ไป๋มู่ชิงรอโทรศัพท์เซิ่งซินในบ้านซูซี่ ถือโทรศัพท์ไว้ในมือไม่กล้าวางลงแม้แต่ครู่เดียว เลื่อนบนหน้าจอหลายๆ ครั้ง นิ้วเคาะลงบนซอฟต์แวร์เกมโดยไม่รู้ตัว
เธอที่กำลังเบื่อ ทำได้แค่ใช้เกมเพื่อผ่านเวลาไป
ปิงเฟิงที่มักจะออนไลน์ตลอดเมื่อเห็นเธอออนไลน์ก็ดูไม่แปลกใจเลย และไม่ได้ทักทายมากเกินไป ส่งข้อความไปหาเธอทันทีว่าต้องการทำภารกิจใหม่ร่วมกับทุกคนหรือไม่
ไป๋มู่ชิงไม่คิดเลย ติดตามกลุ่มใหญ่ไปทำภารกิจกับทุกคน
เพราะไม่ได้เล่นมานานเกินไป เธอค่อนข้างอ่อน โชคดีที่ปิงเฟิงในฐานะหัวหน้าทีมปกป้องเธอตลอดทาง ในตอนสุดท้าย สมาชิกคนอื่นๆ ในทีมก็แยกย้ายกระจัดกระจายกันไป ไม่คิดว่าจะเหลือแค่พวกเขาสองคนกำลังต่อสู้กัน
หลังจากต่อสู้มาครึ่งชั่วโมงภารกิจก็สำเร็จในที่สุด ปิงเฟิงวางพวงดอกไม้บนศีรษะเธอแล้วพูดขึ้น “ให้เธอ”
ไป๋มู่ชิงพิมพ์ไปสองคำ “ขอบคุณ”
ภารกิจสิ้นสุดลง จู่ๆ เธอก็รู้สึกเบื่อ กำลังจะออกจากซอฟต์แวร์เกม ทันใดนั้นก็ส่งข้อความส่วนตัวถึงเธอว่า “คุณชายเฉินของเธอกำลังดูเธออยู่”
เห็นประโยคนี้ ไป๋มู่ชิงก็ตกตะลึง รีบกลับไปที่อินเทอร์เฟสทันที รูปโปรไฟล์คุณชายเฉินกำลังสว่างอยู่จริงๆ ด้วย
รูปโปรไฟล์ที่ไม่สว่างมาแปดร้อยปีไม่คิดว่าจะสว่างจริงๆ ! ตอนนี้เธอแค่รู้สึกหวาดกลัวในพริบตาเดียว ราวกับเห็นผี
หนานกงเฉินจะเข้ามาในซอฟต์แวร์เกมได้อย่างไร? ตอนนี้เขาควรนอนอ่อนแรงบนในห้องคนไข้ท่ามกลางผู้คนจำนวนมากเพื่อมาแสดงความเสียใจกับเขาไม่ใช่เหรอ? จะเล่นเกมได้อย่างไร?
นิ้วโป้งเธอวางอยู่บนชื่อคุณชายเฉิน แต่ลังเลอยู่นานไม่ได้คลิก
เมื่อครู่นี้เธอทำภารกิจกับปิงเฟิง เขาต้องเห็นแล้วใช่ไหม? ด้วยนิสัยขี้หึงของเขา และเขาก็ยังโกรธอยู่ด้วย……เธอไม่อยากจะคิดผลลัพธ์
จากนั้นสักพักสุดท้ายเธอเอานิ้วโป้งกดลงไป กล่องสนทนาที่มีคนชายเฉินก็ปรากฏหน้าอินเทอร์เฟส
เธอลังเลที่จะพิมพ์อธิบายในกล่องสนทนา ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกทำตัวมีพิรุธ ทำได้แค่ลบมัน แล้วเปลี่ยนเป็นประโยคสั้นๆ “คุณสามี คุณยังโอเคไหม? ”
หลังจากส่งข้อความไป อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบนานมาก หัวใจไป๋มู่ชิงก็อดไม่ได้ที่จะดำดิ่งลง
ไม่มีการตอบสนอง ระบบผิดพลาดเหรอ? หรือเขาออฟไลน์ไปโดยไม่ได้ตั้งใจ? หรือเขาออฟไลน์ทุกวันอยู่แล้ว? เธอไม่ได้เข้าสู่ระบบซอฟต์แวร์มานานเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในวันปกติคุณชายเฉินมาเล่นหรือเปล่า
ขณะที่เธอแทบรอไม่ไหววางแผนจะโทรหาหนานกงเฉิน สุดท้ายคุณชายเฉินก็ตอบกลับมาสองคำ “ดีมาก”
ไป๋มู่ชิงตกตะลึงอีกครั้ง จากนั้นก็พิมพ์อย่างรวดเร็ว “ฉันไปหาคุณได้ไหม? ”
คราวนี้คุณชายเฉินตอบกลับเร็วมาก “จูจูอยู่ที่นี่ ไม่สะดวก”
ประโยคเดียวสั้นๆ เหมือนอ่างน้ำเย็นเทลงมาจากศีรษะ ไป๋มู่ชิงจ้องไปที่คำว่า ‘จูจู’ สองคำนี้ในกล่องสนทนาอยู่นานมาก
ตอนนี้คนที่อยู่เป็นเพื่อนเขาคือจูจูเหรอ? เขากับจูจูมาถึงจุดนี้แล้ว?
