หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงไปที่คฤหาสน์หลังเล็กที่เขาและจูจูเคยอาศัยอยู่มาก่อน
ในความเป็นจริงเขาสามารถพาเธอไปอยู่ที่อื่นได้ แต่สถานที่แห่งนี้เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ เขาคาดหวังว่าเธออาจจะจำเรื่องบางอย่างได้บ้าง
ไป๋มู่ชิงลงจากรพลางมองไปรอบ ๆ บริเวณที่ไม่คุ้นเคย จากนั้นจึงเดินเข้าไปทางประตูใหญ่ ทันใดนั้นประตูกลับค่อยๆ ปิดลง
ไป๋มู่ชิงชะงักฝีเท้า พลางหมุนตัวไปหาหนานกงเฉินและพูดด้วยความไม่พอใจ “คุณจะทำอะไร หนานกงเฉิน คุณจะขังฉันงั้นเหรอ? ”
หนานกงเฉินเดินเข้าไปจับมือเธอ แต่เธอก็สะบัดทิ้ง
ความเกลียดชังบนใบหน้าของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะฆ่าเขาด้วยความเกลียดชัง
หนานกงเฉินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ “มู่ชิง ไม่ว่าฉันจะทำอะไรฉันไม่มีวันคิดร้ายกับคุณ คุณอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เลย”
“คุณยังบอกว่าไม่คิดร้ายกับฉันอีกเหรอ? คุณทำให้ฉันตกเครื่องบินและยังพาฉันมาสถานที่บ้าๆ นี้อีก… ”
“คุณเคยอยู่ที่นี่มาก่อน” หนานกงเฉินรีบบอก
ไป๋มู่ชิงเงียบ เธอยอมแพ้ที่จะเถียงเขาว่าเธอไม่ใช่อดีตภรรยาของเขา เพราะดื้อดึงไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร!
ตอนนี้เธอแค่อยากกลับไป เธออยากจะไปรับเฉียวเฟิงกับเสียวหว่านชิงกลับมา เธออยากใช้ชีวิตอยู่ดูแลเขาทั้งสองคน !
เธอกัดฟันและจ้องไปที่เขาและพูดว่า “ตกลง หนานกงเฉิน คราวนี้คุณต้องการให้ฉันเห็นอะไร รีบพาฉันไปดู แล้วรีบปล่อยฉันกลับบ้านซะ ! ”
เธอโกรธจนแทบคลั่ง แม้แต่สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนตามไปด้วย
หนานกงเฉินรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดและเขาไม่ต้องการพาเธอไปดูอะไร แต่เขายังคงยกมือขึ้นจับไหล่ของเธอและเดินเข้าไปในบ้าน
ไป๋มู่ชิงขัดขืนและผลักแขนเขาออก
หนานกงเฉินพาเธอเข้าไปในบ้านและมองไปรอบ ๆ บ้านและพูดว่า “ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันพูดอะไรไปคุณก็ไม่ฟัง งั้นอยู่สงบสติอารมณ์ที่นี่ก่อนสักสองวันก็แล้วกัน”
“คุณหมายความว่ายังไง? คุณจะขังฉันไว้ที่นี่จริงๆ เหรอ? ” ไป๋มู่ชิงอุทานด้วยความโกรธ
“ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนฉันจะไม่เคยทำ” หนานกงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น “จำเรื่องที่ฉันบอกคุณเมื่อวานได้ไหม ฉันลาพาตัวจากงานแต่งงานของคุณกับหลินอันหนาน และขังคุณไว้ในคฤหาสน์หลังเล็ก ก็คือที่นี่แหละ แต่มูชิง วางใจเถอะ ครั้งนี้ฉันจะอยู่กับคุณ พวกเราจะตามหาความทรงจำที่หายไปด้วยกัน ”
ไป๋มู่ชิงส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากกลับบ้าน ตอนนี้ฉันแค่อยากกลับไปดูแลครอบครัว … ”
“ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าเฉียวเฟิงไม่ใช่คนที่คุณรัก หว่านชิงก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณ ครอบครัวของคุณคือฉัน เสี่ยวอี้ และแม่ที่อยู่เมืองเหยียน หรือคุณอยากจะละทิ้งครอบครัวเพียงเพื่อคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณงั้นเหรอ? เธอยอมได้เหรอ?”
