ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 363 เรียกคุณพ่อ

หลังจากที่ฟังกูจื่อหยานพูดแล้ว โม่ถิงเซียวก็พูดอย่าเมินเฉยว่า：“พูดจบรึยัง？”

เมื่อเห็นว่าโม่ถิงเซียวกำลังจะจากไป กูจื่อหยานก็เดินตามเขาไป：“ถิงเซียว นายฟังฉันพูดให้จบก่อน ทุกครั้งนายก็แค่ฟังฉันพูดสองสามคำแล้วก็จากไป”

“เวลาของฉันมีค่าไม่อยากเสียเวลากับเรื่องที่มันไร้สาระ” โม่ถิงเซียวพูดขณะที่เดินไปที่รถ

ในขณะนี้เขาก็หันไปมองกูจื่อหยาน：“นายจะตามไปถึงบ้านตระกูลโม่เลยหรอ？”

กูจื่อหยานถอนหายใจยาว และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างหงุดหงิด：“แม่มึงสิ ถูกวิญญาณเข้าสิงรึไง！”

โม่ถิงเซียวไม่สนใจเขาและหันไปสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังว่า：“ต่อไปให้คุณชายคนนี้ขึ้นในบัญชีดำของโม่กรุ๊ป”

หลังจากที่พูดจบเขาก็เข้าไปนั่งในรถ

เมื่อรถสีดำขับออกไปแล้ว กูจื่อหยานก็กระทืบเท้าด้วยความโมโห：“โม่ถิงเซียว！”

บางครั้งเขารู้สึกว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้สูญเสียความทรงจำ แต่โดนของ

แม้ว่าเมื่อก่อนโม่ถิงเซียวจะมีอารมณ์ร้าย แต่อย่างน้อยเขาก็ระมัดระวังตัวมาก และโม่ถิงเซียวในตอนนี้ก็ไม่ฟังอะไรเลย

ปัง！

ข้างหลังเขามีเสียงประตูรถเปิดออกแล้วก็ปิดอีกครั้ง

และมาพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูง

เมื่อกูจื่อหยานหันกลับไปมองก็เห็นโม่จิ่นหยุนที่หน้าตาคล้ายกับโม่ถิงเซียว แต่เห็นใบหน้าของเธอแล้วรู้สึกรังเกียจเป็นพิเศษ

โม่จิ่นหยุนกอดอกด้วยท่าทางที่ดูสูงส่ง และพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม：“นายอีกแล้ว”

กูจื่อหยานสีหน้าเย็นชา：“โม่จิ่นหยุน เธอทำอะไรกับโม่ถิงเซียว？”

“น่าขำนะ！โม่ถิงเซียวเป็นน้องชายแท้ๆของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเขาได้？เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมากและสมองได้รับการกระทบกระเทือนจนทำให้สูญเสียความจำมาสามปีแล้ว เขาจำอะไรไม่ได้เลย นี่เป็นลิขิตสวรรค์ ต่อไปนายก็ไม่ต้องมาหาเขาแล้ว”

หลังจากที่โม่จิ่นหยุนพูดเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแล้วก็เดินกลับไปที่รถ

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในรถ เธอบังเอิญเห็นกูจื่อหยานกับโม่ถิงเซียว

เธอรอจนกระทั่งโม่ถิงเซียวออกไป จากนั้นก็ลงจากรถไปพูดเรื่องเหล่านี้กับกูจื่อหยาน

กูจื่อหยานคนนี้มีความเพียรมาก โม่ถิงเซียวจำเขาไม่ได้มาสามปีแล้ว แต่เขาก็ฉวยโอกาสย้ายไปอยู่ข้างโม่ถิงเซียว

แต่นั่นจะมีประโยชน์อะไร？

โม่ถิงเซียวก็จำไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกัน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ โม่จิ่นหยุนก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและขับรถออกไป

……

ภานในรถ

โม่ถิงเซียวเอนหลังพิงเบาะและงีบหลับสักครู่ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและถามคนขับรถว่า：“เดือนนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่กูจื่อหยานมาดักรอฉันที่ทางเข้าบริษัท？”

“……สิบกว่าครั้งแล้ว” อันที่จริงแล้วคนขับรถก็จำไม่ได้ จึงตอบเขาอย่างคลุมเครือและระมัดระวัง

เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินที่เขาพูดแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

จนกระทั่งรถจอดที่ประตูบ้านเก่าตระกูลโม่ คนขับรถก็ส่งเสียงเตือนโม่ถิงเซียว：“ถึงแล้วครับคุณชาย”

ทันทีที่รถจอดบอดี้การ์ดก็มาเปิดประตูให้โม่ถิงเซียว

เมื่อโม่ถิงเซียวเดินเข้าไปถึงทางเข้าห้องโถง เขาก็ได้ยินเสียงเด็กที่กำลังพูดคุย

“เธออันนี้……ไม่ถูก……ปราสาทหลังใหญ่ของฉัน……” น้ำเสียงของสาวน้อยเต็มไปด้วยพลัง

เมื่อโม่ถิงเซียวเดินเข้าไปในห้องโถง เขาเห็นเจ้าก้อนกลมคนนั้นนั่งอยู่ที่พื้น และล้อมรอบด้วยคนรับใช้

