ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 283 คือผู้หญิง ยินดีด้วย

ลูกหายไปมู่นวลนวลไม่มีอารมณ์จะพักผ่อน

และเธอมั่นใจมากว่าโม่ถิงเซียวเป็นคนพาลูกไป

ที่ซิดนีย์เธอไม่มีศัตรู และคนรอบข้างเธอก็มีแค่คนของโม่ถิงเซียว นอกจากโม่ถิงเซียวแล้วไม่มีใครที่จะกล้าลักพาตัวลูกของเธอไป

ล่าสุดที่เธอเห็นลูก เธอรู้สึกมีความสุขในฐานะคนเป็นแม่ แต่พอเธอตื่นขึ้นมากลับพบว่าลูกหายไป

มู่นวลนวลไม่มีสติ : “โม่ถิงเซียวฉันขอร้องคุณละนะ คืนลูกให้ฉันเถอะ เธอพึ่งคลอดออกมาเธอยังเล็กอยู่เลย………………”

โม่ถิงเซียวไม่เคยเห็นเธอในสภาพนี้มาก่อน

แม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะโดนคนตระกูลมู่รังแกมามาก แต่เขาก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของมู่นวลนวลเลย

ในดวงตาที่สงบนิ่งของเขามีความตื่นตระหนกอยู่ เขาไม่เคยแสดงออกอย่างนี้มาก่อนเลยเช่นกัน

เขาตั้งสติอยู่นานมากจึงเรียกสติตัวเองกลับมา : “มู่นวลนวลคุณใจเย็นๆก่อนนะ ฟังผมพูด”

“ฉันไม่ฟัง ฉันต้องการลูก” มู่นวลนวลส่ายหน้า น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุด

โม่ถิงเซียวรู้สึกราวกับมีอะไรมาติดอยู่ที่คอ เขาพูดอะไรไม่ออก

เขาไม่ได้พาตัวลูกไป แต่ตอนนี้ลูกหายไป

มู่นวลนวลร้องไห้หนักมาก ทำให้พยาบาลเข้ามาดู

“มีเรื่องอะไร? พึ่งจะคลอดแล้วร้องไห้ทำไม?”

โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองพยาบาล พยาบาลกลัวในสายตาที่เย็นชาของเขาจึงรีบหันหลังแล้วเดินออกไป

สุดท้ายเขาจึงขอให้คุณหมอฉีดยาระงับประสาทให้เธอแล้วให้เธอเข้านอน

มู่นวลนวลนอนอยู่บนเตียง หน้าของเธอยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แม้จะนอนหลับไปแล้ว แต่เธอยังคงขมวดคิ้วลึกอยู่

โม่ถิงเซียวยื่นมือไปกดตรงคิ้วเธอให้คลายออก จนกระทั้งคิ้วของเธอคลายออก จากนั้นจึงเอื้อมมือมาปัดผมบนใบหน้าเธอออกแล้วโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเธอ

กำหนดคลอดของมู่นวลนวลยังเหลืออีกหนึ่งอาทิตย์ เขาจึงว่างแผนมาที่ซิดนีย์ก่อนที่เธอจะคลอด

แต่คิดไม่ถึงว่ามู่นวลนวลจะคลอดก่อนกำหนดหนึ่งอาทิตย์

“ก๊อก! ก๊อก!”

มีคนเคาะประตูอยู่ข้างนอก เสียงเคาะเบาๆสองครั้ง

โม่ถิงเซียวรู้ได้ทันทีว่าคือซือเย่

เขาหันมามองมู่นวลนวลที่อยู่บนเตียงแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

มู่นวลนวลเข้าพักในห้อง VVIP ข้างนอกมีห้องพักเล็กๆอยู่

คนที่เคาะประตูคือซือเย่

ไม่รอให้โม่ถิงเซียวเอ่ยปากถาม ซือเย่ที่สีหน้าไม่สู้ดีแล้วพูด : “ก่อนหน้าเด็กที่มีปานสีดำที่เท้า ผมไปสืบมาแล้ว เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณและคุณผู้หญิง เด็กที่พึ่งคลอดในโรงพยาบาลวันนี้ผมสืบหมดแล้ว………..หาลูกของคุณและคุณผู้หญิงไม่พบเลย”

ประโยคข้างหลังที่ที่ซือเย่พูด มันจัดเจนมากว่าเขาพูดเบาลงมาก

โม่ถิงเซียวกำมือแน่น แน่นมากทำให้เส้นเอ็นหลังมือของเขานูนขึ้นมา

ซือเย่ที่ยื่นอยู่ข้างๆไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

สักพัก โม่ถิงเซียวเสียงเข้มและเย็นชามาก : “มีอะไรอีก?”

ซือเย่มองโม่ถิงเซียว แล้วพูดในสิ่งที่ตัวเองคาดเดาไว้ : “ผมไปตรวจดูกล้องวงจรปิดมาแล้ว ไม่ทีอะไรผิดปกติ ผมสงสัยว่า เด็กอาจจะถูสลับและถูกขโมยไปตั้งแต่อยู่ในห้องคลอดแล้ว และแสดงว่ามีคนจ้องจะทำแบบนี้กับคุณผู้หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

สิ่งที่ต้องสืบหาเขาสืบไปหมดแล้ว สุดท้ายจึงต้องเริ่มสืบจากตอนแรก คือในห้องคลอด

เด็กอาจจะถูกสลับไปตั้งแต่อยู่ในห้องคลอด

คนที่สลับเด็กไป จงใจใช้เด็กที่อยู่ในโรงพยาบาลมาสลับ และจงใจจะให้พวกเขารู้ว่าเด็กถูกขโมยไป

