ณภัทรจับไปที่ข้อมือนั้นทันที ออกแรงเพียงเล็กน้อยทุ่มข้ามไหล่ด้วยท่าที่สวยงาม
“โอ๊ย……พี่ณภัทรเจ็บนะ……”
เห็นเพียงยิหวาล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น ขบริมฝีปากเบาๆ น้ำตาคลอ ท่าทีสุดน่าสงสาร
ณภัทรยื่นมือไปแล้วดึงเธอขึ้นมา ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เธอมาทำไม ？”
เธอลูบไปยังข้อศอกที่เจ็บ ตอบเสียงละมุนว่า“พี่กลับมาตั้งนานแล้วก็ไม่คิดจะมาเยี่ยมฉันเลย หรือฉันจะมาเยี่ยมพี่เองก็ไม่ได้ ？”
ณภัทรติดกระดุมเสื้อต่อ“ไว้พี่จะหาเวลาพามีนาไปเยี่ยมอาจารย์ด้วย ”
ยิหวาเก็บอาการผิดปรกติบนใบหน้า เดินเข้าไปหาหวังจะช่วยชายหนุ่มแต่งตัว แต่กลับถูกเขาผลักออก
“ยิหวา พี่แต่งงานแล้ว ”
นี่เขากำลังจะเตือนว่าให้เธอเว้นระยะห่างกับเขาใช่ไหม ? ตอนที่เธอได้ข่าวจากพ่อว่าเขากำลังจะแต่งงานในใจของเธอก็ราวกับมีเข็มทิ่มแทง ตอนนี้ได้ยินจากปากเขาเอง เหมือนเอาเกลือมาโรยที่หัวใจของเธอเลย
เธอเคยส่งคนไปสืบเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหล่อนจะสวยสดงดงามขนาดไหน อย่างมากก็แค่พอไปวัดไปวาได้ และตัวเธอเองก็ไม่ได้ด้อยไปว่าหล่อน ยิ่งไปกว่านั้นพ่อของเธอก็เป็นอาจารย์ที่เคารพนับถือของณภัทรและยังคอยให้ความช่วยเหลือในเวทีการเมืองของเขาอีกด้วย แล้วทำไมเขาต้องเลือกผู้หญิงคนนั้น ? เธอต่างหากเป็นคนที่รักเขามานานกว่าสิบปี！
เสียงแคว่กดังขึ้น เธอฉีกชุดที่เธอสวมใส่อยู่ออก เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียน
“พี่ณภัทร ฉันรักพี่”
เมื่อก่อนแม่ของเธอมักจะพูดกับเธอเสมอว่าให้รักนวลสงวนตัว โดยเฉพาะกับผู้ชาย ไม่เพียงไม่ให้เห็นแม้กระทั่งขาอ่อนแต่ถ้าเห็นแล้วก็ให้จับต้องไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมาก หากเมื่อก่อนเธอมีความกล้ามากกว่านี้ บางทีณภัทรอาจไม่ถูกผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้นหลอกขึ้นเตียงไปได้
ณภัทรรีบดึงผ้าคลุมเตียงขึ้นมาแล้วห่อไปที่ร่างของเธอ พูดเสียงเข้มว่า “ทำตัวเหลวไหลไปได้！”
ยิหวาเงยหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้าขึ้น พูดเสียงสะอื้นว่า “พี่ณภัทร พี่รับรู้ไม่ได้ถึงความจริงใจของฉันเลยเหรอ ? ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร ทำไมพี่ต้องเลือกเธอด้วย ？”
“ยิหวา พี่เห็นเธอเป็นน้องสาวของพี่มาโดยตลอด ต่อให้เธอจะแก้ผ้าเปลือยล่อนจ้อน ความรู้สึกของพี่ก็ไม่เปลี่ยน”
ในใจของเขามีผู้หญิงเพียงสองคนเท่านั้นที่เป็นคนพิเศษ คนหนึ่งคือแม่ของเขา และอีกคนก็คือมีนา นอกนั้น ใครก็ไม่สามารถมากระตุ้นอารมณ์ความสนใจในตัวของเขาได้
จากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดังออกไปยังด้านนอก “ผู้ช่วยธนา หากต่อไปนายปล่อยให้คนนอกเข้าออกโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก ฉันจะไล่นายออกและสั่งลงโทษนาย ！”
