หนานกงเฉินเงียบลงสักพัก แล้วพูดว่า：“แค่คุณส่งเธอคืนมาให้ผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตของผมปกป้องเธอ”
“ทั้งชีวิตของคุณ? ตัวคุณเองจะอยู่ได้อีกกี่ปียังไม่รู้เลย คุณจะปกป้องเธอได้นานแค่ไหนกัน? คุณอยู่กับเธอมาตั้งนาน คุณเคยปกป้องเธอไหม? ตอนเธอคลอดลูกคุณไปอยู่ที่ไหน? ถ้าตอนนั้นคุณอยู่ข้างๆเธอ จะเกิดเรื่องขึ้นกับลูกไหม? ไป๋ยิ่งอันจะมีโอกาสลงมือไหม? ถ้าในตอนนั้นคุณไม่ได้ยังมีเยื่อใยรักเก่ากับคุณหนูจู แล้วให้เขามาอยู่ข้างๆ แถมเปิดโอกาสให้เขาลงมืออีก มู่ชิงจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ไหม? คุณเชื่อจริงๆเหรอว่าอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นแค่อุบัติเหตุทั่วๆไป?”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วไม่ต้องพูดขึ้นมาแล้วได้ไหม? ผมคิดแค่อนาคตอยากอยู่กับเธอ”
“ถ้าคุณหนูจูกับคนที่อยู่เบื้องหลังนั่นยังมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้คงไม่ผ่านไปง่ายๆ”
“คนที่อยู่เบื้องหลังอะไร?”
“ขนาดตัวคุณเองยังไม่รู้เลย คนอื่นเขาจะรู้ได้ยังไง?”
หนานกงเฉินพยักหน้า：“โอเค แค่คุณส่งเธอคืนมาให้ผม ผมจะรีบไปหย่ากับจูจู”
“ผมส่งมู่ชิงคืนให้คุณได้ แต่คุณหนูจูต้องตายก่อน”
หนานกงเฉินจ้องเขาอย่างตะลึง：“คุณว่าอะไรนะ?”
“ขอแค่คุณหนูจูตาย มู่ชิงถึงจะปลอดภัย” เฉียวเฟิงฝืนยิ้มแล้วส่ายหน้า：“จากที่ผมเห็นคุณ ตระกูลหนานกงของคุณสภาพแวดล้อมซับซ้อนขนาดนั้น ถึงคุณหนูจูตายแล้ว ก็ไม่แน่ว่ามู่ชิงจะปลอดภัยอยู่ดี”
“นี่ไม่ใช่ว่าคุณตั้งใจแกล้งผมหรอกเหรอ?” หนานกงเฉินตะโกนไปทางเขาด้วยความโกรธ：“ผมฆ่าคุณหนูจู หลังจากนั้นคุณค่อยไปรายงานผมต่อศาล ชีวิตนี้ของคุณกับมู่ชิงก็จะไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้วใช่ไหม? นี่คือความตั้งใจของคุณล่ะสิ?”
“คุณหนูจูสามารถฆ่ามู่ชิงได้ขนาดที่ว่าไม่เจอร่องรอยอะไรเลย คุณมีฐานะขนาดนี้ มีคอนเนคชั่นขนาดนี้ หรือว่ายังสู้ผู้หญิงอย่างเขาไม่ได้?”
“ผมก็เคยสงสัยจูจู แต่ในตอนนั้นฝั่งตำรวจตรวจสอบอุบัติเหตุนั้นได้ผลชัดแล้ว คือการขับรถเร็วเกินไป ถ้าพวกคุณมีเบาะแสอะไรช่วยบอกผม ขอแค่จูจูเป็นคนทำ ผมไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน” หนานกงเฉินพูด
“พอแล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว” จู่ๆเฉียวซือเหิงก็ลุกขึ้นจากพื้นหญ้า เดินไปตรงหน้าหนานกงเฉิน：“ตอนแรกฉันรู้แค่หลังจากที่มู่ชิงเกิดอุบัติเหตุแล้วงมเธอขึ้นมาจากน้ำได้ อย่างอื่นก็ไม่รู้อะไรเลย อีกอย่าง เฉียวเฟิงก็พูดชัดเจนแล้ว ขอแค่คุณหนูจูตายเขาจะก็คืนมู่ชิงให้นายทันที นายลองพิจารณาเองละกัน”
เขาพูดจบ ก็หันไปพูดกับเฉียวเฟิงต่อ：“คุณก็กลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะ รีบพักผ่อนซะ”
เฉียวเฟิงมองหน้าความพ่ายแพ้ของหนานกงเฉิน แล้วหมุนรถเข็นที่เขานั่งกลับห้องไป
หนานกงเฉินใช้มือทั้งสองข้างลูบหน้าของตัวเองที่ทั้งเขียวทั้งแดง หลังจากที่กะพริบตาทั้งสองก็จ้องเฉียวซือเหิงแล้วถาม：“ฉันอยากรู้ ความแค้นที่นายมีต่อฉันมันมาจากไหนกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉัน? ไม่ใช่แค่เพราะเฉียวเฟิงอย่างเดียวถูกไหม?”
