ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 176 รั้งมันไว้ทำไม！ให้มันไปซะ！

ตลอดทางไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีคนรับใช้และบอดี้การ์ด พวกเขาจะหยุดทักทายมู่นวลนวลและโม่ถิงเซียว

แล้วพวกเขาก็จะโค้งตัวเหมือนๆกัน และจัดเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ เห็นได้ชัดว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

มู่นวลนวลแอบกลัว และสีหน้าของเธอก็ดูเคร่งเครียด

บ้านเก่าของตระกูลโม่ใหญ่มาก ทั้งสองเดินผ่านสนามหน้าบ้าน และเดินผ่านห้องโถงไปยังสวนหลังบ้าน

เจ้าสัวโม่อายุมากแล้ว เขาชอบความสงบ จึงย้ายไปอยู่ที่ในสวนหลังบ้านที่เงียบสงบ

เมื่อมาถึงเจ้าสัวโม่ โม่ถิงเซียวก็ถามคนรับใช้ที่ยืนอยู่ที่ประตูว่า：“คุณปู่อยู่ข้างในไหม？”

“ใช่” คนรับใช้เห็นโม่ถิงเซียวแล้วสีหน้าก็ดูดีใจ เขาผลักประตูเข้าไปเบาๆ และพูดอย่างระมัดระวัง：“นายท่าน คุณชายกลับมาแล้ว”

ประตูเปิดเพียงช่องเล็กๆ แค่พอให้คนรับใช้ยืนอยู่ตรงนั้น มู่นวลนวลมองไม่เห็นข้างใน ได้ยินเพียงเสียงของคนสูงอายุดังขึ้น：“มาแล้วก็ให้พวกเขาเข้ามา”

คนใช้หันมาแล้วพยักหน้าให้โม่ถิงเซียว

โม่ถิงเซียวจับมือมู่นวลนวลไว้แน่น：“พวกเราเข้าไปกัน”

มู่นวลนวลถูกโม่ถิงเซียวพาเข้าไปในห้อง

ในห้องมีเครื่องทำความร้อน มีกลิ่นน้ำหมึกและกลิ่นชา มีเฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย ชั้นวางหนังสือ โต๊ะทำงาน และมีชุดน้ำชาบางส่วน

เจ้าสัวโม่สวมชุดเสื้อคลุมจีน ยืนอยู่หน้าโต๊ะที่เขียนอักษรจีนด้วยพู่กันจีน แม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าเจ็ดสิบแล้ว แต่เขาก็ยังมีกำลังวังชา เขายืนตัวตรงมีกลิ่นอายของความสุขุม

โม่ถิงเซียวที่อยู่ข้างๆก็เรียก：“คุณปู่”

เจ้าสัวโม่เงยหน้าขึ้นมา และบังเอิญสบตากับมู่นวลนวลที่กำลังจ้องมองมาที่เขา เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่ก็ไม่โกรธ

มู่นวลนวลลดสายตาลง และโม่ถิงเซียวก็ดึงมู่นวลนวลไปข้างหลัง

ท่าทางที่แสดงออกถึงการปกป้องของโม่ถิงเซียวอยู่ในสายตาของนายท่าน ทำให้เขาตะคอกเบาๆ：“สาวน้อยคนนี้เป็นใคร？”

โม่ถิงเซียวขมวดคิ้ว：“คุณต้องการพบคน”

น้ำเสียงของเขาอาจพูดได้ว่าก้าวร้าว ทำให้นายท่านเป่าเคราแล้วถลึงตามอง และขว้างแปรงในมือของเขา：“คณเป็นใครกัน？”

มู่นวลนวล：“……”

เจ้าสัวโม่เป็นโรคอัลไซเมอร์หรอ？

ความคิดในใจของเธอเพิ่งออกมา เจ้าสัวโม่มองมาที่มองเธออย่างเย็นชา และพูดออกมาว่า：“ว่าใครเป็นคนแก่อัลไซเมอร์ห่ะ？”

