หญิงสวยเหลือบมองวรรณวิมล เธอก็เดินจากไป วรรณวิมลเดินตามเธอไปด้านหน้าด้วย แต่มีคนจากด้านหลังคนหนึ่ง ได้ดึงเธอออกไปอยู่ข้างๆ
“แกเป็นใคร?กล้าดียังไงมาคุยกับเจ๊พิมแบบนี้ แกอยากตายหรือไง” ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นดูน่ากลัวมาก
“แกมาแย่งที่ของฉันทำไม” วรรณวิมลยังคงคิดว่าตนเองเป็นคุณนายของตระกูลสุวรรณเลิศ คนเหล่านี้ควรยอมเสียสละให้เธอ ในสังคมของเธอ มีผู้คนมากมายที่ยอมเธอ เธอชินกับมันไปแล้ว
“ทำไมนั้นเหรอ?ก็เพราะแกเป็นผู้หญิงบ้าที่ไม่มีมโนธรรมไงล่ะ ฉันแย่งที่แกแล้วไง? ฉันยังอยากจะต่อยแกด้วยสักอีก!” ผู้หญิงที่กำลังพูดก็ถีบไปที่ท้องวรรณวิมลหนึ่งที ถีบแรงเกินจนทำให้เธอล้มอยู่กับพื้น
“ทำไรกันอยู่ห๊ะ ชักช้าอยู่นั้นแหละ ทั้งสองไม่ต้องกินข้าว!” ผู้คุมตะคอกใส่วรรณวิมลและหญิงคนนั้น
แล้วนำทั้งสองเข้าห้องขัง ส่วนคนอื่นๆ ได้ไปกินข้าว
ท้องของวรรณวิมลเจ็บมาก ใบหน้าของเธอซีดไปหมด หญิงที่อยู่ตรงหน้าจ้องเธอมาตลอด จ้องจนทำเธอรู้สึกว่าน่ากลัว
“แกจ้องมาที่ฉันทำไม?” วรรณวิมลถอยตัวไปที่มุมของกำแพงโดยไม่รู้ตัว
“หืม ฉันจ้องแก ฉันไม่อยากทำอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะต่อยแกสักหนึ่งยก” หญิงคนนั้นยืนขึ้นอีกครั้ง เธอต่อยไปที่ใบหน้าของวรรณวิมลอย่างดุเดือด
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ตรงนี้มีคนต่อยคน ช่วยด้วย” วรรณวิมลตะโกนเสียงดัง แต่ว่าไม่มีใครสนใจเธอเลย เธอถูกหญิงคนนั้นทุบต่อยอย่างรุนแรง ถูกต่อยจนฟันสองซี่หัก ซึ่งบังเอิญเป็นฟันหน้าด้วย
เมื่อหญิงต่อยจนเหนื่อยแล้ว เธอก็เดินไปที่เตียงของตนเอง และล้มตัวลงนอนพักผ่อน
วรรณวิมลถูกต่อยจนอย่างกับหมู อยากพูดก็พูดไม่ออก ฟันยังคงเลือดออก ตาของเธอนั้นบวมเล็กอย่างกับเส้นด้าย เปิดตาก็เปิดไม่ได้
ท้องของเธอก็ทั้งเจ็บทั้งหิว เธอรู้สึกสิ้นหวังแล้วจริงๆ
นักโทษทั้งหมดกลับมาหลังจากที่กินข้าวเสร็จ หลายคนก็เอาของมาให้หญิงคนนั้น แม้ว่าจะเอามาแค่คนละนิดคนละน้อย แต่ก็พอกินสำหรับหญิงคนนั้นมากแล้ว
วรรณวิมลได้แต่มองดูเธอกินอย่างมีความสุข และกลืนน้ำลายตนเอง
วรรณวิมลเจ็บปากมาก
“โอ้ นี่มันอะไรกัน ตอนที่พวกเราออกไป ไม่เห็นผู้หญิงคนนี้เลยนิ นี่มาใหม่เหรอ?” มีคนถามด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นวรรณวิมล
“เอาล่ะ พวกแกไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปดูเธอ” หญิงสวยเดินไปด้านหน้า วรรณวิมลเธอนั่งลงและมองไปที่วรรณวิมล
นี่ก็ถูกต่อยหนักเลยนะ ประมาณว่า พ่อแม่ของเธอคงจำเธอไม่ได้แล้วเจ๊พิมเชยคางวรรณวิมลขึ้น รู้สึกอย่างน่าเสียดาย มีเสียงอือจากปากเธอ
แต่คราวนี้ วรรณวิมลไม่กล้าพูดอะไรแล้ว ที่นี่ ถึงเธอจะเป็นถึงราชินีแห่งสวรรค์ก็ไม่มีใครสนใจ ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บนิสัยคุณหนูให้ได้
“เอานี่ไปกินเถอะ ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่ามีหลายสิ่งที่คุณไม่สามารถพึ่งพาผู้อื่นได้ เมื่อคุณมีประโยชน์ก็จะมีคนดีกับคุณ เมื่อคุณหมดประโยชน์ คุณยังอยากคาดหวังคนอื่นทำอะไรให้คุณได้ล่ะ?” เจ๊พิมหยิบซาลาเปาออกจากเสื้อของตนเองแล้วยื่นให้วรรณวิมล วรรณวิมลไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงสวยพูดเลย แต่เธอรู้จักซาลาเปานึ่งเป็นอย่างดี
หลังจากที่รับซาลาเปา วรรณวิมลไม่สนใจว่าใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอ เธอกินอย่างมูมมาม ในตอนนี้ วรรณวิมลไม่มีฟันหน้าและดูตลกมากๆ
เธอมัวแต่ก้มหน้ากินซาลาเปา เธอไม่เห็นเจ๊พิมขยิบตาให้คนอื่น
……
