ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 435 ความจำกำลังถอยหลัง แต่อีคิวกำลังก้าวหน้า

มู่นวลนวลนั่งอยู่บนโซฟา มองดูโม่มู่เข้าๆออกๆ จากนั้นก็จำได้ว่าตัวเองไม่ได้เห็นโม่ถิงเซียวมาหลายวันแล้ว

มู่นวลนวลรู้สึกหดหู่เล็กน้อย มันแตกต่างจากเมื่อก่อน

เมื่อก่อน เวลาที่เธอกับโม่ถิงเซียวไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ โม่ถิงเซียวเพราะว่าเธอไม่เป็นฝ่ายติดต่อเขา ก็จะโกรธเธอ

ตอนนี้ยุ่งมาหลายวันและไม่สามารถติดต่อเขาได้ เขาก็ไม่เป็นฝ่ายโทรมาถาม

จิตใจหดหู่ มู่นวลนวลยังคงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของโม่ถิงเซียว

โทรติดแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย

มู่นวลนวลโทรติดต่อกันหลายครั้ง ก็ไม่มีคนรับ

เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย โม่ถิงเซียวคงจะไม่บล็อกเธอใช่ไหม?

……

อาคารใหญ่โม่กรุ๊ป

ในห้องประชุม โม่ถิงเซียวนั่งอยู่อันดับแรก ผู้บริหารระดับสูงกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งอย่างสงบเสงี่ยม

โม่ถิงเซียวมองไปที่แฟ้มในมือ คิ้วขมวดยังไม่คลายออก

คนข้างล่างไม่กล้าพูดอะไรด้วยซ้ำ

ซือเย่ยืนอยู่ข้างกายเขา ยืนอย่างสงบนิ่ง

เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของโม่ถิงเซียวที่อยู่ด้านข้างก็ดังขึ้นมากะทันหัน

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่คมชัดดังขึ้นทันทีในห้องประชุมที่เงียบสงบ

สายตาผู้บริหารระดับสูงเหล่านั้น ทั้งหมดรวมตัวกันมองบนโทรศัพท์ของโม่ถิงเซียว

ซือเย่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา เขาก้มมอง ก็สามารถมองเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ได้อย่างชัดเจน“ผู้หญิงหน้าด้าน”

ซือเย่ไตร่ตรองเล็กน้อย ก็รู้ว่านี่เป็นคำพูดของโม่ถิงเซียวที่มีต่อมู่นวลนวล

หน้าด้าน…

ก็ไม่รู้ว่าใครหน้าด้านกว่าใคร

โม่ถิงเซียวไม่รับโทรศัพท์ทันที เขาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด

ถ้าเป็นโม่ถิงเซียวเมื่อก่อนเห็นมู่นวลนวลโทรศัพท์เข้ามาก็รีบรับสายทันที มีความแตกต่างกันมาก

จนกระทั่งโทรศัพท์ดังและวางสายไปโดยอัตโนมัติ โม่ถิงเซียวก็ไม่รับสาย

ซือเยไม่สามารถเข้าใจความคิดของโม่ถิงเซียวได้

ถ้าหากโม่ถิงเซียวไม่รู้สึกอะไรกับมู่นวลนวล เป็นไปไม่ได้ที่จะให้มู่นวลนวลมีโอกาสโทรหาเขา

แต่ถ้าหากมีความรู้สึก ทำไมยังไม่รับสายโทรศัพท์ล่ะ?

หรือว่ากำลังวางแผนไม่สนใจแต่อยากจะควบคุม?

ซือเย่รู้สึกตกใจกับความคิดของตัวเอง

เมื่อก่อนโม่ถิงเซียวปฏิบัติกับมู่นวลนวล ไม่ได้คิดซับซ้อนขนาดนี้ ชอบก็เข้าไปแย่งชิงโดยตรง ไม่ชอบก็จะผลักไปไกลๆ

โม่ถิงเซียวนี่คือความจำกำลังถอยหลัง แต่อีคิวกำลังก้าวหน้า?