ไป๋มู่ชิงยกฝ่ามือขึ้นปิดหูของเธอและค่อยๆ ย่อตัวลง
เธอไม่อยากได้ยินอะไรและไม่อยากรับรู้ เธอแค่อยากกลับบ้าน…
หนานกงเฉินพยุงเธอขึ้นจากพื้นอย่างทุกข์ใจ โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและปลอบโยนเธอเบา ๆ “โอเค ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว ฉันจะพาคุณกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนก่อน”
ไป๋มู่ชิงไม่ต้องการพักผ่อนเลย แต่เธอไม่ต้องการฟังสิ่งที่หนานกงเฉินพูด เธอไม่สามารถไปไหนได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้
“นี่คือห้องที่คุณเคยอยู่ มีอะไรบอกฉันได้ตลอดเวลา ห้องของฉันอยู่ห้องถัดไปนี่เอง” หนานกงเฉินจ้องมองเธอที่ตกตะลึงและในที่สุดก็หันหลังกลับและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
แน่นอนว่าเขารู้ด้วยว่าไป๋มู่ชิงคงจะนอนไม่หลับ เขาแค่หวังว่าเธอจะสงบลง แน่นอนว่าเขารู้ว่าวิธีนี้ไม่เป็นที่พึงปรารถนา แต่ … ในเวลานี้เขาไม่สามารถควบคุมได้มากขนาดนั้น
ยังไม่มีข่าวของไป๋มู่ชิงจนถึงตอนเที่ยง เสียวหว่านชิงอดไม่ได้ที่จะถามถึงแม่ของเธอ
เฉียวเฟิงไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไรเขาจึงโกหกเธอว่าไป๋มู่ชิงมีงานเร่งด่วนที่ต้องจัดการและไม่รู้ว่าจะกลับมาได้เมื่อไหร่
นอกจากนี้เขาไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอะไรได้
เสียวหว่านชิงสงสัย เธอรู้สึกได้จากการแสดงออกของเฉียวเฟิงว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้มองโลกในแง่ดี ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าถามมากไปกว่านี้นอกจากอยู่ข้างๆ เธออย่างเชื่อฟัง
ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ที่ประตูเสียวหว่านชิง วิ่งออกไปพลางร้องเรียก “แม่ต้องกลับแล้วแน่ๆ เลย … ”
เฉียวเฟิงตามไปที่ประตูเช่นกัน แต่ไม่ใช่ไป๋มู่ชิงที่กลับมา แต่กลับเป็นเฉียวซือเหิง
ใบหน้าเล็กๆ ของหว่านชิงฉายแววผิดหวัง แต่ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มและทักทายเขา “คุณลุง …! ”
เฉียวซือเหิงอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น ยิ้มและล้อเธอสองสามคำ จากนั้นก็วางเธอลงบนพื้นและพูดว่า “เด็กดี ไปเล่นก่อนนะ”
เสียวหว่านชิงไปเล่นที่สนามลำพัง รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวซือค่อยๆ หุบลงและเขาเดินผ่านเฉียวเฟิงตรงไปที่โซฟาและนั่งลงมองเขา “ฉันเพิ่งส่งคนไปสนามบินเพื่อตรวจสอบ หนานกงเฉินเป็นคนบังคับไป”
เฉียวเฟิงไม่แปลกใจและพยักหน้า “ฉันไม่คิดว่าจะมีใครอื่นนอกจากเขา”
“แต่ไม่ต้องกังวล เขาอาจจะพามู่ชิงไปเพื่อตามหาความทรงจำของเธอ แต่ความทรงจำนั้นหาได้ไม่ง่ายนักหรอก”
“เธอถูกพาตัวไป ฉันจะไม่กังวลได้อย่างไร?” เฉียวเฟิงพูดอย่างขมขื่น
“รอก่อน มู่ชิงอาจจะกลับมาในบ่ายวันนี้”
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนานกงเฉินกักขังเธอเหมือนที่เคยทำในอดีต?”
“นี่ … ” เฉียวซือเหิงครุ่นคิดสักพักและพูดอย่างหมดหนทาง “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก้ค่อยว่ากัน”
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็หยุดชั่วคราวแล้วพูดต่อว่า”สถานการณ์ตอนนี้คือเรากับหนานกงเฉินต่างรู้จุดอ่อนของกันและกัน หนานกงเฉินกังวลอะไรฉันรู้ดี เขาคิดถึงแต่ความปลอดภัยของมู่ชิง เขาเป็นคนที่ไม่อยากให้ข่าวมู่ชิงยังมีชีวิตอยู่เผยแพร่ออกไปมากที่สุด พวกเราต่างคิดเช่นเดียวกัน ในเมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วก็ไม่มีอะไรน่ากังวล สิ่งที่สำคัญอยู่ที่ตัวมู่ชิงเอง ถ้าแกเชื่อใจเขา ก็รออีกหน่อยเถอะ รอให้เขาออกจากหนานกงเฉินมาเอง ”
“ผมกลัวว่าหนานกงเฉินจะหวั่นไหวและเธอจะกลับไปหาเขา”
