กลับเป็นเลขาเหยียนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับสังเกตเห็นรถประจำตัวของหนานกงเฉิน ถามขึ้นอย่างสงสัย: “เอ๊ะ นั่นเสี่ยวหลินกับนายหญิงน้อยไม่ใช่หรอ?”
เมื่อได้ยินคำถามของเลขาเหยียน หนานกงเฉินมองออกนอกหน้าต่าง เป็นเสี่ยวหลินที่ขับรถพาไป๋มู่ชิงผ่านไปจริงๆ
“พวกเขามาที่นี่ได้ยังไง?” เลขาเหยียนถามขึ้น
พวกเขามาที่นี่ได้ยังไง? หนานกงเฉินก็อยากรู้เหมือนกัน
“ลองถามเสี่ยวหลินก็รู้” หนานกงเฉินตอบ
ในจิตใต้สำนึก เขาสนใจว่าเธอจะไปไหนได้ยังไง น่าแปลกมาจริงๆ!
หลังออกจากสุสาน รถวิ่งอย่างรวดเร็วบนถนนชานเมืองหยาน สองข้างทางเต็มไปด้วยพืชพันธุ์สีเขียว มองวิวสวยสองข้างทาง ไป๋มู่ชิงอารมณ์ค่อยๆ ดีขึ้น
เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย เธอหันไปพูดกับเสี่ยวหลิน: “จริงสิ อย่าบอกคุณชายเฉินว่าฉันมาที่สุสาน”
“ทำไมล่ะครับ?” เสี่ยวหลินมองเธอแวบหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ ถามจบก็ตกใจว่าตัวเองถามมากเกินไป จึงรีบพูดต่อว่า: “ขอโทษครับ นายหญิงน้อยวางใจได้ครับ ผมไม่พูดแน่นอน”
คงเป็นเพราะว่าไป๋มู่ชิงไม่ได้วางมาดนายหญิงน้อยของตระกูลหนานกงเลยแม้แต่น้อย มนุษยสัมพันธ์ดีเกินไป แต่ก็ใช่ว่าเขาจะลืมว่าฐานะเธอเป็นใคร แค่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน
โชคดีที่คุณชายเฉินไม่อยู่ตรงนี้ ไม่งั้นตายแน่ๆ เสี่ยวหลินแอบโล่งใจ
ในขณะเดียวกัน มือถือของเสี่ยวหลินก็ดังขึ้น เป็นเรียกเข้าที่ตั้งเฉพาะเลขาเหยียน ในวันปกติเขากลัวว่าจะพลาดไม่ได้รับสายกระทบต่องาน จึงตั้งค่าเบอร์ของเลขาเหยียนเป็นสายเรียกเข้าสำคัญ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเรียกเข้านี้ก็จะรับสายด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นกว่าปกติ
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พอได้ยินเสียงเรียกเข้า เขารีบหยุดรถข้างทาง แล้วหยิบโทศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดรับสาย: “เลขาเหยียน คุณโทรหาผม?”
“ใช่ เมื่อกี้นี้ฉันและคุณชายเฉินเห็นรถของคุณหน้าทางเข้าสุสาน” เลขาเหยียนไม่ได้พูดมาก รอให้เขาพูดทุกอย่างด้วยตัวเอง
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา เสี่ยวหลินหันไปมองไป๋มู่ชิงแวบหนึ่ง แล้วตอบอย่างระมัดระวัง: “อ้อ คืออย่างนี้ครับ นายหญิงน้อยบอกว่าอยากชมวิวรอบๆ เมือง ผมเลยขับพาวนดูรอบๆ เมืองครับ”
“ค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว” เลขาเหยียนถือสายไว้ครู่หนึ่ง แล้ววางสายไป
“เกิดอะไรขึ้นหรอ?” ไป๋มู่ชิงได้ยินคำตอบของเสี่ยวหลินเมื่อครู่ เกิดความสงสัยในใจ หรือว่าหนานกงเฉินจะใช้รถ?
เสี่ยวหลินมองโทรศัพท์ที่วางสายไป แล้วมองไป๋มู่ชิงด้วยแววตาหนักแน่น: “เลขาเหยียนบอกว่าเธอกับคุณชายเฉินเห็นรถของเราเมื่อสักครู่นี้”
ไป๋มู่ชิงใจเต้นแรง หนานกงเฉินเห็นเธอหรอ? ทำไมเธอไม่รู้สึกเลยสักนิด? เขาคงไม่รู้ใช่ไหมว่าตนมาเยี่ยมสุสานคุณยาย?