“อ่อ งั้นก็ดีแล้ว คุณพักฟื้นให้เต็มที่นะ” เธอเกือบจะพิมพ์ประโยคนี้ด้วยความโกรธและส่งมันไป ส่งเสร็จก็ออกจากซอฟต์แวร์ แล้วโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ
ซูซี่ออกไปฝึกสอนสองชั่วโมงแล้วกลับมา พบว่าไป๋มู่ชิงยังคงนอนอยู่บนโซฟาเหมือนตอนที่เธอออกไป เธอเดินมาถามอย่างประหลาดใจ “ทำไมเธอไม่ไปโรงพยาบาล? ”
ไป๋มู่ชิงไม่ได้ยกศีรษะขึ้นมา พูดขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าๆ “เขาบอกจูจูอยู่ที่นั่น ไม่ให้ฉันไป”
“ไม่ใช่มั้ง? เขาพูดแบบนี้เหรอ? ” ซูซี่จ้องมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา
เห็นไป๋มู่ชิงพยักหน้า ซูซี่คิดสักพักแล้วดึงเธอขึ้นมาจากโซฟา “ไป ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอ”
“ไปโรงพยาบาลทำไม? ”
“ไปถามเขาด้วยตัวเองว่าต้องการหย่าไหม”
ไป๋มู่ชิงเหม่อสักพัก หย่าเหรอ?
เธอส่ายหน้า “ผ่านไปสองสามวันค่อยไปดีกว่า รอให้เขาหายป่วยสักนิดค่อยไป”
“เวลานี้แล้วเธอยังเป็นห่วงสุขภาพเขาอีกเหรอ? ”
“ไม่ว่าจะตอนไหน สุขภาพเขาก็สำคัญที่สุด” ไป๋มู่ชิงยิ้มขมขื่น กลับไปนั่งที่โซฟา
หนานกงเฉินเห็นรูปโปรไฟล์เธอมืดดับไปแล้ว หลังจากแก้แค้นในใจก็ไม่มีความสุขเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับมีความโกรธ ไม่คิดว่าเธอจะออฟไลน์ไปจริงๆ ไม่โทรศัพท์มาถามเลยสักคำ!
ในใจเธอ เรื่องระหว่างเขากับจูจูมันไม่สำคัญขนาดนี้เลยเหรอ? เธอยอมอยู่บ้านเล่นเกมไม่มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล ได้ยินว่าเขากับจูจูอยู่ด้วยกันก็ไม่สนใจ?
เมื่อจูจูสังเกตเห็นใบหน้าไม่แน่นอนของเขา ก็เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “เฉิน ดึกป่านนี้แล้วมู่ชิงคงไม่มาแล้วมั้ง คุณนอนได้แล้ว”
เห็นหนานกงเฉินไม่พูดอะไร เธอก็พูดขึ้นอีก “ไม่งั้นคุณโทรไปถามมู่ชิงหน่อย ว่าคืนนี้เธอจะมาไหม? ”
หนานกงเฉินพูดอย่างหงุดหงิด “ไม่ต้องโทร เธอไม่มา”
เธอไม่โทรมาแสดงความเสียใจกับเขาด้วยซ้ำ ยังต้องให้เขาโทรหาเธอ เรียกให้เธอมาอีกเหรอ? เขาทำไม่ได้หรอก!
