อักลี่ถูกเสียงกินของทุกคนปลุกให้ตื่น เขาเองก็หิวเหมือนกัน วรกัญญายังไม่ทันเข้าไปอุ้มอักลี่ ชลธีก็เริ่มป้อนของกินให้เขาแล้ว
อักลี่เองก็เข้ากันได้ดีกับชลธี ทั้งสองป้อนกันไปมาอย่างสนิทสนมกันมาก
การกระทำนั้นทำให้วรกัญญาอิจฉาตาร้อนนิดๆ อยู่ในใจ ลูกชายยังไม่เคยสนิทสนมกับตัวเธอเองขนาดนี้มาก่อนเลย หรือว่าเพราะตัวเธอยุ่งเกินไป จนมีเวลาให้เขาน้อยเกินไปงั้นเหรอ?
“อักลี่ เดี๋ยวนายจะนอนอีกไหม?” ชลธียัดขนมชิ้นเล็กๆ ใส่ปากอักลี่แล้วถามเขา
“ไม่นอนแล้วฮะ วันนี้เราปีนเขากันไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะครับ?” อักลี่ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่ไหน เขาเห็นแค่ว่าสถานที่แห่งนี้ค่อนข้างราบเรียบ
“ฮ่าๆๆ พวกเรามาถึงกึ่งกลางภูเขาแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังพักผ่อนกันครู่หนึ่ง อีกเดี๋ยวเราก็จะปีนขึ้นไปถึงยอดเขารวดเดียวเลย ไปชมทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไป” ชลธีขบขันกับอักลี่
ทำไมเด็กคนนี้น่ารักต้องตาตัวเองแบบนี้นะ อาจเป็นเพราะเด็กคนนี้คือลูกของวรกัญญา ด้วยความรักที่มีต่อแม่ของเขา แน่นอนว่าอาจจะชอบเขาด้วยอยู่แล้ว ชลธีนั้นอธิบายกับตัวเองแบบนั้น
อักลี่สีหน้าประหลาดใจ ตัวเองแค่นอนต่ออีกหน่อยเท่านั้นเองนะ ทำไมถึงได้มาถึงครึ่งภูเขาได้แล้วล่ะ?
“เดี๋ยวผมเดินเองฮะ” เพื่อชดเชยความเสียใจ อักลี่ตัดสินใจที่จะสนุกด้วยการปีนเขาด้วยตัวเอง
“โอเคๆ เดี๋ยวนายก็เดินเองแล้วกันนะ” ชลธีลูบใบหน้าเล็กของอักลี่ ผิวของเด็กน้อยคนนี้อ่อนนุ่มมาก ทำให้เขาอยากจะกอดมาจูบแรงๆ จริงๆ เชียว
เมื่อมีคนเยอะกำลังรบก็แข็งแกร่ง ของที่เอาออกมาได้ถูกทุกคนจัดการได้พอสมควรแล้ว
กินกันไปพอสมควร คนที่แบกของเองก็ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ในตอนนี้ทุกคนนั้นได้ปลดเกราะลงแล้ว
พักผ่อนกันอีกครู่หนึ่ง จันวิภาและโธรณีก็ดึงวรกัญญาไปถ่ายรูปมากมายที่นั่น ทศพรมองชลธีที่อยู่กับอักลี่ เด็กคนนี้หน้าตาดีมาก จนทำให้ทศพรมีความคิดหนึ่งขึ้นมา ควรมีลูกสักคนได้แล้วไหมนะ
พักกันครู่หนึ่งและเก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมพร้อมจะมุ่งหน้าไปยังยอดเขา
“อักลี่ พวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว นายเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?” ชลธีถามอักลี่เสียงดัง และมีแต่ตอนที่อยู่กับอักลี่เท่านั้น ชลธีถึงจะเก็บท่าทีเย็นชาเอาไว้ทั้งหมด
