ตอนที่มุกดาได้ยินนัทธ์พูดว่าชลธีสามารถกลับบ้านได้แล้ว เธอดีใจมากที่สุด แต่นัทธ์ยังพูดกำชับอีกหนึ่งประโยคเอาไว้ด้วย
“คุณนาย คุณหมอยังพูดว่าร่างกายของคุณชายสุขภาพดีมาก พลังชีวิตก็แกร่งกล้ามาก อาการปรารถนาให้ชีวิตรอดก็แกร่งกล้ามากเช่นเดียวกัน อาจจะใกล้ฟื้นแล้ว” ตอนที่นัทธ์พูดออกมานั้น ใบหน้าของเขาแสดงอาการร้องไห้ตามประสาคนมีอายุ
“จริงเหรอคะ? คุณหมอพูดแบบนี้จริงหรือคะ? ลุงนัทธ์ ลุงนัทธ์ ฉันตื่นเต้นจริงๆ เลยค่ะ ฉันตื่นเต้นมากเลยค่ะ” มุกดาเหลือบมองชลธีที่นอนไม่ขยับเขยื้อน อีกไม่นานเขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้วใช่ไหม?
“คุณหมอพูดแบบนี้จริงๆ แต่เขาก็แค่พูดว่าอาจจะเป็นไปได้ ประเด็นสำคัญคือต้องอาศัยความพยายามของพวกเราแล้ว” นัทธ์พูดกับมุกดา
มุกดาตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าตนเองควรทำอะไรแล้ว เธอเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ส่วนความรู้สึกที่อยู่ในใจนั้นไม่สามารถใช้คำพูดเอามาเปรียบเปรยได้
ในที่สุดชลธีก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว มุกดาก็ไม่ต้องเทียวไล้เทียวขื่ออีกแล้ว เธอสามารถดูแลสามีพร้อมทั้งดูแลลูกของตนเองไปด้วยได้แล้ว
ชลธีไม่มีอาการขยับตัวอะไรเลย ทว่าสีหน้าตอนนอนหลับนั้นดูสงบมาก มองไม่ออกเลยว่าเขาป่วยอยู่ แต่กลับคิดว่าเขากำลังนอนหลับอยู่ต่างหาก
อักลี่รู้ว่าพ่อของตนเองจะกลับมาแล้ว เขาก็วิ่งที่อยู่ข้างเตียงของชลธีทันที และใช้มืออวบอ้วนของตนเองลูบคลำใบหน้าของบิดา
“คุณแม่ครับ คุณพ่อกำลังนอนหลับอยู่ใช่ไหมครับ? ทำไมเขานอนหลับสนิทมากเลย ทำไมไม่สนใจอักลี่เลยล่ะครับ?” อักลี่เงยหน้าพร้อมทั้งใช้ดวงตาทอประกายจ้องมองมุกดา
“คุณพ่อป่วยอยู่ ดังนั้นมองก็เหมือนกับคนที่นอนหลับอยู่ แต่รอคุณพ่อหายดีแล้ว ก็สามารถยกตัวลูกสูงๆ ได้แล้วนะ” มุกดาพูดกับอักลี่ด้วยความตื่นเต้นและถอนหายใจไปด้วย
อักลี่เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ ทว่าเขาก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ถึงอย่างไรเสียรอให้คุณพ่อตื่นขึ้นมา ก็สามารถเล่นกับตนเองได้แล้ว
ทุกวันมุกดาก็จะมีพลังชีวิตเพิ่มขึ้นมาก พอคิดถึงเรื่องตอนกลับมาถึงบ้านก็สามารถเจอหน้าเจอตากับคนในครอบครัวแล้ว เธอรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ
คนเราพอมีอยู่กับตัว ก็ไม่รู้จักหวงแหนเอาไว้ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้ว่าว่าตนเองหลงรักบ้าน หลงรักสามีกับลูก แต่พอเกิดเรื่องขึ้น ถึงทำให้เธอรู้จักกับคำว่าหวงแหนความรักคนในครอบครัวเพิ่มมากขึ้น
ช่วงนี้รวินท์ไม่ค่อยอยู่บ้าน เธอชอบลาหยุดอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนว่าจะคุยถูกคอกับธีรเมทแล้ว ส่วนเรื่องพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว มันแสนง่ายดายมากมุกดาไม่ต้องทำอะไรก็ดูออก