“ในเมื่อรู้แล้วว่าเธอไม่มา แล้วทำไมคุณยังไม่นอน? ” จูจูช่วยเขาดึงผ้าห่มอย่างระมัดระวัง “รีบพักผ่อนเร็วเข้า พักผ่อนดีๆ ร่างกายจะได้ดีขึ้น”
หนานกงเฉินเบนสายตาขึ้นมองเธอ “เธอกลับไปเถอะ อย่าอยู่กับฉันที่นี่เลย”
จูจูส่ายหน้ายิ้มเล็กน้อย “ฉันจะให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไง? ถ้าคุณอาการกำเริบตอนกลางคืนจะทำยังไง? ”
หนานกงเฉินยิ้มขมขื่นหัวเราะเยาะตัวเอง “ใช่น่ะสิ ถ้าฉันอาการกำเริบตอนกลางคืนจะทำยังไง ถ้าฉันอาการกำเริบแล้วเธอต้องโดนฉันทำให้บาดเจ็บแน่ๆ ”
“ทำร้ายฉันไม่เป็นไรหรอก แค่อย่าทำร้ายตัวเองก็พอ” จูจูพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มไม่ใส่ใจ
ในเมื่อตอนนี้ตัดสินใจกลับมาอยู่เคียงข้างเขา เตรียมพร้อมที่จะเผชิญอาการป่วยของเขาแล้ว ไป๋มู่ชิงยังสามารถอยู่ร่วมกับเขาได้อย่างกลมกลืน
ได้ เธอไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำไม่ได้
หนานกงเฉินจ้องมองเธอสักพักก่อนพูดขึ้น “จู ยังจำที่เราตกลงกันก่อนหน้านี้ได้ไหม? ต่อไปเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”
“ฉันจำได้สิ และฉันก็รักษาสัญญาของฉันต่อไป” จูจูยิ้มแล้วพูดขึ้น “ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลมาก ฉันอยู่ดูแลคุณจากมุมมองของเพื่อนเท่านั้น คุณห้ามคิดมากเด็ดขาด”
“แต่ทางด้านคุณย่า……”
“ทางด้านคุณย่าคุณก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะโน้มน้าวเธอให้ล้มเลิกความคิดที่จะให้เราแต่งงานกัน ถ้าสุดท้ายเธอยืนยันว่าจะให้เราแต่งงานกัน ฉันจะหนีไปให้ไกล เหมือนเมื่อก่อน” จูจูยิ้มอีกครั้ง “ดังนั้นคุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่เป็นอุปสรรคระหว่างคุณกับมู่ชิงแน่นอน”
หนานกงเฉินขยับตัวเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างค่อนข้างประทับใจ “เธอไม่ต้องไปไกลหรอก ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว”
“ขอบคุณนะ ฉันพอใจกับประโยคนี้ของคุณมากแล้ว” จูจูลูบมือเขาแล้วพูดขึ้น “เอาล่ะ รีบนอนเถอะ ฉันจะปิดไฟแล้ว”
“เธอล่ะ? ”
“ฉันนอนเตียงเล็ก คุณพยาบาลเพิ่มเตียงเล็กให้ฉันแล้ว”
จูจูพูดจบก็เอื้อมมือไปปิดโคมไฟหัวเตียง จากนั้นก็หันตัวเดินไปนอนเตียงเล็กนอกฉากกั้นห้อง
ถึงแม้หนานกงเฉินจะมีจูจูอยู่ข้างๆ แต่ไป๋มู่ชิงยังอยากไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ดูว่าเขาสบายดีไหม ถามว่าเขาจะตัดสินใจหย่ากับเธอแล้วไปแต่งกับจูจูจริงๆ หรือเปล่า
ถ้าไม่ถามเขาต่อหน้า ในใจเธอก็ไม่เต็มใจ
เธอจอดรถในลานจอดรถประตูทางเข้าโรงพยาบาล กำลังจะเดินเข้าไปในตึกใหญ่ก็เจอคุณผู้หญิงที่เดินมาจากอีกด้านหนึ่ง
ไป๋มู่ชิงจะหันตัวกลับไปเพื่อหลีกเลี่ยงก็ไม่ทันแล้ว ทำได้แค่ฝืนก้าวไปข้างหน้าแล้วทักทายเธอ
คุณผู้หญิงมองเธอ “เธอมาทำอะไร? ”
“คุณย่า ฉันมาเยี่ยมคุณชายใหญ่ค่ะ” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างอารมณ์ดี
คุณผู้หญิงพ่นออกมาหนึ่งประโยคอย่างจริงจัง “ไม่ต้อง เฉินกับจูจูเข้ากันได้ดีมาก แม้แต่ฉันยังไม่อยากไปรบกวนพวกเขาเลย เธอยิ่งไม่ควรไป”
