มู่นวลนวลกลับเข้าไปในห้องครัว ชะโงกแอบดูสองพ่อลูก
เมื่อเห็นว่าโม่ถิงเซียวยังไม่ขยับ โม่มู่ก็ชี้มาทางห้องครัว และกระตุ้นเขา “คุณพ่อรีบไปเร็ว”
โม่ถิงเซียวหน้าตึง เดินเข้ามาในห้องครัวอย่างไร้อารมณ์
มู่นวลนวลหันหลังไปที่อ่างล้างจาน แกล้งทำเป็นยุ่งอยู่
และโม่ถิงเซียวก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
มู่นวลนวลแกล้งทำเป็นไม่รู้และถามอย่างสงสัย “ทำไมหรอ”
โม่ถิงเซียวถามหน้าตึง “ชามอยู่ไหน”
มู่นวลนวลชี้ไปที่ตู้ข้างหลัง
ตู้อยู่ข้างหลังของเธอ โม่ถิงเซียวเดินไปเปิดตู้ ตู้ใหญ่มาก แต่พื้นที่แคบมาก เมื่อมู่นวลนวลหันมาจึงชนกับเขาพอดี
เธอรอให้โม่ถิงเซียวหยิบชามออกไปแล้ว เธอจึงเดินตามออกไป
โม่มู่เห็นโม่ถิงเซียวหยิบชามออกไปแล้ว เธอจึงยกนิ้วโป้งให้เหมือนตอนที่มู่นวลนวลยกให้เธอเพื่อให้กำลังใจ และพูดอย่างจริงจัง “คุณพ่อเก่งมาก”
โม่ถิงเซียวโตมาครึ่งชีวิต เพิ่งจะเคยถูกชมด้วยเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ
เขาเม้มริมฝีปาก และพูดเสียงเรียบ “กินข้าว”
โชคดีที่โม่มู่ชินกับท่าทางเย็นชาของโม่ถิงเซียวแล้ว ถึงโม่ถิงเซียวจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่โม่มู่ก็ไม่สังเกตเห็น
โม่มู่กินข้าวน้อยมาก ดังนั้นเธอจึงกินข้าวเสร็จก่อน
หลังจากที่เธอกินเสร็จ ก็วิ่งไปเล่นของเล่น
บนโต๊ะอาหารจึงเหลือแค่มู่นวลนวลกับโม่ถิงเซียวหันหน้าเข้าหากันกินข้าว
บรรยากาศอย่างนี้หาได้ยาก มู่นวลนวลจึงถามเขา “เรื่องนักสะกดจิตนั้น มีข้อมูลอะไรหรือยัง”
“ไม่มี”โม่ถิงเซียวตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา
มู่นวลนวลหน้านิ่งไปเล็กน้อย เธอคุณคิดพักนึงและพูด “ขนาดคุณยังหาไม่เจอ ก็แสดงว่าเขาตั้งใจหลบเลี่ยงพวกเรา”
ครั้งนี้โม่ถิงเซียวจึงเงยหน้าขึ้นมา
ถึงแม้เขาจะไม่พูด แต่มู่นวลนวลก็อ่านสายตาของเขาออก เขากำลังจะบอกให้เธอพูดต่อ
“โม่จิ่นหยุนได้พบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตอันดับต้นๆของโลก ค่าตัวของเขาต้องไม่น้อยอย่างแน่นอน ถ้าพโม่จิ่นหยุนให้ค่าตอบแทนกับเขามากมาย แต่ตอนนี้เขายังหลบพวกเรา นั่นก็หมายความว่า สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เงิน แต่คุณให้อะไรกับเขามากกว่านั้น มากกว่าที่โม่จิ่นหยุนสามารถให้เขาได้”
เมื่อพูดประโยคนี้จบ มู่นวลนวลก็ดูปฏิกิริยาของโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียววางตะเกียบลง พิงพนักเก้าอี้ และพูดโดยไม่มีอารมณ์อะไรในน้ำเสียง “พูดต่อ”
“นั่นก็แสดงว่าผู้เชี่ยวชาญคนนั้น สะกดจิตคุณด้วยจุดประสงค์บางอย่าง….”