อีกอย่าง ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้? ที่นี่เป็นจุดที่ถือได้ว่าลึกลับที่สุดของเมืองหยาน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาทำธุระแถวนี้
“นายหญิงน้อย ผมพูดโกหกแทนคุณไปแล้ว แต่ว่าถ้าคุณชายเฉินถามขึ้นมาอีก คุณต้องช่วยผมโกหกต่อไปนะครับ” เสี่ยวหลินพูดอย่างกังวล กว่าจะรอดจากอุปสรรคเมื่อคืนมาได้ เขาก็ไม่อยากถูกหนานกงเฉินไล่ออกเพราะเรื่องของวันนี้อีก
“วางใจเถอะ ฉันไม่เปิดโปงนายหรอก” ไป๋มู่ชิงรับปาก
“งั้นก็ดีครับ” เสี่ยวหลินหัวเราะแฮะแฮะ สบายใจขึ้น
หนานกงเฉินมองดอกลิลลี่หน้าป้ายหลุ่มศพที่ยังสดใหม่ และกวาดสายตาดูรอบๆ นอกจากตัวเขาก็ไม่เห็นเงาของคนอื่นอีก
ดอกไม้นี้เพิ่งถูกวางวันนี้ชัดๆ ใครเป็นคนนำมาล่ะ?
เขาก้มตัวนำดอกลิลลี่ในอ้อมแขนมาวางข้างดอกลิลลี่หน้าป้ายหลุมศพ ถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ แล้วพูดว่า: “ขอโทษครับ……”
เพียงสามคำสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะขอโทษ
ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุทางตรงหรือไม่ก็ตาม แต่คุณยายตายเพราะมีเขาเป็นต้นเหตุจริงๆ
เมื่อกลับมาที่รถ เลขาเหยียนรายงานกับเขาว่า: “คุณชายเฉิน เมื่อกี้ฉันถามเสี่ยวหลินแล้วค่ะ เขาบอกว่านายหญิงน้อยบอกว่าอยากชมวิวรอบๆ เมือง จึงมาถึงที่นี่”
หนานกงเฉินไตร่ตรอง แค่มาเดินเล่นหรอ?
จริงๆ แล้วตอนเขาเห็นดอกลิลลี่หน้าป้ายหลุมศพคุณยายเมื่อครู่ ก็เคยคิดว่าเป็นเธอ แต่พอมาคิดซ้ำๆ เหมือนเธอจะไม่มีเหตุผลที่จะนำดอกไม้มาให้คุณยายเลย ตอนนี้เลขาก็รายงานแบบนี้ เขาไม่ได้ทิ้งความสงสัยในใจด้วยเหตุผลนี้ แต่ตกอยู่ในห้วงความคิดอีกครั้ง
เงาของหญิงสาวที่เห็นเมื่อคืนที่ตลาดการค้าผุดขึ้นในความคิด หรือว่าเธอกลับมาแล้วจริงๆ ? ในที่สุดก็กลับมา?
หลังกลับจากสุสาน หนานกงเฉินตรงกลับโรงแรมทันที
ก้าวขาเข้าห้องรับแขก เขาเห็นไปมู่ชิงกำลังจัดวางแหวนอยู่บนโซฟา ดูเหมือนจะมีคามสุขมาก
เมื่อเห็นเขาเข้ามา ไป๋มู่ชิงรีบชูแหวนในมือขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม: “ดูสิ แหวนจากบาร์ส่งมาแล้วนะ”
หนานกงเฉินเดินไปหาเธอ รับแหวนในมือเธอมาดู ก็ยังคงเป็นแค่เศษเหล็กสองวง แต่ด้านในของแหวนสลักชื่อของเขาทั้งสองจริงๆ
วงหนึ่งคือคำว่า “ไป๋” อีกวงคือคำว่า “เฉิน”
“รูปถ่ายก็ส่งมาด้วยนะ” ไป๋มู่ชิงหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นจากโซฟา โบกไปมาหน้าเขา เป็นรูปที่ทั้งสองคนจูบกัน มุมและแสงของภาพสวยใช้ได้เลย
หนานกงเฉินโยนแหวนคืนให้เธอ พร้อมพูดทำลายบรรยากาศ: “แหวนแบบนี้ก็ทำให้เธอดีใจได้ขนาดนี้เลยหรอ?”