“ตราบใดที่ความทรงจำของเธอยังไม่กลับคืนมา มันก็ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก อย่าลืมสิว่าเขารักแกกับหว่านชิงยิ่งกว่าชีวิต อีกอย่างพวกเรายังมีหว่านชิงเป็นไม้ตายนะ”
เฉียวเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งและก็ยิ้มอย่างขมขื่น “อันที่จริงไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะตกหลุมรักหนานกงเฉินอีกครั้งเพราะเธอรักเขามากมาก่อน”
ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เฉียวซิงเหิงและกล่าวว่า “เราเป้นฝ่ายขโมยตัวมู่ชิงมา ดังนั้นควรคืนให้เขาเดี๋ยวนี้”
“แกคิดผิด” เฉียวซือเหิงส่ายหัว “ถ้าตอนนี้แกคืนมู่ชิงกลับไป มู่ชิงจะมีหนทางเดียวคือต้องตาย จูจูนั่นก็คงฆ่าพวกเธอสองแม่ลูก คุณหญิงเองก็คงควักหัวใจเธออกมา หนานกงเฉินไม่มีทางปกป้องเธอได้ ดังนั้นเพื่อมู่ชิงกับหว่านชิง แกไม่ควรจะยอมแพ้”
“อันที่จริง… ” เฉียวซือเหิงพูดอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “อันที่จริงฉันไม่ได้สนใจชีวิตและความตายของไป๋มู่ชิงตั้งแต่แรก แต่ใครใช้ให้เธอเป็นผู้หญิงที่แกชอบและเสียวหว่านชิงเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารัก ฉันไม่อยากเห็นเธอถูกฆ่าทั้งเป็น ”
“อืม อย่าให้สองแม่ลูกต้องตกอยู่ในอันตรายเลย” เฉียวเฟิงกระซิบ
ดูเหมือนว่าเขาทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น เพราะเมื่อเขาปลอบใจตัวเองเช่นนั้นความรู้สึกผิดในใจก็จะเบาบางลง
“ขอบคุณนะพี่”
เฉียวซือเหิงหัวเราะ “เพิ่งมาขอโทษตอนนี้ ไม่คิดว่าสายไปหน่อยเหรอ? ”
“ที่ผมขอบคุณพี่ก็เพื่อหวังว่าพี่จะดูแลมู่ชิงกับหว่านชิงแทนผม ผมไม่ต้องการให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นอะไรไป”
“ถ้าไป๋มู่ชิงไม่เปลี่ยนใจก็ดี แต่ถ้าเปลี่ยนใจขึ้นมา ฉันจะไม่ยกโทษให้”
“พี่! ” ดวงตาของเฉียวเฟิงเบิกกว้าง
เฉียวซือเหิงยิ้ม “ฉันล้อเล่นน่ะ อยากเห็นแกตื่นเต้น”
“พี่ต้องสัญญากับผมว่าไม่ว่ามู่ชิงจะเลือกอะไร พี่จะต้องไม่ทำร้ายเธอ”
“ได้ ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ” เฉียวซือเหิงยักไหล่แล้วพูดว่า “จริงสิ ให้ฉันพาหว่านชิงกลับไปดูแลสักสองสามวันไหม แกจะได้พักผ่อนอยู่ที่นี่”
“ไม่ หว่านชิงมีเหตุผลมาก เธออยู่ที่นี่กับผมได้” เฉียวเฟิงปฏิเสธ
“โอเค ฉันจัดให้ป้ามาดูแลพวกแก” เฉียวซือเหิงยืนขึ้นจากโซฟาหลังจากพูดว่า “เอาล่ะ แกพักผ่อนเถอะ ฉันจะกลับไปก่อน”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันหลังเดินไปหาเสียวหว่านชิงในสวนและใช้เวลาอยู่กับเสียวหว่านชิงในสวนเล็กน้อยก่อนจะออกจากที่นี่
ในตอนเย็น พี่หลิงคนรับใช้ได้นำอาหารออกจากห้องของไป๋มู่ชิงเธอเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเฉินและส่ายหัว
“เธอเอาอาหารไปอุ่นก่อน” หลังจากที่หนานกงเฉินพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอน
แม้จะมีเสียงเพลงเบา ๆ ในห้องนอน แต่อารมณ์ของไป๋มู่ชิงก็ไม่ดีขึ้นเลย ตั้งแต่ตอนที่เธอเข้าไปในห้องนอนเธอก็นั่งลงบนเตียงโดยไม่ไหวติง เธอไม่ดื่มน้ำหรือกินอะไรเลยแม้แต่อาหารกลางวัน
หนานกงเฉินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เดินไปข้างเตียงข้างแล้วนั่งลงและพูดว่า “มู่ชิง คุณกินอาหารก่อนดีไหม? ”
ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำตาจ้องมองเขา “คุณปล่อยฉันกลับไปได้ไหม?”
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
“คุณจะให้ฉันกลับไปหลังจากกินข้าวใช่ไหม? ”
“มู่ชิง คุณต้องกลับไปหาเขาเหรอ? ต่อให้คุณลืมฉันก็ไม่จำเป็นต่อทำกับฉันขนาดนี้ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของฉันไหม? คุณรู้ไหมว่าเพียงแค่ฉันคิดว่าคุณต้องนอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นทุกคืน ฉันทรมานใจมากแค่ไหน?”
