อนุชิตนั่งข้างๆมุกดา บนใบหน้าเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มกวนๆ เขาพบว่าลูซี่กำลังมองตนเองอยู่ ก็ยิ้มให้กับลูซี่ เดิมเขาก็ดูดีมากอยู่แล้ว พอยิ้มแบบนี้ก็ยิ่งมีเสน่ห์มากจริงๆ
“สาวสวยคนนี้ก็คงจะเป็นลูซี่สินะครับ ผมเคยได้ยินชื่อของคุณแล้ว ครั้งนี้คุณช่วยมุกดาไว้เยอะมากเลย” ข่าวของอนุชิตรวดเร็วแม่นยำมากจริงๆ
“นี่คุณรู้เรื่องหมดแล้วเหรอ” มุกดามองอนุชิต แปลกใจมาก
“นี่มันเรื่องใหญ่ขนาดไหน มีเรื่องอะไรที่ไม่ถูกพูดถึงกันปากต่อปากไปทั่วบ้าง ผมจำได้ตอนที่พวกเราจะแยกจากกันนั้นผมก็บอกคุณแล้ว ว่าเรื่องราวมากมายมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด” อนุชิตพูดกับมุกดา จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่ลูซี่
“แหะๆ ฉันชื่อลูซี่ แต่ฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมุกดามากนักหรอก ฉันก็ช่วยตัวเองด้วย” ลูซี่เขินอายเล็กน้อย แก้มขาวนวลของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย
“ดื่มกาแฟแล้วผมขอเลี้ยงข้าวสาวสวยทั้งสองคนเลยนะครับ ขอให้พวกคุณให้เกียรติผมด้วย”
อนุชิตพูดกับสาวสวยทั้งสองคน แน่นอนว่าลูซี่เต็มใจอย่างมาก มุกดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตอบตกลง ตอนที่ตนเองหัวร้อนคิดฟุ้งซ่านอนุชิตก็เตือนสติตนเอง น้ำใจนี้ เธอจะไม่มีวันลืมเลย
ทั้งสามคนดื่มกาแฟเสร็จ ขนมก็กินหมดแล้วอนุชิตจองโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ก็พาพวกเธอสองคนไปที่ร้านอาหารเลย
การกินอาหารจีนที่อเมริกาก็อาจจะพอรับได้ เครื่องปรุงรสไม่ครบถ้วน พ่อครัวก็ไม่ได้ตามต้นตำรับมากนัก แต่ร้านนี้ถือว่าไม่เลวเลย แม้คนจะเต็มร้าน แต่ยังดีที่อนุชิตจองโต๊ะเอาไว้แต่แรกแล้ว
ทั้งสามคนเข้าไปในห้องรับรองอนุชิตบริการสองสาวสวยอย่างขยันขันแข็ง ลูซี่ไม่ละสายตาไปจากอนุชิตเลย ภายในใจของเธอมีคลื่นสาดระรัวเป็นระลอก
“นี่คือไก่ผัดพริก นี่คือซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน นี่คือหมูสองไฟทั้งหมดล้วนเป็นอาหารที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นมากของจีน พวกคุณลองชิมดู ผมคิดว่ามีเพียงหมาล่าของร้านนี่ที่พอจะมีรสรสชาติเผ็ดแบบหมาล่าอยู่บ้าง ร้านอื่นก็ได้แต่แดงๆ ไม่มีรสเผ็ดเลยสักนิดเดียว” อนุชิตคีบอาหารให้สองสาว เป็นผู้ชายที่น่ารักมีเสน่ห์มาก
มุกดาลองชิมไปนิดหน่อย ไม่มีรสชาติอะไรจริงๆ ร้านนี้เป็นร้านที่เหมือนต้นตำรับที่สุดร้านหนึ่งเลย แต่สำหรับลูซี่ เผ็ดจนแทบไม่ไหวแล้วเธอซูดซาดไม่หยุด
“นี่ยังไม่เผ็ดอีกเหรอ ฉันนี่ไม่ไหวแล้วนะ เผ็ดเกินไป เผ็ดเกินไปแล้ว” ลูซี่เผ็ดจนอยากจะร้องไห้แล้ว
เมื่อเธอได้กินซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน เธอก็ชอบรสชาตินี้ทันที เปรี้ยวๆหวานๆอร่อยมาก
“อันนี้อร่อย ไม่เลวจริงๆ” ลูซี่กินไปหลายคำ ทั้งยังคีบให้มุกดาและอนุชิตอีกหลายชิ้น เธอคิดว่าอาหารจานนี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดของที่นี่แล้ว
ทั้งสามคนหัวเราะพูดคุยกันพร้อมกับกินอาหารมื้อนี้ สายตาของอนุชิตกลับมองที่มุกดาซ้ำไปซ้ำมา ในใจเขากำลังคิดอะไร ไม่มีใครรู้
หลังจากกินข้าวเสร็จ อนุชิตก็ไม่ได้รบกวนทั้งสองคนอีก ช่วงนี้เขายุ่งมาก เขาก็จากไปเลย ลูซี่เองก็ขับรถลากมุกดากลับบ้าน
