ตอนที่เมธพรเข้าไปใกล้ธีรเมท ธีรเมทก็ถีบเมธพรออกไปด้วยความรังเกียจจนเธอกระเด็นออกไปไกลมาก
“ธีร์ ธีร์คะ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ ล้วนเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะ อย่างนั้นฉันก็จะทำลายเธอ แบบนี้คุณก็จะชอบฉันแล้วใช่หรือไม่” เมธพรให้คนลากตัวธีรเมทออกไป เธอมองใบหน้าที่บวมเป่งของมุกดาแล้ว ก็เตรียมที่จะกรีดลงไปอย่างแรง
ตอนนี้มุกดาก็ยกเท้าขึ้นมาถีบเข้าที่ท้องของเมธพรไปครั้งหนึ่ง จุดที่เธอสามารถถีบได้ก็เป็นท้องของเมธพรพอดี
เมธพรกุมท้อง ท้องของเธอเริ่มเจ็บปวดขึ้นมา แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถปล่อยมุกดาไปได้
“ใครก็ได้ มาแยกสองคนนี้เสีย ฉันจะไปโรงพยาบาลสักรอบ กลับมาแล้วค่อยมาจัดการเธอ!” ท้องของเมธพรเจ็บ เธอต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้
เมื่อเมธพรจากไป ใบหน้าของมุกดาก็บวมเป่ง เธอกับธีรเมทถูกจับขังแยก ห้องของเธอดีกว่าเล็กน้อย มีแสงสว่าง ส่วนธีรเมทก็อยู่ในห้องดำเมื่อครู่นี้
มือของมุกดาถูกมัดเอาไว้ ใบหน้าของเธอเจ็บมากจากการที่ถูกเมธพรตบ แต่ว่าเธอก็ทำได้เพียงแค่อดทนไว้ เธอพบแล้วว่าในห้องนี้มีระเบียงกับหน้าต่าง
มุกดาลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แต่ว่าขาเธอไร้เรี่ยวแรงจึงล้มลงไปกองกับพื้นในทันที เมื่อครู่ที่เธอถีบเมธพรไปฝ่าเท้าหนึ่ง ความจริงก็ไม่ได้ใช้แรงมากเท่าไร เพราะว่าขาของเธอไม่มีแรง
และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมธพรเป็นอะไรไป ถึงได้รีบไปโรงพยาบาล แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้เธอจำเป็นต้องหนีออกไป มุกดาไถร่างไปจนถึงใต้บานหน้าต่าง และอาศัยกำแพงในการลุกขึ้นอีกครั้ง
แม้ว่าหน้าต่างจะเล็กมาก สามารถเข้าไปได้คนเดียว แต่กลับทำให้มุกดายินดีมาก นอกบานหน้าต่างไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่เหมือนกับระเบียงที่มีรั้วกันขโมย
นานมากแล้วที่ไม่ได้กินข้าว แต่มุกดากลับรู้สึกว่าขาของตัวเองมีแรงมากขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นเรื่องประหลาดมากเรื่องหนึ่ง หรือว่าจะมีคนวางยาในของกินของตัวเองกัน?
มุกดารู้สึกว่าขาของตัวเองมีแรงแล้ว เธอก็เริ่มหาสถานที่ที่มีปลายแหลมคม คิดหาวิธีตัดเชือกที่มัดตัวเองอยู่ให้ขาด
“มุก มุก!” มุกดาได้ยินเสียงของธีรเมทจากห้องข้างๆ แต่เมื่อเธอมองดูแล้วกลับไม่พบเงาร่างของธีรเมท เธอจึงมองไปตามเสียง ก็เห็นว่าที่แท้แผ่นกั้นกลางระหว่างสองห้องนี้เปิดออก มีใบมีดแผ่นหนึ่งโผล่ออกมาจากรอยแยกที่เล็กแคบ มุกดาไม่มีเวลามาสนใจอะไรมากมาย เธอเดินไปรับใบมีดนั้นมา และเริ่มเลื่อยไปบนเชือกที่มัดอยู่บนมือตัวเอง เธอได้ยินเสียงของธีรเมทอีกครั้ง
“มุก รีบหนีไปเถอะ เมธพรกลับมา คุณก็หนีไม่พ้นแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณล่ะ คุณจะทำอย่างไร” จากความซึ้งใจที่ธีรเมทมอบใบมีดให้ มุกดาจึงถามขึ้นมา
“คุณไม่ต้องสนใจผม ผมจะคิดวิธีการออกไปเอง คุณช่วยผมไม่ได้หรอก” ธีรเมทเอ่ยจบแล้วก็ไอขึ้นมา เมื่อเขาไอออกมาก็ทำให้มุกดารู้สึกว่าน่าละอายถ้าตัวเองจะจากไป
“ธีรเมท ฉันจะช่วยคุณออกไปด้วยกัน ฉันไม่อยากจะติดค้างคุณ คุณรอก่อน ฉันจะต้องคิดหาวิธีให้ได้” มุกดาเอ่ยกับธีรเมทผ่านรอยแยก
ธีรเมทที่อยู่ห้องข้างๆยิ้ม เขาเดิมพันได้ถูกต้อง เขาเข้าใจนิสัยของมุกดามาก รู้ว่าเธอเป็นเด็กสาวที่จิตใจดีคนหนึ่ง!
มุกดาเริ่มใช้ใบมีดเลื่อยแผ่นกั้นระหว่างตัวเองกับธีรเมทออก และไม่รู้ว่าเมธพรจะกลับมาเมื่อไร เธอมองลงไปจากบานหน้าต่าง สถานที่นั้นเป็นชั้นสอง ถ้าโดดลงไปก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
มุกดาค่อยๆเปิดแผ่นกั้นออกจากบนลงล่าง เธอผลักแผ่นกั้นนั้นออกไป แม้ว่าจะมีเพียงแค่ช่องที่เล็กมากช่องหนึ่ง ทว่าก็ใหญ่พอที่จะให้มุกดาเข้าไปประคองธีรเมทออกมา
“มุก คุณไปเองเถอะ บาดแผลของผมยังเจ็บอยู่ อาจจะไม่สามารถต่อสู้อย่างรุนแรงมากได้ ผมอยู่ที่นี่ยังสามารถเบนความสนใจของเมธพรไปจากคุณได้ อย่างไรคนที่เธอต้องการก็คือผม ผมก็ติดค้างคุณพอดี ผมจะคืนให้คุณ” ธีรเมทเอ่ยอย่างอ่อนแรง
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะพาคุณออกไปด้วยกัน ที่นี่คือชั้นสอง กระโดดลงไปก็ไม่ล้มจนอนาถมากหรอก ดังนั้นคุณวางใจได้ ฉันจะผลักคุณลงไปก่อน คุณลงไปแล้วก็หลบไป ฉันจะกระโดดลงไปทันที” มุกดาประคองธีรเมทไปถึงหน้าบานหน้าต่าง เธอผลักธีรเมทลงไป
“คุณกระโดดลงไป อย่าลังเล” มุกดาเอ่ยกับธีรเมท อาศัยความสามารถของธีรเมท ถึงจะได้รับบาดเจ็บ กระโดดลงไปที่ชั้นสองก็ไม่มีปัญหา
ตอนที่ธีรเมทยังอยากจะพูดอะไร ก็ถูกมุกดาผลักลงไปแล้ว หลังจากนั้นเธอมองไปที่ห้องครู่หนึ่ง ยังไม่พบร่องรอยว่าเมธพรกลับมา เธอจึงกระโดดลงไปจากหน้าต่าง
ตอนที่มุกดากระโดดลงไป กลับไม่ได้ล้มลงไปกองกับพื้น เธอล้มลงบนร่างของธีรเมทพอดี จึงช่วยลดผลกระทบให้กับเธอ ทว่ากลับได้ยินเสียงครางของธีรเมทอยู่ครู่หนึ่ง
“ทำไมคุณไม่หลบไปล่ะ มา ฉันจะประคองคุณไปอีกด้านหนึ่ง” เมื่อกระโดดลงมาจากห้อง ก็เป็นถนนเส้นเล็กๆเส้นหนึ่ง มุกดาประคองธีรเมท ทั้งสองคนเริ่มหลบหนี
“มุก พวกเราหนีไปทางทิศตะวันออก ที่นั่นมีรถของผม เมื่อมีรถก็จะสะดวกมากขึ้น” ธีรเมทเอ่ยกับมุกดา
“ได้ พวกเราจะวิ่งเดี๋ยวนี้” มุกดาประคองธีรเมทแล้ววิ่ง
“หยุดเดี๋ยวนะ พวกคุณสองคน หยุดเดี๋ยวนี้!” ตอนที่ทั้งสองคนยังวิ่งไปได้ไม่ไกล เมธพรก็กลับมาแล้ว เธอพบว่าทั้งสองคนหนีไปแล้ว ก็ให้คนตามมา
“มุก คุณรีบไป ไม่ต้องสนใจผม ผมอาจจะทำให้คุณเดือดร้อน” ธีรเมทมองคนที่อยู่ด้านหลังครู่หนึ่ง เขาเริ่มวิ่งไม่ไหวบ้างแล้ว
“ไม่ได้ จะไปก็ต้องไปด้วยกัน ไม่สามารถทิ้งคุณเอาไว้ได้” มุกดายืนกราน
สามารถมองเห็นรถของธีรเมทได้จากที่ไกลๆแล้ว ขอเพียงแค่ขึ้นรถได้ก็พอแล้ว
“ธีรเมท มุกดา พวกคุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ ใครก็ได้ ไปขวางเส้นทางในภายบ้านที่ทั้งสองคนนั้นจะไปสิ ฉันจะดูว่าพวกเขาจะหนีไปที่ไหนได้!” เมธพรตะโกนเสียงแหบแห้งอยู่ด้านหลัง
ภายใต้ความช่วยเหลือของมุกดา ทั้งสองคนวิ่งมาถึงหน้ารถของธีรเมทได้อย่างราบรื่น ทั้งสองคนขึ้นไปบนรถ มุกดาสตาร์ทรถ แต่ว่าคนที่อยู่ด้านหลังก็ขึ้นรถ เตรียมตามพวกเขาต่อไปเช่นกัน
มุกดาขับรถหนี ด้านหลังก็มีรถตามมาไม่ห่าง
“มุก ตอนนี้พวกเรายังกลับบ้านไม่ได้ เมธพรบ้าไปแล้ว เมื่อครู่เธอบอกว่าจะส่งคนไปรอยังเส้นทางที่พวกเราจำเป็นต้องผ่านแล้ว ตอนนี้พวกเราหนีไปทางทิศตะวันตก ผมมีบ้านที่นั่นหลังหนึ่ง ทว่าเปลี่ยวมาก” ธีรเมทเอ่ยกับมุกดา
ตอนนี้มุกดาก็ไม่เวลามาคิดว่าจะหนีไปทางไหน ขอเพียงแค่มีถนนเธอก็จะขับไป และไม่ได้สังเกตว่าตัวเองขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ธีรเมทพูดอย่างรวดเร็วเสียแล้ว