เฉียวซือเหิงชำเลืองมองเขา ไม่ได้พูดอะไร
หนานกงเฉินก็เลยตะโกนใส่เขา：“นายพูดสิ！”
เฉียวซือเหิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กลับขมวดคิ้วไปทางเขา：“ทำไม? ยังอยากจะต่อยกันอีกเหรอ? แต่โทษที ฉันไม่อยู่ด้วยหรอกนะ” พูดจบ เขาก็หมุนร่างเดินไปทางประตูบ้าน
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆเขาก็หันกลับมาพูดประโยคหยอกล้อ：“รอแผลพวกเราทั้งสองคนหายดีแล้ว ฉันจะเลี้ยงเหล้านาย” พูดจบก็ไม่ได้สนใจสีหน้าน่าเกลียดของหนานกงเฉิน เดินมาถึงข้างๆรถดึงประตูแล้วเข้าไปนั่ง
มองรถของเขาที่ค่อยๆไกลออกไป ทั้งสองมือของหนานกงเฉินบีบเข้าหากันทีละนิด เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้โมโหจนจะบ้าแล้ว
พี่หลิงยกโจ๊กเนื้อวัวที่พึ่งจะต้มเสร็จเดินเข้าไปในห้องนอนของไป๋มู่ชิง พูดอย่างสุภาพ：“คุณหนูอี พี่ทำมื้อค่ำมาให้ คุณทานหน่อยเถอะ”
ไป๋มู่ชิงยังคงนอนพิงอยู่บนเตียง ไม่ขยับเขยื้อน
“คุณหนูอี คุณไม่จำเป็นต้องจริงจังอะไรมากกับคุณชายเฉิน คุณแอบทานสักนิดพี่สัญญาว่าจะไม่บอกเขาดีไหม?” พี่หลิงโน้มน้าวด้วยความหวังดี：“คุณไม่ทานอะไร จะหิวตายจริงๆนะ”
พี่หลิงโน้มน้าวเธอแล้วโน้มน้าวเธออีก ไป๋มู่ชิงก็ยังคงนอนบนเตียงไม่ขยับเขยื้อนใดๆ เธอจนปัญญาก็เลยเอาโจ๊กวางไว้ที่หัวเตียงแล้วพูดว่า：“คุณหนูอี เดี๋ยวถ้าอยากทานก็ทานได้เลยนะ พี่ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนแล้ว”
หลังจากที่พี่หลิงเดินถึงประตู พอเปิดประตูก็เห็นว่าหนานกงเฉินยืนอยู่หน้าประตู เธอพูดเสียงเบา：“คุณชายเฉิน คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เธอสังเกตรอยแผลบนใบหน้าของคุณชายเฉิน：“คุณไปมีเรื่องมาเหรอ? หรือไปล้มที่ไหนมา? ทำไมคุณไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสักหน่อย……”
หนานกงเฉินไม่ได้สนใจคำถามที่เธอถามมา แต่เดินผ่านเธอเข้าไปด้านในห้องนอน
ได้ยินคำพูดของพี่หลิง ตาทั้งสองของไป๋มู่ชิงก็ค่อยๆเปิดขึ้น สายตาไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหนานกงเฉิน บาดแผลบนใบหน้าของเขาดูแล้วทั้งเขียวทั้งม่วง แต่ทว่าสายตาเธอก็ไม่ได้หยุดอยู่บนหน้าเขานานนัก ไม่นานก็หลับตาลงอีกครั้ง
สายตาเย็นชาของเธอเสียดแทงหัวใจของหนานกงเฉินเบาๆ หลังจากที่ผ่านเวลาช่วงนี้ไป ใจเขาถูกเธอทำร้ายจนเป็นแผลเป็นไปตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรขนาดนั้น
เขาเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าไป๋มู่ชิง สายตาจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆโทรมๆของเธอ：“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าเมื่อกี้ผมไปมีเรื่องกับใครมา?”
ถูกเขาถามแบบนี้ ไป๋มู่ชิงก็ตกใจ ลืมตาขึ้นมองเขา：“คุณไปมีเรื่องกับเฉียวเฟิงมาเหรอ? คุณได้ทำอะไรเขาหรือเปล่า?”
หนานกงเฉินฝืนยิ้มออกมา：“ดูแล้วในใจคุณคงมีแต่เขาจริงๆ เห็นแผลบนใบหน้าของผมขนาดหนังตาคุณยังไม่กระดิกเลย แต่กลับเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นขนาดนั้น”
ไป๋มู่ชิงรีบถามต่อ：“สรุปแล้วเฉียวเฟิงเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“วางใจเถอะ เขาโอเคกว่าผม”
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ค่อยๆวางใจลง แล้วรีบถามต่อ：“หว่านชิงล่ะ? เขาเห็นพวกคุณตอนมีเรื่องกันหรือเปล่า? เขาตกใจมากหรือเปล่า?”
หนานกงเฉินส่ายหน้าอย่างไม่เต็มใจ
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็เข้าใจ สุดท้ายก็กวาดสายตามองเขา ริมฝีปากกำลังจะขยับแต่ก็ไม่ได้คำพูดอะไรที่สื่อว่าเป็นห่วงออกมา
เธอเกลียดเขาขนาดนั้น จะเป็นห่วงบาดแผลเขาได้ไงล่ะ?
“คุณชายเฉิน ฉันหายามาให้คุณ คุณต้องเช็ดแผลก่อนนะคะ” พี่หลิงหายามาจากข้างนอกแล้วเดินเข้ามา
หนานกงเฉินกวาดสายตามองยาในมือของเธอ：“ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก”
“’งั้นก็เช็ดสักหน่อย คุณดูหน้าของคุณสิบวมหมดแล้ว ถ้าไม่เช็ดด้วยยาพรุ่งนี้คง……”
“ผมบอกว่าไม่ต้องไง！” หนานกงเฉินตะโกนไปทางเธอด้วยความโมโห
เสียงตะโกนนี้ทำให้พี่หลิงตกใจสะดุ้ง รวมถึงไป๋มู่ชิงก็สะดุ้งด้วย เธอขดตัวตามสัญชาตญาณ จ้องเขาอย่างหวาดผวา
หนานกงเฉินถอนหายใจเบาๆ จ้องไปที่เธอ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง：“คุณกลับไปได้แล้ว”
บนหน้าของไป๋มู่ชิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
หนานกงเฉินปล่อยเธอกลับไป? เป็นไปได้ยังไง?
“ไม่ใช่ว่าทุกวินาทีคุณเอาแต่คิดว่าจะกลับไปอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้นหรอกเหรอ? ทำไมยังไม่ไปอีก?” หนานกงเฉินชำเลืองมองเธอ：“แต่คุณฟังไว้นะ ที่ผมปล่อยคุณไปไม่ใช่เพราะผมชกต่อยไม่ชนะเฉียวเฟิง แต่เพราะทนไม่ได้ที่เห็นคุณอ่อนแอลงไปทุกวันๆแบบนี้ ทนไม่ได้ที่เห็นคุณกำลังเดินไปหาความตายที่จริงๆ”
เขารู้จักนิสัยของไป๋มู่ชิงดี เวลาที่ดื้อรั้นทำยังไงก็ไม่มีทางยอมหรอก คิดไม่ถึงว่าสูญเสียความทรงจำไปแล้วแต่นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงดื้อรั้นทำให้คนเขาสงสารได้ง่ายๆ
เห็นเธอที่อดอาหารประท้วงแบบนี้ทุกวัน เขาจะไม่สงสารได้ยังไง? ไม่กลัวได้ยังไง?