อาการบาดเจ็บของแม่ครัวก็หายดีขึ้นมาแล้ว มุกดาให้คนเอายาทาอย่างดีไปให้กับเธอ ดังนั้นอาการของเธอถึงได้ฟื้นตัวเร็วขึ้นมาก แต่ว่าเธอก็ได้สร้างศัตรูกับรวินท์เอาไว้แล้ว มักจะมองหาโอกาสประจวบเหมาะในการเอาคืนรวินท์
รวินท์แต่งหน้าแบบธรรมชาติให้ตัวเอง เธอย่อมรู้ดีว่าผู้ชายต่างชื่นชอบผู้หญิงที่ดูเป็นธรรมชาติมาก ผู้หญิงที่แต่งหน้าทาปากหนาเตอะเป็นชั้น เป็นผู้หญิงของคนอื่นทั้งนั้น ผู้หญิงของตนเองไม่จำเป็นต้องไปให้ยั่วยวนใครเกินเหตุ
จังหวะที่เดินมาถึงประตูนั้น เธอก็เห็นว่าแม่ครัวกำลังยืนอยู่ตรงประตู เธอก็ไม่กลัวแม่ครัวสักนิด เลยเดินเข้าไปหาทันที
“นี่จะไปหาคนรักอีกแล้วเหรอ? แกลาหยุดทุกวันแบบนี้ ไม่กลัวว่าคุณนายเขาจะไล่แกออกเหรอไง?” แม่ครัวพูดกับรวินท์
“ไล่ออกเหรอ? เชอะ น่าจะเป็นแกแล้วมั้ง แฟนหนุ่มของฉันมีความสัมพันธ์ในการร่วมมือทางธุรกิจกับคุณนาย ดังนั้นเธอไม่ไล่ฉันออกหรอก ฉันเองก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ผู้ชายของฉันเขาคิดถึงฉันทุกวันเลย ถ้าฉันไม่ไป เขาจะรู้สึกอึดอัดมาก ไม่เหมือนแกนี่ เป็นคนอ้วน ก็เลยแห้งเหี่ยวเปล่าเปลี่ยวอยู่ทุกวันแบบนี้ไง” รวินท์เบะปากพูดกับแม่ครัว และดูถูกความอวบอ้วนของแม่ครัวอยู่มาก
“สภาพแกเนี่ยนะ มีผู้ชายชอบด้วย ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าตาบอดขนาดไหนกันเชียว แกดูหน้าอกแกสิ เห็นก็รู้ว่าเป็นของปลอม มีแต่แกที่สามารถปิดบังผู้ชายได้ สำหรับผู้หญิงด้วยกันแล้ว แกมันเป็นของปลอม” แม่ครัวใช้มือจิ้มหน้าอกของรวินท์ รวินท์ รีบปัดมือของเธอทิ้งทันที
“เอามือสกปรกของแกออกมา มีปัญญาแกก็ไปหาผู้ชายดีๆ มาสิ หาไม่ได้ปากก็บอกว่าเป็นของไม่ดี! ฉันยังมีธุระต่อ ไม่อยากต่อปากต่อคำกับแกแล้ว ฉันกำลังอารมณ์ดีอยู่นะ!” รวินท์พูดจบ ก็เดินสะบัดก้นเดินหนีไป
แม่ครัวไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด ได้แต่แสยะยิ้มมองแผ่นหลังของรวินท์แทน
ธีรเมทอุ้มรวินท์ขึ้นเตียงนอน เขาหลงใหลในร่างกายของรวินท์จริงๆ ทั้งแน่นรัดตึง ทั้งนุ่ม ทุกอย่างช่างเหมือนความรู้สึกสาวน้อยแรกแย้มทั้งหมดเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าตุ่มน่ารักน่าชังสองเม็ดที่อยู่ด้านหน้านั่นด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้ธีรเมทหลงจนไม่ยอมปล่อยมือ ทุกครั้งเขาจะใช้แรงมหาศาลในการบี้มัน
“ที่รักครับ คุณเองก็คิดถึงผมมากเลย คุณไม่ต้องกลับไปแล้วนะ อยู่กับผมที่นี่เถอะ ไม่งั้นทุกครั้งตอนที่ผมคิดถึงคุณ คุณกลับไม่อยู่ข้างกายผม” มือของธีรเมทกำลังเคล้นคลึงหน้าอกของรวินท์อยู่
