จอมพลที่รัก – บทที่ 9 ลาก่อนคุณณภัทร

เห็นเพียงชายหนุ่มหัวแตกเลือดไหลคนหนึ่งจับแพทย์ทหารที่สะพายกล่องยาเอาไว้แน่น

“เธอนี่มันแล้งน้ำใจจริง ๆ ต่อให้ฉันต้องมัดตัวเธอไปก็จะต้องพาเธอไปให้ได้!”

แพทย์ทหารหญิงพยายามขัดขืน: “ไปข้างหน้าอีกนิดก็เป็นกองทัพทหารชั้นยอดของประเทศเดมอนแล้ว ถ้าไปก็เท่ากับไปตาย!”

ณภัทรกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “คิง เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ลูกพี่ เจ้าคิมถูกยิงเข้าที่หน้าอกสองนัด เสียเลือดมาก เคลื่อนย้ายไม่ได้ จะต้องให้แพทย์ทหารไปที่แนวหน้าทำการผ่าตัดฉุกเฉิน”

แพทย์ทหารหญิงตกใจกลัวจนตัวสั่น: “ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน”

คิงใช้ปืนจ่อที่หัวของแพทย์ทหารหญิง: “ถ้ายังพูดว่าไม่อีก ฉันจะระเบิดหัวเธอซะ!”

แพทย์ทหารหญิงตกใจจนฉี่ราด สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ให้ฉันไปดีกว่า เอาลูกกระสุนออกมาจากหัวใจเป็นงานที่พิถีพิถัน สภาพแบบนี้เธอทำการผ่าตัดได้ไม่ดีหรอก”

“ผมขอบคุณคุณผู้หญิงแทนคิมด้วย”

ณภัทรลากมีนาเข้าไปในห้องบัญชาการ แล้วยื่นมือออกไปดึงเสื้อของเธอ

เธอกัดฟันด่า: “ณภัทรคุณมันเป็นเดรัจฉาน พรรคพวกของคุณจะตายอยู่แล้ว คุณยังคิดจะทำเรื่องลามกอีก!”

เขาถอดชุดเกราะรุ่นใหม่บนตัวของตัวเองออกแล้วสวมให้เธอ และกล่าวอย่างจริงจัง: “ห่ากระสุนปืนใหญ่ไม่มีตา คุณต้องระวังให้ดี”

เขาเป็นผู้บัญชาการของทั้งกองทัพ จะไปจากที่นี่ไม่ได้

ชุดเกราะนั่นยังมีอุณหภูมิของร่างกายของเขาอยู่ เหมือนจะมีรอยร้าวปรากฏขึ้นมาในใจของเธอ ค่อย ๆ แตกออก ทำให้เธอหวั่นไหวเล็กน้อย

ณภัทรส่งเธอขึ้นไปบนรถของคิง: “นายทำหน้าที่แทนเจ้าคิม จำไว้พาเจ้าคิมกลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้!”

คิงทุบหน้าอก: “ลูกพี่วางใจได้!”

ณภัทรมองมีนา: “อีกอย่างพาพี่สะใภ้ของนายกลับมาให้ครบสามสิบสองประการ ไม่งั้นฉันเล่นงานนายแน่!”

คิงหัวเราะแหะ ๆ ลูกพี่คนนี้ไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อน พอมีผู้หญิงขึ้นมาก็รักใคร่อย่างไม่คิดชีวิต

ณภัทรเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาปลดเครื่องรางตรงหน้าอกออกแล้วยื่นให้มีนา: “เครื่องรางนี้คุณแม่ของผมบูชามาให้ผม สามารถคุ้มครองคุณได้”

จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงเหรียญเงินทรงสี่เหลี่ยม ด้านบนสลักบทสวดเอาไว้ แต่มีนารู้สึกว่าเครื่องรางนี้ทำให้เธอร้อนหน้าอกจนรู้สึกทรมาน

“คุณเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”

“เมื่อก่อนไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เริ่มเชื่อแล้ว”

หัวใจของเธอเหมือนถูกอะไรบางอย่างโจมตี ชะงักไปสักพัก จากนั้นก็ได้ฝากรอยจูบเอาไว้บนแก้มของเขา

ลาก่อน คุณณภัทร จูบนี้ถือเป็นการตอบแทนที่หลายวันมานี้คุณได้ดูแลฉัน

รถขับออกไป เขายังยืนตะลึงอยู่กับที่ ยกมือขึ้นอยากจะคลำดูบริเวณที่ถูกเธอจูบ แต่ก็กลัวว่าจะลบรอยจูบไป