“คุณ……ให้ฉันกลับไปได้จริงๆเหรอ?” ไป๋มู่ชิงมองไปที่เขาแล้วถามอย่างระมัดระวัง
“อย่ารอฉันเปลี่ยนความคิด”
ไป๋มู่ชิงได้ยินประโยคนี้ของเขา ก็รีบพลิกตัวลงจากเตียง แต่เพราะนานมากที่ไม่ได้ทานอะไรเลย แม้แต่ยืนเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะยืนให้มั่นคงได้ ร่างกายเกือบล้มลงที่พื้น
หนานกงเฉินยื่นมือเข้าไปโอบร่างกายเธอไว้ ไป๋มู่ชิงกลับรีบดีดตัวออกจากเขาตามสัญชาตญาณอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก เธอออกห่างแค่ร่างกายเขา แต่มือที่เขาจับที่เอวเธอนั้นกลับสลัดไม่ออก
เธอจ้องเขาอย่างหวาดผวา ในใจคิดเขาคงไม่เปลี่ยนความคิดเร็วขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?
“ทานโจ๊กบนโต๊ะให้หมดก่อนค่อยไป” หนานกงเฉินพูดออกมาเบาๆ
เอวของเธอเดิมทีก็ผอมอยู่แล้ว ไม่กี่วันมานี้ข้าวไม่ตกถึงท้องก็ยิ่งผอมเข้าไปใหญ่ ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาสามารถจับได้ครึ่งหนึ่งเลย ใจของเขาเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเธอจะใช้สายตาเย็นชามองเขาเวลานี้ เขาก็ยังคงสงสารเธอ
พี่หลิงรีบเดินไปตรงหน้าโต๊ะหัวเตียง ยกถ้วยโจ๊กนั้นไปตรงหน้าเธอส่งสายตาบอกให้เธอรีบกิน
ไป๋มู่ชิงมองโจ๊กในถ้วย แล้วมองหนานกงเฉิน ในใจยังคิดว่าหรือนี่จะเป็นแผนการที่หนานกงเฉินบังคับให้เธอทานอาหาร หนานกงเฉินเหมือนว่าจะมองออกว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่ มองเธอแล้วพูด：“ถึงแม้ว่าฉันในใจเธอจะน่ารังเกียจขนาดไหน แต่ก็คงไม่ถึงกับไม่มีความเชื่อใจหลงเหลืออยู่เลยถูกไหม?”
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ไม่ลังเล รับถ้วยในมือของพี่หลิงมาแล้วทานอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าเขาจะวางแผนไว้หรือไม่ ลองดูก็ไม่เสียหาย บางทีเขาอาจจะปล่อยเธอไปจริงๆก็ได้
หลังจากที่ไป๋มู่ชิงใช้ความเร็วสูงสุดที่การกวาดโจ๊กให้หมด วางถ้วยลงแล้วรีบร้อนออกไปทางประตู จังหวะที่เธอก้าวเท้าออกจากประตู มือทั้งสองข้างพยุงที่ประตูแล้วหันกลับมาจ้องเขา：“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็คงต้องขอบคุณคุณที่ยอมปล่อยฉันไป”
พูดจบ เธอก็ออกไปจากห้องนอน รีบเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
ร่างกายของเธอยังถือว่าอ่อนแรงอยู่ ขาทั้งสองข้างก็ไม่มีแรง แต่เธอไม่อยากจะหยุดสักวินาที เธอกลัวว่าถ้าตัวเองหยุดแล้วจะถูกหนานกงเฉินจับกลับไปอีกรอบ
เสี่ยวหลินรออยู่ที่ชั้นล่างนานแล้ว พอเห็นเธออกมาก็รีบพูด：“คุณหนูอี ผมจะไปส่งคุณกลับเองครับ”
ไป๋มู่ชิงมองเขาแล้วส่ายหน้า：“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้”
จู่ๆหนานกงเฉินก็ปล่อยเธอไป เธอรู้สึกว่าเกินความคาดหมายแล้ว ไม่อยากจะเชื่อแล้ว แล้วจะกล้านั่งรถของเขาออกจากที่นี่อีกเหรอ?
“คุณหนูอี นี่เป็นคำสั่งของคุณชายเฉินโดยเฉพาะ กรุณาขึ้นรถเถอะครับ ไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะไปรายงานกับคุณชายเฉินว่าอะไร” เสี่ยวหลินดึงประตูรถออกอย่างเร่งรีบ：“อีกอย่าง ดึกขนาดนี้แล้ว ด้านนอกก็คงไม่มีรถกลับไปเขตตัวเมืองแล้ว หรือว่าคุณอยากจะกลับด้วยสองขาของคุณครับ?”
ไป๋มู่ชิงมองท่าทางจริงใจบนใบหน้าเขา สุดท้ายก็ตัดสินใจขึ้นรถของเขา
ไป๋มู่ชิงออกไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว หนานกงเฉินเหมือนกับว่าถูกของอะไรสักอย่างทำให้ชะงัก ยังคงนั่งบนเก้าอี้ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ
ในมือพี่หลิงยกโจ๊กมาอีกถ้วย พูดอย่างระมัดระวัง：“คุณชายใหญ่ คุณก็ทานหน่อยเถอะค่ะ ทานเสร็จก็รีบพักผ่อน”
ในที่สุดหนานกงเฉินก็ขยับ แล้วพูดว่า：“ผมไม่อยากทาน”
“คุณหนูอีเธอไปแล้ว หรือว่าคุณจะประท้วงไม่ทานอาหารเพื่อเธอเหรอคะ?”