พี่เหอข้างๆ เสริมอีกประโยค “นายหญิงน้อย เมื่อคืนคุณหนูจูอยู่เป็นเพื่อนคุณชายใหญ่ในห้องคนไข้ คุณชายใหญ่ไม่ได้รักคุณมากขนาดเท่าที่คุณคิด ดังนั้น……คุณก็ไม่ต้องคิดมากเกินไป”
เมื่อคืนจูจูพักค้างคืนกับหนานกงเฉินเหรอ? รวดเร็วมากจริงๆ ไป๋มู่ชิงคิดอย่างขมขื่น
ในใจเธอรู้สึกแย่และน้อยใจ และมีความโกรธนิดๆ เธอรู้ว่าทุกคนไม่ชอบเธอ ไม่สนับสนุนให้เธอคบกับคุณชายเฉิน แต่ทุกครั้งที่เจอกันก็ต้องพูดอะไรที่ทำให้เธอเสียใจเหรอ?
เธอกัดปาก พูดกับคุณผู้หญิงว่า “ฉันมาคุยเรื่องหย่ากับคุณชายใหญ่ค่ะ”
เธอพูดประโยคนี้ด้วยความโกรธนิดหน่อย แต่ไม่ได้โกรธทั้งหมด ตอนนี้แม้แต่หนานกงเฉินก็อยู่ฝั่งจูจู ความไม่เต็มใจและการตัดใจเธอควรปล่อยไป คิดถึงอาการป่วยแปลกๆ ของเขา เพื่อให้เขาได้แต่งงานกับคนรักที่โชคชะตากำหนดได้อย่างราบรื่น
คุณผู้หญิงก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่ก็ยังไม่อยากให้เธอไปพบหนานกงเฉิน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้เฉินสุขภาพไม่ดี ต้องรักษาอารมณ์ให้ดีก่อน ดังนั้นห้ามคุยกับเธอเรื่องหย่า เรื่องหย่าเรื่องเล็กแบบนี้ไม่จำเป็นต้องคุยกับเขาด้วยตัวเอง คุยกับฉันโดยตรงก็ได้”
คุณผู้หญิงนิ่งไป จากนั้นก็พูดขึ้น “เธอต้องการเงื่อนไขอะไรก็ว่ามา ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอพอใจ”
ไป๋มู่ชิงโดนคุณผู้หญิงขัดจนพูดไม่ออก นานสักพักพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว
คุณผู้หญิงดึงโค้ตผ้าฝ้ายบนร่างกายอย่างร้อนใจนิดหน่อยแล้วพูดขึ้น “ข้างนอกมันหนาว ฉันไม่ยืนเป็นเพื่อนเธอแล้วนะ มีความต้องการอะไรก็คุยกับพี่เหอ”
เธอพูดจบก็เดินผ่านตัวไป๋มู่ชิงไปที่อาคารใหญ่โรงพยาบาล
“คุณผู้หญิงคุณระวังหน่อยนะคะ” พี่เหอเอ่ยเตือนด้านหลังคุณผู้หญิง
หลังจากมองคุณผู้หญิงจากไปแล้ว เธอก็หันตัวกลับมามองไป๋มู่ชิงแล้วพูดขึ้น “นายหญิงน้อย ไม่งั้นเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
ไป๋มู่ชิงเงียบไม่กี่วินาทีแล้วส่ายหน้า “ไม่ต้องค่ะ ไม่มีอะไรจะคุย ให้หนานกงเฉินส่งข้อตกลงการหย่ามาก็พอแล้ว”
“นายหญิงน้อย เมื่อกี้คุณผู้หญิงพูดแล้ว คุณต้องการอะไรหนานกงเฉินก็จะพยายามทำให้คุณพอใจที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือรถบ้าน คุณพูดมาได้เลย”
“ฉันไม่สนค่ะ” ไป๋มู่ชิงหัวเราะเยาะ “เอาเงินมาดูถูกฉันให้น้อยลงหน่อย ฉันไม่ต้องการเงินของตระกูลหนานกงแม้แต่แดงเดียว ไม่ให้โอกาสคุณมาเหยียบย่ำฉัน”
เธอพูดจบ ก็หันตัวเดินออกจากโรงพยาบาลไป
พี่เหอยืนอยู่ที่เดิมนานสักพัก แล้วก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล
เธอมาถึงห้องคนไข้หนานกงเฉิน คุณผู้หญิงก็มองเธอแล้วถามขึ้น “ทำไมเร็วแบบนี้? คุยจบแล้วเหรอ? ”
“อืม” พี่เหอพยักหน้า
“เธอไปแล้ว? ”
“ไปแล้วค่ะ”
หนานกงเฉินขมวดคิ้วทันที เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน “ใครไปแล้ว? ”
พี่เหอมองเขาแล้วมองคุณผู้หญิงอีกครั้ง พูดด้วยสีหน้ายากที่จะพูด “นายหญิงน้อยค่ะ เธอมาคุยเรื่องหย่ากับคุณ ฉันกลัวคุณจะถูกกระตุ้นเลยหยุดเธอไว้ที่ชั้นล่าง”