ความรักก็เหมือนกับเหล้า ใครดื่มใครเมา เหล้าไม่ได้ทำให้คนเมา แต่เป็นคนที่ทำให้ตัวเองเมา

มีนาจ้องมองกระจกหลังอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเงาร่างนั้นกลายเป็นจุดดำเล็ก ๆ และหายลับไป

เธอยอมรับว่าตัวเองรู้สึกดีกับณภัทรเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะยังไงเธอโตมาขนาดนี้ก็ยังไม่เคยรู้สึกใจเต้นมาก่อน

ถึงแม้เธอและการันต์จะเป็นแฟนกัน แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขากลับเป็นเหมือนพี่ชายข้างบ้านมากกว่า อบอุ่นแต่ไม่ได้ทำให้หัวใจเต้น

แต่เธอก็ยังคงเลือกการันต์ เพราะเธอมองเห็นอนาคตบนตัวของเขาได้ ไม่ว่าจะสำหรับเธอ หรือทิวา ต่างก็เป็นจุดจบที่ดี แต่สำหรับณภัทรแล้ว เธอมองเขาไม่ออก และควบคุมไม่ได้

“พี่สะใภ้กับลูกพี่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจริง ๆ เลยนะครับ”

มีนายิ้มเบา ๆ : “ใครใช้ให้เขาเป็น……ผู้ชายของฉันล่ะ”

คิงแอบมองดูเธอแวบหนึ่ง และตบหัวของตัวเองเบา ๆ “เอ? ทำไมผมรู้สึกว่าพี่สะใภ้หน้าคุ้นจัง เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน? ที่ไหนนะ?”

มีนาเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะยังไงเธอก็เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลพรหมพิริยะ ปรากฏตัวในข่าวกับคุณพ่อของเธอบ้างเป็นบางครั้ง

รถขับอ้อมป่าทึบ ขับผ่านห่ากระสุนปืนใหญ่ไม่นานก็มาถึงจุดหมาย

เห็นเพียงบนพื้นมีศพนอนเรียงรายอยู่ บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดสด ๆ เสียงห่ากระสุนปืนใหญ่ดังลอยอยู่ข้างหู และยังมีเสียงเครื่องบินดังก้องกังวาน

นายทหารหลายนายใช้กิ่งไม้ทำเป็นเต็นท์ชั่วคราว นายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นลมหายใจแผ่วเบาใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

คิงเดินก้าวเท้าใหญ่ ๆ เข้าไปและจับมือของชายคนนั้นเอาไว้: “คิม แข็งใจเอาไว้นะ!”

ลูกผู้ชายอกสามศอก กระดูกแข็งดั่งเหล็ก กลับมีน้ำตาไหลออกมา

มีนาหยิบเอามีดผ่าตัด คีมหยุดเลือด ถุงเลือด ผ้าพันแผล……ออกมาจากกล่องยา

เธอสวมหน้ากากอนามัยและเริ่มเอากระสุนออกมาให้เขา

ชายหนุ่มพลันจับเข้าที่ข้อมือของเธอ น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เด็ดขาด: “ไม่ต้องฉีดยาชา”

เธอรู้ว่าทหารจะต้องรักษาสมองให้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

“มันเจ็บมากนะ”

“ไม่เป็นไร ผมทนได้”

ชายหนุ่มไม่ร้องสักแอะตั้งแต่ต้นจนจบ ทหารที่ณภัทรฝึกมาไม่ใช่คนวิปริตที่ธรรมดาจริง ๆ

ในตอนนี้นายทหารคนหนึ่งได้เข้ามารายงาน: “คุณคิงครับ กองทัพเฮริออสของประเทศเดมอนได้ผ่านแนวป้องกันเข้ามา”

คิงกัดฟันกรอด: “เชี่ยเอ๊ย ฆ่าแม่งมันให้ตาย”

เขาเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาสั่งนายทหาร: “พวกนายดูแลคิมและคุณผู้หญิงให้ดี ไม่งั้นละก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอดไปได้”

“ครับผม!”