“เธอไปแล้ว……” หนานกงเฉินฝืนยิ้ม
ใช่สินะ เธอไปแล้ว ไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์เลยสักนิด ไปอย่างอดใจรอไม่ไหว！
เขานึกว่าเขาสามารถขังเธอไว้ที่นี่ได้ บังคับให้เธอทานยาทุกวัน ช่วยให้เธอฟื้นความจำกลับมา
แต่ทว่าก็เหมือนที่เลขาเหยียนพูดไว้ เขาไม่สามารถขังเธอ บังคับเธออย่างตอนนั้นได้อีก เพราะว่าในใจเธอไม่ได้มีเขาแล้ว ไม่มีทางที่จะเต็มใจทนพฤติกรรมป่าเถื่อนทั้งหมดของเขาได้
เขาขังตัวเธอไว้ได้ แต่ขังใจเธอไว้ไม่ได้
—
เสี่ยวหลินจอดรถที่หน้าลานบ้านของบ้านเฉียวเฟิง ไป๋มู่ชิงเกือบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอกลับมาแล้วจริงๆ！
เธอลองเปิดประตูรถ เสียงปลดล็อคประตูรถดังขึ้น
ขนาดคำขอบคุณเธอยังลืมพูด เธอลงจากรถอย่างรวดเร็วผลักประตูเหล็กบานใหญ่ออกแล้วเดินเข้าไป
ในลานบ้านยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ เป็นร่องรอยที่พวกเขาสามคนชกต่อยหลงเหลือกันไว้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก รีบเดินตรงเข้าไปในห้อง
เธอไม่แน่ใจว่าเฉียวเฟิงกับหว่านชิงกลับมาถึงที่นี่หรือยัง แต่ด้านในห้องรับแขกเปิดไฟอยู่ เธอก็มีความหวัง เธอยื่นมือไปเคาะที่ประตู หลังจากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป
ขณะที่เธอเดินเข้าไป เฉียวเฟิงกำลังนั่งใจลอยอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก พอเห็นเธอ เฉียวเฟิงนึกว่าตัวเองมองผิดไป นึกว่าตัวเองสร้างภาพหลอนขึ้นมา
หนานกงเฉินพึ่งจะพูดไปว่าไม่มีทางปล่อยเธอ ตอนนี้ทำไมถึงปล่อยเธอกลับมา?
ไป๋มู่ชิงเดินไปนั่งลงข้างๆเขา จ้องไปที่รอยยิ้มบางๆของเขาอย่างไม่ละสายตา：“ฉันกลับมาแล้ว คุณไม่ดีใจเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ดีใจ แต่ไม่อยากจะเชื่อ” เฉียวเฟิงยื่นมือสัมผัสไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ：“เป็นคุณจริงๆเหรอ? ผมไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม?”
“คุณไม่ได้นอนหลับสักหน่อย จะฝันได้ยังไงคะ?” ไป๋มู่ชิงยิ้มบางๆแล้วจับมือของเขาที่อยู่บนหน้าตัวเองพร้อมสัมผัสกลับไป：“รู้สึกได้หรือยัง? เหมือนความจริงมากใช่ไหม?”
เป็นความจริงจริงๆด้วย！
ในใจเฉียวเฟิงสั่นไหว ยื่นมือดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกอดเธอแน่น จูบที่ข้างหูของเธอแล้วพูด：“ผมนึกว่าคุณจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว ผมนึกว่าคุณไม่ต้องการผมกับหว่านชิงแล้ว”
“คนโง่ จะเป็นอย่างนั้นได้ไงคะ?” ไป๋มู่ชิงโอบร่างกายเขาให้แน่นขึ้น แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น：“จำที่ฉันเคยพูดได้ไหม แม้ว่าจะไม่ต้องการคนทั้งโลก ฉันก็ไม่มีทางไปจากคุณกับหว่านชิง สำหรับฉัน คุณกับหว่านชิงคือคนที่ฉันรักที่สุดในโลก”
“ผมนึกว่าคุณจะถูกหนานกงเฉินทำให้เปลี่ยนใจ แล้วอยู่ต่อข้างๆเขาซะอีก” เฉียวเฟิงพูดอย่างลำบากใจ
“ไม่หรอกค่ะ คุณดูสิตอนนี้ฉันก็กลับมาแล้วไง”ไป๋มู่ชิงถอยออกมาจากอ้อมกอดเขา เอียงตัวไปจูบบนริมฝีปากเขาแล้วยิ้ม：“หว่านชิงล่ะ? เวลานี้เขาคงนอนหลับอยู่ในห้องนอนแล้วใช่ไหม? เขาสบายดีใช่ไหม?”
เฉียวเฟิงยิ้มบางๆแล้วพยักหน้า：“คุณว่าไงล่ะ?”
“ฉันว่าเขาคงอยู่ในห้องนอนแน่ๆ ฉันคิดถึงเขามากเลย ฉันจะเข้าไปดูเขาสักหน่อย” ไป๋มู่ชิงเก็บมือทั้งสองข้างกลับมาจากต้นคอของเขา ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องนอน
เฉียวเฟิงมองด้านหลังเธอที่เดินไปทางห้องนอน ท่าทางเธอสบายใจขนาดนั้นอ่อนช้อยขนาดนั้น เขาเหมือนจะมองเห็นภาพเมื่อก่อนที่พวกเขาสามคนอยู่ด้วยกัน เก็บความเสียใจมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้รับการปลดปล่อยเสียที
ถึงแม้ว่า อนาคตจะเป็นยังไงเขาไม่รู้ แต่เวลานี้ เขาปลื้มใจมาก
เขาตามเข้าไปในห้องนอน เห็นว่าไป๋มู่ชิงเกาะอยู่ข้างเตียงจ้องเสียวหว่านชิงที่นอนหลับไปแล้วอย่างไม่ละสายตา เห็นว่าเธอกำลังยื่นมืออยากจะลูบเขา แต่ก็กังวลว่าจะทำให้เขาตื่น
“นอนหลับดีจริงๆ” ไป๋มู่ชิงหันหน้ามา พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
เฉียวเฟิงเดินไปที่ข้างๆเธอ สังเกตหว่านชิงที่นอนอยู่บนเตียงเล็กด้วยกันกับเธอ：“เขาคิดถึงคุณทุกวันเหมือนกับผม ผมว่าพรุ่งนี้พอเขาเห็นคุณเขาต้องดีใจมากแน่ๆ”
“ขอโทษนะลูกรัก……” ไป๋มู่ชิงพูดไปทางเสียวหว่านชิงอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ต้องพูดขอโทษหรอก แค่คุณกลับมาก็พอแล้ว”
“อืม ต่อไปฉันจะไม่จากพวกคุณไปนานขนาดนี้อีกแล้ว”
“ครับ ผมก็ไม่อยากให้คุณจากผมไปนานขนาดนี้เหมือนกัน” เฉียวเฟิงยื่นมือไปโอบไหล่เธอไว้
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า ขณะที่เธอเงยหน้าถึงจะพบว่าข้างแก้มของเฉียวเฟิงบวมแดงอยู่นิดหน่อย นึกถึงเรื่องที่หนานกงเฉินพูดว่าเขามีเรื่องชกต่อยกับเฉียวเฟิง ในใจรีบร้อน เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง：“เฟิง แก้มของคุณไปโดนอะไรมา? ถูกหนานกงเฉินต่อยมาใช่ไหม?”