เธอยังคงพึมพำอะไรบางอย่าง เธอพูดเร็วเกินไปจนคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆเธอต่างก็ตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร

ในตอนนี้ซูเหมียนก็เดินถือผลไม้เข้ามา：“มู่มู่ ลุกขึ้นมากินผลไม้”

โม่มู่ก้มลงสร้างปราสาทของตัวเองอย่างตั้งใจและพูดชัดๆว่า：“หนูไม่อยากกิน”

ซูเหมียนสีหน้าไม่พอใจและชี้ไปที่ปราสาทตรงหน้าโม่มู่ แล้วสั่งคนรับใช้ว่า：“เก็บของพวกนี้ไปให้หมด”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็นั่งยองๆแล้วอุ้มโม่มู่ขึ้นมานั่งบนโซฟา

โม่มู่ทำท่าจะวิ่ง ซูเหมียนสีหน้าเคร่งขรึม：“นั่งลง！”

โม่มู่ถูกซูเมียนทำให้ตกใจจนสีหน้าแข็งทื่อและดวงตาแดงก่ำ เธอกอดอกและหันหน้าหนี：“ฮึ！”

เมื่อเธอหันหน้าไปก็เห็นโม่ถิงเซียว

หลังจากที่เธอเห็นโม่ถิงเซียวแววตาของเธอก็เปล่งประกาย เธอยิ้มและเอาขาสั้นๆพาดลงที่ขอบโซฟาสองครั้ง จากนั้นก็หมุนตัวลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาโม่ถิงเซียว：“โม่ชิงเจียว！！”

เพิ่งจะผ่านวันเกิดครบสามขวบของโม่มู่มาไม่นาน ความสามารถในการพูดของเธอถือว่าดีกว่าในเด็กวัยเดียวกัน แต่เวลาพูดชื่อของโม่ถิงเซียวเธอมักจะไม่สามารถออกเสียงได้อย่างถูกต้อง

การแสดงออกบนใบหน้าของโม่ถิงเซียวยังคงเมินเฉย แต่ร่องรอยของความอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

เขาย่อตัวลงคุกเข่าและอ้าแขนรับเจ้าก้อนกลมที่พุ่งเข้ามาหาเขา

โม่มู่โอบคอของเขาและเหยียดมือน้อยๆไปเล่นผมของเขาตามปกติ

ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กเธอจะจับผมของเขาทุกครั้งที่เขาอุ้มเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ใออกแรงมากเกินไปเพียงแค่รู้สึกสนุกที่ได้จับเท่านั้น

เมื่อกี้ซูเหมียนไม่ได้สังเกตเห็นโม่ถิงเซียว เมื่อเธอเห็นโม่ถิงเซียวอุ้มโม่มู่เดินเข้ามา เธอก็ตอบสนองและส่งเสียงเรียก：“ถิงเซียวกลับมาแล้ว”

โม่ถิงเซียวกวาดสายตามองไปที่เธออย่างเย็นชา เหมือนกับสายตาที่มองคนแปลกหน้าในเวลาปกติ

เขาอุ้มโม่มู่นั่งลงบนโซฟาโดยให้เธอนั่งบนตักของเขา จากนั้นก็หันหน้าไปทางสอนเธออย่างใจเย็นและเคร่งขรึม：“เรียกคุณพ่อ”

โม่มู่เรียกตามเขาอย่างจริงจังว่า：“คุณพ่อ”

“อึ้ม” โม่ถิงเซียวตอบและยื่นมือไปลูบหัวของเธอ

สักพักโม่มู่ก็เรียกอีกครั้ง：“โม่ชิงเจียว！”

รอบดวงตาของเธอยังคงแดงนิดหน่อย เจ้าก้อนกลมนั่งอยู่บนตักของเขาและยิ้มอย่างมีความสุข

โม่ถิงเซียวรู้สึกว่ามีบางอย่างแวบขึ้นมาในหัวของเขา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร

เมื่อโม่มู่เห็นโม่ถิงเซียวจ้องมองเธอ เธอก็คิดว่าโม่ถิงเซียวกำลังโกรธ จึงปัดมือของเขาแลไถลลงจากขาของเขา

เมื่อเธอไถลลงจากขา โม่ถิงเซียวกลัวว่าเธอจะตก จึงยื่นมือไปจับเธอไว้

เด็กๆไม่ได้สนใจรายละเอียดเหล่านี้ ทันทีที่โม่มู่ลงไปถึงพื้น เธอก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

คนรับใช้ทั้งสองคนจึงรีบตามไป

สายตาของโม่ถิงเซียวจ้องมองมาที่เธอจนเธอลับตาไป เขาจึงละสายตากลับมา

เจ้าก้อนกลมทำอย่างนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่ยั่วโมโหเขา เธอก็จะรีบหลบหนีไปหาที่ซ่อนตัว

เมื่อซูเหมียนเห็นสายตาของโม่ถิงเซียว สีหน้าของเธอก็บึ้งตึง

แต่ไม่นานสีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติ และพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองดูอ่อนโยน：“ถิงเซียว คุณทานข้าวรึยัง？”

โม่ถิงเซียวไม่ได้แสดงสีหน้าที่ดีกับเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดูห่างเหิน：“ในเมื่อเธอไม่รู้ว่าต้องดูแลเด็กยังไง เธอก็ไม่ต้องมาหาโม่มู่ที่บ้านเก่าอีก”