วรกัญญาเห็นชลธีโยนอักลี่ขึ้นกลางอากาศ เธอจึงกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว และเวลานี้ชลธีก็รับอักลี่อีกครั้ง ทั้งคู่ยิ้มให้กันแล้วกอดกัน
การกระทำเมื่อครู่เป็นการรู้กันระหว่างชายสองคน แต่วรกัญญาไม่เคยเห็น ทำให้เธอตกใจกลัวมาก
“อักลี่ มาหาแม่มา” วรกัญญาไม่มีความสุขแล้ว เมื่อครู่ใจของตนจุกอยู่ที่ลำคอ แต่สองคนนี้กลับหัวเราะกันอย่างไร้จิตสำนึก เธอรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้ามาก
“อ้อ ได้ครับ” อักลี่เห็นแม่โกรธ จึงรีบลงจากอ้อมแขนของชลธี เดินไปข้างเท้าวรกัญญา ก้มหน้าทำท่ายอมรับผิด
วรกัญญาเห็นลูกชายตัวเองเวลาที่อยู่กับตน กลับไม่มีชีวิตชีวาเหมือนตอนที่อยู่กับชลธี หรือว่าตนเข้มงวดกับลูกมากเกินไป
“เข้าบ้านก่อนจ้ะ ไปล้างมือแล้วมาทานผลไม้นะ” เมื่อเห็นฉากนี้นีรชาทำอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ให้จบลงด้วยดี
“ไปครับ คุณแม่ เราเข้าไปกัน” อักลี่ดึงชายเสื้อของวรกัญญา
แต่วรกัญญากลับรู้สึกว่าตัวเองทำลายบรรยากาศอันกลมเกลียว เธอจึงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย
“ได้ๆ เราเข้าไปกันเถอะ คุณแม่คะ ไปกันค่ะ!” วรกัญญากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เป็นไปได้ว่าเวลาที่เด็กอยู่กับผู้ชายด้วยกันถึงจะยิ่งมีความกล้าหาญมากขึ้น
ทุกคนเข้าไปในบ้าน ผลไม้และขนมเตรียมไว้พร้อมแล้ว อักลี่ดึงวรกัญญาไปล้างมือ ก่อนจะเอาผลไม้ยื่นให้วรกัญญา
“คุณแม่ทานลูกพีชสิครับ อร่อยเป็นพิเศษเลย หวานมากๆ” อักลี่พูดกับวรกัญญา และยังเอาลูกพีชมากัดโดยเฉพาะด้วย รู้สึกว่ามันหวานจริงๆ จึงให้กับวรกัญญา
วรกัญญาเห็นอักลี่เอาใจตัวเอง เธอก็รู้สึกแสบจมูกจะร้องไห้ ลูกอยู่กับตนมาตั้งแต่เล็ก ตนคือท้องฟ้าของเขา ดังนั้นลูกถึงได้ยึดติดกับตนเป็นพิเศษ นี่ทำให้ลูกไม่เป็นตัวของตัวเอง
“อักลี่ รู้สึกว่าการเล่นกับคุณลุงน่าสนใจใช่ไหม” วรกัญญาพูดกับอักลี่
“ไม่ครับ ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับคุณแม่” อักลี่พูดอย่างหนักแน่น เขาพบแล้วว่าสีหน้าของแม่ไม่ค่อยดี เขาก็อยากอยู่กับชลธีอีก แต่ซ่อนเอาไว้ในใจตัวเองเท่านั้น
“ทุกอย่างแม่ไม่ดีเอง อักลี่ หนูเป็นเด็กดี” วรกัญญารู้สึกว่าตัวเองอยากร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้อง ความเชื่อฟังของลูกทำให้เธอเจ็บปวด