“ฉันไม่รู้จักคุณ ทำไมฉันต้องคำนึงถึงความรู้สึกของคุณด้วยล่ะ? ” คำพูดไป๋มู่ชิงเหมือนน้ำเย็นที่สาดลงมาจากหัวใจของหนานกงเฉิน มันเย็นวาบเข้าไปในหัวใจ
เขาพยักหน้า “เอาล่ะช่างเถอะ กินข้าวก่อนดีกว่า”
“ฉันบอกไปแล้วว่าต่อให้ฉันจะต้องตายอยู่ที่นี่ ฉันก็จะไม่กินอะไรทั้งนั้น” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างเย็นชา
“คุณบอกว่าจะต้องกลับไปดูแลหว่านชิงไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณอดตายแล้วใครจะดูแลล่ะ?” หนานกงเฉินหยิบโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมาแล้วโทรหาพี่หลิงให้นำอาหารเข้ามาใหม่อีกรอบ “กินสิ เดี๋ยวฉันป้อน”
พี่หลิงรีบนำอาหารยื่นให้เขา หนานกงเฉินหยิบช้อนตักกับข้าวขึ้นมา “ดูสิเนื้อวัวผัดพริกไทยดำที่คุณชอบกินและ … ”
“ฉันไม่ชอบเนื้อวัว! ” ไป๋มู่ชิงปัดช้อนที่เขายื่นออกไปอย่างโกรธ ๆ และช้อนก็ตกลงไปที่พื้นพร้อมกับเนื้อวัว
หนานกงเฉินหยุดชั่วคราวแล้วมองลงไปที่ช้อนที่ตกลงบนพื้น
พี่หลิงรีบก้มไปหยิบช้อนและพูดกับหนานกงเฉิน “คุณชายเฉิน อย่าบังคับคุณหนูอีเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
หนานกงเฉินมองไปที่ไป๋มู่ชิงจ้องมองเธอด้วยความโกรธและในที่สุดก็หายใจโดยไม่พูดอะไรและพูดว่า “มู่ชิงถ้าคุณจะใช้การอดอาหารเพื่อประท้วงฉันละก็…ได้ ฉันก็จะอดอาหารเป็นเพื่อนคุณเอง”
“ไม่ต้อง! ” ไป๋มู่ชิงตวาด “ฉันบอกว่าอยากกลับบ้าน หว่านชิงยังรอฉันอยู่ที่บ้าน”
น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นอ้อนวอนและเธอก็กระซิบว่า “หนานกงเฉิน ปล่อยฉันไปได้ไหม? หว่านชิงต้องการฉัน ถ้าเธอหาฉันไม่เจอเธอคงร้องไห้ เฉียวเฟิงก็คงวิตกกังวลมาก ฉันอยากกลับบ้าน … ”
“เฉียวเฟิงได้รับการดูแลโดยเฉียวซือเหิง และตอนนี้เขาก็ดีขึ้นมากแล้ว” หนานกงเฉินรำคาญ “คุณไม่เข้าใจเหรอยิ่งคุณต้องการกลับไปหาผู้ชายคนนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็จะอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น และจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ”
“แล้วคุณต้องการอะไร! ” ไป๋มู่ชิงจ้องเขา “แม้ว่าฉันจะเป็นอดีตภรรยาของคุณจริงๆ แต่คุณมีภรรยาแล้ว ตอนนี้คุณยังให้ฉันเป็นชู้ลับของคุณหรือไง? คุณจะเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันจะทำให้คุณเป็นภรรยาของฉัน” หนานกงเฉินสัญญาอย่างจริงจัง “ฉันจะแต่งงานใหม่กับคุณและทำให้คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวของฉันเหมือนเมื่อก่อน”
“แต่ฉันไม่รักคุณแล้วฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงของคุณอีกต่อไป”
“ไม่ใช่ว่าคุณไม่รักฉัน คุณแค่ลืมฉัน”หนานกงเฉินส่ายหัว “เมื่อคุณจำได้ คุณจะเข้าใจทุกอย่างเอง”
ไป๋มู่ชิงยังคงส่ายหัว เธอแค่อยากกลับบ้านตอนนี้ ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลย!
“ฉันรู้ว่าคุณจะไม่เชื่อฉันในตอนนี้ ไม่เป็นไร รอให้คุณจำมันอย่างช้าๆ ” หนานกงเฉินยกมือขึ้นแตะผมของเธอแล้วพูดว่า “กินก่อนนะ เชื่อฉัน”
เขาเงยหน้าขึ้นและแสดงท่าทางให้พี่หลิงลุกขึ้น มองเธอแล้วเดินไปที่ประตู
หลังจากที่หนานกงเฉินจากไป พี่หลิงมองไปที่ไป๋มู่ชิงที่โกรธและทำอะไรไม่ถูกและพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณหนูอี แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าความอึดอัดระหว่างคุณกับคุณชายเฉินคืออะไร แต่คุณชายเฉินพูดถูก ถ้าคุณไม่คิดถึงตัวเองก็ต้องคิดถึงครอบครัวด้วย ถ้าหิวจะเป็นยังไง ”
“เอาอาหารออกไป ฉันไม่กิน” ไป๋มู่ชิงพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า
แม้ว่าหนานกงเฉินจะโหดร้าย แต่ยังไงซะเขาก็บอกว่าเธอคืออดีตภรรยาของเขา นั่นหมายความว่าเขาคงจะไม่ยอมเห็นเธอต้องอดตาย สิ่งที่เธอเดิมพัน… คือความจริงใจของเขาที่มีต่ออดีตภรรยาของเขา!