การผ่าตัดกินเวลาไปราวสามชั่วโมง มีนาเย็บแพลให้คิมอย่างตั้งอกตั้งใจ เหมือนกับว่าเสียงห่ากระสุนปืนใหญ่ที่ดังก้องฟ้าอยู่ด้านนอกนั้นไม่มีผลกระทบต่อเธอเลยสักนิด

เธอใช้ผ้าพันแพลพันไหล่ของคิม ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เจ้าสามอ้าริมฝีปากที่แตกแห้ง: “พี่สะใภ้ ขอบคุณมากครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจ การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมอ”

เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ใกล้จะมืด ในใจของเธอมีแผนเอาไว้แล้ว

ที่นี่อยู่ห่างจากประเทศเอเดนเพียงสิบกว่าไมล์ และประเทศเอเดนเป็นประเทศที่เป็นกลาง และเป็นสถานที่ลี้ภัยของผู้ลี้ภัยจากทั้งของประเทศ เธอแอบเข้าไปในค่ายผู้ลี้ภัยจากนั้นก็จะถูกประเทศเอเดนส่งกลับประเทศ

เธอแอบเอาปืนพกของคิมใส่ไว้ในกล่องยา พึ่งจะลุกยืนขึ้น ก็พบว่านายทหารหลายคนยืนล้อมเธอไว้อย่างเป็นกังวล

เธอแสร้งทำเป็นอายเล็กน้อย: “ที่นี่มีที่ทำธุระไหม?”

เหล่าทหารเขินอายเล็กน้อย พวกเขาต่างก็ทำธุระในป่ากัน

นายทหารคนหนึ่งชี้ไปที่ป่ารกทึบที่อยู่ห่างออกไป: “พี่สะใภ้ไปตรงนั้นก็ได้นะครับ”

“ขอบคุณนะ”

เธอเดินไปยังป่าทึบ รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

ในตอนที่พวกทหารรู้ตัวนั้น เธอก็ได้หนีไปไกลแล้ว

“แย่แล้ว พี่สะใภ้หายตัวไปแล้ว”

“รีบไปตามหาเร็ว! ไม่งั้นพวกเราต้องตายแน่เลย!”

และในเวลานี้ มีนาได้ถอดเอาชุดจากศพของพลเรือนขึ้นมาใส่ เตรียมมุ่งหน้าไปทางประเทศเอเดน

เธอมองดูสร้อยข้อมือที่อยู่บนแขนของเธอ เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เธอหยิบเอาปืนพกขึ้นมาและยิงเข้าไปที่สร้อยข้อมือ

ปัง! ลูกกระสุนเฉียดผ่านผิวหนังของเธอไปและยิงสร้อยข้อมือจนขาด เธอทำแผลอย่างลวก ๆ และรีบออกเดินทางอย่างเร่งรีบ

เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่ด้านหลัง จึงจงใจเดินช้าลง และเข้าไปแอบในป่าทึบ เสียงเท้าขยับใกล้เข้ามา เธอแอบนับอยู่ในใจ 1 2 3……

เธอพลันกระโดดออกมา ชี้ปืนไปทางคนที่มา และเหนี่ยวไกปืน: “เธอเป็นใคร? ทำไมต้องตามฉันด้วย?”

เธอคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กหญิงอายุราวสิบสามสิบสี่

เด็กหญิงคนนั้นชี้ไปที่เสื้อผ้าของเธอด้วยความหวาดกลัว และกล่าวด้วยภาษาของประเทศซีดานอย่างทื่อ ๆ : “นั่นเป็นเสื้อผ้าของคุณแม่ของหนู”

มีนาขมวดคิ้วเล็กน้อย จะให้เธอถอดออกมาคืนให้หล่อนก็คงไม่ได้

“นี่ นี่ให้เธอ!”

เธอแบ่งอาหารที่เธอเตรียมมาเพื่อหลบหนีให้เด็กหญิงครึ่งหนึ่ง

เด็กหญิงจ้องมองเหรียญเงินที่คอของเธอ ความอิจฉาริษยาแวบผ่านไปในดวงตา

“พี่สาวคะ ขอบคุณมาก จะขอหอมแก้มพี่สาวหน่อยได้ไหมคะ?”

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ชินกับการอยู่ใกล้คนอื่น”

เธอรู้สึกว่าการที่เด็กหญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้นในห่ากระสุนปืนใหญ่ มันแปลกมากจริง จะไม่ระวังไม่ได้

จู่ ๆ เด็กหญิงคนนั้นก็ได้กระโจนเข้ามา

มีนายกเท้าถีบเธอออกไป เธอเพียงรู้สึกชาที่ฝ่ามือ เมื่อก้มหน้าลงไปดูก็ได้พบกับเข็มฉีดยา

“บ้าเอ๊ย!”