วรกัญญาดึงอักลี่เข้าไป แล้วจูบแก้มเขา เธออยากจะพูดอะไรสักอย่างกับอักลี่ แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
“อักลี่ เราทานข้าวแล้วไปเล่นบอลกันเอาไหม ดีไหม” ชลธีเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมา เขาเห็นอักลี่กอดอยู่กับวรกัญญา จึงเอ่ยถามอักลี่
“ดีครับ! ไม่ได้ ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่!” ตอนแรกอักลี่ดวงตาเป็นประกายสดใส แต่แล้วก็ซึมเศร้าลง
“ไม่เป็นไร หนูไปเล่นกับคุณลุงสักพักเถอะ แม่รอหนูได้” วรกัญญาตัดสินใจแล้ว ว่าจะให้ลูกมีปฏิสัมพันธ์กับชลธีให้มากขึ้น เขาเป็นพ่อของลูก ลูกชอบเขาก็เป็นเรื่องปกติ ตนจะเผด็จการเกินไปไม่ได้ เส้นทางการเติบโตของลูกจำเป็นต้องให้พ่อของตัวเองมีส่วนร่วมด้วย
“จริงเหรอครับ ดีจังครับคุณแม่” ทันทีที่อักลี่ได้ยินว่าตัวเองสามารถไปเล่นกับชลธีได้ เขามีความสุขจนอยากกระโดดโลดเต้น
นีรชาเห็นวรกัญญาตกลงให้ลูกเล่นกับพ่อของเขา เธอก็วางใจ เด็กเกิดมาจนถึงปัจจุบัน พวกเขาไม่เคยมีส่วนร่วมด้วยกันเลย นั่นเพราะพวกเขาไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว แน่นอนว่าต้องปฏิบัติต่อลูกอย่างดี
“เอาล่ะ ทานข้าวเถอะ ทานแล้วอักลี่ของเรายังต้องมีเรื่องให้ทำอีกเยอะแยะนะ! วันนี้เป็นวันเสาร์ มุกจ๊ะ ให้อักลี่อยู่เล่นอีกวันได้ไหม รอพรุ่งนี้ค่อยกลับ ยังไงก็ตั้งวันมะรืนถึงจะไปโรงเรียนอนุบาล” นีรชาเห็นลูกชายของตัวเองใช้เวลากับอักลี่ได้น้อยมาก จึงต่อสู้อย่างแข็งขันเพื่อลูกชาย
“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวทานข้าวแล้วฉันจะกลับไปก่อน พรุ่งนี้บ่ายฉันค่อยมารับเขาแล้วกันค่ะ” วรกัญญาตอบตกลงอย่างสบายๆ ความสบายๆ ของเธอทำให้อักลี่กับชลธีตกใจ การเปลี่ยนแปลงของวรกัญญานั้นมากเกินไป เมื่อครู่เห็นลูกเล่นกับชลธียังอิจฉาอยู่เลย เวลานี้เธอกลับมาใจกว้างเช่นนี้
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร หลังจากวรกัญญาทานข้าวเสร็จก็ดูอักลี่กับชลธีเล่นบอลกันสักพัก แล้วตัวเธอก็กลับไปคนเดียว
“พี่สาว คุณกลับมาแล้วเหรอครับ ผมรอคุณตั้งนานแน่ะ” ณฐวรเห็นวรกัญญากลับมาแล้ว เขาก็มาต้อนรับทันที
“ณัฐ แกกลับมาแล้วเหรอ ทำไมไม่โทรหาฉันก่อนล่ะ ฉันจะได้ไปรับแก” แม้ว่าวรกัญญาจะไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวคุณโจนส์ถึงกลายเป็นพ่อแม่และพี่น้องของตัวเอง แต่ทุกครั้งเวลาที่เธอเห็นณฐวรก็จะมีความรู้สึกอบอุ่นสนิทชิดเชื้อ
“ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นรถกลับมาคนเดียวได้ ไหนเลยต้องรบกวนขนาดนั้น พี่ครับ ผมได้ยินว่าคุณไปชานเมือง เป็นยังไงบ้างครับ ไปผ่อนคลายเหรอ สนุกไหมครับ” ณฐวรถามหลายคำถามติดต่อกัน
“โอ้ ข่าวของแกค่อนข้างมีประสิทธิภาพนะเนี่ย ที่ฉันไปชานเมือง ไม่ได้ไปผ่อนคลาย แต่ไปสำรวจงาน ฉันอยากลงทุนในรีสอร์ทขนาดใหญ่ ดังนั้นจึงไปสำรวจดูสักหน่อย ผลที่ได้มันก็ไม่เลว” วรกัญญาวางกระเป๋าลง เธอมองดูณฐวรช่วยตัวเองถือกระเป๋าเดินทางเข้าไป
“อ้อ เอาไว้วันไหนผมไปดูด้วย ทัศนียภาพสวยดีใช่ไหมครับ สถานที่ที่ทำให้พี่สาวพอใจแน่นอนว่าต้องดีมากๆ” เมื่อพูดถึงรีสอร์ทชานเมือง ความคิดแรกของณฐวรก็คือสามารถสังเกตภาพได้
“จ้ะ มันดีจริงๆ ทัศนียภาพที่นั่นดีมากๆ เลย มันสวยมาก และทุกช่วงเวลามีความงามที่แตกต่างกัน ถ้าแกไป ต้องตกหลุมรักอย่างแน่นอน และวิถีชีวิตที่นั่นก็เรียบง่าย มันคุ้มค่าที่จะไปนะ!” เมื่อพูดถึงหมู่บ้านฟ้าใส วรกัญญาก็พูดมากขึ้น
ณฐวรเป็นจิตรกรที่ทุ่มเทกายใจ ทันทีที่เขาได้ยินว่ามีสถานที่ที่ดีขนาดนั้น เขาจึงถามคำถามวรกัญญามากมาย เขาตัดสินใจว่าต้องไปสักครั้ง
“พี่ครับ อาการของคุณพ่อใกล้หายแล้ว อาจจะออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ นี้ พี่อยากจะอยู่ในประเทศต่อหรือกลับไปฝรั่งเศสครับ” จู่ๆ ณฐวรก็ถามวรกัญญา เขาไม่อยากให้วรกัญญากลับไปฝรั่งเศส เวลาวรกัญญาอยู่ในประเทศนี้เธอเป็นคนที่มีความกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวามาก เธออยู่ฝรั่งเศสเอาแต่ใช้ชีวิตอยู่กับความบ้างาน
“เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้คิดเลย ถ้าคุณพ่ออยากอยู่บำบัดในฝรั่งเศสต่อ ฉันก็สามารถอยู่ในประเทศนี้ได้” จิตใต้สำนึกของวรกัญญานั้นอยากอยู่ที่นี่ เธอคิดว่าตัวเองต้องการแก้แค้น แต่กลับมักถูกทัศนคติของชลธีเอาชนะเสมอ
“พี่ครับ ผมหวังให้คุณอยู่ประเทศนี้นะครับ อยู่ที่นี่ผมรู้สึกว่าคุณกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา ไม่ต้องไปฝรั่งเศสหรอก ยังไงคุณพ่อก็อยู่ที่นั่น ท่านกับคุณแม่ก็สามารถจัดการได้” ณฐวรอาศัยอยู่ในฝรั่งเศสตั้งแต่วัยเด็ก แต่กลับไม่ชอบความเป็นฝรั่งเศส ที่เขาชอบคือวัฒนธรรมของที่นี่ที่กว้างขวางและลึกซึ้ง แถมยังมีสถานที่ที่สวยงามมากมาย มันช่วยเรื่องการวาดภาพของเขาได้มาก
“จริงเหรอ งั้นฉันจะฟังแก ฉันจะขอกับคุณพ่อ ต่อไปเราสองพี่น้องก็พัฒนาอยู่ในประเทศนี้กัน” คำพูดของณฐวรตรงใจของวรกัญญาพอดี