ครั้งนี้ไม่รอให้มู่นวลนวลพูดจบ โม่ถิงเซียวก็พูด “จุดประสงค์หรอ อย่างเช่น”
มู่นวลนวลคิดและพูด “ถ้าให้เดา ผู้เชี่ยวชาญคนนี้อาจมีประเด็นกับคุณมาก่อน”
โม่ถิงเซียวทำท่าราวกลับได้ยินเรื่องตลก สายตาของเขาเยาะเย้ย “คุณรู้มั้ยว่าคนที่มีปัญหากับผม ผมจัดการกับคนพวกนั้นยังไง”
มู่นวลนวลกำมือเล็กน้อย “คุณคิดว่าถ้าผู้เชี่ยวชาญนั้นเคยมีปัญหากับคุณจริง แล้วสิ่งเขาแก้แค้นคุณ คุณไม่คิดว่ามันโหดเหี้ยมเกินไปหน่อยหรอ”
ทำให้คนหนึ่งลืมเรื่องทุกอย่าง ลืมคนที่ตัวเองรัก ลืมลูก ลืมเพื่อน ไม่โหดร้ายเกินไปหรอ
“ชีวิตของผมก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับพวกนี้”สายตาของโม่ถิงเซียวเย็นชามาก
คนที่ลืมมักจะไม่รู้สึกอะไร แต่คนที่เจ็บปวดคือคนที่ถูกลืม
“กินข้าวเถอะ”มู่นวลนวลไม่พูดเรื่องนี้กับเขาต่อ
พูดเรื่องนี้ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้มีความสุข
มู่นวลนวลก้มหน้าลงกินข้าวเงียบๆ
โม่ถิงเซียวรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเธอดิ่งลง
จากสายตาของโม่ถิงเซียว เมื่อมู่นวลนวลก้มหน้าลง เขาจึงเห็นแค่ขนตายาว และผิวขาวของเธอ แต่ก็ดูออกว่าไม่ค่อยมีความสุข
เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนกินข้าวอย่างเงียบๆ
เมื่อกินข้าวแล้ว โม่ถิงเซียวก็จะกลับบ้าน
ตอนแรกโม่มู่ยังเล่นของเล่นอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าโม่ถิงเซียวเดินไปทางประตู เธอก็รีบเบิกตากว้างวิ่งไปทางเขา
“คุณพ่อจะไปไหนคะ”โม่มู่พูดและชี้ไปนอกหน้าต่าง “มืดแล้ว”
โม่ถิงเซียวก้มหน้ามองเธอ “กลับบ้าน”
โม่มู่ตัวเล็กเกินไป เมื่อเขาก้มหน้าอย่างนี้จึงลำบากมาก เขาจึงต้องถอยหลังไปเล็กน้อย
โม่มู่ดึงขากางเกงของเขาไว้ และหันไปทางมู่นวลนวล “แม่คะ”
น้ำเสียงของมู่นวลนวลยังคงนิ่งเรียบ “คุณพ่อจะกลับบ้าน อย่ารั้งไว้”
“ไม่เอา”โม่มู่ขมวดคิ้ว เอาแต่ใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ไม่ หนูไม่ยอม!”
โม่มู่น้อยมากที่จะอารมณ์เสียแบบนี้
บางครั้ง การที่เด็กโกรธไม่ได้หมายความว่าเป็นเด็กดื้อ
ที่เธอต้องทำอย่างนี้เพราะเธอก็มีความต้องการของตัวเอง
ถึงแม้เธอจะยังเด็กมาก แต่เธอก็มีความคิดเป็นของตัวเอง
เธอแทบจะไม่เคยแยกจากโม่ถิงเซียวเลย แต่ช่วงนี้เธอเจอหน้าเขาน้อยมาก เธอจึงอยากอยู่กับโม่ถิงเซียว
เธออยากอยู่กับพ่อ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ขอมากเกินไป
มู่นวลนวลเม้มปากมองไปที่โม่ถิงเซียว “คุณพาเธอไปนอนด้วยซักคืนเถอะ ถ้าหลังจากนี้ไม่มีเวลา ค่อยให้ซือเย่กลับมาส่ง หรือไม่ฉันจะไปรับเอง”
พูดจบเธอก็นั่งลงไปพูดกับลูก “หนูไม่อยากแยกจากพ่อ ก็กลับไปกับคุณพ่อ คิดถึงแม่แล้วค่อยกลับมา”
โม่มู่ขมวดคิ้ว “แม่ก็ไป”
“แม่ไม่ไป ถ้าหนูคิดถึงแม่ไม่ค่อยไปหา”มู่นวลนวลลูบหัวโม่มู่ “อย่าดื้อนะ”
โม่มู่มุ่ยหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ
เธอหันไปมองโม่ถิงเซียว แต่หันมามองหน้ามู่นวลนวลครั้ง จากนั้นก็ก้มหน้าไม่พูดจา
มู่นวลนวลยืนขึ้นเปิดประตู “คุณไปเถอะ เสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้ของมู่มู่ ที่บ้านของคุณมีหมดแล้ว ที่นู่นมีคนรับใช้ พวกเขาจะดูแลมู่มู่เอง”
เพราะอย่างนั้นเธอถึงยอมให้โม่ถิงเซียวพาโม่มู่กลับบ้านอย่างสบายใจ
ไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวกำลังคิดอะไรอยู่ เขาขมวดคิ้วและจูงมือโม่มู่เดินออกไป
มู่นวลนวลยืนอยู่หน้าประตู เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์แล้ว เธอถึงปิดประตูกลับเข้ามาในห้องนอน
โม่ถิงเซียวจูงมือโม่มู่เข้าไปในลิฟต์
เมื่อเขากดลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงสะอื้นจากคนตัวเล็กข้างๆ
เขาก้มหน้าไปมอง และเห็นว่าโม่มู่กำลังร้องไห้อยู่
สีหน้าของโม่ถิงเซียวเคร่งขรึมมาก เขาถามอย่างเย็นชา “ทำไมถึงร้องไห้”
โม่มู่มองเขาและปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา
“ฮือๆๆ….แงๆๆๆ….”
เธอร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา จมูกแดง พร้อมกับเช็ดน้ำตา
เสียงร้องไห้ของโม่มู่ดังไปทั่วลิฟต์
โม่ถิงเซียวรู้สึกวุ่นวายใจ เขาจึงก้มลงไปอุ้มโม่มู่ขึ้นมา
เพราะเขาเคยกอดโม่มู่มาก่อน เมื่อเขากอดเธอ จึงรู้สึกว่าท่าทางชำนาญอย่างน่าประหลาดใจ
โม่ถิงเซียวพยายามทำให้น้ำเสียงของเขาอ่อนลง “ไม่ร้องนะ”
โม่มู่ร้องไห้หนักมาก และพูดๆหยุดๆว่า “ทำไมคุณแม่ถึงไม่มา….พ่อ…ไม่ให้แม่มา….”