ผู้ช่วยธนาถึงกับเสียวสันหลัง ดูแล้วคุณยิหวาคงจะไปทำอะไรที่ไม่ดีเข้าเลยทำให้ท่านนายพลโกรธ
ณภัทรไม่หันไปมองเธอแม้แต่นิดเดียว เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“อีกเดี๋ยวเอาเสื้อผ้าเข้าไปให้เธอด้วยชุดหนึ่ง ”
ใบหน้าของผู้ช่วยธนาแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น ในตอนที่เขากำลังจะมองสำรวจ ก็ถูกณภัทรจ้องเขม็งใส่“นายคิดว่าฉันเป็นคนมักง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง ？”
ผู้ช่วยธนาหัวเราะออกมา ก็จริง ท่านนายพลใจง่ายกับคุณผู้หญิงคนเดียว และบทพอจะใจง่ายขึ้นมาก็ไม่ได้ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปด้วย
…………
ในตอนที่มีนากลับมาถึงที่คฤหาสน์ เห็นเสื้อผ้าที่กอหญ้าเตรียมไว้ให้ก็รู้สึกประหลาดใจ
“นี่เป็นคำสั่งของท่านนายพลให้หนูไปเอาชุดมาจากที่ร้านค่ะ”
มีนาสวมใส่ชุดราตรีสีขาว แล้วมองสำรวจตัวเองผ่านกระจก ขนาดกำลังพอดีตัว ดูสวยงามมาก ทำให้ผิวขาวราวกับหิมะ งดงามอ่อนช้อย ไม่ชมไม่ได้ว่าสายตาของณภัทรนั้นเฉียบแหลมมาก
“ท่านนายพลยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ คาดว่าน่าจะราวๆสองทุ่มถึงจะตามไปได้ หนูจะส่งคุณผู้หญิงไปก่อนนะคะ”
ณภัทรเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ และยังได้รับการยกย่องให้เป็นทหารชั้นหนึ่ง ก็ย่อมต้องงานยุ่งเป็นธรรมดา เจียดเวลากลับบ้านไปพร้อมกับเธอได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว
เสียงจอดรถเอี๊ยดดังขึ้น รถหยุดลงตรงที่บ้านของพรหมพิริยะ เห็นเพียงเขมิกาคนเดียวที่วิ่งปรี่เข้ามา เมื่อเธอเห็นว่าคนที่มาคือมีนา รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปทันที พูดอย่างโกรธเคืองว่า “เธอมาได้ยังไง ไสหัวกลับไปเลยนะ ！”
มีนามองสำรวจเธอ แม้ตอนนี้เธอจะแต่งหน้าจัด และสวมใส่เสื้อสายเดี่ยวที่เซ็กซี่ ดูก็รู้ว่าตั้งใจแต่งหน้ามาก แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดใบหน้าที่ซีดเซียวนั้นได้ หลายวันมานี้เธอผอมลงไปมาก กระดูกตรงโหนกแก้มก็โผล่ออกมา เบ้าตาลึก ดูแล้วเหมือนจะแก่ลงไปอีกสิบปี
“โอ้ ? หรือเธอกำลังรอการันต์อยู่ ? ดูแล้วเธอคงไม่มีที่ยืนในอัครโภคินแล้วล่ะ”
สีหน้าเขมิกาโกรธจัด พุ่งตัวเข้าหาเธออย่างบ้าคลั่ง “ทุกอย่างมันไม่ใช่เพราะเธอหรอกเหรอ！”
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้แตะเข้าที่เส้นผมของมีนา ก็ถูกกอหญ้ายกขาขึ้นถีบ จนล้มคะมำลงไปที่พื้น ทั้งโกรธและทั้งอาย ราวกับผีบ้า
ในตอนนี้เองไกรเลิศกับปรางทองก็เดินเข้ามา
เธอราวกับเห็นตัวช่วย รีบคว้าไปที่ขากางเกงของไกรเลิศ ชี้ไปยังมีนา พูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณพ่อ นังสารเลวนี่ทำหนูจนเป็นแบบนี้ รีบลากตัวเธอออกไปเลย ！”
ป้าบ！ไกรเลิศตบไปที่ใบหน้าเธออย่างแรง ยกขาขึ้นแล้วเตะเธอกลิ้งไปกับพื้น“ไอคนไม่เอาไหน ยังไม่รีบขอโทษพี่เขาอีก ？”