“ทำไมหรอ? ฉันรู้สึกว่ามันน่ารักดีนี่” ไป๋มู่ชิงสวมแหวนวงนึงกับนิ้วกลาง พร้อมชื่นชมด้วยความพึงพอใจ เก็บอีกวงลงกล่องแล้วพูดว่า: “คุณไม่เอาก็ให้ฉัน ฉันเอาหมด”
หนานกงเฉินไม่ได้อยากเก็บมันไว้แต่แรกอยู่แล้ว จึงปล่อยเธอไป
ตอนแรกเขากะจะเดินขึ้นห้องไป แต่ก็ชะงักฝีเท้า หันกลับมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง: “วันนี้ไปเดินเล่นที่ไหนมาหรอ?”
ไป๋มู่ชิงรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถาม จึงเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว พลางหมุนแหวนในมือเล่นแล้วตอบว่า: “เดินเล่น ตากลมเล่นไปเรื่อยๆ เลย ไปถึงไหนก็ตรงนั้น”
หนานกงเฉินถอนสายตา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
เมื่อเขาเดินลับไป ไป๋มู่ชิงวางมือลง มองจุดที่เขาเดินลับตาไปและสูดลมหายใจ โชคดีที่เขาไม่ได้ถามคาดคั้นกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จะรับมือยังไง
การใช้ชีวิตหลายวันมานี้ในเมืองหยาน เป็นช่วงเวลาที่ดีและสบายใจที่สุดตั้งแต่ไป๋มู่ชิงแต่งเข้าตระกูลหนานกง และเป็นช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกับหนานกงเฉินได้ราบรื่นที่สุด
เมื่อเทียบกับชีวิตที่แสนหดหู่ในคฤหาสน์หนานกง ชีวิตแบบนี้สบายใจกว่ามากๆ ทำให้ไป๋มู่ชิงไม่อยากกลับไป
แน่นอนว่าช่วงเวลาที่มีความสุขนั้น สั้นเสมอ
กำหนดการในเมืองหยานของหนานกงเฉินเสร็จสิ้นในพริบตา ตั๋วเครื่องบินกลับเมืองซีที่เลขาเหยียนจองไว้เป็นรอบบ่าย
เมื่อออกจากโรงแรม ไป๋มู่ชิงยื่นสัมภาระให้เสี่ยวหลินนำขึ้นรถ หันกลับไปมองโรงแรมแห่งนี้ด้วยความรู้สึกอาลัยอาวอนเล็กน้อย
น้อยครั้งที่เธอจะรู้สึกอาลัยวอนสถานที่สักแห่ง มีเพียงวันนี้ ไม่รู้เพราะที่นี่คือเมืองหยานบ้านเกิด หรือเพราะที่นี่มีความทรงจำระหว่างเธอกับหนานกงเฉินที่ค่อนข้างดี
“นายหญิงน้อย เชิญขึ้นรถเถอะครับ” เสี่ยวหลินเห็นเธอไม่ขึ้นรถ อดที่จะตามไม่ได้ อีกอย่างคุณชายเฉินนั่งรออยู่ในรถด้วย
เธอได้สติเมื่อถูกเสี่ยวหลินเรียก เห็นสีหน้าหงุดหงิดของหนานกงเฉิน เธอรีบขึ้นรถไปทันที
เสี่ยวหลินก็รีบไปประจำที่คนขับ แล้วสตาร์ทรถ ขับไปยังสนามบิน
“ทำไม? ไม่อยากกลับหรอ?” หนานกงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางเปิดนิตยสารในมือ
ไป๋มู่ชิงรู้สึกเขินนิดๆ : “ก็มีนิดหน่อย”
“ยังเที่ยวไม่พอ?”