ธินิดาขึ้นเครื่องบิน และนั่งลงที่นั่งของเธอ ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เธอหลับไปแล้ว สวมผ้าปิดตาและที่อุดหู ธินิดามองดู หลายคนที่บินไปสหรัฐอเมริกานอนหลับกันเยอะเลย เพราะนานเกิน
ธินิดาก็ได้เอาผ้าปิดตาของเธอออกมาและสวมมัน และยังฟังเพลงโปรดของเธอด้วยหูฟังในหูของเธอ
วรรณวิมลเข้าคุกไม่มีผลอะไรกับเธอมากนัก เธอยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ บริษัทของฟิลลิปยังคงต้องพึ่งเธอเพื่อที่จะไปต่อได้ และยังมีคนอีกมากมายที่เคยรังแกเธอ เธอจะไม่ให้พวกเขามีชีวิตที่สุขสบายแน่นนอน
“สวัสดีครับ คนสวย” เมื่อธินิดากำลังจะสวมผ้าปิดตา ชายหล่อที่นั่งข้างๆ ตื่นขึ้นพอดี เขาก็ถอดผ้าปิดตาออกและทักทายธินิดา
“อนุชิต?” ธินิดาดูไม่ออกว่าคนที่นั่งข้างๆ เธอคืออนุชิต
“คุณธินิดาครับ คุณมีความจำที่ดีเยี่ยมจริงๆ เลยนะครับ คุณจำผมได้ด้วย ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ไปสหรัฐอเมริกาพร้อมกับคุณธินิดานะครับ ทริปนี้น่าสนใจจริงๆ !” อนุชิตไม่หลับอีกต่อไปเลย เขามองธินิดาด้วยแววตาที่รู้สึกโชคดี เริ่มเบ่งประกายแล้ว
สมองของธินิดากำลังหมุนคิดอย่างรวดเร็ว อนุชิตนี้คือมันหมูชิ้นใหญ่เลยนะเนี่ย ครอบครัวของเขาอยู่ในเมืองเมืองสระมังกรทรงมีอิทธิพลที่แข็งแกร่งอย่างมาก อุตสาหกรรมที่พระนครแข็งแกร่งกว่ายืนนานกรุ๊ปเยอะเลย
ถ้าอนุชิตมาอยู่ฝั่งเดียวกับฉัน นั้นก็จะช่วยฉันได้เยอะมากๆ เลยทีเดียว
“ฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เดินทางพร้อมคุณชายอนุชิตค่ะ คุณชายอนุชิตไปเที่ยวเหรอคะ หรือว่าไปธุระคะ?” ธินิดารีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มทันที และเธอก็รู้ดีว่าส่วนไหนของหน้าตาเธอนั้นมีเสน่ห์ที่ตรงไหน นั้นก็คือรอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์ต่อผู้คนอย่างมาก
“ท่องเที่ยวครับ ผมจะมีธุระอะไรล่ะอมรถิรจินดากรุ๊ปจะเป็นปู่เองที่มีอำนาจในการควบคุม ผมก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว” อนุชิตบ่น
ธินิดาก็รู้อยู่แก่ใจ อนุชิตเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงสวย ท่านก็รู้สึกโกรธและเสียดายที่อนุชิตไม่ได้เรื่องเลย ลูกชายแท้ๆ ของตนมาถึงจุดนี้ ทำได้แค่มองอุตสาหกรรมของตนถูกคนอื่นแย่งไป แต่ลูกเขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายอนุชิตพูดตลกละ ท่านเป็นห่วงคุณต่างหาก ช่วยคุณดูแลอุตสาหกรรมของคุณชายอนุชิตเป็นคนที่มีความสามารถ คนอย่างคุณจะไปหาได้ที่ไหนล่ะ” ธินิดาประจบประแจงอนุชิต
“มีความสามารถ? ก็มีเพียงคุณเท่านั้นที่เห็นผมแบบนี้ คนอื่นคิดว่าผมเป็นคนโง่ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ผมเองก็เห็นด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า!” อนุชิตคุยกับธินิดา เข้ากันได้มากขึ้น
ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะพบกันช้าเกินไป ต่างคนต่างเล่าเรื่องวันวานให้กันและกัน ก่อนจะลงจากเครื่อง ธินิดารู้สึกไม่อยากจากอนุชิตเลย ผู้ชายคนนี้เป็นแม่เหล็กจริงๆ ที่ดึงดูดผู้คนได้
“งั้นไว้ติดต่อกันนะครับ เมื่อก่อนผมคิดว่าคุณธินิดาเป็นคนที่เย็นชาคนหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าคุณเป็นคนตลกและช่างพูดขนาดนี้ ผมมีความเข้าใจผิดอย่างลึกซึ้งในตัวคุณมาก” อนุชิตพูดกับธินิดาอย่าง “โทษตัวเอง”
“คุณชายอนุชิต คุณพูดคุยเก่งจัง เรื่องของเมื่อก่อนผ่านมาแล้ว เราต่างคนต่างไม่รู้จักกัน ต่อไปนี้เราก็คือเพื่อนกัน ฉันหวังว่านายจะไม่รังเกียจฉันนะ” ธินิดาพูดจบ และได้เอื้อมมือออกไป แสดงความจริงใจของเธอที่อยากเป็นเพื่อนกับอนุชิต