มู่นวลนวลผงะกับสิ่งที่เขาพูด

คนนามสกุลโม่มีความสามารถในการอ่านใจคน？

แต่เจ้าสัวโม่จ้องมองเธออย่างนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่กลับมีความรู้สึกใกล้ชิดที่อธิบายไม่ได้

มู่นวลนวลยิ้ม：“ไม่นะคะ แค่คิดว่ามีกำลังวังชาและดูมีชีวิตชีวา”

คำพูดนี้มีประโยชน์กับเจ้าสัวโม่ เขาจ้องมองมูนวลนวลอยู่หลายนาที：“เธอมานี่”

มู่นวลนวลหันหน้าไปมองโม่ถิงเซียวแล้วก็สบตากัน โม่ถิงเซียวส่งสยตาวางใจ และผลักหลังเธอเบาๆ เพื่อบอกใบ้ให้เธอไป

ถึงแม้ว่าการสนทนาระหว่างโม่ถิงเซียวกับเจ้าสัวโม่เมื่อตะกี้จะดูแปลกๆ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างโม่ถิงเซียวกับเจ้าสั่วโม่นั้นไม่เลวเลย และอาจพูดได้ว่าสนิทสนมกัน

มู่นวลนวลเดินไปอย่างเชื่อฟัง หน้าตาเรียบร้อย และพูดอย่างจริงจัง：“คุณปู่ หนูเป็นภรรยาของโม่ถิงเซียว มู่นวลนวล”

เจ้าสัวโม่ไม่ได้พูดในทันที เพียงแค่ระงับอารมณ์และคำพูด มู่นวลนวลถูกเขาอย่างละเอียด เธอรู้สึกประหม่า

ดูเหมือนเจ้าสัวโม่จะดูออกว่าเธอประหม่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่เหมือนกับเด็กๆที่ทำให้คนอื่นอับอายสำเร็จ เขายิ้มตาหยี：“อืม หน้าตาสะสวย นั่งสิ”

มู่นวลนวลตะลึงไปชั่วขณะ แล้วก็อยากจะหันหน้าไปมองโม่ถิงเซียว แต่ก็ถูกเจ้าสัวโม่จ้องมอง：“จะไปมองไอ้หมอนี่ทำไม บอกให้เธอนั่งก็นั่งสิ！”

“……” เอาเถอะ แล้วเธอก็นั่ง

แต่ได้ยินที่เขาเรียกโม่ถิงเซียว“ไอ้หมอนี่” เธอก็รู้สึกชอบ

มู่นวลนวลนั่งอยู่ข้างๆเจ้าสัวโม่

เมื่อโม่ถิงเซียวเห็นอย่างนั้นแล้วก็เดินมา และกำลังจะนั่งลงข้างๆมู่นวลนวล แต่เจ้าสัวโม่ก็เตะขาเขา：“ใครใช้ให้แกนั่ง！”

เจ้าสัวโม่เตะขาอย่างรวดเร็ว และเห็นได้ชัดว่ายังมีความแข็งแกร่งไม่เบา

มู่นวลนวลเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บ และโม่ถิงเซียวก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บ

“คุณปู่……” น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวทำอะไรไม่ถูก：“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพาหลานสะใภ้กลับบ้าน คุณไม่ไว้หน้าผมเลย？”

“ฉันไว้หน้าแก แล้วใครจะไว้หน้าฉัน？” เห็นได้ชัดว่าเจ้าสัวโม่โกรธมากกว่าเขา：“แกคิดเอาเอง แกยังจำครั้งสุดท้ายที่กลับบ้านเก่ามาเยี่ยมฉันได้ไหมว่าเมื่อไหร่？”

เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินอย่างนั้นแล้วก็เงียบไม่พูดไม่จา

