ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 124 ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็ถอยไป!

เซินเหลียงโลดแล่นในวงการมาหลายปี เธอไม่ยอมให้ใครรังแกเธอง่ายๆ

เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอได้ดื่มจนเริ่มเมาแล้ว

ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอมึนเมาไม่ค่อยได้สติ

เซินเหลียงจับแขนของมู่นวลนวลแล้วยืนขึ้น ยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนโต๊ะ : “ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ วันนี้ถ้าเกิดว่าดื่มไม่เมา ก็ห้ามออกจากห้อง”

มู่นวลนวลปิดปากเงียบ เซินเหลียงตอนนี้ขาดสติไปแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้ป็นอย่างไร

เห็นเซินเหลียงเช่นนั้นหลั๋วหยิ๋งยิ้มเยาะเย้ย

เธออย่าคิดว่าเธอจะออกไปได้อย่างปลอดภัยเซินเหลียง

แม้ว่าเซินเหลียงจะเป็นแค่นักแสดงตัวประกอบระดับสองระดับสาม แต่เธอดูดีและทักษะการแสดงของเธอก็เป็นที่ประจักษ์ต่อผู้ชมเช่นกันดังนั้นเธอจึงมีแฟน ๆ จำนวนไม่น้อย

ด้วยเหตุนี้แม้ว่าเธอไม่ได้ไปเป็นเด็กนั่งดื่มหรือขึ้นเตียงเพื่อให้ได้บทมา เธอก็ยังได้รับบทตัวละครดีๆอยู่เสมอ

คนที่มีพรสวรรค์ในด้านการแสดง ถึงแม้จะแสดงเป็นตัวประกอบก็สามารถโดดเด่นได้และเป็นที่จับตามองของแฟนคลับ เพียงแค่เวลาสั้นๆก็สามารถดังเป็นพลุแตกได้

เส้นทางการเป็นนักแสดงของเธอเกิดจากความสามารถของเธอเองจนทำให้เธอเป็นที่รู้จัก

นี้ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หลั๋วหยิ๋งเกรียดเซินเหลียง

หลั๋วหยิ๋งและเซินเหลียงเข้าวงการพร้อมๆกัน แต่เส้นทางที่พวกเขาเดินต่างกัน เซินเหลียงได้บทมาด้วยความบริสุทธิ์ใจและจากความสามารถของเธอ แต่หลั๋วหยิ๋งต้องเข้าประจบเอาใจผู้กำกับถึงจะได้บทมา

หลั๋วหยิ๋งหันหน้าไปหาพวกพ้องของตัวเองสื่ออะไรบางอย่าง : “ได้สิ เซินเหลียงพูดอย่างนี้แล้วพวกเธอยืนอยู่ทำไม?”

เธอพูดจบ ทุกคนก็เดินเข้ามานั่ง

ทั้งชายและหญิงรวมๆแล้วทั้งหมดเจ็ดถึงแปดคน

มู่นวลนวลเริ่มลังเล เอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาโม่เจียเฉิน : “พี่ชายนายกลับบ้านหรือยัง?”

โม่เจียเฉินตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว : “ยังไม่กลับ”

ชัดเจนว่าหลั๋วหยิ๋งต้องการที่จะหาเรื่องเซินเหลียง อีกสักพักคงต้องมีเรื่องแน่

มู่นวลนวลเดินไปอีกฝัง กดโทรศัพท์โทรหาโม่ถิงเซียว

ในขณะที่รอเขารับโทรศัพท์ ในใจเธอคิดว่าตอนนี้เธอกับเขาเป็นอะไรกัน

ตอนแรกที่เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ แต่ในใจกลับยอมรับว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขา

แต่พอตอนนี้โม่ถิงเซียวกลับมาเป็นคนปกติแล้ว มู่นวลนวลกลับสงสัยในสถานะนี้“ภรรยาของโม่ถิงเซียว”