“คุณว่าไงนะ? คุยเรื่องหย่า? ” เปลวไฟเล็กๆ ในใจหนานกงเฉินลุกโชน
“ใช่ค่ะ”
“ไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องการหย่ากับฉันจริงๆ? ” หนานกงเฉินมีท่าทางไม่อยากจะเชื่อ กัดฟันพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พี่เหอพยักหน้า “ฉันบอกให้เธออย่ามารบกวนคุณพักผ่อน เธอขอให้คุณส่งข้อตกลงการหย่าไปให้เธอก็พอแล้ว”
หัวใจหนานกงเฉินเริ่มแปรปรวนอย่างรุนแรง เปลวไฟเล็กๆ ในตอนแรกค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เขาโกรธจริงๆ แต่ไม่นานเขาก็สังเกตทุกคนอีกครั้งแล้วถามขึ้น “พวกคุณบังคับเธอหรือเปล่า? ”
“ฉันเปล่า” คุณผู้หญิงยักไหล่ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “เมื่อกี้เราเจอเธอที่ชั้นล่าง เธอก็พูดแบบนี้”
“แล้วทำไมพวกคุณไม่ให้เธอขึ้นมา? !” จู่ๆ หนานกงเฉินก็โกรธจนปัดอาหารเช้าบนโต๊ะลงพื้น “ทำไมไม่ให้เธอขึ้นมาคุยกับผม? ผมอยากคุยกับเธอดีๆ นะ!”
การกระทำฉับพลันของเขาทำให้ทุกคนในห้องคนไข้ตกใจ จูจูรีบเดินไปพยุงคุณผู้หญิงที่ถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว จากนั้นก็พูดกับหนานกงเฉิน “คุณชายเฉิน คุณทำให้คุณย่าตกใจแล้ว!”
หนานกงเฉินยังคงหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าจะทำให้ใครตกใจ ถ้าความโกรธในใจไม่ระเบิดออกมาเกรงว่าทั้งร่างเขาจะระเบิด
จูจูก้มลงเก็บอาหารเช้าบนพื้นใส่ถังขยะ ลุกขึ้นจ้องมองหนานกงเฉินแล้วพูดขึ้น “คุณก็อย่าสะเทือนใจ ไม่แน่ว่านายหญิงน้อยก็แค่พูดด้วยความโกรธ? ”
“จะพูดด้วยความโกรธได้ยังไง? เธอกับหลินอันหนานร่วมมือกันขโมยผลงานของบริษัท หย่ากับเฉินมันไม่ใช่เรื่องของเวลา? ” คุณผู้หญิงทำเสียงฮึดฮัด จ้องมองหนานกงเฉินแล้วพูดขึ้น “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของหลานกับพี่น้องตระกูลไป๋นะ เขาเล่นกับหลานได้แบบนั้น ไม่คิดว่าจะคบกับหลานด้วยความจริงใจหรอก หลานโง่ แย่งเธอกลับมาจากงานแต่งงานนิสัยเสียเหมือนเด็ก”
ดวงตาหนานกงเฉินมีแสงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้คาดหวังว่าคุณผู้หญิงจะรู้เรื่องนี้
สายตาเย็นชาเขากวาดไปมองหน้าจูจู จูจูเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าหมดหนทาง
คุณผู้หญิงพูดต่อ “หลานอย่าไปมองคุณหนูจูแบบนี้ ฉันแก่แต่ฉันไม่ได้โง่ ไม่ใช่ว่ามองเรื่องแค่นี้ไม่ออก”
จริงๆ เรื่องการสลับตัวของไป๋ยิ่งอันและไป๋มู่ชิง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดว่ามันแปลกๆ แค่ไม่คิดว่าพวกเธอจะสลับตัวกัน ถ้าจูจูไม่ได้บอกเธอ จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นที่ตระกูลหนานกงมาก่อน
ความเกลียดชังที่เธอมีต่อไป๋มู่ชิง ก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้นตั้งแต่รู้เรื่องนี้
“ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีอารมณ์ไม่แน่นอน หลานทนเธอได้แต่ฉันทนไม่ได้ ฉันอยากให้พวกเธอหย่ากันตั้งนานแล้ว ในเมื่อตอนนี้เธอเริ่มเอ่ยปากก่อนมันก็ดีที่สุดแล้ว ให้เธอกับหลินอันหนานอยู่ด้วยกันไปเถอะ”
ให้เธอกับหลินอันหนานอยู่ด้วยกัน? หนานกงเฉินแสยะยิ้ม เขาทำไม่ได้หรอก!