“พวกคุณไปไหนกันมา ซื้อเสื้อผ้ามากมายขนาดนี้เลย ดี ดี ก็ควรจะไปซื้อของบ้าง เด็กผู้หญิงก็ต้องรักสวยรักงาม” ยศัสวินเห็นลูกสาวตัวเองและลูซี่กลับมา บนใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้ม
ช่วยพวกเขารับของไปแล้ว เขาก็ยังถามอย่างเป็นห่วงว่า “มุกดา ยังมีเงินอยู่มั้ย นี่คือเงินส่วนตัวของพ่อ ลูกเอาไปใช้เถอะ ซื้อของให้เยอะๆหน่อย ขากลับพวกเรามีเครื่องบินส่วนตัว ไม่กลัว!” พูดจบแล้ว ยศัสวินก็เอาบัตรในกระเป๋าตนเองส่งให้มุกดา
มุกดาก็ยิ้มออกมาทันที พ่อยังมีเงินเก็บส่วนตัวด้วยเหรอ
“พ่อ พ่อยังมีเงินส่วนตัวด้วยเหรอคะ ฮ่าๆๆๆ ช่างตลกจริง!” ดวงตาของมุกดายิ้มจนโค้ง เหมือนกับพระจันทร์เสี้ยวอย่างนั้น
“แน่นอนสิ ผู้ชายจะยังไงเสียก็ต้องมีเงินเก็บส่วนตัวบ้างเล็กๆน้อยๆ แม้ว่าแม่ของลูกจะไม่เคยยุ่ง แต่พ่อก็ชอบใช้เงินที่เธอไม่รู้ซื้อของขวัญให้เธอ” ยศัสวินพูดอย่างภูมิใจในตัวเอง
เอาเถอะ นี่อาจจะเป็นความโรแมนติกแบบหนึ่งของพ่อกับแม่ พ่อเป็นประธานของโจนส์กรุ๊ป แต่ก็มีเงินใช้ไม่ขาด
“งั้นหนูก็ไม่เอาค่ะ พ่อคะ นี่เป็นเงินที่พ่อจะใช้ซื้อของขวัญให้แม่ หนูเอาไปแล้วแม่จะทำยังไงล่ะค่ะ” มุกดาเอาบัตรคืนให้ยศัสวิน
“ไม่เป็นไร พ่อค่อยเก็บใหม่ก็ได้ ให้ลูกสาวก็เป็นความตั้งใจของพ่อ รับไว้เถอะ กลับไปครั้งนี้ พ่อต้องถูกแม่ด่าตายแน่ พรุ่งนี้ลูกไปซื้อของขวัญให้แม่เป็นเพื่อนพ่อหน่อย พร้อมกับซื้อให้ตัวเองนิดหน่อยด้วยเลย แบบนี้แม่ของลูกจะได้ไม่โกรธ” ตอนนั้นเพราะฉุกละหุกเกินไป ยศัสวินจึงบอกภรรยาไม่ได้ เวลานั้นเขายังไม่มั่นใจเต็มร้อย
ทำให้ภรรยาร้อนใจ เขาก็ต้องไปง้อ ดังนั้นเขาจึงให้มุกดาไปเป็นเพื่อนเขาเพื่อซื้อของเล็กๆน้อยๆเป็นของขวัญให้ภรรยา และใช้ลูกสาวเป็นโล่กันกระสุนให้ตัวเองด้วย
“ได้ค่ะ พรุ่งนี้หนูก็จะซื้อของขวัญให้แม่ด้วย เพราะตอนหนูออกมา ก็ทำให้แม่เป็นห่วง” มุกดาก้มหน้า แม่จะเป็นห่วงแค่ไหนนะ ตนเองกับพ่อไม่ได้บอกแม่ว่าตัวเองจะไปไหน
“กลับมากันแล้วเหรอ พักผ่อนสักครู่เถอะ！ คืนนี้พวกเราออกไปกินข้าวกัน” ชลธีเดินออกมาจากในห้อง เขาเองก็ยุ่งอยู่นานมากแล้ว หนวดยาวออกมาแล้ว
“ชล ฉันซื้อมีดโกนหนวดมาให้คุณ” วันนี้ที่ในห้างสรรพสินค้า มุกดาซื้อมีดโกนหนวดให้ชลธีหนึ่งอัน
“อ้อ ขอบคุณนะ ช่วงนี้ผมยุ่งจนลืมไปเลยว่ามีหนวดแล้ว” ชลธีพูดติดตลก เขาลูบหนวดตัวเอง สองวันนี้ลืมโกนหนวดไปเลยจริงๆ
เห็นมุกดาหยิบมีดโกนหนวดอันนั้นออกมาจากในกองสิ่งของ ส่งให้ตนเอง ชลธียิ้มอย่างมีความสุข
“ฉันกลับไปพักก่อนนะ พวกเราเพิ่งจะกินข้าวมา วันนี้เจอกับอนุชิต เขาเลี้ยงข้าวพวกเรา” มุกดากับลูซี่ต่างก็อยากกลับไปพักที่ห้องของตัวเอง การช้อปปิ้งเป็นกิจกรรมออกกำลังกายอย่างหนึ่ง
“ก็ได้ พวกคุณไปพักก่อน พวกเราค่อยไปกินข้าวกัน” ยศัสวินพูดกับเด็กสาวทั้งสอง
ทั้งสองคนจึงกลับไปที่ห้องของตัวเอง ยศัสวินและชลธีก็นั่งลง
“เรื่องนี้นอกจากลูซี่แล้ว ยังมีคนที่แอบช่วยพวกเราด้วย ผมคิดว่าเป็นไปได้มากว่าคนคนนั้นก็คืออนุชิต” ยศัสวินพูดกับชลธี
“อืม ผมเองก็นึกขึ้นได้ แม้เขาจะไม่เคยเปิดเผยตัวตนมาก่อน ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นเขา!” ชลธีพยักหน้า
อนุชิตไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับโจนส์กรุ๊ป แต่คราวนี้เขากลับช่วยโจนส์กรุ๊ปเอาไว้อย่างมาก จู่ๆชลธีก็รู้สึกได้ถึงอันตรายบางอย่าง คุณชายเพลย์บอยอย่างเขา ต้องถูกใจมุกดาแล้วแน่นอน ไม่ได้ ตนเองต้องเพิ่มความเร็วแล้ว