ซือเย่พูดจบ เขาก็รอดูปฏิกริยาของโม่ถิงเซียวอย่างระมัดระวัง

โม่ถิงเซียวนั่งนิ่ง อารมณ์ของเขาอัดแน่นอยู่ภายใน ราวกับว่ามันอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

แต่เขาไม่ได้ทำลายข้างของ และไม่พูดอะไร

เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ซือเย่เป็นห่วงเขาและเดินตามเขาออกไป

ในขณะที่ซือเย่กำลังปิดประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “ปัง” ขึ้นมาดังมาก

ซือเย่หันกลับไปมองก็เห็นมือของโม่ถิงเซียวที่ชกเข้าไปที่กำแพง ผิวหนังบริเวณกระดูกมือมีเลือดไหลออกมา

แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดหลังจากชกกับกำแพง

“คุณผู้ชาย”

ซือเย่เรียกเขาและจะเข้าไปห้าม

แต่เขากลับหยุดโม่ถิงเซียวที่ตอนนี้กำลังโมโหอย่างมากไม่ได้ มือของเขาพึ่งจะโดนตัวโม่ถิงเซียว เขาก็โดนโม่ถิงเซียวสะบัดออก

โม่ถึงเซียวผ่านการฝึกมา ซือเย่โดนสะบัดแล้วล้มลงกองกับพื้นอย่างแรง และด้วยความเจ็บปวด เขาไม่สามารถเคลื่อไหวตัวได้อยู่สักพัก แล้วนอนลงไปกับพื้น

ครึ่งปีที่ผ่านมา โม่ถิงเซียวทำงานหนักมากราวกับเป็นหุ่นยนต์ และเขาเป็นผู้ช่วยพิเศษของโม่ถิงเซียว แน่นอนว่าเขาก็ทำงานตัวเป็นเกลียวไม่มีเวลาพักผ่อน

เขาคิดว่า ติดตามโม่ถิงเซียวมาซิดนีย์ครั้งนี้ เมื่อโม่ถิงเซียวและมู่นวลนวลคืนดีกันแล้ว เขาจะได้มีเวลาพักผ่อนสักที

แต่กลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด ไม่ใช่เพียงแค่ไม่ได้พักผ่อน แต่กลับยิ่งแย่เข้าไปอีก

……….

จนกระทั้งมู่นวลนวลออกจากโรงพยาบาล เธอยังคงไม่ได้เจอหน้าลูกสาวของเธอ

จากครั้งแรกที่เธอเสียสติไป ตอนนี้มู่นวลนวลสงบและใจเย็นลงมาก

ภายในรถ

“รอคุณอยู่เดือนเสร็จพวกเราจะกลับเซี่ยงไฮ้กัน” เสียงโม่ถิงเซียวดังขึ้นมาจากความเงียบภายในรถ

มู่นวลนวลนั่งพิงไปที่เบาะรถ เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขา : “นี้คือสิ่งที่คุณต้องการ?เพื่อบังคับให้ฉันกลับไปจึงพรากลูกไปจากฉัน”

โม่ถิงเซียวเงียบไม่พูดอะไร

มู่นวลนวลหันไปมองเขา เห็นสีหน้าของเขาที่อดกลั้นไม่พูดจา เธอไม่พอใจ น้ำเสียงเยาะเย้ย: “ทำไม ฉันพูดแทงใจดำคุณก็เลยโกรธหรอ?”

ครึ่งปีที่ผ่านมา อารมณ์ของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ความอดทนของเขาเปลี่ยนไป เข้ามีความอดทนขึ้นมาก

สองสามวันนี้ไม่ว่าเธอจะยั่วโมโหหรือกวนประสาทเขาแค่ไหนเขาไม่แสดงท่าทีที่โกรธเธอเลย

เขาไม่เหมือนโม่ถิงเซียวคนที่เธอเคยรู้จัก

แต่โม่ถิงเซียวยิ่งอดทนกับเธอมากเท่าไหร่ มู่นวลนวลกลับคิดว่าโม่ถิงเซียวต้องทำอะไรสักอย่างไว้ถึงต้องทำเช่นนี้

เธอคิดไม่ออกว่านอกจากโม่ถิงเซียวแล้วจะมีใครที่จะกล้าพาตัวลูกสาวของเธอไป

สักพักโม่ถิงเซียวพูดขึ้น : “ถ้าเกิดคุณไม่กลับไป คุณอาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเลยตลอดไป”

ถ้าหากว่าการเข้าใจผิดของเธอจะทำให้เธอยอมกลับไปกับเขา เขาก็จำเป็นที่จะต้องหลอกเธอแบบนี้ต่อไป

เขามองออกว่ามู่นวลนวลรักลูกมากและมากกว่าเขา

ถ้าเกิดว่าลูกของพวกเขาไม่ถูกขโมยไป ตอนนี้พวกเขาอาจคืนดีกันและอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน

แม้จะไม่ได้คืนดีกันแต่ก็ไม่ควรที่จะเย็นชาต่อกัน

ถ้าเกิดว่าเธอรู้ว่าลูกถูกขโมยไป โม่ถิงเซียวมันใจว่ามู่นวลนวลไม่มีทางกลับไปที่เซี่ยงไฮ้กับเขาแน่นอน

แม้จะยังหาตัวลูกไม่เจอแต่เขาต้องพามู่นวลนวลกลับไปให้ได้

มู่นวลนวลโมโหจนตัวสั่น : “ในที่สุดคุณก็ยอมรับ?”

“ใช่” โม่ถิงเซียวหันกลับมามองเธอ เสียงที่เย็นชา: “นอกจากกลับไปกับผมแล้ว คุณไม่มีทางเลือกอื่น ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่ได้เห็นหน้าลูกเลย”