คุณผู้หญิงเห็นเขาไม่พูดอะไร น้ำเสียงก็อ่อนลงนิดหน่อย “เฉิน เธอเป็นคู่รักของหลินอันหนานตั้งแต่แรก คนที่เธอรักคือหลินอันหนาน แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นมันไม่หวานหรอกนะ” เธอกวาดตามองจูจู จากนั้นก็พูดขึ้น “ปีนั้นหลานอยากคบกับคุณหนูจูจะตาย ตอนนี้คุณหนูจูกลับมาแล้ว ฉันก็ไม่ห้ามให้พวกเธอสองคนแต่งงานกัน ไม่ใช่เรื่องที่ดีมากเหรอ? ”
หนานกงเฉินยังคงไม่พูดอะไร
จูจูรีบพูดขึ้น “คุณย่า ฉันกับคุณชายเฉินตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกัน เราไม่คิดจะแต่งงานกันค่ะ”
“ทำไม? ท่านอาจารย์หวังพูดแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเธอสองคนเหมาะสมกันที่สุดในโลกแล้ว” คุณผู้หญิงเดินไปนั่งด้านหน้าหนานกงเฉิน ลูบมือเขาแล้วพูดขึ้น “ท่านอาจารย์หวังบอกแล้ว ครั้งนี้ไม่มีทางผิดพลาดอีกแน่นอน หลังจากหลานกับคุณหนูจูแต่งงานกัน ฉันก็สบายใจ ไม่ต้องตามหาคู่รักที่โชคชะตากำหนดของหลานอีก จะไม่บังคับให้หลานแต่งงานกับผู้หญิงที่หลานไม่ชอบ”
ถ้าคำพูดนี้พูดเมื่อหกปีก่อน บางทีหนานกงเฉินอาจจะมีความสุขมาก ได้แต่งงานกับจูจูอย่างสง่างาม แต่วันนี้ ตอนนี้ในหัวเขาเต็มไปด้วยวิธีลงโทษผู้หญิงที่ใจกล้าจะมาคุยเรื่องหย่ากับเขา ไม่มีความคิดเรื่องอื่นเลย
“เฉิน หลานได้ยินที่ฉันพูดไหม? ”
“ได้ยินแล้วครับ”
“แล้วหลานตกลงไหม? ” คุณหญิงพูดขึ้น “แค่หลานพยักหน้า ฉันจะเตรียมงานแต่งให้พวกเธอทันที”
“ผมไม่ตกลง”
“เธอ……” คุณผู้หญิงโกรธจัด
“คุณย่า” หนานกงเฉินเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอแล้วพูดขึ้น “อย่าสนใจแค่ตัวเราได้ไหมครับ? คุณถามความเห็นจูจูหรือยัง? เคยถามเธอหรือยังว่าเห็นด้วยไหม? ”
“จูจู? ” คุณผู้หญิงหันไปทางจูจู จ้องมองเธอแล้วถามขึ้น “คุณหนูจู เธอตกลงที่จะแต่งงานกับเฉินไหม? ”
จูจูมองหนานกงเฉิน ส่ายหน้ายิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น “คุณย่า การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กนะคะ ฉันคิดว่าฉันกับคุณชายเฉินควรคิดให้ดีก่อน ยังไงตอนนี้มันก็ไม่ใช่ในปีนั้น หลายเรื่องมันเปลี่ยนไปแล้ว”
คุณผู้หญิงมองเธอ จากนั้นก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ พวกเธอคิดกันให้ดีก่อน คิดดีแล้วค่อยบอกฉัน”
“เราจะคิดกันให้ดีค่ะ” จูจูพูด
หลังจากคุณผู้หญิงไปแล้ว ภายในห้องคนไข้ก็เหลือแค่จูจูและหนานกงเฉินสองคน
