ถอดรองเท้าออกแล้ว มู่นวลนวลพบว่าหลังเท้าของตัวเองบวมแดง
กั้นไว้ด้วยรองเท้าหิมะก็ถูกรองเท้าส้นสูงเหยียบจนเป็นแบบนี้ ยืนยันแล้วว่ามู่หวันฉีเกลียดเธอเข้ากระดูก
โม่ถิงเซียวสีหน้ามืดครึ้มลง เงยหน้าขึ้นไปมองเธอ สายตาไม่พอใจ
มู่นวลนวลหดคอลง“ไม่เจ็บสักนิด…”
ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องเท้าเคล็ดก่อนหน้านั้น เธอกลืนน้ำลายแล้วพูด“ก็เจ็บนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดจา แค่นำถุงเท้าใส่ให้เธอ
สีหน้าของเขายังคงมืดครึ้ม แต่การกระทำก็ยังอ่อนโยน
มู่นวลนวลรู้สึกว่า โม่ถิงเซียวไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่เขาแสดงออกมา
เธอเพิ่งจะคิดขึ้นได้เรื่องในลิฟท์ ถามโม่ถิงเซียวอย่างประหลาดใจ“เมื่อกี้คุณทำอะไรในลิฟท์?ลิฟท์ตกลงไปเหรอ?มู่หวันฉีจะเป็นอะไรไหม…”
เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา“ไม่ตายหรอก”
สามคำง่ายๆ ทำให้มู่นวลนวลก็กลัว
ไม่ตายหรอก งั้นก็คงต้องเจ็บหนักแน่นอน
……
กลับมาถึงในบ้าน โม่ถิงเซียวนำมู่นวลนวลมานั่งลงบนเตียง หันกลับไปหายาขี้ผึ้ง
จากครั้งก่อนหลังจากที่มู่นวลนวลเท้าเคล็ด ในห้องก็มียากล่องใหญ่ ด้านในมียาหลากหลายชนิดไว้ทาตอนบาดเจ็บ
โม่ถิงเซียวนั่งลงบนพรมด้านหน้าเตียง วางเท้าของมู่นวลนวลบนหัวเข่าของตัวเอง บีบยาลงบนนิ้วมือ มองลงไป ทายาให้เธออย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
เพิ่งจะกลับมาที่ห้องนอน เสื้อสูทบนตัวของโม่ถิงเซียวยังไม่ทันได้เปลี่ยน ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนพื้น กลิ่นอายบนตัวที่หนาวเหน็บก็ยังไม่ลดลงแม้แต่น้อย
มองจากทางด้านของมู่นวลนวล มองเห็นแค่ผมสั้นของเขาที่เรียบร้อย มองเห็นขนตา มองเห็นปลายจมูก
มู่นวลนวลเอียงศีรษะเล็กน้อย ก็มองเห็นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก สายตามองไปที่หลังเท้าของเธออย่างมุ่งมั่น คล้ายกับว่ากำลังจัดการกับช่องโหว่ของโครงการที่แก้ยาก
สีหน้าของเขายังคงเย็นชา โม่ถิงเซียวตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่า อ่อนโยนมาก
หลายครั้ง ยิ่งเปลือกแข็งห่อหุ้มอยู่ แต่ด้านในยิ่งอ่อนโยน
มู่นวลนวลคิดไปถึงในเวลาครั้งแรกที่ได้พบกับโม่ถิงเซียว เขาถลันเข้ามาในห้อง สีหน้าและน้ำเสียงไม่อยู่กับร่องกับรอย ทำให้เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ ผู้ชายคนนั้นจะสามารถทายาให้เธออย่างอ่อนโยนและระมัดระวัง
มู่นวลนวลใจเต้น เรียก“โม่ถิงเซียว”
“อืม”โม่ถิงเซียวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา มือที่ช่วยเธอทายาก็ไม่ได้หยุด
เขานึกว่ามู่นวลนวลเรียกเขาเพราะมีเรื่องอยากจะพูด ผลลัพธ์คือรออยู่ชั่วครู่หนึ่งเขาก็ยังไม่ได้ยินมู่นวลนวลพูดอะไร เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองไปที่เธอ
พอดีกับ ที่เขาทายาให้มู่นวลนวลใกล้จะเสร็จแล้ว ถามออกไป“อะ…”
คำพูดด้านหลังของเขายังไม่ได้พูดออกไป ก็ถูกจูบปะทะเข้ามา
น้อยมากที่มู่นวลนวลจะเป็นฝ่ายรุก
เขาแค่ชะงักไปเล็กน้อย ลุกขึ้นยืน และนำมู่นวลนวลกดกลับไปบนเตียง
อาจจะเป็นเพราะว่ามู่นวลนวลตอบสนองกลับเร่าร้อนเกินไป กลิ่นอายของโม่ถิงเซียวเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้น
ในเวลาที่ทั้งสองคนจูบกันยากที่จะแยกจากกัน ทันใดนั้นโม่ถิงเซียวก็ลุกขึ้นยืน เปลวไฟในแววตายังไม่ดับ พูดเสียงต่ำ“ฉันไปล้างมือก่อน”
มู่นวลนวลจ้องมองแผ่นหลังของเขา คิดอย่างสับสนงงงวย จูบกับล้างมือเกี่ยวอะไรกัน？
ในเวลาที่มู่นวลนวลตอบสนองกลับมา เสื้อผ้าบนตัวก็ไม่เหลือสักชิ้น
น้ำเสียงของเขาชั่วร้าย ถามเธอเบาๆ“ตอนนี้รู้หรือยังว่าทำไมฉันต้องไปล้างมือ?”