และนี่เป็นทางออกเดียวของเธอ
หนานกงเฉินไม่ได้กลับคฤหาสน์เก่ามาหลายวันแล้ว และยังไม่เห็นเขากลับมาในคืนนี้ความคิดของจูจูหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยคิดว่าเธอไม่รู้ว่าเขาจะไปกับผู้หญิงคนไหนอีก
เธอพยายามกดหมายเลขของเขา แต่เขากลับปิดเครื่อง
ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์เป็นเลขาเหยียนและในไม่ช้าเสียงของเลขาเหยียนก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ? ”
“ฉันเป็นภรรยาของเฉิน” น้ำเสียงของจูจูเรียบเฉย
ไม่ว่าหนานกงเฉินดีกับอีกฝ่ายแค่ไหน แต่เธอเป็นถึงตำแหน่งภรรยาที่ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้
“นายหญิงน้อย ดึกแล้วมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ？” เลขาเหยียนถามอย่างสุภาพ
“คุณชายเฉิน อยู่ที่ไหน อยู่กับคุณหรือเปล่า？” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา
เลขาเหยียนยังคงพูดอย่างสุภาพว่า “ตอนนี้เลิกงานแล้ว ฉันไม่ทราบว่าคุณชายเฉินอยู่ที่ไหนค่ะ”
“คุณไม่รู้งั้นเหรอ？คุณชายเฉินไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ถ้าไม่ได้อยู่กับคุณแล้วจะอยู่กับใครล่ะ ？” จูจูเริ่มโกรธเมื่อเธอได้ยินน้ำเสียงที่แสดงความเคารพ มันเป็นการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาในขณะที่ยั่วยวนหนานกงเฉิน
“คุณชายเฉินไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวันแล้วเหรอคะ？” เลขเหยียนพึมพำด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเธอเองก็ยังไม่รู้ “นายหญิงนาย บางที่ที่บริษัทมีงานยุ่ง คุณชายเฉินอาจจะไม่ได้กลับบ้านแต่พักที่บริษัทหรือคอนโดแทนค่ะ”
“เขาอยู่กับใคร?”
“เอ่อ …” เลขาเหยียนจงใจแสดงท่าทีอ้อยอิ่ง
จูจูกรีดร้องทันที “ฉันรู้ว่าเขาอยู่กับคุณตอนนี้ พวกคุณพัฒนาความสัมพันธ์กันและหลังเลิกงานก็อยู่ด้วยกันทุกวันใช่ไหม?? ”
“คุณอย่าเข้าใจฉันผิด …”
“ฉันเข้าใจผิดอะไรพูดต่อสิ ทำไมไม่พูดต่อล่ะ? ” จูจูพูดอย่างโกรธ ๆ “เลขาเหยียน คุณคิดว่าสวยแล้วจะกล้าคลานไปบนเตียงของเจ้านายใช่ไหม ยัยผู้หญิงหน้าด้าน! …! ”
จูจูหยุดชั่วคราวไปชั่วคราว จึงมองดูหน้าจอโทรศัพท์ เลขาเหยียนวางสายโทรศัพท์ไปเสียแล้ว
เธอโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างโกรธ ๆ และยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เลขาเหยียนวางสายโทรศัพท์ของเธอได้อย่างไร?
“พี่สะใภ้ ทำไมดูโกรธจัง” เสียงยิ้มแย้มดังมาจากด้านหลัง
จูจูหันกลับมาและส่ายหัวเมื่อเห็นผู่เหลียนเหยา จึงสงบสติอารมณ์และพูดว่า “ไม่มีอะไร แค่โกรธผู้หญิงสารเลวคนหนึ่งน่ะ”
“เลขาเหยียนเหรอคะ? ” ผู่เหลียนเหยาเข็นรถเข็นของเธอเข้าไป
จูจูพยักหน้า “ก็มีแค่เธอ ที่กล้าวางสายโทรศัพท์ของฉัน”
ผู่เหลียนเหยายิ้มและกล่าวว่า “อย่าตำหนิเธอเลย เธอเป็นคนสวยและมีความสามารถในการทำงาน เธออยู่กับพี่ชายมาแปดปีและอยู่เคียงข้างเขาทุกวัน ความสัมพันธ์นี้ลึกซึ้งเกินกว่าที่คุณจะประมาณได้”
“ผู้หญิงที่ทั้งสวยและมีความสามารถมีเยอะแยะไป เธอว่าทำไมจะต้องมาเอาใจแต่คุณชายล่ะ? ” จูจูไม่มั่นใจ “และฉันคิดว่าตอนนี้เธออายุ 30 ปีกว่าปีแล้วสินะ แผนกเลขานุการมีคนที่อายุน้อยกว่านี้ไหม?”
