ธีรเมทเองก็นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะโชคดีอย่างนี้ เขาได้รับเงินทุนก้อนใหญ่เข้ามาในว่องประเสริฐการกรุ๊ปมาอย่างน่าประหลาดใจ อีกทั้งความต้องการของอีกฝ่ายนั้นก็คือให้ธีรเมทมาเป็นประธานบริหาร และบริหารจัดการงานทั้งหมดของว่องประเสริฐการกรุ๊ป
ดิษย์ดนุชถึงแม้ว่าจะไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เงินทุนก้อนนั้นพูดได้เลยว่าเป็นสินทรัพย์ทั้งหมดของว่องประเสริฐการกรุ๊ปเลย ว่องประเสริฐการกรุ๊ปในตอนนี้สามารถติดอันดับอยู่ในพระนครเหมือนกับบริษัทฮอนดากรุ๊ปได้แล้ว
“คุณพ่อ เขาเป็นลูกชายของเมียน้อย ทำไมถึงได้มีความสามารถอย่างนี้ได้กัน?” ภายในใจของณัฐวรรธน์ไม่พอใจอย่างมาก เมื่อตอนนั้นเขาได้ไปล่วงเกินชลธี สถานะในว่องประเสริฐการกรุ๊ปจึงยิ่งต่ำลงไปเรื่อยๆ
ดิษย์ดนุชยังปลอบใจเขาหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อทำให้เขาขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงอีกครั้ง ว่องประเสริฐการกรุ๊ปในตอนนั้นก็เป็นของทางบ้านคุณตาของณัฐวรรธน์ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าตอนดิษย์ดนุชหนุ่มๆจะเคยทำผิดพลาดมาก่อน แต่ว่าอีกฝ่ายกลับยกโทษให้กับเขา
แต่ว่าตอนนี้จู่ๆก็มีเงินทุนเข้ามาเยอะขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าคุณตาของธีรเมทเสียชีวิตไปแล้ว แต่ได้ทิ้งสมบัติทั้งหมดไว้ให้ธีรเมท ทำให้ธีรเมทได้ลืมตาอ้าปากขึ้นมาโดยสมบูรณ์
“ตอนแรกที่ฉันคบอยู่กับแม่ของเขา แม่ของเขาเป็นเพียงแค่พนักงานต้อนรับที่หน้าเคาน์เตอร์คนหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันคิดว่าเธอหน้าตาสวยดี แต่ว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะมีเบื้องหลังที่โดดเด่นได้ขนาดนี้ ตอนนี้เธอต้องการจะแก้แค้นฉัน!” ดิษย์ดนุชรู้ว่าแม่ของธีรเมทจะต้องเกลียดตัวเองที่หักหลังเธออย่างแน่นอน
“แล้วผมจะทำยังไงดี? คุณพ่อ ผมเป็นถึงลูกชายคนโตของคุณพ่อเลยนะ แล้วจากนี้ไปที่ว่องประเสริฐการกรุ๊ปผมจะยังใช้ชีวิตอยู่ยังไงได้อีก?” ณัฐวรรธน์โกรธจนอยากจะต่อยคนขึ้นมา
“แกอดทนไปก่อนสักหน่อยเถอะ ถ้าธีร์ถอนเงินทุนไปหมด ว่องประเสริฐการกรุ๊ปของพวกเราที่พระนครก็ยังเป็นแค่บริษัทเล็กๆบริษัทหนึ่ง บริษัทใหญ่ๆหลายๆบริษัทต่างก็คิดว่าร่วมงานกับพวกเรามันไม่คุ้มค่ากันทั้งนั้น” ดิษย์ดนุชเองก็ใช่ว่าจะชอบธีรเมทเท่าไหร่นัก แม่ของเขาเอาแต่บีบบังคับให้เขาหย่าเพื่อไปแต่งงานกับเธออยู่ตลอด แต่ตนก็คิดอยู่เสมอว่ามีว่องประเสริฐการกรุ๊ปอยู่ ไม่ได้สนใจเธอเลย เธอเอาลูกมาให้ตน แล้วตัวเองก็หายตัวไป
นึกไม่ถึงว่าเธอจะมีสถานะยิ่งใหญ่โดดเด่นอย่างนี้ ถ้าตอนแรก…ทั้งหมดมันได้ผ่านไปแล้ว มาเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้ว
“แต่ว่าคุณพ่อ ผมจะทำยังไงดี?” ณัฐวรรธน์แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว สถานะของตัวเองนับวันจะยิ่งน่าวิตกขึ้นมาเรื่อยๆ