เดิมทีหน้าของมู่นวลนวลก็แดงอยู่แล้ว ตอนนี้ถูกเขาถามแบบนี้ ก็ยิ่งแดงจนจะมีเลือดหยดออกมา กัดริมฝีปากถลึงตามองเขา
โม่ถิงเซียวถูกเธอถลึงตาจนทำให้ใจอ่อนปวกเปียก
เขาโน้มตัวลงไปจูบเธอ“จริงๆแล้วเธอชอบ”
มู่นวลนวลทั้งอายทั้งโมโห กำลังจะโต้แย้ง เขาจูบหยุดริมฝีปากของเธอ
……
วันต่อมา
มู่นวลนวลคุ้นเคยกับการตื่นเจ็ดโมงเช้า คุ้นเคยที่จะต้องตื่นนอน
ผลลัพธ์คือเธอพึ่งจะขยับ ก็ถูกผู้ชายข้างกายกดกลับไปบนเตียง
เสียงต่ำของโม่ถิงเซียวมีอาการมึนงงเหมือนเพิ่งตื่นนอน“เธอไม่ได้ทำงาน จะตื่นเช้าทำไม?”
มู่นวลนวลเพิ่งจะคิดขึ้นได้ วันนี้ตัวเองไม่จำเป็นต้องเข้างานที่มู่กรุ๊ป
คิดแบบนี้ คาดไม่ถึงว่ายังรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย
ในใจเธอคิดแบบนี้ ก็พูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
โม่ถิงเซียวที่อยู่ด้านข้างกำลังลุกขึ้นนั่งและเตรียมตัวลงจากเตียง พูดอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง“ฉันไม่ต้องไปทำงาน อยู่บ้านเพื่อเติมเต็มความว่างเปล่าให้เธอ”
มู่นวลนวล“……”
เธอยกมือขึ้นลูบเอวของตัวเอง ถามด้วยความไร้อารมณ์“คุณรีบไปทำงานสิ!”
“เมื่อคืนถ้าเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนนี้ขึ้นเตียงกันเสร็จแล้วใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วก็ไม่รู้จักกันแล้ว?”คำพูดเสเพของโม่ถิงเซียว แต่ว่าสีหน้าของเขายังสุภาพเรียบร้อย
มู่นวลนวลยืนยันว่า ตลอดชีวิตนี้ของเธอคงหน้าด้านไม่เท่ากับโม่ถิงเซียว
คิดมาถึงเรื่องเมื่อคืน มู่นวลนวลก็หน้าแดงมาถึงหูหดตัวเข้าไปในผ้านวมและพันตัวไว้แน่น “ไสหัวไป！”
“ไม่มีมารยาท”น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวหัวเราะเยาะ โน้มตัวลงไปที่ผ้านวมกอดเธอและจูบ“คุณนอนหลับอีกหน่อยเถอะ”
หลังจากนั้น ในห้องอาบน้ำก็ได้ยินเสียงน้ำ
เธอก็นอนหลับไปท่ามกลางเสียงน้ำ
ในเวลาที่ตื่นขึ้นมา เธอก็ถูกป้าหูเรียกให้ตื่น
“คุณหญิง คุณตื่นหรือยัง？”
เธอนึกว่าป้าหูเรียกเธอมากินข้าว ลุกขึ้นนั่งและตะโกนไปที่ประตู“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”
ด้านนอกเงียบไปหลายวินาที เสียงของป้าหูก็ดังอีกครั้งหนึ่ง“คุณหญิง นายท่านมาแล้ว”
คำพูดของป้าหูสิ้นสุดลง ทำให้มู่นวลนวลสับสนเล็กน้อย“นายท่ายคนไหน?”
ป้าหูพูดเพิ่มอีกหนึ่งประโยค“ทางด้านบ้านเก่า”
เจ้าสัวโม่?
มู่นวลนวลท่วมตัวสะดุ้งตกใจ สมองก็มีสติขึ้นมา
“ฉันจะไปทันที”
มู่นวลนวลพูดจบ ก็กระโดดลงจากเตียง รีบวิ่งเข้าห้องอาบน้ำ
หลังจากล้างหน้าบ้วนปาก สวมเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปชั้นล่าง
ยังดีที่อยู่ในบ้าน ไม่ต้องแต่งหน้า
มู่นวลนวลอยู่หน้าบันได ก็มองเห็นโม่อันหลิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงใหญ่
ป้าหูกำลังให้เขาดื่มชา ด้านหลังของเขามีบอดี้การ์ดสองคนที่เหมือนกับเจ้าที่ยืนอยู่หน้าประตู
มู่นวลนวลเดินลงไป พลางคิดไปถึงเป้าหมายที่เจ้าสัวโม่มาในวันนี้
โม่ถิงเซียวตอนกลางวันไม่อยู่บ้าน แน่นอนว่าเจ้าสัวโม่รู้
ดังนั้น เจ้าสัวโม่คือมาหาเธอ?