“นี่คงเป็นเสน่ห์ของบุคลิก”
“บุคลิกแบบไหน ฉันว่านะอายุปูนนี้แล้วยังไม่แต่งงานอีก ไม่รู้ว่ามีความคิดอะไรบ้าๆ อยู่หรือเปล่า”
“ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้จะเกลียดเธอจริงๆ”
“แน่นอน ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกหน้าเธอและโยนเธออกจากบริษัท ”
ผู่เหลียนเหยาและพูดว่า “ฉีกหน้าเธอไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าพี่ชายรู้ละก็จะต้องเกลียดพี่แน่ๆ จะโยนเธอออกจากบริษัทไม่ใช่เรื่องยากหรอกนะคะ”
“เธอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเหรอ”
“ถ้าให้คุณย่าออกหน้าละก็ไม่ยากหรอก”
ให้คุณย่าออกหน้างั้นเหรอ? จูจูยิ้มอย่างเย้ยหยัน ถ้าจะให้คุณย่าออกหน้า มันไม่มีปัญหาหรอก เพียงแต่คุณย่าไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของหนานกงเฉินน่ะสิ หรือถ้ารู้ถึงความสัมพันธ์อันคลุมเครือของหนานกงเฉินกับเลขาเหยียนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอคงไม่ช่วยเป็นแน่
ในตอนเช้าหนานกงเฉินมาที่ห้องของไป๋มู่ชิง ในเวลานี้เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียงดวงตาของเธอว่างเปล่า
หนานกงเฉินโน้มตัวไปข้างหน้าและอุ้มเธอขึ้นจากเตียงในขณะที่ผมยุ่ง เขาพูดเบา ๆ ว่า “วันนี้อากาศดี ฉันจะพาคุณไปที่สนามเพื่ออาบแดด”
ไป๋มู่ชิงยกฝ่ามือขึ้นดึงฝ่ามือเขาออกจากร่างของเธอและพูดอย่างเย็นชา “อย่าแตะต้องตัวฉัน”
“โอเค ฉันจะไม่แตะต้องคุณ คุณกินยาก่อนแล้วก็ทานอาหารเช้า” หนานกงเฉินหยิบขวดยาเล็ก ๆ ขึ้นมาจากโต๊ะหยิบเม็ดยาและเม็ดยาออกมาแล้วเทให้เธอจาก ตู้กดน้ำดื่มน้ำอุ่นหนึ่งถ้วย
ไป๋มู่ชิงจ้องไปที่ยาเม็ดเล็ก ๆ ในมือ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เขา “นี่มันยาอะไร? ”
“มันมีประโยชน์ต่อสมองและช่วยให้คุณฟื้นฟูความจำได้เร็วที่สุด”
“ฉันไม่กิน”
“มู่ชิง …”
“หนานกงเฉิน” ไป๋มู่ชิงขัดจังหวะเขา “ฉันไม่อยากจำเรื่องในอดีตได้ คุณเลิกพยายามเถอะ”
“ไม่ทำไมถึงไม่อยากล่ะ? ทั้งครอบครัวคุณ เพื่อนของคุณ คุณไม่ต้องการแล้วเหรอ?”
“ในเมื่อทุกคนคิดว่าฉันตายแล้วก็ถือว่าฉันตายไปแล้ว” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างขมขื่น “ฉันยังคงเชื่อว่าฉันไม่ใช่อดีตภรรยาของคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร ฉันมีเฉียวเฟิงกับหว่านชิงแค่สองคนเท่านั้น”
“ไม่ คุณไม่สามารถโหดร้ายและไร้ความปรานีได้ขนาดนี้” หนานกงเฉินกล่าวอย่างตื่นเต้น “แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการน้องชายของคุณ แต่คุณไม่สามารถไม่ยอมรับฉันและลูกชายที่ตายไปของเรา” ในขณะที่เขาพูดเขาก็จับคางของเธอ และบังคับให้เธออ้าปากจากนั้นยัดยาในฝ่ามือเข้าปากเธอ
หลังจากไป๋มู่ชิงรู้ว่าเขากำลังจะบังคับตัวเองให้กินยาเธอก็ดิ้นอย่างโกรธ ๆ “ไม่ ฉันไม่อยากกินยา … คุณปล่อยฉันไปนะ! ”
“ถ้าคุณไม่กินยาคุณจะจำอดีตไม่ได้ และคุณจำฉันไม่ได้ ฉันไม่อนุญาตให้คุณกลายเป็นคนใจร้าย!”