มือเล็กๆของเธอลูบไปที่บริเวณแผลของเขา เฉียวเฟิงสะดุ้งเล็กน้อย จับมือของเธอแล้วยิ้มบางๆ：“ไม่เป็นไร เขาบาดเจ็บหนักกว่าผมอีก”
“พวกคุณไปทะเลาะกันได้ยังไง?” ไป๋มู่ชิงนึกถึงแผลบนใบหน้าของหนานกงเฉิน หนักกว่าเฉียวเฟิงมากจริงๆ
“จู่ๆเขาก็มาที่นี่ ไม่พูดพร่ำทำเพลงหมัดก็ลอยมาเลย” เฉียวเฟิงลูบผมของเธอ：“แต่ว่าไม่เป็นไรแล้ว ขอแค่คุณกลับมาก็ดีแล้ว”
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า：“อืม ขอแค่ทุกคนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คุณก็อย่าไปเคียดแค้นเขาเลย เรื่องนี้ให้มันผ่านไปแบบนี้เถอะ”
เฉียวเฟิงได้ยินเธอพูดแบบนี้ จู่ๆในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่คิดว่าไป๋มู่ชิงจะคิดเผื่อหนานกงเฉินด้วย แล้วยังให้เขาอย่าไปเคียดแค้นหนานกงเฉิน?
หรือว่าเธอไม่สนใจช่วงไม่กี่วันมานี้ที่ถูกหนานกงเฉินขังไว้สักนิดเลยเหรอ? หรือว่าในใจเธอมีความรู้สึกดีให้กับหนานกงเฉิน?
“อาเฟิง คุณเป็นอะไรไป?” ไป๋มู่ชิงพบว่าบนหน้าของเขานิ่งไป ก็เลยถามอย่างเป็นห่วง
เฉียวเฟิงค่อยๆได้สติกลับมา ยิ้มให้เธอแล้วส่ายหน้า：“ไม่มีอะไรครับ”
“ฉันจะช่วยคุณใส่ยาที่แผลนะ” ไป๋มู่ชิงพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปหากล่องยา
“ไม่ต้องหรอก” เฉียวเฟิงดึงข้อมือของเธอไว้ ยิ้มบางๆให้เธอ：“แผลเล็กแค่นี้เองไม่มีอะไรมากหรอก พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว ไม่กี่วันมานี้คุณไม่ได้นอนหลับดีใช่ไหมล่ะ รีบไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ”
ไป๋มู่ชิงคิด แล้วหยักหน้า หยิบชุดนอนออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ไม่กี่วันมานี้เธอไม่ได้นอนหลับดีจริงๆนั่นแหละ เธอเดาว่าเฉียวเฟิงก็ไม่ได้นอนหลับดีเหมือนกัน ในที่สุดคืนนี้ทุกคนก็จะได้นอนหลับสงบกันสักที
เช้าวันที่สอง หลังจากที่เสียวหว่านชิงตื่นนอนเห็นไป๋มู่ชิงก็ตกใจมาก ขณะที่เธอลุกขึ้นจากเตียงเล็กเห็นว่าไป๋มู่ชิงอยู่บนเตียงใหญ่ เหมือนกับเมื่อคืนที่เฉียวเฟิงเห็นไป๋มู่ชิงไม่มีผิด ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เธอขยี้ตาทั้งสองข้างของตัวเองเรียกออกมาเบาๆ：“แม่……”
ไป๋มู่ชิงตอบรับ：“ลูกรักตื่นแล้วเหรอ?”
“แม่กลับมาแล้วจริงๆด้วย！” เสียวหว่านชิงตะโกนด้วยความดีใจ กระโดดจากเตียงเล็กขึ้นมาเตียงใหญ่ ไป๋มู่ชิงรับร่างเล็กๆของเธอไว้ กอดเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วหอมฟอดใหญ่：“ลูกรัก แม่คิดถึงลูกมากเลย！”
“แม่ หว่านชิงก็คิดถึงแม่มากเหมือนกันค่ะ！” หว่านชิงโอบเธอไว้แล้วตำหนิอย่างอารมณ์ไม่ดี：“แม่ออกไปทำงานต่างถิ่นทำไมไม่โทรหาหว่านชิงกับพ่อเลยล่ะ”
“แม่ขอโทษนะ เป็นความผิดของแม่เอง ต่อไปแม่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วโอเคไหม?”