โทรศัพท์เงียบลงแล้ว หน้าจอก็มืดไปด้วย โม่ถิงเซียวดึงสายตากลับมา หันกลับมามองเอกสารตรงหน้า

แต่เร็วมาก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก

โทรมาอีก?

เขามองดู ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น จะยืนหยัดโทรมาได้กี่ครั้ง

เพียงแต่ ยังไม่รอให้เขาเดาว่ามู่นวลนวลจะสามารถยืนหยัดโทรมาได้กี่ครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองอดไม่ได้ที่จะอยากรับสายโทรศัพท์

หลายวันมานี้มู่นวลนวลไม่ได้เป็นฝ่ายมาหาเขา และไม่เคยติดต่อเขา

นี้คือวิธีของผู้หญิงที่อยากจะแต่งงานใหม่กับเขา?

ถ้าหากอยากแต่งงานใหม่กับเขาขนาดนั้นจริงๆ ไม่ใช่น่าจะฉวยโอกาสดูแลปรนนิบัติเขาเป็นอย่างดีเพื่อให้เขาถูกอกถูกใจ?

แต่มู่นวลนวล เพียงแค่เข้ามาทำบะหมี่ชามโตให้เขากิน

วันต่อมาเขาก็เป็นฝ่ายเข้าไปหาเธอเอง เธอพูดบางอย่างคล้ายกับว่าใช่ ก็ไม่สนใจเขาแล้ว?

มีผู้หญิงแบบนี้ที่ไหนกัน!

โม่ถิงเซียวคิดถึงเรื่องนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

คนที่นั่งใกล้กับโม่ถิงเซียว ได้ยินเขาหัวเราะเยาะ แม้แต่ขนก็ลุกขึ้นทันที

ช่วงนี้อารมณ์ของผู้อำนวยการยิ่งแปลกขึ้นทุกวัน พวกเขาก็ล้วนกลัวการประชุม

ถึงแม้ว่าจะประชุม พวกเขาก็ไม่กล้าพูดคุยแบบสบายๆ

โม่ถิงเซียวจ้องมองที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าว่างเปล่าชั่วขณะ จึงตัดสินใจยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์

ช่างเถอะ เป็นเพราะมู่นวลนวลเป็นฝ่ายที่จะโทรหาเขา เขาก็จะทำให้เธอสมหวัง รับสายโทรศัพท์ของเธอ

เพียงแต่ มือของเขายื่นออกมาเพียงครึ่งเดียว เสียงโทรศัพท์ก็หยุดลงทันที

มู่นวลนวลวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว

และคนที่ยืนอยู่ด้านหลังโม่ถิงเซียว ซือเย่ที่เห็นการกระทำของโม่ถิงเซียว ในใจก็ยุ่งเหยิง

เป็นไปอย่างที่คิด โม่ถิงเซียวกำหมัดแน่นในอากาศ หลังจากนั้นก็ดึงมือกลับ ค่อยๆยืนขึ้นช้าๆ หยิบหนังสือโครงการที่อยู่ด้านหน้าโยนลงไป พูดเสียงเย็นชา“ของแบบนี้ยังมีหน้าจะมาให้ฉันดู?ตัวเองรีบเอากลับไปทำใหม่”

เขาพูดจบ หมุนตัวกลับออกไปด้วยความโกรธ

ซือเย่รีบหยิบโทรศัพท์ของโม่ถิงเซียวขึ้นมา เดินตามเขาไป

เข้าไปในห้องผู้อำนวยการ โม่ถิงเซียวหยิบน้ำที่อยู่บนโต๊ะทำงานดื่มจนหมด ดึงเนกไท เดินไปเดินมาหน้าโต๊ะทำงาน

ดูเหมือนว่ากำลังโกรธ และเหมือนกับวุ่นวายใจ

ซือเย่ยืนเฝ้าอยู่ด้านข้าง รอจนโม่ถิงเซียวหยุดลง ซือเย่จึงเดินเข้าไป ส่งโทรศัพท์ให้เขา“คุณชาย โทรศัพท์ของคุณ”

