ตอนที่ใช้ไม้คิวแทงลูกสนุกเกอร์ เห็นว่าลูกกลิ้งไปทางหลุม จากนั้นก็เอียงไปข้างๆ เธอทั้งดีใจทั้งผิดหวัง ที่เธอผิดหวังเพราะคิดว่าคงไม่ลงหลุม
ลูกสีเหลืองกระทบกับขอบข้างๆ แต่ไม่ได้หยุดกลิ้ง กลับกลิ้งต่ออย่างเชื่องช้าเหมือนคนแก่เดินเล่นอย่างนั้น
จากนั้นเฉินเฉียวก็อึ้ง เพราะลูกกลิ้งลงหลุม
จากผิดหวังมาเป็นเซอร์ไพรส์ แค่ชั่วพริบตาเดียว
เฉินเฉียวดีใจแล้วกอดซังหลินจวินให้แน่น
ในปากก็เอาแต่พูดอย่างดีใจ “ดีมากเลย ฉันแทงลงหลุมแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเล่น ฉันไม่คิดเลยว่าจะลงหลุมตั้งแต่ครั้งแรก”
เห็นเฉินเฉียวดีใจแบบนั้น ซังหลินจวินก็รู้สึกโล่งใจทันที
ช่วงเวลานี้ ความลังเลของเฉินเฉียว เอาแต่วนเวียนอยู่กับเขา
อาจจะเพราะเฉียวเฉียวจำอะไรได้แล้ว จนตอนนี้อาจจะยังตัดสินใจไม่ได้ แต่เขาเชื่อว่าเส้นด้ายระหว่างพวกเขาจะไม่ขาดกัน ขอแค่พวกเขาจับมันให้แน่น พวกเขาก็จะไม่แยกจากกัน
เขาลูบศีรษะเธอแล้วพูดให้เธอมั่นใจ “แค่พยายาม ไม่ว่าอะไรก็จะได้เอง เฉียวเฉียว ฉันเชื่อเธอ”
เฉินเฉียวก้มหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เอาไม้คิวไปเล่นเอง
แต่ที่แตกต่างกับพวกเขา อาเคนกับเยี่ยนเฟิงที่เพิ่งเข้าไปเมื่อกี้ออกมาอย่างรวดเร็ว แถมสีหน้าก็ไม่ค่อยดีด้วย
พอเห็นซังหลินจวินเลยพูดว่า “ไอ้ซัง กูรู้แล้วว่าความฝันไอดอลพังทลายเป็นยังไง กูก็แค่แทงเอียง แต่อาเคนบอกว่าสายตากูไม่ดี เหอะ สายตามันสิที่ไม่ดี”
อาจจะเพราะโมโหเกินไป เขาบ่นไปไม่กี่คำก็โบกมือพูดว่า “ช่างแม่งเหอะ เห็นว่ามันเป็นเพื่อนมึง กูไม่อยากพูดอะไรละ กูออกไปซื้อของก่อนเดี๋ยวกลับมา”
จากนั้นเขาก็เดินออกไปอย่างเหงาหงอย
รออาเคนจัดของเสร็จแล้วออกมา เลยเห็นว่าคนที่เขาสอนเมื่อกี้ไม่อยู่แล้ว
เขาเลยถามซังหลินจวินที่ดูเฉินเฉียวเล่น
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มันโดนแกทำร้ายใจหนีไปแล้ว อาเคนตอนแกสอนคนอื่น อย่าเอาแต่ทำร้ายใจคนอื่น ถ้าเขามันเผชิญกับความจริง คนอื่นอาจจะไม่มีความกล้าจะเล่นแล้ว”
อาเคนที่โดนบ่นเอาแต่พยักหน้า เขารู้ว่าเขาสอนเยี่ยนเฟิงไม่ถูกวิธี แต่พวกเขาเป็นผู้ชาย จะแนบตัวสอนก็ไม่ได้
แล้วเขาคิดว่ายิ่งกดดันก็จะทำให้คนอื่นมีแรงผลักดันเรียนรู้ได้ แต่วิธีของเขาเหมือนจะล้มเหลว
มองเห็นเฉินเฉียวที่เริ่มเล่นเองแล้ว สายตาที่อาเคนมองซังหลินจวินเลยดูชื่นชม
จะว่าไป ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งนาน เขาเพิ่งรู้วันนี้ว่า ที่แท้ซังหลินจวินเป็นคนที่มีความอดทนจริงๆ
อาจจะเพราะเป็นความแตกต่างของคน
อาเคนเลยแค่ยักไหล่ให้
ตอนที่ทั้งสองกำลังคุยกัน อยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตู ซังหลินจวินเอาแต่มองเฉินเฉียว ไม่ได้สนใจข้างนอก
แต่อาเคนกลับมองไปทางประตู วินาทีต่อมาเลยอดผิวปากไม่ได้
ผู้หญิงสวยๆ ขอแค่เป็นผู้ชาย ยังไงก็ห้ามสายตาไม่ได้อยู่แล้ว
มองเห็นชุดเดรสสีแดง บนไหล่มีแค่สายเดี่ยว แล้วเห็นไหปลาร้าที่ตรงสวย
ตอนที่อาเคนผิวปาก ซังหลินจวินขมวดคิ้วมองไปที่เขา รอเห็นตัวการที่ทำให้อาเคนเป็นแบบนั้นแล้ว เลยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
เยี่ยนเฟิงที่ออกไปซื้อของถือถุงใบใหญ่กลับมาพอดี
พอเห็นว่ามีคนยืนขวางอยู่หน้าประตู เลยพูดอย่างหงุดหงิด
“ไม่รู้ว่าประตูมีให้เดินผ่านเหรอ? ขวางอยู่หน้าประตู คิดว่าเป็นเจ้าของคลับนี้ไงวะ?”