“เรียบร้อยฮะ พวกเราไปกันเถอะ” อักลี่กำลังเลือดร้อน ในตอนนี้เขาฟื้นคืนสภาพเดิมมาพอสมควรแล้ว และเขาตั้งตารอที่จะได้สัมผัสกับความสนุกของการปีนเขา เขาโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยปีนเขามาก่อนเลย
ชลธียื่นมือใหญ่ออกไป อักลี่ยื่นมือเล็กเข้าไปในมือใหญ่ของชลธี ทั้งสองจูงมือกันแล้วเริ่มเดินไปข้างหน้า
วรกัญญาถูกลูกชายของตัวเองเมินโดยสมบูรณ์ จันวิภาและโธรณีเองก็แอบหัวเราะอยู่ข้างหลัง
เพื่อให้ทันกับจังหวะฝีเท้าของวรกัญญา ชลธีช่างลำบากจริงๆ เขาดีกับลูกชายของวรกัญญาขนาดนั้น
ชลธีให้คนไปตรวจสอบวรกัญญาระหว่างที่อยู่ฝรั่งเศสแล้ว เกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นกับเธอ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ได้บมสรุป แต่ว่าความรักที่เขามีต่ออักลี่นั้นก็มาจากในจริง
เห็นอักลี่นั้นยังเป็นเด็ก แต่เขาก็สามารถทนต่อความยากลำบาก ขาสั้นน้อยๆ ของเขาก้าวไปบนทางบนภูเขาและมีบางครั้งที่ลื่น แต่เขาก็ไม่เคยร้องไห้ เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปอีกครั้ง
เพื่อให้ภูเขาของรีสอร์ทเป็นแบบดั้งเดิมอย่างแท้จริง ทศพรจึงไม่ได้สร้างบันไดเอาเลยไว้ในหลายๆ ที่ ทางภูเขานี่นา ก็ต้องมีความรู้สึกแบบทางภูเขาสิ ไม่อย่างนั้นก็จะมีความเป็นเมืองเกินไป
ที่จริงแล้วในรีสอร์ทยังมีที่สนุกๆ อีกมากมาย เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้บอกวรกัญญาทั้งหมด จะได้ให้เธอมาอีกคราวหน้า
แต่จนถึงตอนสุดท้าย อักลี่นั้นก็เดินไม่ไหว ชลธีจึงยกเขาขึ้นสูงแล้วให้นั่งอยู่บนบ่าของตัวเอง
อักลี่ที่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้อยู่กับพ่อรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง เดิมทีการอยู่ด้วยกันกับคุณลุงก็สนุกกว่าอยู่กับคุณแม่มาก แต่เขาก็ไม่กล้าบอกคุณแม่ ไม่อย่างนั้นคุณแม่คงจะเสียใจ
ด้วยความพยายามของทุกคนก็มาถึงยอดเขาแล้ว แม้ว่าในตอนนี้ขาของหลายคนจะกำลังสั่นสะท้าน แต่ทิวทัศน์อันงดงามบนภูเขานั้นก็ทำให้พวกเขารู้สึกว่าคุ้มค่ากับความพยายาม
“อา….” หนุ่มสาวต่างตะโกนใส่ห้วงอากาศ ขจัดความกดดันในหัวใจ
อักลี่เองก็เลียนแบบท่าทางของผู้ใหญ่ แล้วตะโกนขึ้นมาเหมือนกัน เสียงตะโกนเจื้อยแจ้วนั้นทำให้หัวใจของชลธีอ่อนยวบ
“มุก พวกเราไปถ่ายรูปกันเถอะ? ดูสิวิวทางนั้นสวยมากเลยนะ มีดอกไม้สวยๆ กับหมอกอยู่เต็มไปหมดเลย” ยังคงมีหมอกบางๆ อยู่ในส่วนลึกของป่าบนยอดเขา ราวกับเทพธิดาห่มผ้าไหมอย่างนั้น
เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองไม่มีความสนใจจะเล่นกับตัวเองแล้ว วรกัญญาก็คิดว่างั้นต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน ลูกชายอย่างจะเล่นกับชลธีมันก็ธรรมดา ตั้งแต่เกิดออกมา ลูกชายของเธอก็ไม่เคยได้เจอหน้าพ่อของตัวเองเลย ผู้ชายเพียงคนเดียวที่คุยด้วยมากที่สุดก็คือณฐวร
แต่ณฐวรนั้นค่อนข้างขรึม เขามักจะสอนอักลี่วาดอะไรน่ารักๆ และยังพาอักลี่ไปร่วมงานนิทรรศการภาพวาดอีกด้วย แต่กลับไม่เคยคิดจะพาอักลี่มาเที่ยวเล่นในธรรมชาติเลย
“ชลธี ฝากอักลี่กับคุณด้วยนะ ฉันจะไปถ่ายรูป” วรกัญญายังพูดกับชลธีเล็กน้อยแล้วเธอก็ตามจันวิภาและโธรณีไปเที่ยวเล่นไปป่าลึก
“ชล ฉันรู้สึกว่านายกับอักลี่เหมือนเป็นพ่อลูกแท้ๆ กันอย่างนั้นเลย” ทศพรยืนอยู่ด้านหลังชลธีและอักลี่ เมื่อมองไปที่คนทั้งสอง เขาก็รู้สึกอิจฉาอย่างมาก
“อักลี่ หนูชอบคุณลุงชลธีไหม?” ทศพรเย้นหว่านอักลี่
“ชอบฮะ ผมชอบคุณลุงทศพรด้วยนะ” อักลี่ปากหวานอย่างเฉลียวฉลาด พูดแต่ละคำต่างก็ทำให้ผู้คนรอบตัวมีความสุข
“ฮ่าๆๆ เด็กคนนี้ สอนมายังไงเนี่ย น่าเอ็นดูจริงเชียว ไม่ทำให้ใครผิดใจเลย ถ้างั้นอักลี่ หนูชอบคุณพ่อของหนูหรือว่าชอบคุณลุงชลธีล่ะ?” ทศพรเย้าแหย่อักลี่อีก
“ชอบทั้งหมดเลยฮะ” คำตอบของอักลี่นั้นสมบูรณ์แบบ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเจอพ่อของตัวเองมาก่อน แต่ว่าคุณพ่อจะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่ถึงไม่ได้เจอกัน อักลี่เชื่อแบบนั้นอยู่ลึกๆ
“เรียบร้อย เด็กคนนี้ต้องโตมาอย่างยอดเยี่ยมแน่ น่ารักเกินไปแล้ว อีกหน่อยคงจะเอาใจผู้หญิงได้” ทศพรชมเชยอักลี่ไม่หยุด
ในตอนที่ทศพรชมอักลี่ ชลธีก็มีความรู้สึกที่ภูมิใจมาก เหมือนกับกำลังชมลูกชายของตัวเอง
“คุณลุงฮะ พวกลุงมีแฟนไหมฮะ?” อักลี่คิดดูแล้วก็ถามชลธีและทศพร
“พวกเราก็ควรจะมีแล้วล่ะ คุณน้าจันทร์คนเมื่อกี้นี้ก็คือแฟนของฉันเอง เป็นไงบ้าง แฟนของลุงสวยไหม?” ทศพรหยอกเย้าอักลี่
“อื้ม สวยมากเลยฮะ คุณลุงชลธี ลุงมีแฟนหรือยังฮะ?” ความจริงแล้วคนที่อักลี่สนใจที่สุดคือชลธี เขาหวังอย่างยิ่งว่าชลธีจะยังไม่มีแฟน ถ้าคุณลุงชลธียังไม่มีแฟนล่ะก็ จะแนะนำคุณแม่ให้เขาได้ไหมนะ?
“ฉันเหรอ? นั่นก็พูดยากนะ ฉันเคยแต่งงานมาแล้ว…” ชลธียังไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงแหลมร้อง “อ๊า! ช่วยด้วย!” ดังมาจากที่ไกลๆ