“อื้อ…”
ไป๋มู่ชิงกัดฟันของเธอแน่นเพื่อไม่ให้เขาใส่ยาเข้าไปในปากของเธอ
อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถต้านทานแรงของหนานกงเฉินได้และในที่สุดเขาก็บังคับให้ยาเข้าไปในปากของเธอและเธอก็คายยาออกจากปากโดยสัญชาตญาณ
หนานกงเฉินรู้สึกถึงความตั้งใจของเธอและด้วยความสิ้นหวังของเขา จึงกอดร่างของเธอไว้แน่นก้มศีรษะลงและจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ
เมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่เขากำลังทำ ไป๋มู่ชิงเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นขึ้น
เม็ดยายังคงอยู่ในปากของเธอ หลังจากต่อต้านมาเป็นเวลานาน ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ไม่สามารถคายเม็ดยาออกมาได้ แต่หนานกงเฉินกลับดันเข้าไปในลำคอ ยาเม็ดเล็ก ๆ นั้นตกลงไปในท้องของเธอและเธอก็ตกตะลึงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
ป้อนยาแล้ว แต่หนานกงเฉินไม่ได้ตั้งใจจะหยุด เขายังคงจูบเธอต่อไป …
หัวใจของไป๋มู่ชิงสับสน แม้ว่าลมหายใจและความรู้สึกนี้จะคุ้นเคยอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเธอก็ยกฝ่ามือขึ้นมาตบหน้าเขาอย่างแรง
เมื่อครั้งที่หนานกงเฉินเคยจูบเธอครั้งสุดท้าย เธอก็ตบเขาเช่นกัน ครั้งนี้หนานกงเฉินจึงมีประสบการณ์ เขายกมือขึ้นจับฝ่ามือของเธอ แล้วเอนตัวไปทับร่างเธอบนเตียง และจับมือเธอตึงไว้เหนือศีรษะ
“ไม่ … คุณจะทำอะไร? หนานกงเฉิน …! ” ไป๋มู่ชิงตะโกนอย่างหวาดกลัว
ด้วยความรีบร้อนเธออ้าปากและต้องการจะกัดเขา แต่หนานกงเฉินดูเหมือนจะรู้ว่าเธอจะทำอะไร
ริมฝีปากสีแดงเคลื่อนไปที่ใบหูของเธอและเขาก็กระซิบที่หูของเธอว่า “ฉันไม่เชื่อ … ว่าคุณจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มู่ชิง ความรู้สึกที่มีผู้ชายคนนี้อยู่บนร่างของคุณ? เราเคยจูบกัน จูบที่ดูดดื่มแบบนี้คุณลืมไปแล้วงั้นเหรอ?”
“ฉันลืมไปแล้ว … ” ไป๋มู่ชิงส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับคุณ สามีของฉันชื่อเฉียวเฟิงและผู้ชายของฉันคือเฉียวเฟิงคนเดียวมาตลอด … ”
“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงผู้ชายคนนี้ ! “หนานกงเฉินทำโทษเธอ เลื่อนฝ่ามือของเขาเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอและเริ่มลูบไล้ร่างกายของเธอ
ไป๋มู่ชิงรู้สึกขุ่นเคืองใจมากขึ้นผลักฝ่ามือของเขาด้วยมือของเธอ ขณะที่ส่ายหัวเพื่อหลบหนีเขา
อย่างไรก็ตามเธอยิ่งหนีมากเท่าไหร่ หนานกงเฉินก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจมากขึ้นเท่านั้น
เมื่อไหร่ที่เขาคิดว่าเฉียวเฟิงจะจูบและสัมผัสเธอเหมือนตัวเขาเอง เขาก็จะบ้าคลั่งด้วยความหึงหวง เธอจดจำร่างกายของเขาไม่ได้อีกแล้วเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?
เขาคร่ำครวญอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับระบายความโกรธนั้นออกมา
ถ้าไม่สามารถใช้ความอดทนในการฟื้นความทรงจำของเธอได้ ก็จงใช้ร่างกายเขาฟื้นความทรงจำของเธอแทนก็แล้วกัน!
เขาปล่อยให้เธอออกจากชีวิตไปแบบนี้ไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ได้พบเธออีกครั้งและได้พบกับเธอ …
ไป๋มู่ชิงไม่เคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนจึงทำให้รู้สึกหวาดกลัว เธอกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาเริ่มไหลริน ปากของเธอก็เริ่มร้องขอความเมตตา “หนานกงเฉิน โปรดอย่า ทำแบบนี้ฉันขอร้อง…….”