“ไม่ได้ค่ะ เรายังไม่แต่งงานกัน ฉันมาอยู่กับคุณแล้วมันดูไม่เหมาะ คนในครอบครัวของฉันเป็นพวกหัวโบราณมาก ถ้ารู้ว่าฉันขึ้นเตียงกับคุณแล้ว แถมยังเสียบริสุทธิ์ให้คุณอีก ต้องตีฉันตายแน่” รวินท์ตีหน้าเศร้าพูดออกมา
“ผมต้องขอคุณแต่งงานแน่ แต่ผมเพิ่งจะมาสืบทอดทรัพย์สินเท่านั้นเอง และยังไม่ได้มีอำนาจมากพอในว่องประเสริฐการกรุ๊ป รอให้ผมทำทุกอย่างได้อย่างราบรื่นแล้ว ผมจะต้องแต่งคุณเข้าบ้านอย่างโอ่อ่าอย่างแน่นอน” ธีรเมทในเวลานี้ก็เหมือนกับมีแรงกระตุ้นทางเพศอยู่เต็มสมอง และคอยสร้างความหวังให้กับรวินท์ไม่รู้จักหยุดหย่อน
“เฮ้อ ท่านประธานธีรเมทคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อคุณนะ แต่ว่าฐานะของพวกเรามันช่างห่างไกลกันมาก ฉันไม่มีวิธีไหนจะเชื่อคุณได้เลย ครั้งนี้ที่ฉันมาก็เพื่อต้องการจะเลิกกับคุณ คุณไม่สามารถขอฉันแต่งงานได้ ฉันทำได้ก็แค่ไปแต่งงานกับชาวบ้านทั่วไปเท่านั้นเอง ฉันอายุ 30 ปีแล้ว รอไม่ไหวแล้วค่ะ” รวินท์ ก้มหน้าก้มตาลง แถมยังท่าทางน้อยอกน้อยใจมาก
ธีรเมทในเวลานี้จมอยู่กับความคิด เขาผ่านกลอุบายของผู้หญิงมาอย่างโชกโชน เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการจะใช้วิธีบางอย่างในการบีบบังคับให้กับตนเอง
อย่างไรก็ตามเขาลงแรงมือหนักไปหน่อยเพราะความโกรธเคือง จนทำให้รวินท์เกิดอาการเจ็บมาก แต่เธอกลับไม่ยอมพูดออกมา
“เป็นอะไรไป? คุณรู้สึกไม่สบายใช่ไหม? รวินท์ ความหมายของคุณผมเข้าใจดี ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแต่งงานกับคุณ แต่เป็นเพราะว่าตอนนี้ยังไม่เหมาะที่ผมจะแต่งงาน ผมอยากจะให้คุณดีกว่านี้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม” ธีรเมทจ้องมองน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าของรวินท์ เขาจูบลงบนใบหน้ารูปไข่ของเธอทันที
“ประธานธีรเมทคะ ฉันขอร้องให้คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันอายุมากขนาดนี้แล้ว ถ้าขืนฉันยังไม่แต่งงาน พ่อแม่ของฉันก็ต้องเร่งรัดฉัน ครั้งที่แล้วก็โทรมาแนะนำตาลุงสิทธิ์คนหมู่บ้านข้างๆ ให้กับฉัน!” รวินท์ร้องไห้ฟูมฟาย เธอจงใจเอาบริเวณจุดที่ชูชันของหน้าอกทิ่มลงบนแผงอกของธีรเมท จนทำให้เขารู้สึกว่าตนเองอ่อนระทวยลง
“ครับ ครับ ผมจะให้เงินก้อนโตกับพ่อแม่ของคุณ ผมจะไปถึงที่บ้าน เพื่อให้พวกเขาไม่บังคับคุณต่อแล้ว รวินท์ ตอนนี้ผมไม่สามารถไปจากคุณได้แล้ว” หลังจากที่ถูกเมธพรทิ้งไปแล้ว ธีรเมทก็ไม่มีคู่นอนที่เป็นตัวเป็นตนเลย
“งั้นฉันสามารถเรียกคุณว่าธีร์ได้ไหมคะ?” รวินท์เงยหน้าด้วยดวงตาทอประกาย จ้องมองธีรเมทเฉกเช่นเดียวกับเจ้ากวางตัวหนึ่ง
“ได้สิ คุณเรียกผมว่าอะไรได้ เพราะว่าตอนนี้ผมอยากจะกินคุณแล้ว!” ธีรเมทผลักรวินท์ล้มลงบนเตียง เขาทิ้งน้ำหนักลงมา ทว่าตอนที่เขาเห็นหน้าอกของรวินท์อีกครั้งเท่านั้นแหละ เขาก็เกิดอาการคลื่นไส้ขึ้นมา