“อืม ต่อไปถ้าทำอีกหว่านชิงจะไม่สนใจแม่แล้วนะ”
“โอเคจ่ะ” ไป๋มู่ชิงคิด แล้วจ้องเธอ：“แบบนี้ละกัน เพื่อชดเชยให้หว่านชิง อีกสักพักแม่จะพาหว่านชิงไปทานอาหารเช้าข้างนอกดีไหม? ทานเค้กช็อคโกแลตกับนมสตรอว์เบอร์รี่”
“ดีค่ะ หนูอยากทานเค้กช็อคโกแลต！” เสียวหว่านชิงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น หลังจากนั้นก็หันไปหาเฉียวเฟิง：“พ่อคะ หนูอยากให้พ่อไปพร้อมกับพวกเรา”
“ได้สิ ขอแค่หว่านชิงชอบก็พอแล้ว” เฉียวเฟิงยื่นมือมาลูบศีรษะเล็กๆของเธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“พ่อใจดีที่สุด” หว่านชิงกอดเขาแล้วพูด
—
ในที่สุดไป๋มู่ชิงกับเฉียวเฟิงก็ได้นอนหลับสนิทสักที หนานกงเฉินกลับนอนไม่หลับทั้งคืนจนฟ้าสว่าง เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไป ไม่อยากจะยอมแพ้ แต่ก็ไม่มีวิธีที่จะรั้งไป๋มู่ชิงไว้เลย
ถ้าเกิดผ่านไปไม่กี่วันเธอเตรียมตัวจะไปต่างประเทศล่ะ เขาจะทำยังไง? คงแย่งเธอกลับมาอีกครั้งไม่ได้แล้ว！
ตอนเช้าตรู่ เขาก็ขับรถอย่างเงียบๆไปสถานที่ที่ไป๋มู่ชิงพักอยู่ และเปลี่ยนมุมสถานที่จอด ตรงมุมนี้สามารถสองเห็นวิวภายนอกของลานบ้าน
เขาสามารถมองเห็นไป๋มู่ชิงที่ในตอนนี้ไม่มีความโกรธอยู่เลยได้อย่างชัดเจน ผ่านไปหนึ่งคืนก็ฟื้นตัวกลับไปมีชีวิตชีวาเหมือนตอนแรกได้เลย บนใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความสุข
ยังคงเป็นฉากที่อบอุ่น เสียวหว่านชิงกระโดดโลดเต้นออกมาจากห้อง ไป๋มู่ชิงเร่งให้เฟิงเฉียวรีบตามมา ครอบครัวสามคนเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งอย่างมีความสุข
มองรอยยิ้มที่มีความสุขบนหน้าของไป๋มู่ชิง ในใจของหนานกงเฉินก็รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ ดูแล้วไป๋มู่ชิงเวลานี้ มีแค่เฉียวเฟิงที่สามารถมอบความสุขให้เธอได้ และเขาทำได้แค่มอบความเจ็บปวดและเคียดแค้นให้กับเธอ
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ ตัวเขาเองรู้สึกมาตลอดว่าผู้หญิงที่มั่นคงที่ตัวเองได้ครอบครองนั้น จะหนีไปจากตัวเองได้ไกลขนาดนี้
มองรถของพวกเขาที่ขับไกลออกไป หนานกงเฉินนั่งใจลอยอยู่ในรถสักพัก ถึงจะเริ่มขับรถออกไปจากที่นี่
หนานกงเฉินมาถึงบริษัท เดินไปห้องทำงานเลขาเหยียนเพื่อพูดเรื่องโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเขา
เมื่อก่อนโทรศัพท์ดังมากสุดแค่สองเสียง เลขาเหยียนก็ต้องรีบรับสาย สายโทรศัพท์วันนี้รับแล้วก็จริง แต่กลับไม่ใช่เสียงของเลขาเหยียน เป็นเสียงของเลขาหลิน：“คุณชายเฉิน มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”
“เลขาเหยียนล่ะ?” หนานกงเฉินปลดหูกระต่ายบนเสื้อเชิ้ตให้ใส่สบายๆ：“ให้เธอรีบเข้ามาพบผมที่ห้องทำงาน”
หนานหงเฉินพูดจบก็วางโทรศัพท์ หลังจากนั้นหนึ่งนาที ประตูก็มีเสียงเคาะดังขึ้น เลขาหลินเปิดประตูเข้ามา
หนานกงเฉินกวาดสายตามองเธอ เลขาหลินรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมา ก็รีบพูด：“คือว่าคุณชายเฉิน เลขาเหยียนเขาลาออกแล้วค่ะ แล้วให้ฉันทำงานแทนเขา……”
เธอพูดอย่างหวาดผวา ยังไงซะพอเปรียบเทียบเธอกับเลขาเหยียนแล้ว ความสามารถในการทำงานต่างกันไม่ใช่น้อยๆเลย
“ลาออก? ใครอนุญาต?” หนานกงเฉินขมวดคิ้ว
เลขาหลินส่ายหน้า：“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เลขาเหยียนไม่ได้พูดเรื่องนี้กับฉัน”
หนานกงเฉินยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งต่อสายไปยังแผนกทรัพยากรบุคคลเพื่อถามสถานการณ์ หัวหน้าฝ่ายบุุคคลพอได้ยินเสียงที่เย็นชาของเขาแล้ว ลิ้นก็พันกัน：“คุณชายเฉิน……เป็นคำสั่งของคุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิงบอกว่าเลขาเหยียนควรแต่งงานมีลูกได้แล้ว……”
ไม่รอให้เขาพูดจบ หนานกงเฉินก็วางโทรศัพท์
—
ตอนเที่ยง หนานกงเฉินนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟของตึกใกล้ๆบริษัท สายตาจับจ้องไปที่รถที่วิ่งอย่างไม่ขาดสายนอกหน้าต่าง
เลขาเหยียนเดินเข้ามาจากด้านนอก หลังจากที่มองไปรอบทิศ ก้าวเดินที่กำลังลังเลก็เดินมาทางนี้ ขณะที่เธอเห็นชัดว่าหนานกงเฉินนั่งอยู่บนโซฟา เบิกตาโพล่งทั้งสองข้างอย่างงงงันแล้วถาม：“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมหน้าถึงมีรอยแผลแบบนี้ล่ะคะ?”
เมื่อกี้ตอนที่เธอหันมองรอบทิศ เกือบจะดูไม่ออกว่าคนตรงหน้าเธอคนนี้คือหนานกงเฉิน！
“ตอนนี้ไม่ได้จะคุยเรื่องหน้าของผม แต่คุณ” หนานกงเฉินจ้องไปที่เธอ：“ไม่บอกกันสักคำว่าลาออก คุณหมายความว่าไง? ผมไม่ได้ให้เงินเดือนคุณ? หรือผมดูแลคุณไม่ดีพอ?”
เลขาเหยียนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้：“คุณชายเฉิน คุณอย่าพึ่งโกรธ ฉันแค่ทำตามคำพูดของคุณผู้หญิง ที่ฉันไม่ได้บอกคุณก่อนก็เพราะไม่อยากให้คุณผู้หญิงคิดว่าฉันอยู่ต่อที่บริษัทเพื่อฟ้องคุณ”
“คุณชายเฉิน ความจริงคุณก็โทษคุณผู้หญิงไม่ได้หรอกนะ ยังไงซะทุกคนกำลังพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณ ที่คุณผู้หญิงทำไปก็เพื่อรักษาหน้าตาของบริษัท เป็นการเตือนสติให้กับพนักงานทุกคน” เลขาเหยียนจ้องเขาด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง：“ส่วนเรื่องงานของฉัน ฉันได้ใช้เวลาไม่กี่วันมานี้สอนงานเลขาหลินเรียบร้อยแล้ว เลขาหลินเคยเป็นหัวหน้าเลขามาตั้งหลายปี ความสามาถในการทำงานรวมถึงนิสัยใจคอสามารถเชื่อถือได้ค่ะ เชื่อฉัน คุณสามารถฝึกเธอให้เป็นเหยียนเยว่คนที่สองได้แน่”
“งั้นคุณล่ะ?” หนานกงเฉินพูด：“คุณคิดว่าจะทิ้งผมแล้วไม่สนใจอย่างนี้เหรอ? ในตอนที่ผมต้องการคุณที่สุดคุณกลับไปทั้งอย่างนี้? คุณหนูเหยียน คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วมันดีเหรอ?”
“คุณชายเฉิน คุณอย่าพูดแบบนี้……”
“ไม่งั้นผมต้องพูดแบบไหน?” หนานกงเฉินพูดอย่างโมโห：“พูดว่าคุณเคารพทำตามคำสั่งคุณผู้หญิง? พูดว่าคุณเป็นเด็กดีเชื่อฟัง? เขาให้คุณไปก็ไปเหรอ? หรือว่าคุณรู้สึกว่าคนที่เป็นหัวหน้าในบริษัทผมไม่มีความสามารถในการรั้งเลขาให้อยู่ต่อ?”
เลขาเหยียนจ้องเขา ผ่านไปสักพักถึงจะส่ายหน้า：“คุณชายเฉิน ฉันลาออกด้วยความสมัครใจของตัวเองจริงๆ คุณผู้หญิงพูดถูก ผู้หญิงที่อายุเยอะแบบฉันควรจะลาออกจากงาน หาคนที่ดูพึ่งพิงได้แล้วแต่งงานมีลูก”
“คุณต้องการแต่งงานมีลูกไม่ใช่ว่าไม่ได้ รอคุณหาคนรักเจอผมก็จะปล่อยคุณไปแต่งงานเอง” หนานกงเฉินพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม：“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป รีบกลับไปทำงานที่บริษัทซะ”
“ไม่ค่ะ” เลขาเหยียนส่ายหน้า：“คุณชายเฉิน ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว อย่าทำให้ฉันลำบากใจได้ไหมคะ? ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังลำบาก แต่คุณวางใจได้ ต่อไปถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนเรื่องในบริษัทแล้ว แต่เรื่องส่วนตัวของคุณฉันจะช่วยให้ถึงที่สุดค่ะ ช่วยจนคุณกับไป๋มู่ชิงกลับมาเป็นคู่รักกันเหมือนแต่ก่อน”
“ต้องกลายเป็นแบบนี้จริงๆเหรอ?”
“คุณชายเฉิน ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกับคนในครอบครัวเพราะฉันหรอกค่ะ”
“ถ้าคุณเป็นกังวลเรื่องคุณย่าล่ะก็ วางใจเถอะ เรื่องแค่นี้ผมพูดกับท่านได้”
“คุณชายเฉิน ฉันบอกแล้วไงคะ ฉันเต็มใจที่จะลาออกเอง” เลขาเหยียนคิด：“หรือไม่ก็เอาอย่างนี้ไหมคะ? เรื่องงานมอบหมายให้เลขาหลินดีแล้ว ส่วนเรื่องอื่นก็มอบหมายให้ฉัน คุณก็จ่ายเงินเดือนให้ฉันต่อไป รอให้ระหว่างคุณกับไป๋มู่ชิงจัดการเรียบร้อย ฉันค่อยไปจากคุณ”
หนานกงเฉินเห็นว่าเธอตัดสินใจว่าจะไปแล้ว รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อก็คงไม่มีประโยชน์ เขาถอนหายใจ ฝืนยิ้มให้เธอ：“มู่ชิงเป็นคนรักในชีวิตที่ผมไม่สามารถแยกจากเขาได้ คุณเป็นเพื่อนร่วมงานที่ผมไม่สามารถแยกจากคุณได้เช่นกัน แต่พวกคุณต่างก็เลือกที่จะแยกจากผมไป ผมนี่เป็นตัวทำลายจิตใจผู้หญิงจริงๆ！”
“คุณชายเฉิน คุณอย่าพูดแบบนี้ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วคุณหนูไป๋ก็ต้องกลับมาอยู่ข้างคุณอยู่ดี ส่วนเรื่องเพื่อนร่วมงานนั้น……ในอาชีพงานไม่ใช่ว่าคลื่นลูกเก่าไปคลื่นลูกใหม่มาเหรอคะ ไม่นานคุณก็สามารถฝึกเลขาคนใหม่ออกมาได้ยอดเยี่ยมกว่าฉันแน่นอนค่ะ”
“การจากไปของคุณ เกี่ยวข้องกับจูจูใช่ไหม?” จู่ๆหนานกงเฉินก็ถามขึ้นมา
จู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของเลขาเหยียนวันนั้นที่พูดที่คฤหาสน์เล็ก ที่แท้ตอนนั้นเธอเตรียมตัวที่จะลาออกแล้ว ตอนนั้นเลขาเหยียนยังเคยแอบเตือนเขาให้ระวังจูจูเอาไว้
จูจูไม่ใช่คนดี ข้อนี้เขารู้สึกได้ตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอวางแผนทำร้ายมู่ชิงที่คฤหาสน์เล็ก เขาแค่ไม่รู้ว่าเธอเลวถึงขั้นไหนกันแน่ และไม่อยากที่จะถามเจาะลึกปัญหานี้