“ทำไมไม่ต้องการล่ะ? ” หนานกงเฉินพูดด้วยความโกรธ “สิ่งที่เราทำกันในตอนนั้น มันไม่ได้น้อยไปกว่านี้เลยนะ”
“ไม่ ไม่นะ……! ”
“ทำไมล่ะ? ไม่รู้สึกว่าคุ้นเคยบ้างเลยเหรอ หืม?” เขาดึงมือของเธอมากอดเอวของเขาไว้
อย่างไรก็ตามทันทีที่ฝ่ามือของเธอสัมผัสโดนตัวเขา ฝ่ามือของไป๋มู่ชิงก็ดึงออกของเขาอย่างรวดเร็วราวกับไฟฟ้าช็อตพลางผลักร่างของเขาและตะโกน “หนานกงเฉิน ไอ้โรคจิต! … คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ……?”
“ทำกับภรรยาตัวเองไม่ใช่โรคจิต เฉียวเฟิงต่างหากที่โรคจิต ฉวยโอกาสกับภรรยาคนอื่น! ”
“คุณหุบปากนะ! ฉันไม่อนุญาตให้คุณดูถูกเฉียวเฟิง ! ”
“ฉันบอกว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงชื่อของบุคคลนั้นต่อหน้าฉัน ! “หนานกงเฉินฉีกเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างเธออย่างโกรธเกรี้ยวและเคลื่อนตัวไปทับร่างของเธอไว้
ไป๋มู่ชิงเห็นเขาเคลื่อนตัวเขามา เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไปเธอกรีดร้องและกัดไปที่ไหล่ของเขา และบังเอิญรอยแผลเก่าของเขา หนานกงเฉินร้องด้วยความเจ็บปวดพลางผลักร่างของเธอออกไป
เขารีบลุกขึ้นยืนพยายามจับเธอให้กลับมาอยู่ใต้เขาอีกครั้ง ไป๋มู่ชิงรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีเขาได้อีกต่อไป จึงเอาศีรษะกระแทกกับหัวเตียงอย่างแรง
หนานกงเฉินตกใจจึงรีบพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เพื่อดึงเธอกลับมา
หลังจากที่ไป๋มู่ชิงถูกเขาดึงอย่างแรงศีรษะของเธอไม่กระแทกกับหัวเตียง แต่โดนแขนของเขาแทนมันไม่เจ็บมาก แต่เธอก็ยังคงหลั่งน้ำตา
“ไป๋มู่ชิงคุณจะทำอะไร? ” หนานกงเฉินกอดเธอแน่น
เธอจะใช้ความตายเพื่อประท้วงเขาจริงเหรอ? เธอยอมตายดีกว่าให้เขาจะแตะต้องตัวเธองั้นเหรอ?
ในใจของเธอ เขามาถึงจุดที่ต่ำต้อยเช่นนี้เลยงั้นเหรอ?
“หนานกงเฉิน … ฉันยอมตายดีกว่าถูกคุณดูถูก ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยให้ฉันตาย” ไป๋มู่ชิงร้องในอ้อมแขนของเขาและทุบตีไปที่หลังของเขา
หนานกงเฉินกอดเธอและลูบร่างกายที่สั่นเทาของเธอ “มู่ชิงนี่ไม่ใช่การดูถูก ฉันคิดถึงคุณเป็นความรักที่ฉันมีให้ … ”
“ฉันไม่ต้องการความรักแบบนี้ ฉันไม่อยาก … ” น้ำตาของไป๋มู่ชิงไหลลงตรงแผลบนไหล่ของเขา จนทำให้เกิดความรู้สึกแสบ
แต่หนานกงเฉินไม่สนใจราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด
เขาผลักเธอออกจากอ้อมแขนเล็กน้อยพลางมองไปที่เธอ รู้สึกเจ็บปวดในใจและขอโทษ “ฉันขอโทษ มู่ชิง ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายคุณ ฉันแค่คาดหวังมากเกินไป อยากให้คุณจำฉันได้”
เขาจัดเสื้อผ้าให้เธอและสัญญาอย่างแผ่วเบา “คุณไม่ชอบแบบนี้ใช่ไหม? ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก อย่าร้องไห้เลยนะ… ”
ไป๋มู่ชิงสะอื้นเล็กน้อยจ้องมองเขาทั้งน้ำตา “ฉันอยากกลับบ้าน …”
“มู่ชิง … ” หนานกงเฉินสูดลมหายใจและพยายามไม่ทำให้ตัวเองโกรธ
แม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงพูดกับเธออย่างดื้อดึงว่า “อย่าคิดจะกลับบ้านถ้าคุณยังไม่ยอมกินหรือดื่มอะไร ฉันจะป้อนคุณเหมือนกับที่ป้อนยาเมื่อครู่”
“คุณมัน … เลว!”
“ถ้าฉันเลว เมื่อครู่ก็คงไม่ปล่อยคุณหรอกนะ แต่เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไป ฉันจะยอมเป็นคนเลวสักครั้งก็ได้” หนานกงเฉินยืนขึ้นจากขอบเตียงและมองเธอที่กำลังหดตัวอยู่บนเตียงด้วยความอับอาย จากนั้นจึงเดินออกไปอย่างไม่ไยดี