ในห้องเงียบจนหายใจไม่ออก

มู่นวลนวลเข้าใจอย่างชัดเจนว่าการสนทนาระหว่างโม่ถิงเซียวกับเจ้าสัวโม่เมื่อตะกี้ หมายความว่าอย่างไร

โม่ถิงเซียวสงสัยคดีของแม่เขาในปีนั้น คนในตระกูลโม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธคนในตระกูลโม่ และกลับมาที่บ้านตระกูลโม่

วันนี้เป็นครั้งแรกที่โม่ถิงเซียวพาเธอกลับมาบ้านเก่า นี่เป็นเรื่องระหว่างหลานกับปู่ และเธอไม่ควรพูด

ในขณะนี้ประตูก็ถูกผลักให้เปิดออกอีกครั้ง

คนที่เข้ามาคือพ่อของโม่ถิงเซียว โม่ชิงเฟิง

โม่ชิงเฟิงเรียกเจ้าสัวโม่：“พ่อ”

จากนั้นเขาก็หันไปมองโม่ถิงเซียว：“ก่อนหน้านี้มีคนโทรไม่บอกฉันว่าถิงเซียวกลับมาแล้ว ฉันไม่เชื่อ จะกลับมาทำไมถึงไม่บอกฉันก่อนล่วงหน้า วันนี้ก็อยู่ทานอาหารกันที่บ้าน คืนนี้ก็นอนที่นี่เถอะ คนรับใช้ทำความสะอาดห้องของแกมาตลอด ดังนั้นแกสามารถพักได้”

เจ้าสัวโม่ตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“รั้งมันไว้ทำไม！ให้มันไปซะ！”

……

สุดท้ายโม่ถิงเซียวกับมู่นวลนวลก็อยู่ที่นี่

ระหว่างรับประธานอาหารมีหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ โดยมีคนรับใช้คอยเฝ้าอยู่ ทำให้มู่นวลนวลอึดอัดมาก

หลังทานอาหารเสร็จแล้ว โม่ชิงเฟิงมีธุระจึงไปก่อน มู่นวลนวลกับโม่ถิงเซียวตามไปส่งนายท่านที่ห้อง

คนรับใช้ต้มน้ำและส่งชาให้ เจ้าสัวโม่หยิบซองแดงออกมาและส่งให้มู่นวลนวล

มู่นวลนวลไม่ได้รับไว้ในทันที

เจ้าสัวโม่จ้องมองเธอ：“ทำไม？คนแก่อย่างฉันให้ของขวัญ เธอยังไม่กล้าจะรับไว้？”

มู่นวลนวลรู้แล้วว่านิสัยที่เย่อหยิ่งของโม่ถิงเซียว ได้รับการถ่ายทอดมาจากไหน

“ขอบคุณค่ะคุณปู่” หลังจากที่มู่นวลนวลรับไว้ก็รู้สึกว่าซองแดงบางมาก เธอเดาว่าข้างในอาจจะเป็นเช็ค

ไม่สนว่าข้างในจะมีอะไร มู่นวลนวลรู้สึกแปลกใจ

ก่อนมาเธอคิดว่าเธอจะทำให้นายท่านลำบากใจ คิดไม่ถึงว่าเจ้าสัวโม่จะยอมรับเธออย่างง่ายดาย

หลังจากดื่มชาเป็นเพื่อนเจ้าสัวโม่สักพัก มู่นวลนวลก็ถูกส่งกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

ห้องนี้คือห้องที่โม่ถิงเซียวเคยอยู่ตอนวัยเด็ก หลังจากเกิดเรื่องในปีนั้น เขาก็ไปต่างประเทศ หลังจากกลับมาเขาไม่ได้กลับไปที่บ้านเก่า และอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์กลางเขานั่น

ของตกแต่งในห้องยังคงมีร่องรอยของชีวิตในวัยเด็ก โปสเตอร์ดารานักบาส หุ่นยนต์ หนังสือ เครื่องเล่นเกม……