รถคันนั้นพุ่งชนเข้าหามุกดาอย่างบ้าคลั่ง เวลานี้ณิชพนไม่มีทางออกอีกแล้ว เขาได้แต่มองดูลูกสาวตัวเองถูกชนไปพร้อมกับตน
เวลานี้มีมือข้างหนึ่งยื่นมาข้างๆ ดึงเอามุกดาไป ณิชพนถูกบดขยี้อีกครั้ง ณิชพนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ
มุกดาที่ถูกดึงออกไป เธอเห็นว่าคนที่อยู่บนรถคันนั้นคือปรีณาพรรณ เวลานี้สายตาปรีณาพรรณก็มองมุกดาอย่างโหดเหี้ยมอยู่ด้วย
“ชนคนตาย ชนคนตาย” คนที่อยู่แถวนั้นเห็นณิชพนถูกบดขยี้จนตาย ล้วนตระหนกตกใจ มีคนโทรเรียก 120 กับ 110
ปรีณาพรรณในตอนนี้ยังอยากชนมุกดาให้ตาย เมื่อเธอเร่งเครื่องอีกครั้ง ก็กลับพบว่ารถของตัวเองถูกคนควบคุมไว้ ทุกคนคิดว่าปรีณาพรรณเป็นคนบ้า
มุกดามองประวีร์ที่อยู่ข้างๆ เธอแตกสลายทั้งใจทั้งกายไปแล้ว
“อุ้มฉันไป อุ้มฉันไปให้หน่อย” มุกดาขอร้องประวีร์ ขาของเธอในเวลานี้ไม่เชื่อฟังอีกต่อไปแล้ว เห็นพ่อของตนถูกคนชนจนตายเพราะช่วยตน มุกดาไม่มีทางรับได้
ประวีร์อุ้มมุกดาขึ้น แล้วไปวางใกล้ๆ ณิชพน
แม้ตัวณิชพนจะเต็มไปด้วยเลือด แต่กลับดูสงบมาก ดูเหมือนเขาไปด้วยใจสงบสุข เห็นลูกสาวตัวเองไม่เป็นไรเขาก็วางใจแล้ว
“คุณพ่อ คุณพ่ออย่าหลับ อย่าหลับนะคะ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ตื่นขึ้นมาแล้วเรากลับไปฉลองกันเถอะค่ะ” มุกดาพูดกับร่างไร้วิญญาณของณิชพน เธอยื่นมือไปพยายามห้ามเลือดให้ร่างกายของณิชพน แต่เลือดก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
หมอมาแล้ว ตำรวจก็มาด้วย ปรีณาพรรณถูกควบคุมตัว แต่เวลานี้กลับไม่เห็นธินิดากับชลธี เมื่อครู่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ชลธีกลัวว่าธินิดาจะเห็นแล้วตกใจเหรอ
มุกดาเสียใจหัวใจแตกสลาย พ่อของเธอตาย แต่ชลธีที่อยู่ที่นี่ด้วยกลับไม่เข้ามาดูเลย มุกดาเจ็บปวดมาก
“คุณผู้หญิง คุณพ่อของคุณเสียชีวิตแล้วครับ โปรดระงับความเศร้าโศก” หมอระบุต่อมุกดา ยืนยันว่าณิชพนเสียชีวิตแล้ว
“คุณพ่อ! คุณพ่อ!” เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จะนำร่างของณิชพนออกไป แต่มุกดากอดศีรษะของณิชพนเอาไว้แน่น ไม่ให้ใครแตะต้อง
“มุก ปล่อยมือเถอะ ให้คุณอาณิชพนไปอย่างสบายใจเถอะนะ” เวลานี้ประวีร์ทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมมุกดา พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เล็ก มุกดาไม่มีแม่ คุณอาณิชพนเลี้ยงดูเธอมาคนเดียว ความรู้สึกระหว่างพ่อลูกนั้นลึกซึ้งมาก ไม่ว่าใครก็ทนไม่ได้ทั้งนั้น
“ไม่ ไม่ คุณพ่อฉันยังไม่ตาย เขายังไม่ตาย เขาแค่หลับไป คุณดูสิคุณดู เขานอนหลับอย่างสงบสุขแค่ไหน” มุกดามองหน้าณิชพน และพูดกับประวีร์
วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อ แต่จะกลับกลายเป็นวันครบรอบวันตายของเขา จิตใจของมุกดาเศร้าเสียใจเหลือคณา ค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก
“ไปเถอะ ไปเถอะนะมุก” ประวีร์กอดประคองมุกดาขึ้น เพื่อให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สามารถนำร่างของณิชพนออกไป
“คุณพ่อ คุณพ่อคะ คุณพ่อ!” มุกดาร้องไห้กับร่างของณิชพน แต่พ่อของเธอก็จะไม่ตอบเธออีกแล้ว
ปรีณาพรรณถูกตำรวจใส่กุญแจมือ เธอแค่บอกว่าเบรกไม่ทำงาน ไม่ใช่เจตนาฆาตกรรม
มุกดาดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของประวีร์ เธอกระโจนใส่ปรีณาพรรณ มันรวดเร็วมาก แม้แต่ประวีร์ที่กอดเธออยู่ยังไม่ทันได้รู้ตัว พวกตำรวจก็ยังสอบสวนปรีณาพรรณอยู่ “เพี๊ยะๆ” เสียงเพี๊ยะดังขึ้นสองครั้ง ปรีณาพรรณถูกมุกดาตบสองที
