่อลงมาจากลิฟต์ก็พบเจอกับพนักงานมากมาย พนักงานทั้งหลายก็ต่างทักทายพวกเขาทั้งสองคน เรื่องที่มุกดาเป็นภรรยาเจ้าของกิจการบริษัทฮอนดากรุ๊ปเรื่องนี้คงไม่ใช่ความลับอะไรอีกแล้ว
ธินิดาก็อยู่ท่ามกลางบรรดาพนักงานเหล่านั้น เธอมีรอยยิ้มเล็กน้อยประดับอยู่บนใบหน้า ตอนที่มองมาที่มุกดากับชลธี รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเธอก็ไม่ได้หุบเลยด้วยซ้ำ
“ชล มุก พวกคุณรักกันจัง” ธินิดาเห็นการแสดงออกของทั้งสองคน เหมือนว่าไม่ได้ทะเลาะกัน งั้นที่เธอลงทุนทำไปทั้งหมดก็เท่ากับสูญเปล่าไปเหรอ?
“ก็ได้อยู่นะ” มุกดาตอบกลับมาหนึ่งประโยค ทว่าชลธีไม่ได้พูดอะไร ในสายตาของเขามีเพียงมุกดาอยู่คนเดียว และแทบไม่มองธินิดาสักนิดเลย
เคยมีคนพูดกันทั่วพระนครเหรอ ว่าทายาทบริษัทฮอนดากรุ๊ปชอบผู้หญิงที่ชื่อธินิดาไม่ใช่เหรอ? แต่พอเวลาที่เธอกลับมาแล้วทุกอย่างมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงล่ะ?
หัวใจของผู้ชายเปลี่ยนง่ายจริงๆ แต่เปลี่ยนไปก็ดี ทั้งๆ ที่เคยเปลี่ยนใจมาแล้ว ก็ยังสามารถให้เขาเปลี่ยนใจกลับมาได้นี่
พอเดินมาที่ประตู จันวิภากับโธรณีรอมุกดาอยู่ตรงนั้นแล้ว วันนี้ยุ่งมาทั้งวัน จนเกือบลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“ชลคะ คุณก็ดีขึ้นแล้ว ฉันบอกนัทธ์แล้ว ว่าเดี๋ยวคุณกลับบ้านไปพยายามให้คุณกินอาหารอ่อน และก็ไม่เหมาะกับการไปกินของนอกบ้าน วันนี้พวกเราจะไปฉลองกันสักหน่อยค่ะ คุณกลับบ้านนะ” มุกดาให้ชลธีกลับบ้านไป
ส่วนชลธีจ้องมองโธรณีตาเขม็ง ทว่าโธรณีไม่มองเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้มีพี่สะใภ้คอยหนุนหลังแล้วนี่ พี่ใหญ่ก็ไม่สามารถทำอะไรตนเองได้ขนาดไหนหรอก
เมื่อเห็นว่าโธรณีไม่สนใจตนเองแล้ว ชลธีก็อยากไปด้วย วันนี้ตนเองก็ท้องเสียมาทั้งวันแล้ว เขาทำได้แค่พูดกำชับไปไม่กี่ประโยค จากนั้นจำต้องกลับบ้านอย่างตาละห้อย
“มุก แกดูประธานชลธีของแกนะ ทำไมถูกแกอบรมจนเชื่อฟังได้ขนาดนี้เนี่ย?” จันวิภากำลังแซวมุกดาอยู่
“ใช่สิใช่เลย พี่ชายฉันนะเมื่อก่อนเวลาปฏิบัติตัวกับธินิดาก็ไม่เคยเชื่อฟังสักเท่าไหร่เลย อ้อ เมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไรอยู่นะ ฉันว่าไปซื้อไอติมสามแท่งกัน” โธรณีร้อนรนเกิน จนเผลอหลุดพูดออกมา พอรู้ตัวว่าตนเองพูดผิดไปแล้ว ก็รีบร้อนว่าจะไปซื้อไอศกรีมทันที
“นี่ แสนดี ไม่มีอะไรหรอก ฉันมั่นใจตัวเองมาก” มุกดาแอบพูดด้านหลังของโธรณี
กระทั่งสองคนต่างชอบพอกัน งั้นก็อยู่ด้วยกัน ต่างเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน
ถ้าไม่ชอบกันแล้ว แค่ใจมันเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ในใจของมุกดามองความรักเป็นแบบนี้
ส่วนเรื่องของประวีร์ที่ผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไป การถูกธีรเมทหักหลังก็ไม่จำเป็นต้องไปวนเวียนฟื้นฝอยหาตะเข็บอีกแล้ว จนกระทั่งตอนนี้ชลธีพูดว่ารักตัวเองแล้ว ประจวบเหมาะกับตัวเธอเองก็รักเขาเช่นเดียวกัน แล้วทำไมถึงจะไม่อยู่ด้วยกันล่ะ?