จูจูเดินกลับไปที่ข้างเตียง ยื่นแก้วน้ำอุ่นให้เขาแล้วพูดขึ้น “เฉิน ถึงฉันจะรักคุณมาก แต่คุณวางใจได้ ฉันจะไม่บังคับคุณ และยิ่งไม่ใช้คุณผู้หญิงมาบังคับคุณให้แต่งงานกับฉัน”
หนานกงเฉินรับแก้วน้ำมาดื่มหนึ่งอึก “ขอบคุณครับ”
“แต่คุณต้องสัญญากับฉัน ถ้าคุณกับไป๋มู่ชิงหย่ากันแล้ว ตำแหน่งภรรยาคนต่อไปต้องเก็บไว้ให้ฉันนะ”
หนานกงเฉินหันหน้าไปมองเธอ พูดขึ้นทีละคำ “ฉันจะไม่หย่ากับไป๋มู่ชิง”
เขาไม่มีทางหย่าเด็ดขาด ไม่มีวันปล่อยให้เธอคบกับหลินอันหนานตามที่เธอปรารถนา!
“ฉันพูดว่าถ้าไง” จูจูยิ้ม “ความรู้สึกของมู่ชิงกับหลินอันหนานไม่ใช่แค่วันสองวัน พวกเขาต้องพยายามจะคบกันแน่ๆ บางทีถ้าคุณคิดได้ ก็จะช่วยพวกเขาได้นะ? ”
หนานกงเฉินยิ้มเยาะ ใช้นิ้วชี้ไปที่สมองตัวเอง “สภาพจิตใจฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น ดังนั้นฉันไม่มีวันเข้าใจ”
จูจูเงียบไปสักพักแล้วพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะพยายามช่วยคุณอย่างเต็มที่แล้วกัน”
“โอเค ขอบคุณ”
ไป๋มู่ชิงออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้กลับไปบ้านซูซี่ แต่ขับรถไปริมแม่น้ำ นั่งคนเดียวบนเขื่อนกั้นแม่น้ำที่มีลมหนาวพัดมา
อาจจะเพราะอากาศหนาว ริมแม่น้ำมีผู้คนไม่มาก มีแค่เธอ นั่งอยู่คนเดียวเหมือนคนโง่ และนั่งได้ทั้งวัน
จนกระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืด เมื่อซูซี่โทรถามเธอว่าอยู่ไหน เธอก็สงบสติแล้วพูดขึ้น “ฉันอยู่ข้างนอก ไม่กลับไปกินข้าวนะ”
“เธออยู่ที่ไหน? ”
“ฉัน……” ไป๋มู่ชิงมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้น “ฉันแค่เดินเล่นไปรอบๆ ”
“งั้นก็ระวังตัวหน่อยนะ” ซูซี่เอ่ยเตือน
ไป๋มู่ชิงตอบเสร็จ เพิ่งวางสายไปก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ เมื่อเห็นด้านบนมีคำว่า ‘สามี’ สองคำกะพริบอยู่ ในใจก็ตกตะลึงเล็กน้อย นานสักพักกว่าจะกดปุ่มรับสาย
“เธออยู่ที่ไหน? ” ในโทรศัพท์มีเสียงเย็นชาของหนานกงเฉินดังขึ้นมา
“ฉันอยู่ข้างนอก” น้ำเสียงไป๋มู่ชิงก็ไม่ค่อยดี
“มาที่อพาร์ทเมนท์เซียงตี”
“ไปทำอะไร? ”
“คุยเรื่องหย่า”
คุยเรื่องหย่าเหรอ? ไป๋มู่ชิงสมองว่างเปล่า จากนั้นก็ตอบรับ “โอเค”
เธอลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้หิน สองขาชาจนแทบยืนไม่ขึ้นเพราะนั่งนานเกินไป หลังจากเธอพยุงราวกั้นและปรับตัวเล็กน้อย ก็ก้าวไปยังทิศทางของรถ