“เที่ยวอ่ะเที่ยวพอแล้ว” ไป๋มู่ชิงอดไม่ได้ที่จะพูดความจริง: “แต่เมื่อคิดว่าต้องกลับไปใช้ชีวิตในคฤหาสน์ตระกูลหนานกง ก็รู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย”
“ที่แท้การใช้ชีวิตในตระกูลหนานกงทำให้เธอรู้สึกแย่ขนาดนี้”
“เปล่า……” ไป๋มู่ชิงรีบอธิบาย: “แค่ไม่อิสระเหมือนอยู่ที่นี่” เธอยังอยากพูดต่อว่า เมื่อกลับถึงเมืองซี คุณชายใหญ่คงกลับไปเป็นคนที่บ้างานเหมือนเก่า เป็นหนางกงเฉินที่เย็นชาไม่สนใจเธอ
แน่นอนว่า เธอไม่กล้าพอที่จะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขา
เมื่อกลับถึงเมืองซี ก็เป็นเวลาอาหารเย็นพอดี หนานกงเฉินให้เสี่ยวหลินไปส่งไป๋มู่ชิงที่บ้าน ตัวเองนั้นตรงไปที่บริษัท
ตอนแรกไป๋มู่ชิงตั้งใจว่าจะตรงไปเยี่ยมเสี่ยวลี่ที่โรงพยาบาลหงเอิน ตอนอยู่เมืองหยานจ้าวเฟยหยางโทรมาบอกเธอว่าการผ่าตัดของเสี่ยวลี่ราบรื่นมาก เธอจึงอยากไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลโดยเร็ว ฉลองการเกิดใหม่ของเสี่ยวลี่
แต่หนางกงเฉินกำชับให้เธอตรงกลับบ้าน เธอไม่อาจขัดได้ คงต้องรอไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้เช้าแล้วล่ะ
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลหนานกง ไป๋มู่ชิงถูกเชิญไปยังห้องของคุณผู้หญิงทันที
เมื่อเธอไปถึง คุณผู้หญิงตรงเข้าไปรับด้วยการคล้องแขนเธอไว้ ยิ้มพลางประเมินดูเธอพลางถามว่า: “เป็นยังไงบ้าง? เหลนของฉันสบายดีไหม? มีไม่สบายตรงไหนบ้างไหม?”
ถูกเธอคล้องแขนแบบนี้ ไป๋มู่ชิงเริ่มทำตัวไม่ถูก เธอพยายามฝืนยิ้มไว้ แล้วพูดว่า: “คุณย่า ลูกสบายดีค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”
“ใช่ไหม ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเบบี๋น้อยของตระกูลเราต้องสบายดี” คุณผู้หญิงพูดจบ มองเธออย่างอ่อนโยน: “เป็นยังไงบ้าง ไปเที่ยวคราวนี้ มีความสุขดีไหม? ได้ยินจากเลขาเหยียนมาว่าเธอกับเฉินใช้ชีวิตร่วมกันได้ดีทีเดียว”
เมื่อได้ยินประโยคนี้จากคุณผู้หญิง ไป๋มู่ชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าคุณผู้หญิงมีสายใกล้ตัวเธอกับหนานกงเฉินด้วย
ก็จริงนะ นี่เป็นวิธีแบบฉบับคุณผู้หญิงจริงๆ
“มีความสุขดีค่ะ” เธอพยักหน้ายิ้ม ยื่นถุงช็อปปิ้งในมือให้คุณผู้หญิงแล้วพูดว่า: “คุณย่าคะ นี่เป็นของฝากเล็กๆ น้อยๆ ที่หนูกับคุณชายเฉินเลือกให้ท่าน หวังว่าท่านจะชอบค่ะ”
สำหรับของขวัญแล้ว ปกติคุณผู้หญิงไม่เคยสนใจเปิดดู แต่ว่าวันนี้เธอมีความสุข ยิ่งได้ยินว่าเฉินช่วยเลือกให้ จึงสนใจที่อยากจะเปิดดู
คุณผู้หญิงนำผ้าคลุมไหล่ออกจากถุงช็อปปิ้ง ลองหยิบมาคลุมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ: “ดีนะ สวยดีทีเดียว ขอบใจพวกเธอสองคนที่คิดถึงนะ”
“คุณผู้หญิง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายใหญ่ซื้อของขวัญให้ท่านเลยนะคะ” พี่เหอพูดด้วยรอยยิ้มอยู่ข้างๆ
“นั่นหนะสิ”
“นี่หมายความว่าพอคุณชายใหญ่เป็นสามีคน เป็นพ่อคนแล้ว ก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนะคะ”
“ใช่ เฉินเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก จะเป็นพ่อคนแล้ว” คุณผู้หญิงส่งผ้าคลุมไหล่ให้พี่เหอ จูงมือของไป๋มู่ชิงด้วยรอยยิ้มเบิกบานยิ่งนัก: “นี่เป็นผลงานของเธอเลยนะ เธอเป็นคนทำให้เขาเปลี่ยนแปลง”
ไป๋มู่ชิงยิ้มน้อยๆ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับรู้สึกถึงความกดดันมากขึ้นในใจอย่างบอกไม่ถูก
เห็นคุณผู้หญิงมีความสุขขนาดนี้ เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้อยในครรภ์ของเธอ คุณผู้หญิงจะเป็นยังไง คงจะโกรธจนอยากจะฆ่าเธอทิ้ง?
ถุย เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย? ทำไมถึงได้คิดอะไรที่ไม่เป็นมงคลขนาดนี้?
ลูกจะไม่เป็นอะไร ต้องไม่เป็นอะไร!