“แกเอาอย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน ฉันเองก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน ตำแหน่งของฉันก็ไม่มีแล้ว แกว่าแกจะสามารถทำอะไรได้?” ดิษย์ดนุชเองก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน เขาทำได้แค่เพียงลงจากตำแหน่งให้กับธีรเมท
“ที่แห่งนี้ต่อจากนี้ไปจะเป็นของฉัน ใครก็ได้เข้ามาโยนของทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ออกไปให้ฉันให้หมด ฉันต้องการจะตกแต่งมันใหม่!” ธีรเมทมาถึงห้องทำงานประธานบริษัท ที่นี่นั้นเป็นสถานที่ที่เขาใฝ่ฝันถึงมาโดยตลอด ตอนนี้มันได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ที่นี่ได้เป็นของเขาทั้งหมดแล้ว
“ช่างเถอะ ที่นี่มันเก่าเกินไปแล้ว ให้เลขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ ซื้อออฟฟิศใหม่มาอีกหลังหนึ่ง ตกแต่งให้ดี ห้องประธานบริษัทของฉันจะต้องยิ่งใหญ่และหรูหรา! จริงสิ มุกชอบดอกพุดซ้อนนี่นา เอาดอกพุดซ้อนมาวางเอาไว้ในห้องทำงานของฉันให้เต็ม!” “ธีรเมทสั่งออกไป
แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยเจอแม่ของตัวเองมาก่อนเลย แต่กลับเป็นลูกสาวของผู้ที่พิชิตบริษัทยักษ์ใหญ่หลากหลายเจ้าในนานาประเทศ สมบัติที่คุณตาทิ้งเอาไว้ก่อนตาย แบ่งมาถึงตัวเองก็เพียงพอที่จะซื้อว่องประเสริฐการกรุ๊ปเอาไว้ได้หลายที่แล้ว
“มุกดา ผู้ชายของคุณตอนนี้เป็นไอ้ตัวไร้ค่าไปแล้ว ผมไม่รังเกียจคุณหรอก อ้อมกอดของผมเปิดรับคุณเสมอ คุณตาที่แสนดีของผม ผมต้องขอบคุณคุณตาที่มอบเงินทุนอย่างนี้มาให้กับผม ผมจึงสามารถไปไล่ตามผู้หญิงที่ผมรักได้แล้ว!” ธีรเมทพูดจบก็ได้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา
มุกดาช่วยเช็ดมือให้ชลธี แล้วก็ได้ใช้สำลีก้านจุ่มน้ำมาทำให้ริมฝีปากของเขาชุ่มชื้นขึ้นอีกที
“ชล คุณโง่หรือไงห้ะ ทำไมคุณถึงได้เอาชีวิตไปช่วยฉันกัน คุณมีชีวิตอยู่ให้ดีๆฉันถึงจะได้ดีไปด้วย คุณมาเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ฉันเองก็ใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่ดีไปด้วย ดังนั้นแล้วคุณก็ต้องหายดีขึ้นมาเร็วๆ ได้ยินหรือเปล่า คุณเคยบอกว่าจะดูแลฉันไปชั่วชีวิตไง!” ตอนที่ไม่เป็นอะไร มุกดาจะพูดคำพูดจำพวกนี้ให้กับชลธีไปไม่หยุด
ชลธีนอนอยู่ที่ตรงนั้น ใบหน้าที่เคยแข็งแรงหล่อเหลาได้เปลี่ยนมาซีดเซียวมองเห็นทะลุไปหมดเนื่องจากการเจ็บป่วยในระยะเวลาที่ยาวนาน แก้มเองก็ค่อยๆซูบผอมลงไปช้าๆ
บนหัวยังพันผ้าก๊อซสีขาวเอาไว้ ตรงช่องอกและขาต่างก็ได้ใส่เฝือกเอาไว้ ตอนนั้นเขาเจ็บมากแค่ไหนกันนะ กระดูกหักไปหลายแห่ง คิดถึงสิ่งพวกนี้แล้วมุกดาก็แทบจะร้องไห้ออกมา