อพาร์ทเมนท์เซียงตีเดิมทีเป็นอพาร์ทเมนท์วิวแม่น้ำ ขับรถใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว
เธอจอดรถไว้ชั้นล่าง ขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูใหญ่ด้วยรหัสผ่านทันที และในขณะนี้ ร่างของหนานกงเฉินก็ปรากฏสู่สายตาเธอ เขานั่งโซฟาในห้องรับแขก สองมือกอดอก สายตาเย็นชาจดจ่ออยู่บนใบหน้าเธอทันทีที่เธอปรากฏตัว เห็นได้ชัดว่าตั้งใจรอเธอมา
หลังจากป่วยหนักเขาก็ดูซีดเซียวนิดหน่อย แปรปรวนนิดหน่อย แม้ว่ารอยช้ำที่มุมตาจะหายไปมากแล้ว แต่ยังคงมีร่องรอยอยู่
“ทำไมคุณออกจากโรงพยาบาลเร็วจัง? ” ไป๋มู่ชิงเหลือบมองเขาแล้วถามขึ้น
หนานกงเฉินวางขาที่ซ้อนกันลง ลุกขึ้น เดินมาหาเธอ แขนยาวโอบเอวเรียวของเธอเหมือนแม่เหล็กให้เธอขยับมาด้านหน้า ร่างกายแนบชิดกับเธอ
เขาสังเกตเธอ พูดขึ้นอย่างถากถาง “ฉันป่วยไม่กี่วัน มันมากพอที่จะให้โอกาสเธอไปแอบเป็นชู้กับหลินอันหนานเหรอ? ความสัมพันธ์พัฒนารวดเร็วจังนะ ไม่คิดว่าจะอยากหย่าจริงๆ ”
“ใช่ เมื่อคุณแต่งงานกับคุณหนูจู ฉันก็ต้องมีจุดมุ่งหมายสิ ไม่งั้นฉันจะเล่นตลกกับคุณมากขนาดนี้ได้ยังไง? ” ไป๋มู่ชิงเงยหน้ามองเขาแล้วพูดเยาะเย้ย
พูดจบ สีหน้าเธอก็ผ่อนคลายลง อมยิ้มพูดขึ้น “จริงสิ ฉันยังไม่ได้ยินดีกับคุณเลย ยินดีด้วยนะที่หายดีออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“ดูสีหน้าเธอสิ เหมือนการหายดีออกจากโรงพยาบาลของฉันมันทำให้เธอผิดหวังมาก”
“เปล่า ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น” ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า จากนั้นก็ก้มหน้าเหลือบมองแขนเขาที่โอบเอวตน “คุณชายเฉิน ปล่อยฉันก่อนได้ไหม? สถานะเราในตอนนี้กอดแบบนี้มันไม่เหมาะสมนะ”
“แล้วยังไงถึงจะเหมาะสม? สถานะอดีตสามีภรรยานั่งคุยกันในร้านกาแฟอย่างกระอักกระอ่วนเหรอ? ” หนานกงเฉินยิ้มถากถาง “ไป๋มู่ชิง ฉันเคยบอกเธอหรือยัง ตั้งแต่เธอทำให้ฉันโกรธในตอนนั้น เธอก็อย่าคิดจะหนีไปจากฝ่ามือฉันได้ เธอเกิดมาเพื่อเป็นคนของฉัน แต่งงานกับคนอื่นแล้วก็ยังเป็นผู้หญิงของฉัน”
เพื่อแสดงความเอาแต่ใจ เขายังกัดใบหูเธออย่างไม่เกรงใจ
ไป๋มู่ชิงตัวสั่นจากการหยอกล้อของเขา เงยหน้าขึ้นจ้องมองเขา “คุณมันหน้าด้าน”
“ฉันไม่เคยบอกนะว่าฉันเป็นสุภาพบุรุษ” หนานกงเฉินโอบเธอถอยหลังไปสองสามก้าว นั่งโซฟาในขณะเดียวกันก็กอดเธอไว้บนตักตัวเอง ใช้กรามชี้ไปที่ข้อตกลงการหย่า “ดูสิว่ามีปัญหาอะไรไหม ถ้าไม่มีก็เซ็นได้เลย”