ปรางทองที่ยืนอยู่ข้างๆก็มองจนอกสั่นขวัญแขวน ทั้งเจ็บปวดและเป็นทุกข์ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร
เขมิกาตกตะลึง เธอไม่อยากเชื่อ คนที่ทำร้ายเธอเมื่อครู่คือพ่อที่เคยทั้งรักและเอาใจเธอมาก่อน
“คุณพ่อ？”
“ยังไม่รีบขอโทษนายหญิงของท่านนายพลอีก！”
เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออก จ้องเขม็งมองไปที่มีนาอย่างแค้นเคือง ยังไงก็ไม่ยอมก้มหัวให้
เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของไกรเลิศจะตวัดลงมาอีกครั้ง มีนาก็พูดอย่างเฉยชาว่า“นายกเทศมนตรีไกรเลิศไม่คิดจะเชิญฉันเข้าไปข้างในเหรอคะ ？”
เธอไม่ได้สงสารเขมิกา แต่แค่เบื่อกับละครที่น้ำเน่าแบบนี้ อีกอย่างความเกลียดชังของเธอกับเขมิกาก็ไม่ใช่จะเพิ่งเกิดขึ้นมาได้แค่วันสองวันนี้ และไม่ใช่แค่คำขอโทษคำเดียวก็จะแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้
ไกรเลิศรีบต้อนรับเธอแล้วพาเธอเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว บริการเสิร์ฟน้ำ และหั่นผลไม้ทุกอย่างให้เธอเองกับมือ ราวกับคนเป็นพ่อที่รักลูกมาก
หากเธอไม่ใช่ภรรยาของท่านนายพล ท่าทีที่ต้อนรับเธอก็คงจะเป็นอีกแบบหนึ่ง การกระทำที่จอมปลอมนี้มันทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้
“ทิวายังอยู่ที่เรือนแก้ว ? หนูจะแวะไปดูน้อง”
“วางใจเถอะ ขอแค่ลูกอยู่ต่อหน้าณภัทรแล้วพูดความดีของพรหมพิริยะบ้างสักคำสองคำ พ่อจะดูแลทิวาให้เป็นอย่างดี”
ในใจของมีนารู้สึกหนาวเหน็บ ทิวาก็เป็นลูกของเขาคนหนึ่ง เขาควรจะดูแลเธอให้ดีถึงจะถูก แต่นี่กลับเอาเธอมาเป็นเครื่องต่อรอง และยังไม่มีความละอายเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นพ่อที่เยี่ยมยอดจริงๆ
เธอไม่อยากจะคุยอะไรกับคนที่เยี่ยมยอดคนนี้อีก เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปยังเรือนแก้วทันที ที่นั่นเป็นบ้านริมสวนของเธอกับทิวา อยู่ตรงฝั่งมุมตะวันออกเฉียงใต้ของบ้าน หากไม่สังเกตดูดีๆ ก็จะมองไม่เห็น
เธอเดินไปตามแผ่นหินเพื่อไปยังเรือนแก้ว ยิ่งเข้าไปใกล้ที่นั่น ก็ยิ่งวังเวง ริมทางเดินมีหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด สองข้างทางก็เขียวชอุ่ม ดอกไม้บานสะพรั่ง กลิ่นตลบอบอวล
บางทีการมาถึงที่นี่อาจจะทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากที่สุด เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาลง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
ทันใดนั้นก็มีเงามืดพุ่งเข้ามา เธอรีบลืมตาขึ้นมา แล้วย่อตัวหลบ รีบถอยร่นออกไป แต่มีดสั้นที่แหลมคมก็ยังคงบาดเข้าที่แก้มของเธอ
เธอไม่มีเวลามาเช็ดเลือดบนใบหน้าออก เธอถีบเข้าไปยังคนที่กระโจนเข้ามา คนคนนั้นล้มโครมลงไปที่พื้น มีดสั้นก็กระเด็นออกไปด้วย
คนคนนั้นคลานไปเพื่อที่จะหยิบมีดสั้น ขาข้างหนึ่งของเธอก็เหยียบไปที่มือของคนคนนั้นเอาไว้ออกแรงเหยียบแล้วกดมันเอาไว้