หรือเป็นเพราะว่าเขาหลอกลวงเธอจนทำให้เธอหลงเชื่อไป

เขาเป็นคนที่มีความลับเยอะ จนทำให้บุคลิกของเขาดูเหมือนคนที่น่ากลัว จนบา

งครั้งมู่นวลนวลก็อยากจะตีตัวออกห่างเขา

แต่ว่าพอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คนแรกที่เธอนึกถึงก็คือโม่ถิงเซียว

โทรศัพท์ดังไปสองสามครั้งก็มีคนรับ

“มู่นวลนวล”

เสียงของโม่ถิงเซียวที่ทำให้มู่นวลนวลรู้สึกอุ่นใจ

มู่นวลนวลกำลังจะเอ่ยปากพูด ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็โดนแย้งไป

เธอหันกลับไปดู ก็พบว่าคนที่แย้งโทรศัพท์เธอไปคือหลั๋วหยิ๋ง

“เอาโทรศัพท์คืนมา” มู่นวลนวลไม่พอใจ เธอไม่ชอบให้ใครมาแตะของของเธอ

“ออกมาเที่ยวสนุกก็อย่าเล่นโทรศัพท์เลย มันไม่สนุก” หลั๋วหยิ๋งปิดเครื่องแล้วโยนให้ผู้ชายข้างๆ พูดต่อว่า: “คุณผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของเซินเหลียง ดูแลเธอให้ดีละ อย่าปล่อยให้เธอเหงา”

ผู้หญิงคนนี้ช่างเหมือนกันมู่หวันฉีไม่มีผิด

มู่นวลนวลไม่พอใจมาก พูดต่อว่า : “เอาโทรศัพท์คืนมา”

หลั๋วหยิ๋งรู้ว่าเธอจะโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือและคงไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้เธอ

หลั๋วหยิ๋งทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังกลับไปพูดกับผู้ชายพวกนั้น : “พวกนายไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ?”

“เข้าใจแล้ว” พูดแล้วก็ยืนขึ้นเอามือยื่นไปจับมือมู่นวลนวล: “มาสนุกกันคนสวย”

เธอสะบัดตัวออกหลบผู้ชายพวกนั้น รู้ว่าพวกนั้นไม่มีทางคืนโทรศัพท์ให้เธอก็รีบเดินเข้าไปหาเซินเหลียง

ด้านซ้ายมือของเซินเหลียงมีผู้หญิงนั่งอยู่ด้านขวามีผู้ชายนั่งอยู่

ผู้ชายคนนั้นหน้าหวานดูนิสัยดี แต่ดูจากแววตาช่างเจ้าเล่ห์และน่ารังเกรียด มองแล้วยิ่งไม่ชอบใจ

แขนเขาวางไว้โซฟาข้างหลังเซินเหลียงทำท่าเหมือนจะโอบไหล่เธอ

มู่นวลนวลยิ้มอย่างเย็นชา เธอคิดถึงแม่ว่ากูจื่อหยานจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก แต่อย่างน้อยตอนที่สั่งคนมาห้ามไม่ให้เซินเหลียงเข้าพบ เขายังย้ำแล้วย้ำอีกว่าห้ามทำร้ายเธอ

เขายังดีกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้

ชายหน้าหวานรู้สึกว่ามู่นวลนวลกำลังมองตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้เธอพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นทำท่าชนแก้ว

มู่นวลนวลทำหน้าเย็นชา เดินเข้าไปผลักเขาออกจากเซินเหลียง : “นั่งไกลๆหน่อย”

ชายหน้าหวานไม่ทันตั้งตัว พอโดนเธอผลักก็ล้มลงบนพื้น

มู่นวลนวลไม่แสดงท่าทีอะไร : “ขอโทษนะ ดูจากภายนอกฉันนึกว่าคุณจะแข็งแรง ไม่คิดว่าคุณจะอ่อนแอขนาดนี้”

ชายหน้าหวานกัดฟันไม่พอใจแล้วลุกขึ้น เอาแก้วเหล้าที่อยู่ในมือโอนทิ้งลงพื้นจนแตกเอามือชี้หน้ามู่นวลนวลแล้วว่าเธอ : “เธอมันตัวอะไรกัน พอฉันให้เกียรติทำเป็นหยิ่งยโส!”