“เหอะ……” เสียงยิ้มเสียงเบาที่คุ้นเคย
ไม่รอให้เยี่ยนเฟิงได้คิด คนคนนั้นก็หันไปหาเขา
รอเยี่ยนเฟิงรู้ว่าเป็นใคร เลยรีบกัดฟันแน่น เขาก็ว่าทำไมหลังดูคุ้นๆ นี่เป็นคนที่นอนบนเตียงเดียวกับเขาเมื่อคืนไม่ใช่เหรอ?
“เสี่ยวอวี่ เธอมาได้ยังไง” เยี่ยนเฟิงรีบปรับสีหน้าทันที
ใบหน้าที่เย่อหยิ่งเปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนทันที
โม่อวี่ไม่ใช่คนที่ตอแยแล้วพูดว่า “นายส่งรูปให้ฉันดูไม่ใช่เหรอ? ฉันอยู่แถวนี้พอดีเลยมาหา”
ทั้งสองคนยืนอยู่หน้าประตู อาเคนเลยรีบเดินไปหยิบถุงในมือเยี่ยนเฟิง แล้วดันเขาเข้ามา
“ยืนอยู่หน้าประตูทำไม อย่ายืนขวางทางทรัพย์ของผม”
เยี่ยนเฟิงซื้อกาแฟกลับมาสี่แก้ว แต่ตอนนี้มีห้าคน เพราะเมื่อกี้เขาปากพล่อย เขาเลยเอาแก้วของตัวเองให้โม่อวี่
เฉินเฉียวที่ถือกาแฟนั่งอยู่ข้างๆซังหลินจวินแปลกใจเลยมองเยี่ยนเฟิงกับโม่อวี่
ทีแรกเฉินเฉียวคิดว่าโม่อวี่เป็นอะไรกับอาอวินวะอีก ไม่คิดเลยว่า เธอจะชอบคนอน่างเยี่ยนเฟิง
นึกถึงอาอวินที่หาคนที่เขารักเจอที่อิตาลีแล้ว เฉินเฉียวรู้สึกว่าปีนี้มีแต่เรื่องมงคล
พอดื่มกาแฟเสร็จ โม่อวี่เลยอยู่ต่อ
ซังหลินจวินกับเฉินเฉียวเรียนไปด้วยเล่นไปด้วย เยี่ยนเฟิงเลยนั่งดูเบื่อๆ
โม่อวี่เห็นความชอบสนุกเกอร์ของเยี่ยนเฟิงจากสายตาเขา เลยตบไหล่เขาเบาๆแล้วเอ่ย “นายดูพวกเขาทำไม ถ้าอยากเล่น เดี๋ยวเราไปเล่นของเราเอง”
เยี่ยนเฟิงที่ทำได้แค่ดู พอเห็นเสี่ยวอวี่ชวนเขาเลยรีบโบกมือปฏิเสธ เขาไม่อยากโดนแฉเรื่องที่เขาเล่นกาก แล้วพูดกลบเกลื่อนว่า “เล่นสนุกเกอร์จะสนุกได้ยังไง ถ้าเธออยากเล่นกับฉัน ครั้งหน้าเดี๋ยวฉันพาเธอไปเล่นบาสด้วยกัน”
โม่อวี่หัวเราะในลำคอ “ซื่อบื้อ”
เธออยากเล่นสนุกเกอร์กับเขาเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ
เธอเลยไม่สนใจเขา หยิบไม้คิวแล้วไปเล่นเอง
เทียบกับเฉินเฉียวที่เล่นไม่เป็น โม่อวี่เป็นคนที่ชอบเล่นเลยแหละ
ท่าทางที่ทะมัดทะแมง แค่แทงก็ลงหลุม ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ตอนที่เธอเล่น บนตัวเธอมีเสน่ห์บางอย่าง ปกติอาจจะไม่รู้สึก แต่ตอนเล่นคือดูดีมาก
ผู้ชายรอบๆก็เริ่มหยุดเล่น จากนั้นก็มาล้อมโต๊ะดูโม่อวี่
พอเห็นว่าแปลกๆ เยี่ยนเฟิงก็รีบประกาศตัวเป็นเจ้าของเดินไปหาโม่อวี่ “ก็แค่สนุกเกอร์ไม่ใช่เหรอ? ฉันเล่นด้วย”
“นายอย่าอวดเก่งหน่อยเลย” โม่อวี่มองออก เลยห้ามเยี่ยนเฟิง
เขาเชิดหน้าแล้วพูดว่า “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นมืออาชีพ”