ตั้งแต่แรกจนจบ เขามีความหวังกับเธอมาตลอด เขาหวังว่าจูจูในตอนนี้ยังเหลือจิตใจที่ดีงามอย่างที่ในตอนเด็กเคยมี ต่อให้เหลือน้อยนิดก็ยังดี
เลขาเหยียนตกใจนิดหน่อย แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ชอบนินทาคนอื่นลับหลัง ในเมื่อตัดสินใจออกไปแล้ว เธอก็จะไม่โทษใครอีก ความจริงเมื่อตอนนั้นที่ตัดสินใจช่วยหนานกงเฉินจัดการข่าวลือไม่ดีที่แพร่ออกไป เธอก็สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะเกิดผลลัพธ์แบบนี้ตามมา
“คุณชายเฉิน ยังไงซะจูจูก็เป็นภรรยาของคุณ เธอไม่ยอมฉันเป็นอาการปกติของผู้หญิง คุณไม่จำเป็นต้องไปตำหนิเธอ ยังจำเรื่องของคุณหนูอีตอนนั้นได้ไหมคะ? ยิ่งคุณอยากปกป้องเธอ เธอก็ยิ่งอันตราย” เลขาเหยียนยิ้มอย่างหมดหนทาง：“เพราะฉะนั้น……เพื่อให้ฉันต่อไปได้ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างสงบ คุณก็ไม่ต้องตามตามสืบเรื่องนี้แล้ว”
“ยังไงซะคุณคงไม่อยากกลับมาทำงานสินะ” หนานกงเฉินเหลือบมองเธอ
“ขอโทษค่ะ” เลขาเหยียนพูดอย่างรู้สึกผิด
—
ถึงแม้ว่าเลขาเหยียนจะไม่อยากให้หนานกงเฉินตามสืบเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถแกล้งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้
ตอนบ่ายเขากลับมาที่บ้าน พูดอย่างตรงไปตรงมา：“คุณย่า ได้ยินมาว่าคุณย่าเป็นคนไล่เลขาเหยียนออกเหรอครับ?”
“เฉิน หน้าของคุณไปโดนอะไรมา?” จูจูถามอย่างเป็นห่วง สังเกตรอยที่ได้รับบาดเจ็บบนหน้าเขา
คุณผู้หญิงก็ถูกหน้าของเขาทำให้ตกใจเช่นกัน แล้วรีบถามต่อ：“ไปมีเรื่องมาเหรอ?”
“ผมถามคุณย่าว่าทำไมถึงต้องไล่เลขาเหยียนออก” หนานกงเฉินไม่ได้สนใจความเป็นห่วงเป็นใยของพวกเขา ถึงขนาดว่าผลักมือทั้งสองของจูจูบนไหล่ของตัวเองลงไปอย่างไม่เกรงใจ
“ยังต้องถามอีกเหรอ? ช่วงนี้แกไปอยู่ที่ไหนมา? หรือว่าไม่ใช่เพราะไปอยู่กับมันงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่แน่นอนครับ”
“งั้นใคร? แกบอกฉันมาสิ”
“คุณย่า คุณย่าก็รู้ว่าเลขาเหยียนเป็นผู้ช่วยของผมที่ทำงานดีที่สุด ถึงแม้ว่าผมจะอยู่กับเธอจริง คุณย่าก็ไม่จำเป็นต้องไล่เธอออกนี่? คุณย่าเอาคนของผมออกไปแล้ว ผมจะไปหาเลขาที่ไหนที่จะเข้าขาได้ดีกับผมเหมือนเธอล่ะครับ?”
คุณผู้หญิงไม่เห็นว่าเป็นอย่างนั้น：“บริษัทหนานกงกรุ๊ปใหญ่ขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อหรอกว่าขาดมันคนเดียวแล้วบริษัทจะไปต่อไม่ได้”
“คุณย่า……”
“ทำไม? ตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลหนานกง แม้แต่สิทธิ์ในการไล่เลขาออกก็ไม่มีงั้นเหรอ?”
“’งั้นผมล่ะ? ตำแหน่งประธานของบริษัทหนานกงกรุ๊ป แม้แต่สิทธิ์ในการให้เลขาอยู่ต่อผมก็ไม่มีเลยเหรอ?”
“ฉันทำไปก็เพื่อความปรองดองในครอบครัว” คุณผู้หญิงพูดอย่างโมโห：“แกนับดูสิว่ากี่วันที่แกไม่ได้กลับบ้าน บ้านนี้แกยังต้องการอยู่ไหม?”
“ผมบอกแล้วว่านี่ไม่เกี่ยวข้องกับเลขาเหยียน”
“ทั้งบริษัทต่างก็รู้ความสัมพันธ์ของพวกแก แกยังจะมาโกหกฉันอีก?”
“คุณย่า……” จูจูเปลี่ยนไปคล้องแขนคุณผู้หญิงแล้วพูดปลอบโยน：“คุณย่าอย่าทะเลาะกับเฉินเลยค่ะ โทษที่หนูไม่ดี ที่หนูไม่มีความสามารถมากพอที่จะรั้งใจของเฉินไว้ ไม่งั้น……！”
“จูจู！คุณพอสักที！” หนานกงเฉินหันไปทางเธออย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้น ไปบีบลำคอที่เนียนละเอียดของเธอ
จูจูถูกเขาทำให้ตกใจ ถอยหลังไปหนึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ มือของหนานกงเฉินบีบแน่นขึ้น สายตาที่จ้องเธอค่อยๆเย็นชา：“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมรังเกียจคุณมากแค่ไหน อยากจะบีบคุณให้ตายมากแค่ไหน?”
มือของเขาบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆสมองเขาก็ฉุกคิดขึ้นมา
เฉียวเฟิงบอกว่าขอแค่เขาฆ่าจูจูซะ ก็จะคืนมู่ชิงให้กับเขา ขนาดตอนเขาฝันเขายังอยากให้มู่ชิงกลับมาอยู่ข้างกายเขา……
ถ้าเขาบีบคอเธอตายไปแบบนี้ มู่ชิงก็จะกลับมาอยู่ข้างกายเขาใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?