“มุก” ที่หน้าประตูมีคนเรียกมุกดาออกมาเบาๆ มุกดาจึงรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งทันที จากนั้นก็ลุกยืนขึ้น หันหน้าไปก็เห็นธีรเมทกำลังถือดอกลิลลี่อยู่ในมือแล้วยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาสวมชุดสูทสีดำบนใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก
“ธีรเมท?” มุกดาเห็นธีรเมทก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีๆอะไรขึ้นมาเลย และยิ่งนึกไม่ถึงว่าเขาจะมาเยี่ยมชลธีเลยด้วยซ้ำ
“อืม ผมเอง ผมเองก็เพิ่งจะทราบข่าวเหมือนกัน จึงมาเยี่ยมประธานชลธีสักหน่อย แล้วก็ถือโอกาสมาดูคุณด้วย คุณอย่าเสียใจไปเลย ประธานชลธีจะต้องไม่เป็นไร” ธีรเมทในวันนี้ได้พูดจาสุภาพและอ่อนโยน ทำให้มุกดาไม่พบสิ่งผิดปกติอะไรจากเขาเลย
“อืม ขอบคุณคุณมาก! ตอนนี้ไม่สะดวก ขอไม่อยู่รับรองคุณแล้วกัน” มุกดาไม่ได้รับดอกไม้ของธีรเมทมา
“อืม ไม่เป็นไรครับ ผมแค่มาดูสักหน่อยก็จะไปแล้ว นี่เป็นดอกไม้ให้กับประธานชลธี ช่วยรับเอาไว้ด้วยนะครับ” ธีรเมทดึงดันที่จะเอาดอกไม้ในมือยื่นให้กับมุกดาเสียให้ได้
ช่วยไม่ได้ คนที่มาก็เป็นแขกทั้งนั้น มุกดาจึงรับดอกไม้ของธีรเมทไป แล้วเสียบเอาไว้ที่ในแจกันว่างๆใบหนึ่ง
“ถ้ามีตรงส่วนไหนที่ต้องการความช่วยเหลือ มุก คุณไม่ต้องเกรงใจผมเลย ผมในอดีตได้เคยทำร้ายคุณ ตอนนี้พวกเราได้กลายเป็นคนอื่นกันไปแล้ว แต่ผมก็หวังว่าในอนาคตจะสามารถกลายเป็นเพื่อนของคุณได้!” ธีรเมทมองชลธีไปเล็กน้อย แล้วก็ได้มองไปที่มุกดาไปอีกที คำพูดที่ได้พูดออกไปมันก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย
มุกดาราวกับว่าไม่ได้ยินเลยว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ แต่ธีรเมทก็ไม่ได้โกรธ ผู้หญิงเขาเล่นมาเยอะแล้ว แต่คนที่จะทำให้เขาลืมไม่ลง ก็มีเพียงแค่มุกดาผู้หญิงคนนี้เท่านั้น เขาจะต้องคิดหาวิธีเอามาให้ได้
“งั้นผมไปแล้วนะครับ มุก คุณก็ดูแลตัวเองให้มากๆด้วยนะครับ อย่าเสียใจมากเกินไป ประธานชลธีเขาเป็นคนดีพระเจ้าจะต้องคุ้มครอง” พูดจบ ธีรเมทก็ไม่ได้หยุดอยู่นาน เขารู้จักมุกดาดี ตอนนี้เขาก็เลยต้องใช้ความรู้จักดีของตัวเองมาพังทลายความตั้งใจของมุกดา
สำหรับการมาเยี่ยมเยียนของธีรเมทนั้น มุกดาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก คนอย่างนี้ เธอก็แค่รับมือที่เบื้องหน้า การทำร้ายกันเมื่อตอนนั้นเธอก็ไม่ได้คิดใส่ใจอะไรแล้ว ยังต้องขอบคุณการทอดทิ้งไปของธีรเมทมากที่ทำให้ตนได้มาเจอกับผู้ชายอย่างชลธีเข้า
“ชล ฉันจะอยู่ข้างๆคุณตลอด ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็จะรอคุณ ทั้งชีวิตนี้ฉันก็จะรอคุณ ถ้าชาตินี้มันยังไม่พอ ก็จะรอถึงชาติหน้า” มุกดาดึงมือเรียวยาวที่ขาวซีดของชลธีเอาไว้ แล้ววางไปบนใบหน้า พลางพูดพึมพำออกมา
“มุก ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก ชาตินี้ทั้งหมดของคุณเป็นของผม” ธีรเมทยืนอยู่ที่หน้าประตู ได้ยินคำพูดของมุกดา เขาก็ได้ยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา
