ดึกมากแล้ว แขกก็เริ่มบางลงเสียงในบ้านก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม
ไป๋มู่ชิงที่กำลังหนังดูทีวีอยู่บนโซฟา อยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแปลกๆ เธอจึงวางรีโมทลงแล้วเดินไปเปิดประตูดู
เธอเห็นผู่เหลียนเหยากำลังพยุงตัวหนานกงเฉินเดินขึ้นมา สภาพนั้นหนานกงเฉินน่าจะเมาแล้ว
เธอเปิดประตูออกไปพร้อมไปรับตัวหนานกงเฉินไว้ “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ผู่เหลียนเหยาก็ปล่อยตัวหนานกงเฉินไปทางเธอพร้อมยิ้มเอ่ยว่า “งั้นฝากดูแลพี่ชายด้วยนะคะ พี่สะใภ้”
“ได้ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ” ไป๋มู่ชิงพยุงตัวหนานกงเฉินเข้ามาในห้องพร้อมปล่อยเขาลงบนเตียง เธออดไม่ได้ที่จะบ่น “รู้ว่าร่างกายตัวเองไม่แข็งแรงยังจะดื่มเยอะขนาดนี้อีก”
หนานกงเฉินไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขากำลังพยายามดึงเน็กไทออก
“ฉันเอง” ไป๋มู่ชิงเห็นว่าเขาดึงไม่ออก เธอจึงเอียงตัวไปช่วยเขา
เธอวางเน็กไทไว้บนหัวเตียง เธอไม่ได้เดินออกจากห้องไปแต่กลับนั่งมองเขาอยู่ข้างเตียง สีหน้าของเขาซีดขาวปนไปด้วยความเศร้าหมอง
เธอคิดว่าเธอควรอธิบายเรื่องชุดกับเขา เธอเลยพูดเสียงเบาว่า “ขอโทษนะคะคุณชาย เรื่องชุด……เมื่อกี้ฉันถามแล้วว่าคุณหนูผู่เป็นคนเลือกชุดให้ เธอทำเพราะความหวังดี เธอแค่อยากให้เรารักกันเร็วๆ อยากให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้น”
หนานกงเฉินพยายามลืมตาช้าๆ แล้วสบตาเข้ากับเธอพอดี
ไป๋มู่ชิงโล่งอกไปเพราะเขาไม่ได้โมโหอาละวาด แต่กลับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงปกติ “รู้ไหมทำไมเธอถึงได้อยู่ตระกูลหนานกงนานขนาดนี้?”
ไป๋มู่ชิงส่ายหน้าไปมา
ไม่ใช่เพราะว่าถอดแหวนบนนิ้วเธอไม่ได้เหรอ?
“เพราะบนตัวเธอมีเงาของเขา” หนานกงเฉินยิ้มกริ่มอ่อนๆ
เงาของเธองั้นเหรอ?ไป๋มู่ชิงก้มหน้าลงสังเกตตัวเอง เธอประหลาดใจมากว่าเหมือนตรงไหน หน้าตาเหรอ? หรือว่า……
พูดง่ายๆก็คือเธอเหมือนแฟนเก่าเขามาก เป็นเรื่องที่โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่
“ไม่ใช่ว่าคุณ……ทำดีกับฉันทุกครั้งเพราะคิดว่าฉันเป็นเธอหรอกใช่ไหม?” ไป๋มู่ชิงถามด้วยความหึงเล็กน้อย
ถึงแม้เธอจะไม่ได้รักตกหลุมรักเขาอย่างจริงจัง แต่ยังไงเธอก็เป็นภรรยาของเขา แต่กลับถูกมองว่าเป็นตัวแทนของแฟนเก่า ยังไงก็ไม่สบายใจอยู่ดี
“ไม่งั้นเธอคิดว่ามีส่วนไหนดึงดูดผมล่ะ?”
“จะบ้าเหรอ!” ไป๋มู่ชิงเผลอด่าเขาไป จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่กลับถูกเขาดึงข้อมือไว้จนเธอล้มลงมาบนตัวเขา
หนานกงเฉินผลิกตัวขึ้นทับเธอไว้ ด้วยความเมาเขาเลยจูบลงไปบนคอเธอ ไม่สิ เรียกว่ากัดเลยดีกว่า
ไป๋มู่ชิงร้องด้วยความเจ็บ เธอพยายามผลักเขาออกแต่ไม่ว่าเธอจะออกแรงมากแค่ไหนตัวเขาก็ไม่ขยับเลย
เขากัดคอเธอแรงขึ้นพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นว่า “เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดเธอมากแค่ไหน……”
“คุณชายคะ ตั้งสติดีๆนะคะ ฉันไม่ใช่เธอคนนั้น……”ไป๋มู่ชิงพูดพร้อมทุบไปที่หลังเขา
ผู้ชายคนนี้เมาแล้ว เมามากด้วย
ทำไมอยู่ดีๆถึงคิดถึงผู้หญิงคนนั่นล่ะ? ทั้งๆที่แต่ก่อนเขาไม่เคยพูดถึงเลย เพราะชุดที่เธอใส่วันนี้เหรอ?
ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ เธอผิดเต็มๆเลยแหละ
เขาก็ยังทำหยาบคายกับเธอ แต่เธอเริ่มปล่อยวางแล้ว ถ้าเขาทำแบบนี้แล้วเขารู้สึกสบายใจขึ้นก็ปล่อยเขาทำไปเถอะ
รอจนเขาทำกับเธอจนพอใจ เธอก็เหนื่อยจนขยับตัวไม่ไหวแล้ว
หนานกงเฉินเองก็ล้ามากจนหลับไปข้างตัวเธอ