“เฮ้ คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณตบใครไม่ได้นะครับ” ตำรวจเข้าห้ามมุกดา ประวีร์ที่ได้สติแล้วจึงเอามุกดามาปกป้องไว้ในอ้อมแขน
“ทำไมจะตบไม่ได้ เธออาจจะชนคนจนตาย เราตบนิดหน่อยไม่ได้เหรอ” ประวีร์พูดอย่างเย็นชา
ตำรวจจึงไม่สอบสวนเรื่องที่มุกดาตบให้มากความอีก
ตำรวจคุ้มกันปรีณาพรรณออกไป มุกดายังคิดจะเข้าไปตบปรีณาพรรณอีก ตอนนี้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ ในใจมีเพียงความคิดเดียว คือต้องฆ่าปรีณาพรรณให้ได้
“มุก ผมได้ให้คนไปเอากล้องวงจรปิดมาแล้ว ปรีณาพรรณคงจะถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม คุณอย่าวู่วามอีกเลย คุณกำลังเศร้ามาก ต้องการให้ผมโทรหาชลธีให้ไหม” แม้ประวีร์จะรักมุกดา แต่เขารู้ว่ามุกดาเป็นภรรยาของชลธี ยังต้องให้ชลธีรู้เรื่องของวันนี้
“ไม่เอา ไม่ต้อง คุณไม่ต้องโทรหาเขา ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดเขา” มุกดารีบห้ามประวีร์ เวลานี้หัวใจเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ร้อนรนกังวลใจจนหมดสติไป
ประวีร์จับชีพจรให้มุกดา พบว่าเธอเศร้าเกินไป สะเทือนใจจนเป็นลม ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก
“ฉันเป็นใคร” มุกดามองประวีร์ที่กำลังเฝ้าตัวเอง
“คุณคือมุกดาไง?” ประวีร์บอกกับมุกดา
“แล้วคุณเป็นใคร” เพิ่งฟื้นขึ้นมามุกดาก็ถามอีกครั้ง
“ผมคือประวีร์ เป็นเพื่อนสนิทของคุณ” ประวีร์เห็นสภาพแบบนี้ของมุกดาแล้วรู้สึกไม่ค่อยดี
“อ้อ แล้วที่นี่ที่ไหน” มุกดามองไปรอบๆ ทั่วทุกที่เป็นสีขาว เหมือนจะเป็นโรงพยาบาล
“เป็นโรงพยาบาล แต่ฉันมาโรงพยาบาลทำไมล่ะ” มุกดาพูดกับตัวเอง
ประวีร์ขอให้แพทย์และพยาบาลนำเครื่องมือมาทันที เกิดอะไรขึ้นกับมุกดา เขาต้องการให้ตรวจเธอเพิ่มเติม
เพราะมุกดาเสียใจมากเกินไปจนสูญเสียความทรงจำชั่วคราว
“ประวีร์ ลำบากคุณแล้ว ฉันมารับมุกกลับไป” คุณนายเจนนี่ได้ยินข่าวการเสียชีวิตของณิชพน เธอเองก็เศร้ามาก คนดีคนนั้นจากไปแล้ว ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตยังทำทุกอย่างเพื่อมุกดาลูกสาวของเธอ
“คุณนายเจนนี่ ทำไมคุณต้องรับมุกดากลับไปครับ” ประวีร์ถามคุณนายเจนนี่อย่างแปลกใจมาก
“เพราะฉันเป็นแม่ของเธอ” คุณนายเจนนี่มองมุกดา เธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างนิ่งๆ ลอยๆ เหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่ และเหมือนว่ากำลังคิดถึงใครบางคน
เรื่องที่มุกดาเข้าโรงพยาบาลได้ถูกปกปิดไว้ แม้แต่ชลธีก็ไม่รู้เรื่อง ประวีร์ไม่รู้ว่าคุณนายเจนนี่หาเจอได้อย่างไร
แต่คำพูดของคุณนายเจนนี่ก็ทำให้ประวีร์ตกใจไปครู่หนึ่ง
“คุณนายเจนนี่ ความหมายของคุณคือ คุณเป็นแม่ของมุกเหรอครับ” ประวีร์อ้าปากเหวอ
“ใช่ ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของเธอ คุณอย่าถามว่าเพราะอะไรฉันถึงทิ้งเธอ ฉันบอกคุณได้แค่ว่า ฉันไม่เคยทิ้งเธอ” คุณนายเจนนี่พูดกับประวีร์
“ตอนนี้พ่อของเธอเสียแล้ว ให้ฉันดูแลเธอเถอะ ประธานประวีร์ ขอบคุณที่ช่วยลูกสาวของฉันไว้ ตอนนี้เธอท้องแล้วใช่ไหม ฉันอยากส่งเธอไปต่างประเทศ ห่างไกลจากสถานที่แสนเศร้าของเธอ ประจวบกับที่เธอก็สูญเสียความทรงจำ จะได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง” แม้คุณนายเจนนี่จะไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า แต่เมื่อเห็นท่าทางเศร้าหมองของลูกสาวตัวเอง เธอก็เสียใจเช่นกัน