โม่ถิงเซียวจ้องที่โทรศัพท์สักสองสามวินาที พูดเสียงเย็นชา“โยนทิ้งไป”

ซือเย่“……”

แต่ว่า คำพูดของโม่ถิงเซียวพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจึงจำเป็นต้องเอาโทรศัพท์โยนทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะทำงาน

ซือเย่โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้ว มองไปที่โม่ถิงเซียว“ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวออกไปก่อน”

โม่ถิงเซียวโบกมือ บอกใบ้ให้เขาออกไป

หลังจากที่ซือเย่ออกมา โม่ถิงเซียวก็ดึงเนกไทออก นั่งลงหลังโต๊ะทำงาน

ผลลัพธ์คือ เขาเพิ่งจะนั่งลง โทรศัพท์ในถังขยะ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

มู่นวลนวลโทรศัพท์มาอีกแล้ว?

โม่ถิงเซียวขมวดคิ้วด้วยความคิดชั่วครู่ เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์จากถังขยะขึ้นมา

ชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ไม่ใช่“ผู้หญิงหน้าด้าน”

โม่ถิงเซียวสีหน้ามืดครึ้ม รับสายโทรศัพท์“กูจื่อหยาน นายโทรศัพท์มาหาต้องมีเรื่องใหญ่อะไร ไม่อย่างนั้น..”

เขาไม่ได้พูดส่วนที่เหลือให้จบ เพียงแค่หัวเราะเยาะ

พูดมาครึ่งหนึ่ง ได้ฟังก็ทำให้คนตกใจ

กูจื่อหยานไม่รู้ว่าตัวเองไปยั่วโมโหโม่ถิงเซียวเมื่อไหร่

สถานการณ์ของโม่ถิงเซียวมีความผันผวน ครั้งที่แล้วก็ไม่ง่ายที่จะยินยอมเขา สามารถไปกินข้าวและดื่มเหล้าที่บ้านโม่ถิงเซียวได้ ผลลัพธ์คือในพริบตาเดียว โม่ถิงเซียวก็เป็นแบบนี้แล้ว…

คิดแบบนี้ กูจื่อหยานก็ปล่อยวาง

กูจื่อหยานพูดเข้าประเด็นหลัก“นวลนวลย้ายบ้านแล้ว พูดว่าอยากจะเลี้ยงอาหารทุกคน ไปไหม?”

เมื่อกี้มู่นวลนวลเพิ่งโทรหาเขา พูดว่าโม่ถิงเซียวไม่รับโทรศัพท์เธอ ให้เขาลองช่วยโทรให้ เขาไม่คาดคิดว่าโม่ถิงเซียวจะรับสายโทรศัพท์ของเขาจริงๆ

ใช้คำที่เป็นที่นิยมบนอินเทอร์เน็ต ตอนนี้โม่ถิงเซียวกำลังรนหาที่ตาย

นวลนวล?เรียกสนิทสนมขนาดนั้น!

โม่ถิงเซียวถามด้วยความเย็นชา“นายสนิทกับมู่นวลนวล?”

กูจื่อหยานได้ฟังก็รู้สึกได้เร็วมากว่าน้ำเสียงของโม่ถิงเซียวไม่ปกติ ความปรารถนาที่จะอยู่รอดนั้นแข็งแกร่งมาก“…ไม่สนิท ภรรยาฉันสนิทกับเธอ”

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วขึ้น“นายแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่?”

กูจื่อหยานรู้สึกว่า โม่ถิงเซียวกำลังแทงทะลุหัวใจของเขา

ก่อนหน้านี้เขากับเซินเหลียง ไม่สามารถอธิบายปัญหาได้ แต่มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างกั้นอยู่ระหว่างกัน

กูจื่อหยานจับหน้าอก“…ยังไม่แต่งงาน เรียกแบบนีเป็นความสบายใจส่วนตัว”

โม่ถิงเซียวยังคงแทงหน้าอกของเขาด้วยมีด“แต่งงานแล้วมีอะไรดี?ตอนนี้มู่นวลนวลไล่ตามฉันไม่หยุด อยากจะแต่งงานใหม่กับฉัน”