มู่นวลนวลเธอไม่ได้เป็นคนในวงการ คนอื่นจึงไม่รู้จักเธอ คิดว่าเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง

“แล้วนายละตัวอะไร!” เซินเหลียงลุกขึ้นจากโซฟา

ลุกขึ้นอย่ารวดเร็วทำให้เธอหน้ามึด มู่นวลนวลยื่นมือมาพยุงเธอไว้

ในขณะนี้ ชายหน้าหวานยกแก้วเหล้าขึ้นจะสาดใส่เธอ

เซินเหลียงไม่คิดจะหลบ แต่มู่นวลนวลก็เอาตัวเข้ามาขวางไว้

ยังดีที่หน้าหนาวเธอใส่เสื้อผ้าหลายชั้นทำให้เหล้าซึมเข้าไปไม่ได้

หลั๋วหยิ๋งเธอปรบมือพอใจมากกับสิ่งที่เห็น : “ช่างเป็นเพื่อนที่รักกันมากจริงๆ”

ตอนที่มู่นวลนวลเข้ามาขวางเหล้าให้ ทำให้เซินเหลียงรู้สึกตัวขึ้นมา

เธอยืนขึ้นบทโซฟามองไปที่หลั๋วหยิ๋ง : “เธอคิดว่าฉันเป็นคนแย้งบทเธอมางั้นหรอ ฉันจะบอกความจริงให้เธอรู้ จริงๆแล้วผู้กำกับไม่เคยคิดจะให้บทนี้กับเธอ เพราะว่าผู้กำกับและเอเจนซี่ของฉันคุยกันแล้วว่าบทนั้นเป็นของฉัน”

“เพ้อเจ้อ!”

หลั๋วหยิ๋งคิดว่าเซินเหลียงกำลังแก้ตัว เดินเข้าไปจะตบหน้าเซินเหลียง

แต่กลับโดนมู่นวลนวลรั้งมือไว้

“ถอยไป! นี้มันเรื่องของฉันกับเซินเหลียง ”

“ห้องนี้ฉันเป็นคนจองคนที่จะต้องถอยออกไปคือเธอ!” เซินเหลียงใช้โอกาสนี้ตบเข้าที่หน้าของหลั๋วหยิ๋ง

มู่นวลนวลเริ่มจะปวดหัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หลั๋วหยิ๋งเอามือลูบที่หน้า ร้องขึ้นเสียงดัง : “เซินเหลี่ยง!”

มู่นวลนวลเห็นเช่นนั้นจะเข้าไปช่วยเซินเหลียงแต่โดนคนอื่นจับตัวไว้

มือของผู้ชายจับแขนเธอแล้วดึงเธอไว้ : “มันเป็นเรื่องของพี่หยิ๋งและเซินเหลียงที่ต้องเคลียร์ยกันเธออย่ายุ่ง มาเล่นสนุกกับพี่ๆดีกว่า”

มู่นวลนวลก็ยิ้มขึ้นมา

ตาของเธอสวย ตอนที่เธอยิ้มทำให้ผู้ชายตรงนั้นหลงเสน่ห์เธอ

มู่นวลนวลใช้โอกาสนี้สะบัดแขนออก จับขวดแก้วแล้วตีเข้าที่หัวผู้ชายคนนั้น

ขวดก็แตกไปครึ่งหนึ่ง

หัวของเขาแตกเลือดไหลผ่านหน้าผาก

มู่นวลนวลไม่สนใจเขาตรงเข้าไปช่วยเซินเหลียง เธอจิกผมของหลั๋วหยิ๋งดึกขึ้นมาแยกเธอออกจากเซินเหลียง เอาขวดแก้วที่แตกไปแล้วครึ่งหนึ่งชี้ไปที่หน้าเธอ : “ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็ออกไปสะตอนนี้!”